Chapter 1:

Dahan-dahan umakyat ang elevator. Puno ng pananabik at matamis na pag-asa ang puso ni Cassandra Villanueva habang iniisip si Ethan Valdez, na matagal na niyang hindi nakikita sa loob ng isang buwan. Sinabi nitong may magandang balita na sasabihin sa kanya. Napaisip siya na mag-propose na kaya ito ngayon? Matagal na niyang inaasam ang araw na iyon, at ngayon tila nasa harap na niya ang sagot, halos hindi na siya mapakali sobrang lakas ng kaba sa kanyang dibdib. 

Mahigpit na hinawakan ni Cassandra ang dala-dala niya ng siomai at cup cake na siya mismo ang pinaghirapan gawin alas tres ng madaling-araw. Ginising niya ang sarili sa maagang oras na iyon, hindi alintana ang antok at pagod, para lamang maihanda ang paboritong pagkain ni Ethan. Hindi pa siya nakuntento-nag luto din siya ng adobong manok na paborito rin ni Ethan. Sa bawat galaw niya ay naroon ang taos-pusong pag-aalala. Para kay Cassandra sapat na ang makita ang kasiyahan sa mukha ni Ethan hangga’t natutuwa siya, handa siyang magluto at magsakripisyo nang paulit-ulit, gaano man karami o kahirap.

Pagdating sa pinakamataas na palapag, sabik na lumabas si Cassandra sa elevator at tinahak ang direksyon patungo sa opisina ng CEO na si Ethan.

May isa’t kalahating oras pa bago magsimula ang trabaho kaya tahimik ang buong pasilyo. Sa kanyang isipan, perpekto ang pagkakataon iyon para sorpresahin si Ethan ang kanyang mga hakbang, pinakikiramdaman ang bawat pintig ng kanyang puso na halos sumisigaw sa pananabik.

Nang makarating na si Cassandra sa opisina ni Ethan marahan niyang itinulak ang pinto upang makapasok at mailapag ang kanyang bag. Ngunit laking pagtataka niya nang makita niyang nakabukas na ito. Mula sa loob ay may marahang tunog na narinig may kausap  o may nangyayari.

Napahinto siya sa kinatatayuan,nanigas ang katawan habang nakatitig sa pintuan ng opisina na nasa dalawang metro lamang ang layo. Dahan-dahan siyang naglakad papalapit, ang kaba sa dibdib ay lalong bumigat. Pagdating doon, marahan niyang binuksan ang pinto ngunit wala siyang nadatnan. Walang tao sa loob, ngunit ang tinig na kanina’y mahina ay lalo nang lumilinaw mas malinaw at mas nakakalito.

“Ahh, huwag Ethan.” isang tinig ng babae ang lumabas  mula sa lounge ni Ethan. Malambing at puno ng malabong halakhak, kasama ng mga ungol na walang dudang nag-iiwan ng matinding pagtataka.

Para bang may malakas na pasabog sa loob ng kanyang-ulo isang kulog na biglang dumagundong sa kanyang isipan. Nanlaki ang mga mata ni Cassandra at halos malawan siya ng balanse sa bigat ng narinig.

Gaano man siya ka inosente o mapagbulag-bulagan noon, malinaw na sa kanya ngayon ang lahat. Alam na alam niya kung ano ang nagaganap sa loob at ito ang pinakanakakasakit sa katotohanang maaaring umuntog sa kanyang puso.

Imposible! lubos na imposible! Nasa opisina ito ni 

Ethan paanong mangyayari ang ganoong bagay sa lugar na ito?

Ngunit tila wala siyang kontrol sa sariling katawan. Unti-unti siyang pumasok sa opisina, bawat hakbang ay mabigat at nangiginig. At doon muli niyang narinig nang malinaw ang salita “Ethan.” Mula sa tinig ng babae.

Napapikit si Cassandra, mariing ipinagpipilit na hindi paniwalaan ang kanyang narinig. Hindi siya makapaniwala na ang lalaking minahal at pinangarap niya mula pa noon high school, ang taong buong puso niyang inalagaan ay magtataksil at gagawa ng ganoong bagay. Para sa kanya , imposibleng siya mismo ang saksi sa pagbagsak ng lahat ng pangarap at tiwalang itinayo niya sa paglipas ng maraming taon.

