Nobela ni Juls

Habang tumatagal, dumarami ang mga nanonood sa eksena. May ilan na kunwaring tumatawa sa tabi, ang iba'y may hawak nang cellphone, tila pipindutin na lang ang “record.”Lalong namutla ang mukha ni Francesca. Parang nauupos na kandila ang yabang niya, unti-unting kinakain ng kahihiyan. Nakatayo siya sa gitna ng kainan, parang batang nahuli sa pandaraya. Hindi na niya alam kung saan ibabaling ang tingin.At sa harap ng buong crowd, wala siyang masabi.Lumingon siya kay Xavier ang huling pag-asang mahila siya palabas sa kahihiyang ito.Ang lalaking minsang pinagpalit ni Luna ay tumikhim, waring sinusubukang buuin ang natitira niyang dignidad. At least, sa sandaling iyon, pinilit niyang kumilos na parang lalaki.Ngunit sa totoo lang?Mas huli pa siya sa dapat. At mas mahina pa kaysa sa inaasahan.Humarap si Xavier kay Luna, at sa unang pagkakataon ngayong gabi, sinubukan niyang magsalita nang diretso, para bang kaya pa niyang ayusin ang lahat sa pamamagitan ng mahinahong tono.“Totoo nama

“Miss Francesca,” sambit ni Luna habang nakatayo pa rin sa gitna nilang dalawa, ang tono ay mapanuri ngunit may halong mapanuksong ngiti. “Magkano ba ang kinain n’yo ngayong gabi?”Tahimik si Francesca. Nagtama ang mga mata nila, ngunit hindi siya sumagot.“Alam mo,” patuloy ni Luna habang tumuwid ng tayo’t inayos ang laylayan ng kanyang damit, “mula nang mabuntis ka, parang wala man lang matinong alahas sa katawan mo.”Pinagmasdan niya ang babae mula ulo hanggang paa.“Hindi ko na nga babanggitin ang iba pa. Pero ni isang gold na singsing wala? Nakapanganak ka na para sa kaniya, pero nasaan ang kotse? Nasaan ang bahay?”May bahagyang katahimikan. Ngunit ang bawat salita ni Luna ay parang martilyong dahan-dahang ibinabagsak sa dignidad ng babae sa harap niya.Si Francesca, namutla ang mukha.Ang manipis niyang mga labi ay pinipigang huwag manginig. Mariin niyang sinara ang bibig walang salitang lumabas. Hindi dahil hindi siya marunong sumagot, kundi dahil kahit anong sabihin niya, hin

“Ang daming second-generation sa lungsod na ’to,” bulong ng manager, halatang nag-aalangan. “Sino ba talaga ang tinutukoy n’yo, Miss Luna?”Tahimik lang si Luna. Hindi na siya nag-abala pang ipaliwanag.Dahan-dahan niyang inilabas ang kanyang telepono, mabilis na nag-scroll sa album, at itinapat sa mukha ng manager ang larawan ni Xavier pormal, gwapo, suot ang signature na salaming may manipis na frame, at ang ngiti na minsan niyang minahal.Napatingin ang manager sa larawan, at agad na kumurap ang kanyang mga mata.May munting gulat sa ekspresyon nito hindi dahil hindi niya kilala si Xavier, kundi dahil ngayon lang niya naalala."Ah siya po pala."Tumingin siya sa paligid, saka yumuko ng bahagya.“Nasa compartment number two po siya, doon sa balcony.”Tahimik na tumango si Luna.So he is here after all.Ang dating wala sa mapa ng social scene, heto’t biglang lumitaw sa mismong lugar na dulo ng lahat ng bulung-bulungan.At ngayong alam na ni Luna kung nasaan siya ang tanong pupuntahan

Napaisip si Luna saglit. “Gusto ko pero ayokong mapunta sa hot search na kasama si Abogadong Giovanni.”Tumango si Giovanni, may misteryosong ngiti sa labi. “Ayos.”Napataas ang kilay ni Luna. “Anong ibig mong sabihin sa ‘ayos’?”Tumagilid si Giovanni, parang may itinatagong lihim na regalo. “Ibig sabihin, bilang paghingi ng tawad bibigyan kita ng isang hot search entry na ikaw lang ang laman.”Napapikit si Luna, parang may sumabit sa lalamunan niyang tawa. ‘Iba talaga ang lasa ng mga kapitalista. Iba kung umasta, iba kung mag-sorry.’Pagpasok nila sa restaurant, agad silang sinalubong ng manager pormal, maayos, parang alam agad kung sino ang importante sa pagitan ng dalawa

