kabanata 1

Kabanata 1 — Sa Harap ng Lahat, Tinapakan Mo Ako

“Averill Almonte dinivert mo ang company funds para sa personal mong account?”

Ang tanong na iyon ay parang sumabog sa conference room na punong-puno ng board members, shareholders, at mga empleyado ng Apex Dynamics. Sa gitna ng mahigit tatlumpung pares ng matang nakatingin sa kanya, si Averill ay nakatayo—pula ang mukha, nanginginig ang dibdib, habang tangan ni Francis ang isang folder na puno ng mga dokumento.

“Ano?” halos pabulong niyang sambit, pero narinig iyon ng lahat.

“Don’t play innocent,” malamig ang boses ni Francis, ang dating lalaking minahal niya. “May ebidensya kami na ikaw mismo ang nag-authorize ng transfer ng sampung milyong piso sa offshore account.”

Sumunod ang mga lagapak ng papel sa lamesa — mga printouts, bank slips, signatures na tila sa kanya.

“At sa lahat ng kumpanya,” sabat ni Cherry, ang babaeng ipinagpalit sa kanya, “gagawin mo pa ‘yan sa kumpanya na tinulungan ka lang naman makilala?”

Natahimik si Averill. Isang katahimikan na mas maingay pa sa kahit anong sigawan.

Hindi niya alam ang mga papel na iyon. Hindi niya kailanman ginawa ang sinasabi nilang transfer. Ngunit sino ang maniniwala sa kanya? Lahat ng nandoon ay tila sabik na siyang makita na bumagsak.

“Ginamit mo si Francis para makapasok dito, tapos pagnanakawan mo pa?” ani ng isang shareholder, may halong panunuya ang tono.

“Sinasabi ko sa inyo, hindi ko—”

“Enough!” putol ni Francis, tumayo ito at pinagdikit ang palad. “Wala ka nang karapatan dito, Averill. Hindi ka na bahagi ng kumpanyang ito. Effective immediately, you’re out.”

Pumasok ang dalawang security guard na tila kanina pa pala nakahanda.

“Sir Francis, kailangan ba naming i-escort palabas si Miss Almonte?”

Hindi niya alam kung alin ang mas sumakit — ang tawag sa kanya bilang ‘Miss Almonte’ at hindi co-founder… o ang katotohanang para sa lahat ng naroroon, isa na lang siyang kriminal.

“Ako ang co-founder ng kumpanyang ito!” pigil niyang sigaw. “Ako ang nagpatayo ng Apex Dynamics kasama si Francis! Ako—”

“Hindi ka na ngayon,” ani Francis, malamig, at sa huling tingin ay idinagdag, “At kung may natitira ka pang dangal… umalis ka na habang may natitira pa sa’yo.”

“Mabuti pa siguro, Averill… umalis ka na lang.”

Isang bulong iyon, pero mas malakas pa sa sigaw na tumama sa puso ni Averill Montenegro. At ang mas masakit—hindi iyon galing sa kung sino man, kundi mula sa isang empleyado ng kumpanyang itinayo niya… kasabay ng lalaking nagpasikat nito.

Sa harap ng lahat ng board members, investors, at mga empleyado ng Apex Dynamics, nakatayo si Averill—walang kalaban-laban.

“Ang kapal din ng mukha mo, Averill,” dagdag pa ng isang babaeng secretary, mahina pero sinadya upang marinig niya. “Ginamit mo lang si Sir Francis noon para makaakyat sa corporate ladder, tapos ngayon mag-iinarte ka dahil may bago na siyang mahal?”

Isang iglap, tila lahat ng mata ay nakatingin sa kanya… hindi bilang CEO, hindi bilang co-founder… kundi bilang isang babaeng nagmukhang kawawa at desperada.

At sa gitna ng malalakas na bulungan, doon siya lumitaw — si Cherry. Ang babaeng pinili ni Francis. Nakasuot ito ng pulang bestida na tila ipinagmamayabang ang bagong posisyon sa buhay, nakangiting parang pusang nakatingin sa dagang sugatan.

