kabanata 2

KABANATA 2 — LAHAT NG SAKRIPISYO KO, WINALANGHIYA MO!

Basang-basa pa ng ulan ang sapatos ni Averill habang naglalakad palabas ng Apex Dynamics. Sa bawat yapak, parang may humahagupit na latigo ng kahihiyan sa likod niya—hindi mula sa lamig ng ulan, kundi mula sa apoy ng galit na bumabalot sa kanya. Kaninang umaga, siya ang COO ng kumpanyang itinayo niya mula sa wala, katuwang si Francis. Ngayong gabi, isa na siyang babae na pinalayas, pinagbintangan ng pagnanakaw, at pinagtulungan ng mga taong minsang tinawag niyang pamilya sa negosyo.

“Walang hiya ka, Averill! Sa kumpanyang ikaw pa ang humawak ng pera, ikaw pa ang unang magnanakaw!” sigaw ni Cherry kanina, bago siya pinalabas ng boardroom. Walang isa man ang kumampi sa kanya—pati si Francis, tahimik na nakatingin lamang sa kanya, habang si Cherry ang nangunguna sa pagpapahiya sa kanya. “Hindi ka na dapat bumalik dito. Huwag mo nang ipagsiksikan ang sarili mo sa mundong hindi ka na kabilang.”

Lahat ng mata, nakatuon sa kanya. Lahat ng boses, pawang paghusga.

Hindi siya lumaban. Hindi siya nagmakaawa. Tahimik siyang lumakad palabas, bitbit ang sakit ng pagkakanulo, at ang alaala ng mga taong walang-awang sumira sa pangalan niya.

Nang makarating siya sa Alarcon Mansion—ang tahanang ilang taon na niyang nilalayuan alang-alang kay Francis—tila bumalik sa kanya ang lahat ng alaala ng pagkakamaling pinili niya noon. Ang pagmamahal niya kay Francis. Ang pagsuway niya sa ama. Ang pagtitiis niya sa lahat ng paninira.

Sinalubong siya ng malamig na tanong ng kanyang ama, si Don Eduardo. “Bumalik ka lang kapag basag na ang mukha mo sa kahihiyan?”

Tahimik si Averill. Hindi siya nagsalita, ngunit ramdam niyang humihigpit ang lalamunan niya.

Lumapit si Lucia, ang kapatid niyang laging walang sawang nagmamasid sa bawat maling hakbang niya. “At least, bumalik ka pa bago ka tuluyang magmukhang basahan. Mabuti naman.”

Nilunok ni Averill ang lahat. Ang panunumbat. Ang panlalait. Ang mga matang puno ng pang-uuyam.

Ngunit hindi siya susuko.

“Hindi pa tapos ang laban ko, Papa,” mariin niyang sabi. “Hindi ako babalik para magmakaawa. Babalik ako para bumangon.”

Tahimik si Don Eduardo, bago siya marahang tumango. “Kung seryoso ka… may paraan. At kailangan mong tanggapin ito kahit ayaw mo.”

Pag-akyat niya sa silid, bumuhos ang lahat ng emosyon. Hindi niya mapigilan ang pagbagsak ng mga luha—hindi dahil mahina siya, kundi dahil sa matinding galit na pilit niyang kinikimkim. Sa bawat patak ng ulan sa bintana, nakikita niya ang sarili niyang pinagtaksilan, pinagkaisahan, at iniwan.

Ilang linggo ang lumipas ng kulong lamang Siya sa kaniyang silid. Wala Siya kinakausap. Hanggang sa bumungad sa kanya ang balita sa TV.

Nasa news flash si Francis at Cherry. Sa isang eksklusibong coverage, kitang-kita kung paano ito ipinakita sa camera—ang engagement nila. Si Cherry, suot ang isang mamahaling singsing, nakangiti habang mahigpit na hawak ang kamay ni Francis.

“Finally, the new power couple of Apex Dynamics!” sigaw ng anchor.

Nanigas ang katawan ni Averill. Para siyang pinagsakluban ng langit at lupa. Para siyang nilunod sa isang bangungot na hindi niya matakasan. Ang kamay niya, nakasapo sa remote control… pero sa halip na patayin ang TV, itinapon niya ito sa sahig.

Isang iglap lang, nabitawan niya ang remote. Hinagis ito sa pader. Malakas ang tunog ng pagkakabangga. Para bang iyon ang tugon ng puso niyang basag na basag.

“Walang hiya ka, Francis…” bulong niya, nanginginig ang labi. “Pagkatapos ng lahat… ito ang kapalit?”

Hindi niya namalayang tumutulo na ang luha niya, kasabay ng pag-ikot ng apoy sa kanyang dibdib.

Mabilis siyang bumaba ng hagdan, walang pakialam kung basa pa ang buhok niya o kung mukhang basang sisiw siya sa gabing iyon. Ang alam niya lang, kailangan niyang tapusin na ang pagdurusa niya.

Kailangan niyang bumangon. At ang unang hakbang… ang desisyon na kinakatakutan niya noon.

Pagdating niya sa library kung saan nagbabasa ang ama niya, diretsong nagsalita si Averill.

“Papa… kung totoo pa rin ang alok mo—ang kasunduan mo… pumapayag na ako.”

Mataas ang kilay ni Don Eduardo nang ibaba nito ang hawak na baso ng brandy. “Sigurado ka ba?”

Huminga si Averill, pinunasan ang sariling luha gamit ang likod ng kamay. Tumango siya, hindi na nagdalawang-isip.

“Pumapayag na akong magpakasal sa lalaking gusto mo… sa lalaking kayang tapatan at wasakin si Francis Velasquez.”

Isang matagal na katahimikan ang namagitan sa kanila, bago tumango si Don Eduardo. “Bukas ng umaga. Ihahanda ko ang lahat.”

Naglakad si Averill palayo, ramdam niya ang bigat ng desisyon niya—pero mas ramdam niya ang apoy sa puso niyang hindi na kailanman papayag na yurakan pa siya ng sinuman.

Sa wakas, bumangon na siya. At sa pagbabalik niya… hindi na siya ang Averill na minamaliit. Siya na ang Averill na handang ipaglaban ang sarili.

Sa dilim ng gabing iyon, isang bulong lamang ang umalingawngaw sa kanyang isip…

“Ako ang babangon. At ako ang magpapabagsak.”