Novels by Juls

“Sundalo? Makakatayo pa ba siya?” gulat na tanong ni Isabelle nang marinig ang sinabi ni Cassandra.“Mukhang hindi na.” umiiling na tugon ni Cassandra. Sa totoo lang, kung makakatayo pa ba ang lalaki o hindi hindi na iyon ang iniintindi niya.“Ibig bang sabihin, habang buhay na siyang nasa wheelchair?” halos bulong pero puno ng pagtataka ang tanong ni Isabelle.“Siguro gano’n na nga.” sagot ni Cassandra habang bahagyang pinipisil ang kanyang mga labi. May kirot sa puso niya habang iniisip ang sinapit ng lalaki, at kahit paano’y naramdaman niya ang awa para sa kanya.Napabuntong-hininga si Isabelle. “Ay, sayang naman Kung maayos lang sana siya, pwede pa. Pero nasa wheelchair siya, Cassandra sabihin ko na sa ’yo nang diretso, kung pakakasalan mo talaga siya, hindi ba parang sinira mo na rin ang buhay mo?”Pagkarinig ni Cassandra sa mga salitang iyon, agad na nangulubot ang kanyang mga mata. “Ang kasal niya kay Elira, dapat bukas na talaga ’yon. Sabi niya, wala na raw siyang ibang mahaha

“Isabelle.” napalunok si Cassandra, pilit pinipigilan ang panginginig ng tinig niya. “Ano bang iniisip mo? Sa tingin mo ba, gano’n kababa ang tingin ko sa sarili ko? Sa tingin mo ba kaya kong maging gano’n klaseng babae?”Napakunot ang noo ni Isabelle, ramdam ang halo-halong galit at pagkabahala. “Eh bakit mo pa sinabi kanina na magsasama pa rin kayo sa iisang bahay? Cassandra, huwag mo akong paasahin ng paliwanag tapos iiwan mo akong nakabitin. Sabihin mo sa ’kin ngayon, ano bang ibig mong sabihin?”Naramdaman ni Cassandra ang bigat ng konsensya nang salubungin siya ng titig ng kaibigan. Ibinaba niya ang ulo, saka kinuha ang milk tea sa mesa at uminom ng madami, para bang gusto niyang lunukin kasama ng tamis ang pait na nararamdaman.“Ano ba talaga ang nangyayari?!” halos pasigaw na tanong ni Isabelle, nanlalaki ang mga mata sa pagkabalisa. “Ano’ng ibig mong sabihin na magsasama pa rin kayo sa iisang bahay? Gusto mo ba akong patayin sa kaba, Cassandra?”“Ako.” nag-alinlangan si Cassa

“Cassandra, anong nangyayari sa’yo? Kung tama ang dinig ko, sinabi mong nakipaghiwalay ka kay Ethan. Totoo ba ‘yon?” Halos manginig ang tinig ni Isabelle sa kabilang linya. Sa isip niya, ang relasyon ng kaibigan at ni Ethan ay isang kasal na lang ang kulang.“Totoo.” mahina ngunit malinaw na tugon ni Cassandra. Kasabay ng pag-amin niya, sumabog muli ang mga hikbi. Napatigil siya sa gilid ng kalsada, mahigpit na kumapit sa cellphone, parang iyon na lang ang tanging sandalan niya sa mga oras na iyon.“Saan ka ngayon? Pupuntahan kita!” agad na tanong ni Isabelle nang marinig ang basag na boses ng kaibigan. Ramdam niya agad na may mali.“‘Wag na may trabaho ka pa ngayon, ‘di ba?” Mahina at garalgal ang tinig ni Cassandra. Kahit gaano siya nasasaktan, ayaw pa rin niyang maging pabigat kay Isabelle.“Tumigil ka na sa mga paligoy-ligoy at sabihin mo na kung nasaan ka, dali!” madiin na sabi ni Isabelle habang mabilis na tumigil sa gilid ng kalsada. Nagtaas siya ng kamay at agad na huminto ng

“Wala naman siyang sinabi. Puro tungkol lang sa ilang bagay ng pamilya.” mahina at kalmadong sagot ni Loisa habang pilit na pinapawi ang lungkot sa tinig niya. “Nakikita ko namang mabuti siyang tao pero ang mga binti niya, may pinsala nga.”Sa puntong iyon, bahagyang nagdilim ang mga mata ni aling Loisa. Kahit gaano pa siya katatag, hindi niya maiwasang masaktan sa kaisipang ikakasal ang nag-iisa niyang anak sa isang lalaking nakaupo sa wheelchair.Pero.“Ma, gagaling din ang mga paa niya paglipas ng panahon. Huwag ka nang mag-alala.” mabilis na paliwanag ni Cassandra, kahit halatang kulang siya sa kumpiyansa sa sarili habang tinitingnan ang ekspresyon ng ina.Tumango lang si aling Loisa, mahina ang tinig at puno ng bigat ang dibdib.“Alam ko alam ko, anak.”Ngunit kahit anong pag-amin niya, hindi pa rin niya lubos na maalis ang pag-aalala sa puso niya.“Ma, nag-aalala ka ba na lilipat na ako sa bahay ng mga Valdez?” mahina at may halong kaba ang tanong ni Cassandra. Batid niyang iyon