“Oh, Averill…” malambing ang boses ngunit punong-puno ng lason. “Hindi ka ba nahihiya? Nagpupumilit ka pa rin? Lahat naman kami dito, alam kung sino talaga ang may ambag sa Apex — si Francis, hindi ikaw.”

Isang mabilis na sulyap ang itinapon sa kanya ni Francis, kaswal, malamig, parang hindi sila kailanman nagkasama sa hirap at tagumpay.

“Cherry’s right,” ani Francis, nakangisi. “Hindi ko na kailangang itago. Si Cherry ang tunay na karapat-dapat sa tabi ko. Ikaw? Ikaw ang stepping stone ko para makarating ako rito.”

Ramdam ni Averill ang paggapang ng init sa kanyang mukha — hindi dahil sa hiya kundi sa sakit at galit. Naramdaman niya ang paghapdi ng mga matang pilit niyang pinipigilang umiyak.

Hindi siya makapaniwala. Hindi ganito ang dapat na kwento nila.

---

Flashback — Tatlong taon ang nakaraan.

Si Francis… ang lalaking halos wala nang pera noon. Nagsisimula pa lang, halos wala pang kilala. Siya, si Averill, ang anak ng Montenegro Group — ang babaeng may karapatan at kayamanan. Nilapitan siya ni Francis, hindi bilang kasosyo… kundi bilang lalaki. Puno ng pangarap, puno ng pangako.

“Ipaglalaban kita… kahit kanino,” iyon ang sabi ni Francis noon, mahigpit ang kapit sa kanyang kamay.

Nagtiwala siya. Minahal niya ito. Iniwan niya ang pamilya niya. Tinanggihan ang mga business offers ng Montenegro Group para buuin ang Apex Dynamics kasama si Francis.

Nagbenta siya ng mga shares niya, pinautang niya si Francis, ginamit ang pangalan niya para makakuha ng investors.

Pero ngayon?

Narito siya, sa harap ng lahat, tinatanggalan ng dignidad at karangalan.

---

“Kung ako sa’yo, Averill,” ani Cherry, lumapit pa at itinapat ang mukha sa kanya. “Mag-resign ka na lang habang may natitira ka pang pride.”

Isang tawa ang sumabog mula sa isang sulok. “Baka naman kasi gusto niya talagang gamitin ang apelyido niya para bumalik sa Montenegro Group… gaya ng dati.”

Tumingin si Averill kay Francis—huling pagkakataon na sana’y may awa pa ito.

Pero ang ibinigay lang nito ay isang mapanuksong ngiti. “Out of my league ka na ngayon, Averill. Hindi mo na ako kayang abutin. You’re nothing but a sad little girl na ginamit ang pera ng pamilya niya para makisabay sa akin.”

Parang may biglang humampas sa kanya. Ang buong paligid ay parang naging malabo. Hindi niya na narinig ang bulungan ng mga tao. Hindi niya na naramdaman ang pagsinghal ng mga kasamahan niya.

Isang salita lang ang umalingawngaw sa utak niya.

Enough.

Hindi siya ang babae na palaging tinatapakan. Hindi siya ang babae na magpapatalo ng basta-basta.

Ipinunasan niya ang luha sa gilid ng kanyang mata. Humugot siya ng hangin, itinuwid ang likod, at hinarap si Francis at si Cherry.

“Ibinigay ko ang lahat, Francis,” mahina pero matatag ang boses niya. “Pati kaluluwa ko. Pero ang hindi ko kailanman ibibigay…”

Lumingon siya sa paligid, sa mga empleyado, sa mga board members na tila natahimik sa biglang pagbabago ng kanyang anyo.

“…ay ang karapatan niyong yurakan ako at tratuhin akong wala.”

Malamig ang kanyang mga mata nang maglakad siya palayo — iniwan ang isang Francis na nagkibit-balikat at si Cherry na nag-iikot ang mata.

Pero bago pa siya lumabas sa pintuan, huminto siya, lumingon sa likod, at sa boses na mas malamig pa sa yelo, sinabi niya:

“Maghintay ka lang, Francis. Dahil ang araw ng paniningil… nagsisimula na.”

---