Hindi niya magagawa iyon! Hindi kailanman! Ipinipilit ni Cassandra sa kanyang sarili na hindi posibleng si Ethan ang nasa likod ng tinig na iyon.

Ngunit isang pamilyar na boses ang biglang nag salita at sa isang iglap ay tuluyang nabasag ang huling hibla ng kanyang pag-asa.

“Mahal ang ganda mo talaga. I love you so much.”

Boses iyon ni Ethan. Walang pagkakamali kilalang-kilala niya ang tinig na iyon. Napakapamilyar, kasing ganda pa rin ng dati. Isang tinig na, kahit lumipas ang sampu o dalawanpung taon ay mananatiling malinaw sa kanyang ala-ala.

At sa mismong sandaling iyon, ang tinig na minahal niya nang buong puso ang siyang pinakamatalim na sandatang bumaon sa kanyang puso.

“Ethan mahal na mahal din kita. Pero paano na ang  kuya mo? Fiance pa niya pa rin ako. Bukas na ang balik niya kapag nalaman niyang magkasama tayo papatayin niya ako!”

Kasunod noon ay sumagot ang tinig na pinakakilalang-kilala ni Cassandra ang boses ni Ethan mismo.

“Hindi! kuya ko parin siya oo, pero nagdadalang tao ka na sa anak ko. Hindi mo alam kung gaano kagustong magkaapo ang mama ko. Kapag nalaman niya sigurado akong tutulungan niya tayong kumbinsihin si kuya.”

Sa labas ng pinto nanigas ang buong katawan ni Cassandra. Parang unting-unting nilalamon ng malamig na hangin sa kanyang laman at buto. Ang bawat salitang lumalabas sa bibig ni Ethan

ay tila matalim na kutsilyong sunod-sunod na tumutusok sa kanyang puso hindi lamang pagtataksil ang kanyang na diskubre, kundi isang lihim na hindi niya kayang ipaliwanag sa kanyang sarili.

“Eh paano naman si Cassandra? Hindi ba’t engaged na kayong dalawa mula pagkabata? Anong gagawin mo sa kanya?”

Sandaling katahimikan, bago muli narinig ni Cassandra ang malamig at walang pusong tinig ni Ethan.

“Yung tanga na’yon, mas madali pang paikutin! Kung hindi lang dahil sa kabutihan ng ama niya matagal ko na siyang pinalayas. Baby ikaw lang ang mahal ko.”

At matapos ang mga salitang iyon, muling napuno ng mga malabong ungol at maririnding kaluskos ang loob ng lounge, kasabay ng ingay ng umaalog at umuugong na mga kasangkapan.

Sa labas ng pinto para bang gumuho ang buong mundo ni Cassandra. Ang mga salitang kanina pa niya naririnig ay parang mga martilyong paulit-ulit na bumabasag sa kanyang puso walang awang tinatanggal ang lahat ng pag-ibig tiwala at pangarap na tininanim niya sa paglipas ng mga taon.

Siyam na taon! Muli pa noong high school ay minahal na ni Cassandra si Ethan siyam na buong taon ng tapat na paghihintay, pag-aalala, at pag-asa. Ngunit laking pagkagulat at sakit niya nang matuklasan na sa loob ng lahat ng panahon iyon, sa puso ng lalaking kanyang minahal, isa lamang pala siyang hangal.

Sa wakas ay bumalong ang mga luhang kanina pa niya pinipigil. Dumilim at lumabo ang kanyang paningin habang bumingat ang dibdib na parang pinipiga ng matalim na kamay. Nabitawan niya ang hawak-hawak niyang dala para kay Ethan. Malakas itong bumagsak sa sahig at nag kalat ang mga pagkain na buong hirap niyang inihanda parang simbolo ng pagdurog ng lahat sa kanya pagmamahal at pangarap.

At sa sandaling iyon, ramdam ni Cassandra na ang mundo ay tuluyang bumagsak sa kanyang paanan.