“It seems that the next meal is the key,” ani Giovanni, may bahagyang ngiti habang nakatingin kay Luna. Hindi iyon biro. Alam niya kapag sumablay siya sa susunod na hakbang, baka hindi lang pagkain ang hindi niya makuha. Luna, hindi man tumingin agad, ay ngumiti ng bahagya habang sumasagot, “Mabuti naman at alam mo Giovanni.” Sa tono pa lang niya, malinaw: Gusto kong suyuin mo, pero hindi ko sasabihing gusto ko. Habang umaandar ang sasakyan, ini-adjust ni Luna ang kanyang pagkakaupo, naghahanap ng mas kumportableng posisyon. Sa bawat galaw niya, parang sinasadya ang pagiging effortlessly elegant pa

Si Luna ay lumabas na suot ang isang body-hugging na palda, na may malalim na V-shaped back. Wala siyang suot na bra. Ang makinis na balat niya ay lantad mula batok hanggang baywang, hubog na parang hinulmang tula sa liwanag ng boutique. Sa harap, isang simple at eleganteng babae. Sa likod, isang anyayang hindi masambit sa salita. Si Giovanni ay biglang nakaramdam ng pamamanhid sa mga daliri hindi dahil sa lamig ng aircon, kundi sa pananakop ng init na umakyat mula sa dibdib pababa sa tiyan. Putangina. Napatingin si Luna, parang wala lang, pero may mapaglarong sulyap. “Okay ba?” tanong niya, kunwari inosente. “Maganda,” sagot ni Giovanni, halos hindi naririnig ang boses niya. Simple lang ang kanyang sagot, pero ang titig niya’y matalim para bang sinasabi: ‘Maganda’ ang nasabi ko, pero ang gusto kong sabihin ay ‘Delikado ka.’Larong Salamin at T

“Hindi pa nagtatagal mula nang bumalik kami sa villa kahapon, sinabi ni Xyler sa pamilya niya ang balita na kinasal na kayo. Pero nang marinig iyon ni Mrs. Regina, nagngitngit siya sa galit. Itinuro niya si Xyler at nilait, sinabing hindi siya karapat-dapat bilang nakatatandang kapatid ni Ethan! Idinagdag pa niya na pinakasalan ka raw ng commander hindi dahil mahal ka niya, kundi para gamitin ka sa paghihiganti para sa kanyang ina. Alam daw niyang fiancee ka ni Ethan, pero nagkaroon pa rin siya ng kapal ng mukha na magpakasal sayo. Wala raw siyang konsensya bilang tao at tinudyo pa siyang nakaupo lamang sa wheelchair.”“Dominic! Anong kalokohan ang sinasabi mo?!”Isang mabigat na boses ang biglang umalingawngaw mula sa sala. Nagulat si Dominic, napaatras siya at namutla ang mukha. Hindi niya namalayang lumabas na pala si Xyler mula sa silid-aklatan at narinig ang lahat.Agad siyang napahinto, nanginginig pa ang tinig. “C-Captain, ako.”Ngunit galit at mariing tinapunan siya ng tingin

Nakaramdam ng ginhawa si Cassandra nang marinig ang sagot ni Xyler. Napangiti siya at sinabing, “Kung ganon, umuwi na tayo ngayon!”Mabilis siyang sinulyapan ni Xyler, saka iniunat ang malaki niyang kamay, kinuha ang ilan sa mga dala ni Cassandra at inilapag sa kanyang kandungan. “Ibigay mo sa akin ang mga gamit.” kalmado ngunit diretso niyang sabi.Sandaling natigilan si Cassandra , ngunit agad din siyang natauhan. Mabilis niyang inagaw pabalik ang mga gamit at mahigpit na hinawakan sa kanyang kamay. “Hindi na kailangan! Masama na nga ang paa mo, hindi ko hahayaang abusuhin mo pa ito.” mariin niyang tugon. Pagkasabi niyon, agad siyang pumuwesto sa likuran ni Xyler at itinulak ang kanyang wheelchair pabalik sa kabilang bahagi ng kalsada.Hindi nagtagal, dumating na ang sasakyan ni Dominic. Siya muna ang nag-ayos ng mga dala ni Cassandra at inilagay ang mga iyon sa trunk ng kotse, bago inakay si Xyler at maingat na ipinasok sa loob. Nang makitang nakaupo na si Cassandra sa tabi nito, p