Makalipas ang halos isang oras, natapos na rin ni Cassandra ang hapunan. Maingat niyang inilapag ang huling ulam sa mesa, inayos ang mga plato at kubyertos, at saglit na huminga ng malalim. Nang akma na sanang tatawagin niya si Xyler mula sa kwarto, napansin niyang nakalabas na pala ito at naka-upo na sa mesa, para bang matagal na siyang naghihintay.Bahagyang nagulat si Cassandra, pero agad ding lumambot ang kanyang ekspresyon. “Handa na ang hapunan. Dahan-dahanin mo lang, ha. Babalik din ako.” wika niya nang marahan, halos parang alaga na tinuturuan ng pasensya.Tumango lang si Xyler at walang ibang sinabi. Tahimik niyang dinampot ang kutsara at nagsimulang kumain, halos hindi iniintindi kung nasa tabi pa siya o wala.Nang makita niyang walang imik si Xyler at abala lang sa pagkain, saglit na nag-alinlangan si Cassandra. Kumakabog ang dibdib niya, pero pinilit niyang buksan ang usapan.“Uhmm.” mahina niyang simula, saka siya huminga nang malalim. “Sabi ng mama ko, ipinagpaliban daw

Dahil ang umagaw ng fiancee niya ay walang iba kundi ang sarili niyang kapatid! Kahit pa magtago siya saan mang sulok ng mundo, mananatili pa rin ang ugnayan ng kanilang dugo. At sa bawat pagbabalik niya sa villa ng pamilya, wala siyang ibang makikita kundi ang sugat na paulit-ulit bumubukas ang babaeng minsan niyang minahal, ngayo’y asawa na ng kanyang kapatid.Sa katotohanan, mas mabigat pa ang pasan niyang sakit kaysa sa kanya.Kung pipiliin talaga niyang makipaghiwalay kay Xyler, ang kasal nila ay mauuwi lamang sa isang biro! Isang trahedyang pagtatawanan ng lahat.Hindi hinding-hindi niya hahayaang mangyari iyon!Hindi niya kayang hayaang si Xyler lang ang humarap sa lahat ng ito! Lalo na’t hindi niya puwedeng pabayaan itong lalaki na mag-isa na harapin sina Ethan at Elira.Sa sandaling iyon, sumiklab ang determinasyon sa mga mata ni Cassandra. Huminga siya nang malalim, saka marahang tumalikod at matatag na lumakad palabas ng silid.Nang tuluyang mawala ang mga yabag sa may pint

Habang tumatagal, dumarami ang mga nanonood sa eksena. May ilan na kunwaring tumatawa sa tabi, ang iba'y may hawak nang cellphone, tila pipindutin na lang ang “record.”Lalong namutla ang mukha ni Francesca. Parang nauupos na kandila ang yabang niya, unti-unting kinakain ng kahihiyan. Nakatayo siya sa gitna ng kainan, parang batang nahuli sa pandaraya. Hindi na niya alam kung saan ibabaling ang tingin.At sa harap ng buong crowd, wala siyang masabi.Lumingon siya kay Xavier ang huling pag-asang mahila siya palabas sa kahihiyang ito.Ang lalaking minsang pinagpalit ni Luna ay tumikhim, waring sinusubukang buuin ang natitira niyang dignidad. At least, sa sandaling iyon, pinilit niyang kumilos na parang lalaki.Ngunit sa totoo lang?Mas huli pa siya sa dapat. At mas mahina pa kaysa sa inaasahan.Humarap si Xavier kay Luna, at sa unang pagkakataon ngayong gabi, sinubukan niyang magsalita nang diretso, para bang kaya pa niyang ayusin ang lahat sa pamamagitan ng mahinahong tono.“Totoo nama

