Chapter 4

“Maikasal ka pa rin sa akin.”

Umalingawngaw ang bawat salitang binitawan niya sa kaibuturan ng eardrums ko. Nagmukha akong kalahok sa isang patimpalak, dahil sa walang tigil na pagtibok ng puso ko dahil sa sinabi niya. Napalunok ako at kinalma ang sarili habang nakatutok sa sariling repleksyon ng salamin.

Sobrang bigat bigkasin ng salitang kasal. Para sa akin napaka banalniyang gawain, napaka sagrado na hindi dapat binabasta-basta lang. Kaya sa tuwing naririnig ko ito mula sa bibig ni Alessandro ay parang nabahiran ng maitim na tinta ang mala krystal na tubig, bigla na lang naging marungis.

I sighed and looked at myself in the mirror with pity. Dahil totoo naman kasi ang sinabi niya eh, wala akong magawa kapag nakapagdesisyon na ang lolo. Bilang nag-iisang pamilya niya, ako lang ang may responsibilidad na sundin ang lahat niya para sa akin.

Para rin naman sa kapakanan ng kompanya eh.

Pero bakit ba kasi kompanya…kompanya nalang palagi. Paano naman ako?

Noong sinabi niya na magtrabaho ako sa ilalim ni Alessaandro, sinunod ko kahit labag na labag sa kalooban ko. Lahat ng utos ng Lolo ko, ginawa ko. Pati ba naman ito susundin ko?

Kumatok na naman si Alessandro pabalik, ngayon mejo malakas na. “Felicity, I swear I’ll break this doorknob if you won’t open.”

“Ano ba?” Bungad ko sa kaniya nang binuksan ko ang pinto. “Hindi kaba marunong makiramdam at hindi mo maintidihan na ayaw kitang maka-usap.”

“Marry me for the sake of our company.”

Mapakla akong napatawa. “Naririnig mo ba ang sarili mo? Kulang ka ba sa masustansyang pagkain at ang tagal mong maaka gets ha?”

“Just for a year, Felicity. Let’s get married for a year.”

“What?

“Oo. Isang taon lang. Bigyan mo ako ng isang taon hanggang sa masecure ng dalawang pamilya ang investment rates from new investors at makapag-open ng bagong kompanya sa China. Let’s do this marriage…a contractual marriage without letting know both our grandparents. Ang unang bubulag bago ang isang taon ay magbabayad ng 100 million.”

Napakunot ang mukha ko sa suggestion niya. Wala na talaga siyang matinong maisip eh. “Anong ibig mong sabihin? A contractual marriage for a year? At saka, lolokohin natin ang mga lolo natin? Are you kidding with me? Anong akala mo sa kanila mga bobo?”

He sighed from my remarks. “Hindi nila malalaman kung ititikom lang natin ang bibig natin, Felicity. Let’s get married for a year until the new project of Sanuevoz and La Monte will begin. Until secured na ang business ng La Monte at Sanuevoz sa China.”

“Alessandro, we can’t fool our grandparents. Kapag maikasal tayong dalawa, we’ll both live in the same residence. At ang mga lolo natin ang mamimili ng mga katulong sa bahay para maging espiya sa buhay nating dalawa. Did you even not think of that?”

“I know. But I’ll sort that out. And we will also work hard to make them believe our marriage is real.”

I scoffed sarcastically. “Work hard for it? Lagi nga tayong nag-aaaway kapag wala tayo sa opisina! Paano mo mapapaniwala ang mga chairman?”

Ginulo niya ang kaniyang buhok dahil sa frustration. “That’s already given. Alam naman nila na lagi tayong nag-aaway. We just have to go with their plan of marriage, okay? Until we have secure the contract of both company.”

“Teka lang, why are you so adamant in this project anyway? Aside sa plano ito ng mga Lolo natin, may iba ka bang pinaplano?”

“What?”

Pinagsingkitan ko siya ng mata when he was suddenly taken aback by my question. “Tell me, Alessandro La Monte. Did you have any ulterior agenda hidden behind your sleeves?”

He scoffed. “Are you suspecting me of any ulterior motives? Of all people, ako talaga Felicity?”

I fought with his piercing eyes. “Kung ganon, bakit-”

“Because I want to buy Melon Electronics. The company is now in the verge of bankruptcy. Kulang nalang mag fa-file na sila in the next three months. Before that happens, I want to acquire it. The only way to do that without my grandfather noticing is shift his attention to China for their new project. Now does that answer your question?”

Napaawang ang labi ko sa narinig. Para akong nabuhusan ng malamig na tubig dahil natulala ako sa sinabi niya.

“Melon? But that’s…” Napakurap ako.

Nagpakawala siya ng isang banayad na hangin bago tumingin sa akin na mapupungay ang mga mata. “Yes, I know. Walang ibang nakaka-alam nito, Felicity. Not even the Chaiman of La Monte, Almarinoz La Monte. You were the only one who knew about Melon Electronic’s founder was my late grandmother, Melissa Loni. So please, hm? Just a year. I promise magiging mabait na ako.”

Hindi ako umimik. Napatingin ako sa kamay niyang nakalahad, naghihintay na tanggapin.

“This isn’t just between our two grandfathers now, Felicity. This is about Sanuevoz and La Monte working together. Imagine how much power would that hold if we manage to success in China? And this is also for Lola Melissa.”

Napabuga ako ng hangin at sa wakas tinanggap ko ang kamay niya at nagshake hands kaming dalawa. “Fine, a year,” sabi ko.

Malawak siyang napangiti sa sinabi ko. “So offer accepted Ms. Sanuevoz?”

Tumango ako na napipilitan. Hindi ako ngumiti dahil wala namang nakakatuwa sa sitwasyon naming ngayon. “Offer accepted, Mr. La Monte. I will be your contractual wife for a year, I will look forward to learn a lot from you.”

He chuckled. “Hmm okay, I’ll have an attorney to write a contract for us. Just tell me what you want to add before Saturday.”

Tumango ako sa sarili. 1 year, isang taon, kaya ko ito. Para sa ikabubuti ng kompanya at para na rin kay Lola Mel.

“Now to start with our fake marriage, let’s go back together,” sabi niya saka inilahad ulit ang kamay.

“Tsk. Kailangan talaga tayo mag hawak kamay? Ang baduy mo,” asik ko at naunang maglakad.

Narinig ko ang mahina niyang pagtawa sa aking likuran bago sumunod sa akin.

“God, Felicity wala ka talagang sweetness sa katawan no? Kaya ka NBSB eh.”

Nilingon ko siya at sinamaan ng tingin kaya mas humaglpak siya ng tawa. Parang kanina lang frustrate na frustrate siya sa akin eh. Suntukin ko talaga mukha ng lalaking ‘yan.

“Ayokong makipaghawak kamay sa mga babaero!” sagot ko sa pangungtya niya kaya natigil siya.

Nang marating namin ang pinto ng private dining room ay pumaunahan siya sa akin upang harangin ako. Napabuga siya ng hangin. “Look, I’m sorry you had to witness that earlier, okay? I swear hindi na ‘yon mangyayari.”

Ako ba nioloko ng lalaking ‘to? Kailan pa siya mauubusan ng babae?

Sarkastiko akong napatawa. “Huwag mo ngang ipaalala sa akin ang kamanyakan at kababoyan mo. Umalis ka nga!” Hawi ko sa kaniya bago pumasok.