Semua Bab Marreid to the secret Billionaire: Bab 1 - Bab 10

Marahang tumatama ang ulan sa glass walls ng opisina, mahina pero tuloy-tuloy — gaya ng mga iniisip na ilang linggo nang gumugulo sa isip ni Adrian Cruz. Tahimik siyang nakatayo sa harap ng bintana, nakatanaw sa malawak na lungsod sa ibaba.Doon, sa ilalim ng mga ilaw ng Maynila, nagsimula ang lahat.Hindi niya akalaing isang babae ang magpapabago ng direksyon ng utak niya — lalo na kung iyon ay isang taong hindi naman niya kilala, isang babaeng galing sa mundong malayo sa kanya.Pero noong unang beses niyang makita si Celestine Navarro, may nagbago sa loob niya.Hindi iyon love at first sight — hindi siya naniniwala sa ganung bagay.Ang pinaniniwalaan ni Adrian ay logic, power, at mga planadong desisyon.Pero noong araw na iyon, nang aksidente siyang mapadaan sa event ng Navarro Group — isa sa mga business partners niya — nakita niya ang isang eksenang tumatak sa isip niya.Si Celestine, nakatayo sa gitna ng silid, habang hayagang minamaliit ng kanyang stepmother na si Margarita Nava

Makalipas ang ilang araw mula nang lumabas ang balitang kasal ni Celestine Navarro sa isang anonymous businessman, unti-unti nang bumabalik sa dati ang takbo ng buhay niya—o iyon ang akala niya.Walang nagbago sa bahay ng mga Navarro.Ang mga sulyap ni Margarita ay nanatiling malamig, at si Veronica naman ay palaging may mapanuyang ngiti tuwing nakikita siya.Kahit alam nilang kasal na siya, tinitingnan pa rin siya ng mga ito na parang wala siyang halaga.At para kay Celestine, ayos lang. Mas mabuti na ang manahimik kaysa makipagsagutan. Pero minsan, hindi rin talaga siya makatiis.“Celestine!” sigaw ni Margarita habang pababa sa hagdan, suot ang robe at may hawak na tasa ng kape. “Nasaan na ‘yung reports na pinagawa ko kahapon? Kanina pa ako naghihintay!”Kalma lang si Celestine, suot ang simpleng blouse at jeans, habang nakatayo sa gilid ng mesa. “Nasa office drawer, Ma’am. I sent it already through email.”Tumaas ang kilay ni Margarita. “Ma’am? Since when did you start calling me t

Tumunog ang cellphone ni Celestine habang nasa café siya, pinagmamasdan ang mga taong nagmamadali sa labas. Weekend, pero siya, nakaupo lang sa corner table, may laptop sa harap, at isang half-empty coffeeUnknown Number:Good morning, Miss Navarro. This is Adrian’s associate. Mr. Cruz asked me to check if everything’s fine on your end.Napakunot ang noo niya.“Associate?” bulong niya sa sarili. “Bakit hindi siya mismo?”Matagal na mula nang huli siyang makabalita kay Adrian. No calls. No messages. No sign of anything—maliban sa kotse na minsang nakaparada sa labas ng building niya.Nag-type siya ng mabilis na sagot:Celestine:I’m fine. Please tell Mr. Cruz I’m doing well.Halos isang minuto lang ang lumipas, nag-reply agad ito:Unknown Number:He’ll be glad to know that. By the way, he mentioned you’ve been avoiding social gatherings related to the Navarro Group. Any reason why?Napatingin siya sa labas ng bintana, pinigilan ang buntong-hininga.Celestine:I don’t see the point in s

Napalingon si Celestine, kahit hindi niya alam kung saan ito nakaupo.Pero sa di maipaliwanag na paraan, parang naramdaman niya ang presensya nito.Tumigil na ang ulan.Kinuha niya ang bag, handang umalis.Celestine:I’m heading out. Thanks for keeping me company—virtually.Unknown:Always. Get home safe, Celestine.Huminto siya, nakatingin sa mensahe.“Always,” bulong niya, sabay ngiti.Habang naglalakad palabas, hindi niya napansin na ilang hakbang lang sa likod niya, sumunod si Adrian.Tahimik lang. Paglabas ni Celestine sa café, malamig pa rin ang paligid.Katatapos lang umulan, kaya basa ang kalsada at may mga patak pa ng tubig na dumudulas sa canopy ng mga gusali.Naka-sling bag lang siya, habang hawak ang payong kahit hindi na kailangan.Habang naglalakad, naririnig niya lang ang click ng heels niya sa sementadong daan at ang tunog ng mga sasakyan sa malayo. Tahimik ang gabi, pero may kakaibang pakiramdam na hindi siya mag-isa.Huminga siya nang malalim. “Huwag kang paranoid,

(Celestine’s POV)“Breathe, Celestine. Hindi ka kinain ng lupa. Normal lang ‘yung nangyari. Hindi ka naman kinilig, diba?” Pero pagtingin ko sa salamin… ayun.Pulang-pula ‘yung mukha ko.“Ha! Hindi ako kinikilig? Pwes, bakit parang tomato na ako ngayon?”Hindi ko maintindihan. Ang dami ko nang nakasama sa trabaho, kahit mga executive pa, pero iba talaga ‘yung presensya ni Adrian.Calm, confident, pero may kung anong softness na hindi ko maipaliwanag.At kanina, sa café? Diyos ko.Paano ko malilimutan ‘yung moment na nakatingin siya sa’kin habang ini-stir ko lang naman ‘yung kape ko? Para akong nasa commercial ng 3-in-1 coffee na may slow motion effect.“Focus, Celestine. Don’t be that girl.”Kinuha ko ‘yung laptop ko at nilapag sa mesa, kunwari magwo-work pa. Pero wala talaga sa lugar ang utak ko.Bumalik sa isip ko ‘yung eksena.‘Yung ngiti niya.‘Yung pagkakatingin niya na parang alam niya kung ilang beses akong huminga sa loob ng isang minuto.At higit sa lahat—‘yung sinabi niyang