Nang marinig ni Cassandra ang tanong ni Valeira , agad siyang humarap sa hindi kanais-nais na ekspresyon ng babae. Hindi siya nag-atubili. "Hindi! Siya ang asawa ko!"Tumigil ang mundo sandali kay Valeira . Namutla ang mukha nito, at lumaki ang kanyang mga mata na puno ng pekeng pilikmata habang nakatitig kay Cassandra na halos hindi makapaniwala. "Hindi hindi puwede Ikaw ikinasal ka sa." Hindi natapos ni Valeira ang kanyang sinabi nanatili na lang siyang nakatitig, halatang may halong awa at panghihinayang, sabay lingon ang ulo.Tahimik na tumitig si Cassandra sa kanya ng ilang saglit. Nang mapansin niyang dumating na ang kanyang bill, itulak niya si Xyler palabas ng may malamig na ekspresyon. Agad namutla at kumunot ang labi ni Valeira sa pang-aalipusta.Mula nang makaharap niya si Valeira hanggang sa itulak niya si Xyler palabas ng supermarket, nanatiling tahimik si Cassandra, ngunit sa loob niya ay sumisiklab ang apoy ng galit at sakit, isang damdaming hindi niya maipaliwanag, hal

Hindi inasahan ni Cassandra na makatagpo ng ganoong kabait na tao, kaya’t paulit-ulit siyang nagpasalamat sa taxi driver sa buong biyahe. Si Xyler naman ay nanatiling seryoso, nakatingin lamang sa bintana nang walang imik.Dahil sa tulong ng drayber, nakarating silang dalawa sa harap ng supermarket. Habang papalayo ang taxi, hindi napigilan ni Cassandra na mapabuntong-hininga. “Hindi ko akalaing marami pa palang mababait na tao sa mundong ito.”Tahimik na nakinig si Xyler, at habang nakatitig sa papalayong taxi, may bahagyang kislap na dumaan sa kanyang malalim na mga mata.Sanay na si Cassandra sa supermarket na iyon dahil madalas siyang namimili roon. Alam niyang may driveway sa mismong bungad na maginhawa para sa mga gumagamit ng wheelchair. Maingat niyang itinulak si Xyler papasok. Dahil alam niyang kaya nitong kontrolin ang wheelchair gamit ang remote, maingat niyang tinanong kung maaari ba siyang magtulak ng cart habang siya naman ang magmamaniobra ng wheelchair.“Hindi!” mabili

“So, ang ibig mong sabihin ay pupunta ka rito araw-araw, magpapa-prinsesa ka, at ako pa ang maglilingkod sayo?” malamig na tanong ni Xyler, habang nakatitig sa kanya na para bang sinusubok ang kanyang pasensya.“Hindi naman yon ang ibig kong sabihin.” Bumuntong-hininga si Cassandra at pinilit gawing kalmado ang tono ng boses. “Wala akong problema kung ako ang magluluto para sayo. Ang hinihiling ko lang sana tratuhin mo rin akong maayos. Hindi ako ang nagtaksil sayo. Gusto ko lang, kahit sa loob ng tatlong buwang ito, maging maayos ang pakikitungo mo sa akin.”Pakiramdam niya ay hindi siya marunong makipag-usap sa lalaking ito. Kahit malinaw ang mabuting intensyon niya, sinasadyang baliktarin ni Xyler ang kahulugan ng kanyang mga salita parang inuubos talaga ang pasensya niya at hinahamon siyang makipag-away.Tinitigan siya ni Xyler at dahan-dahang kumurap. “Bago ang kasal natin, ikaw ang magluluto ng tanghalian at hapunan ko araw-araw! Kahit ano pa ang kasunduan natin, asawa na kita s

“Sundalo? Makakatayo pa ba siya?” gulat na tanong ni Isabelle nang marinig ang sinabi ni Cassandra.“Mukhang hindi na.” umiiling na tugon ni Cassandra. Sa totoo lang, kung makakatayo pa ba ang lalaki o hindi hindi na iyon ang iniintindi niya.“Ibig bang sabihin, habang buhay na siyang nasa wheelchair?” halos bulong pero puno ng pagtataka ang tanong ni Isabelle.“Siguro gano’n na nga.” sagot ni Cassandra habang bahagyang pinipisil ang kanyang mga labi. May kirot sa puso niya habang iniisip ang sinapit ng lalaki, at kahit paano’y naramdaman niya ang awa para sa kanya.Napabuntong-hininga si Isabelle. “Ay, sayang naman Kung maayos lang sana siya, pwede pa. Pero nasa wheelchair siya, Cassandra sabihin ko na sa ’yo nang diretso, kung pakakasalan mo talaga siya, hindi ba parang sinira mo na rin ang buhay mo?”Pagkarinig ni Cassandra sa mga salitang iyon, agad na nangulubot ang kanyang mga mata. “Ang kasal niya kay Elira, dapat bukas na talaga ’yon. Sabi niya, wala na raw siyang ibang mahaha