“Miss Francesca,” sambit ni Luna habang nakatayo pa rin sa gitna nilang dalawa, ang tono ay mapanuri ngunit may halong mapanuksong ngiti. “Magkano ba ang kinain n’yo ngayong gabi?”Tahimik si Francesca. Nagtama ang mga mata nila, ngunit hindi siya sumagot.“Alam mo,” patuloy ni Luna habang tumuwid ng tayo’t inayos ang laylayan ng kanyang damit, “mula nang mabuntis ka, parang wala man lang matinong alahas sa katawan mo.”Pinagmasdan niya ang babae mula ulo hanggang paa.“Hindi ko na nga babanggitin ang iba pa. Pero ni isang gold na singsing wala? Nakapanganak ka na para sa kaniya, pero nasaan ang kotse? Nasaan ang bahay?”May bahagyang katahimikan. Ngunit ang bawat salita ni Luna ay parang martilyong dahan-dahang ibinabagsak sa dignidad ng babae sa harap niya.Si Francesca, namutla ang mukha.Ang manipis niyang mga labi ay pinipigang huwag manginig. Mariin niyang sinara ang bibig walang salitang lumabas. Hindi dahil hindi siya marunong sumagot, kundi dahil kahit anong sabihin niya, hin

“Ang daming second-generation sa lungsod na ’to,” bulong ng manager, halatang nag-aalangan. “Sino ba talaga ang tinutukoy n’yo, Miss Luna?”Tahimik lang si Luna. Hindi na siya nag-abala pang ipaliwanag.Dahan-dahan niyang inilabas ang kanyang telepono, mabilis na nag-scroll sa album, at itinapat sa mukha ng manager ang larawan ni Xavier pormal, gwapo, suot ang signature na salaming may manipis na frame, at ang ngiti na minsan niyang minahal.Napatingin ang manager sa larawan, at agad na kumurap ang kanyang mga mata.May munting gulat sa ekspresyon nito hindi dahil hindi niya kilala si Xavier, kundi dahil ngayon lang niya naalala."Ah siya po pala."Tumingin siya sa paligid, saka yumuko ng bahagya.“Nasa compartment number two po siya, doon sa balcony.”Tahimik na tumango si Luna.So he is here after all.Ang dating wala sa mapa ng social scene, heto’t biglang lumitaw sa mismong lugar na dulo ng lahat ng bulung-bulungan.At ngayong alam na ni Luna kung nasaan siya ang tanong pupuntahan

Napaisip si Luna saglit. “Gusto ko pero ayokong mapunta sa hot search na kasama si Abogadong Giovanni.”Tumango si Giovanni, may misteryosong ngiti sa labi. “Ayos.”Napataas ang kilay ni Luna. “Anong ibig mong sabihin sa ‘ayos’?”Tumagilid si Giovanni, parang may itinatagong lihim na regalo. “Ibig sabihin, bilang paghingi ng tawad bibigyan kita ng isang hot search entry na ikaw lang ang laman.”Napapikit si Luna, parang may sumabit sa lalamunan niyang tawa. ‘Iba talaga ang lasa ng mga kapitalista. Iba kung umasta, iba kung mag-sorry.’Pagpasok nila sa restaurant, agad silang sinalubong ng manager pormal, maayos, parang alam agad kung sino ang importante sa pagitan ng dalawa

“It seems that the next meal is the key,” ani Giovanni, may bahagyang ngiti habang nakatingin kay Luna. Hindi iyon biro. Alam niya kapag sumablay siya sa susunod na hakbang, baka hindi lang pagkain ang hindi niya makuha. Luna, hindi man tumingin agad, ay ngumiti ng bahagya habang sumasagot, “Mabuti naman at alam mo Giovanni.” Sa tono pa lang niya, malinaw: Gusto kong suyuin mo, pero hindi ko sasabihing gusto ko. Habang umaandar ang sasakyan, ini-adjust ni Luna ang kanyang pagkakaupo, naghahanap ng mas kumportableng posisyon. Sa bawat galaw niya, parang sinasadya ang pagiging effortlessly elegant pa

Si Luna ay lumabas na suot ang isang body-hugging na palda, na may malalim na V-shaped back. Wala siyang suot na bra. Ang makinis na balat niya ay lantad mula batok hanggang baywang, hubog na parang hinulmang tula sa liwanag ng boutique. Sa harap, isang simple at eleganteng babae. Sa likod, isang anyayang hindi masambit sa salita. Si Giovanni ay biglang nakaramdam ng pamamanhid sa mga daliri hindi dahil sa lamig ng aircon, kundi sa pananakop ng init na umakyat mula sa dibdib pababa sa tiyan. Putangina. Napatingin si Luna, parang wala lang, pero may mapaglarong sulyap. “Okay ba?” tanong niya, kunwari inosente. “Maganda,” sagot ni Giovanni, halos hindi naririnig ang boses niya. Simple lang ang kanyang sagot, pero ang titig niya’y matalim para bang sinasabi: ‘Maganda’ ang nasabi ko, pero ang gusto kong sabihin ay ‘Delikado ka.’Larong Salamin at T