Chapter 2:

Patuloy na dumaloy ang mga luha ni Cassandra ngunit pilit siyang ngumiti sa gitna ng mga ito. Ang bawat pintig ng kanyang puso ay masakit na para bang may matalim na kamay na humahapit sa kanyang dibdiba, hanggang sa pakiramdam niya’y hindi na siya makahinga.

Siyam na taon! Sa loob ng siyam na taon, itinanim niya sa kanyang puso ang bawat salitang binitawan ni Ethan, ang bawat hilig nito, ang bawat paboritong kulay ng damit, maging ang mga

malilit na gawi at istilo ng pamumuhay niya. Wala siyang nakalimutan lahat ay nakaukit sa kanyang ala-ala dahil ganoon niya ito kamahal.

Ngunit ano ang sinabi nito ngayon? Tanga? Isang mapait na tawa napilit na lumabas sa kanyang bibig. Oo nga naman. Hindi ba’t siya nga ang tunay na hangal? Isang ganap na hangal. Isang katawang-tawang hangal na buong pusong nagmahal habang siya pala ang pinaka niloloko.

“Ethan Valdez” Isang malakas at hysterical na sigaw kumawala mula sa bibig ni Cassandra. Hindi na niya napigilan ang mga luhang patuloy na dumadaloy, habang nanginginig ang kanyang tinig sa tindi ng sakit. “Hayop ka! paano mo ito nagawa sa akin?” 

Sa bigwas ng kanyang tinig, biglang naputol ang lahat ng ingay mula sa loob lounge. Ang mga malabong ungol, ang mga kaluskos at ang umaalog na tunog lahat ay natigil sa isang iglap.

At sa katahimikang iyon, tanging ang mabigat na pahinga at hikbi ni Cassandra ang umalingawngaw sa buong opisina, parang isang sugatang pusong biglang pinunit sa harap ng lahat.

Maya-maya narinig ni Cassandra kaluskos ng nagmamadaling magbihis mula sa loob. Ilang segundo pa ang lumipas bago dahang-dahan na bumukas ang pinto ng lounge.

Mula roon ay lumabas si Ethan tila walang anuman ang nangyari, payapa ang mukha na para bang hindi siya ang lalaking na huli sa akto. Pagkakita niya kay Cassandra nanginginig at umaagos ang mga luha sa pisngi, bahagya lamang siyang umubo nang dalawang beses, saka kunot- noong lumapit 

“Cassandra ngayon alam mo na hindi ko na kailangan pang ulitin. Itinuturing lang talaga kitang parang kapatid. Ang mahal ko talaga ay si Elira kung gusto mo ng kahit anong kabayaran sabihin mo lang.”

Ang bawat salitang iyon ay parang mga palad na walang awang nagtulak kay Cassandra sa gilid ng bangin tila siya pa ang dapat, mahiya habang ang lalaking pinaghirapan at minahal niya ng siyam na taon ay walang bakas na pagsisisi sa mga mata.

“Isa lang ang itatanong ko sayo!” mariing bulalas ni Cassandra habang patuloy na bumabagsak ang mga malalaking patak ng luha sa kanyang pisngi. Sa kabila ng lahat ng sakit at pagkawasak, nananatili pa ring kumakapit ang kanyang puso sa huling sinag ng pag- asa nakatingin siya sa mukha ng lalaking minahal niya ng siyam na taon mukhang siya pa rin ang tahanan ng lahat ng alaala,pangarap, at pagmamahal niya.

“Sige, itanong mo.”  kalmado ang tugon ni Ethan.

Nanginginig ang tinig niya, ngunit matatag ang kanyang tingin habang nakatitig kay Ethan. Mahigpit ang kanyang mga kamao halos bumaon ang mga kuko sa kanyang palad.

“Minahal mo ba talaga ako? Mula pa siyam na taon na ang nakalipas, hanggang ngayon minahal mo ba talaga ako?”

Isang nakakabinging katahimikan ang bumalot sa opisina tila sinakal si Cassandra sa bigat ng bawat segundo. 

“Hindi mo minahal kailanman?” Aniya halos hindi na marinig ang tinig, habang ang kanyang mga mata ay puno ng desperasyon at pagkalugmok .

“Oo!” Matalim at walang alinlangan na tugon ni Ethan.

Isang malakas na sampal ang dumapo sa kanyang pisngi, dala ng lahat ng sakit at galit, at pagkawasak ng puso ni Cassandra. Nanginginig ang kanyang kamay, ngunit sa sandaling iyon, lamang tangin paraan para mailabas ang galit niya kay Ethan. Ang sugat na hindi na kayang ilarawan ng kahit anong salita.

Itinaas ni Cassandra ang kanyang kamay at buong lakas na isinampal kay Ethan sa lakas ng tama, bahagyang naapiling ang mukha nito, ngunit hindi iyon nagdulot ng kahit anong ginhawa sa pusong halos madurog na sa sakit. Muling bumalong ang mga luha sa kanyang mga mata, patuloy na bumabagsak na parang ulan na walang katapusan.

“Ethan! Siyam na taon! Minahal kita ng buong-buo sa loob ng siyam na taon.” isinisigaw niya nanginginig ang boses sa gitna ng paghikbi.

“Kung kahit isang araw sa loob ng siyam na taon na iyon ay sinabi mong hindi mo ako mahal, hindi na sana ako naging ganito kahangal na patuloy na umaasa hanggang ngayon.”

Mahigpit niyang kinapit ang kwelyo ng kanyang damit, halos punitin sa sobrang galit at sakit ang kanyang sigaw ay halos mapunit ang katahimikan ng buong gusali.

“Kung hindi mo pala ako minahal, bakit ngayon mo lang sinabi ang totoo? Bakit Ethan bakit?!”

Sa mga sandaling iyon si Cassandra ay hindi na lamang isang babaeng sugatan isa siyang pusong tuluyang gumuho matapos mahalin ang maling tao sa loob ng siyam na taon.

Mula pa siyam na taon ang nakalipas hanggang sa kasalukuyan, si Ethan ang naging buong kaligayahan ni Cassandra ang naging sandigan ng kanyang pag-asa ang lahat-lahat ng kanyang buhay. Ngunit ngayon araw sa isang iglap natuklasan niyang sa mundo ng lalaking ito wala pala siyang halaga. Wala siyang puwang isa lamang siyang anino na hindi kailanman nakita o minahal.