Kabanata Nueve

PAUWI na mula sa trabaho si Marcus ng isang tawag mula kay Fausto ang kanyang natanggap.

Una niyang narinig ang hiyaw mula sa kabilang linya kasunod ang boses ni Fausto. “Nasa’n ka ngayon?”

“Pauwi na, bakit ho?”

May kaingayan sa kabilang linya at rinig na rinig ang hikbi ng kung sino mang kasama ni Fausto. “Pumunta ka muna rito sa police station," ang utos nito saka tinapos ang tawag.

Hindi man lang nagawang makapagtanong ni Marcus kung anong nangyari at kailangan niyang pumunta sa police station. Magkagano'n man ay mabilis pa rin siyang nagtungo ro'n.

Pagkarating sa estasyon ay natigilan siya nang makita si Luna sa loob ng selda. Nakaupo’t umiiyak tulad ni Liliane na humihikbi habang nakatingin sa anak.

Agad na lumapit si Fausto sa kanya upang humingi ng tulong o kung may magagawa ba siya upang mailabas agad si Luna. Matapos ay lumapit siya sa asawa upang kausapin ito, “Anong nangyari?” tanong ni Marcus.

Hindi sumagot si Luna. Nakatungo lang ito at ayaw man lang siyang tingnan.

“Sabihin mo sa ‘kin para matulungan kita,” dagdag pa ni Marcus.

Sa wakas ay nagtaas ng tingin si Luna. Ang mga mata’y puno ng luha. Halata ang takot at panginginig sa katawan.

Ang mga tanong ni Marcus ang muling nagpabalik sa nakakatakot na karanasang nangyari kanina habang kasama si Spencer sa restaurant.

Ilang araw na niyang kino-contact si Spencer para sana’y makausap at humingi ng paumanhin sa nangyaring gulo sa party. At pagkatapos ay sasabihin na rin ang totoo, kung sino ba talaga si Marcus sa buhay niya.

At kanina nga, sa wakas ay sumagot na ito sa mga tawag niya at pumayag na makipagkita sa madalas na pinupuntahang restaurant.

Naging maayos naman no'ng una ang pag-uusap nila hanggang sa inamin na niya ang totoo… na kasal na siya kay Marcus.

Kitang-kita ang pagkabigla at sakit sa mga mata ni Spencer ngunit naging supportive ito at agad ring natanggap ang lahat. Hindi nga niya akalaing gano’n lang pala kadali na agad nitong matatanggap ang lahat.

Ang hindi niya alam ay halos sumabog at magwala sa galit si Spencer sa ginawa niyang pag-amin. Gusto nitong saktan si Marcus ngunit hindi niya iyon pansin.

Hanggang sa umalis siya saglit para magpunta sa restroom. Sa pagbalik ay nagulat na lamang siya nang biglang tumakbo paalis si Spencer habang may humahabol sa kanyang isang lalake.

Kahit naguguluhan at nalilito ay mabilis niyang kinuha ang bag para sundan si Spencer pero may nakabunggo siyang babae. Agad niyang nabitawan ang bag at tumapon sa sahig ang gamit sa loob.

Nagmadali siyang pulutin ang gamit at tinulungan pa siya ng babaeng nakabunggo sa kanya hanggang sa—

“Ano ‘to? Sa ‘yo ba ‘to?” anito habang hawak ang dalawang maliliit na pakete na may lamang puting pulbos.

“No, hindi sa ‘kin ‘yan,” ang sagot niya agad dahil wala naman talaga siyang gano’n sa bag.

“Alam mo ba kung ano ‘to?” tanong ng kaharap.

“Powder,” ang inosente niyang sagot.

Naningkit ang mata ng babae hanggang sa naglabas ito ng posas. “Sorry, Miss, pero kailangan kitang dalhin sa police station,” ang pahayag pa nito saka siya pinosasan.

Nabigla si Luna at agad na nataranta. Gusto niyang itanong kung anong nagawa niyang mali ngunit dahil sa labis na kalituhan ay hindi na niya nagawa pang magsalita. Pagkarating sa police station ay agad na tinawagan ang mga magulang.

Nakatulala lang siya no'ng una dahil hindi talaga maproseso ng utak ang nangyari sa kanya. Ngunit nang dumating ang Ama't Ina ay tuluyan siyang naging emosyonal.

Iyak ni Liliane ang tuluyang nagpahina sa kanya hanggang sa unti-unti na rin siyang umiyak kasabay ng Ina.

At iyon na nga ang naabutang eksena ni Marcus.

“Wala kang dapat ikatakot kung wala kang ginawang masama,” ani Marcus. “May lawyer ba kayo?”

“T-tinawagan na ni Daddy. H-hindi naman ako makukulong, right?”

“Aalamin pa natin.”

“Ano? Pero hindi naman sa ‘kin ‘yung drugs!”

“Hindi sapat na rason para paniwalaan nilang hindi sa ‘yo ang drugs na nakita. Ang kailangan nating gawin ay patunayang hindi sa'yo, pa'no napunta sa bag at kung sino ang naglagay.”

Narinig ni Liliane ang sinabi ni Marcus at hindi ito nagustuhan. “At anong mangyayari kung hindi mapapatunayan na hindi kanya ang drugs, ha?”

“Huminahon ka muna. Hindi makakatulong kay Luna kung ganito ka.” Hinila ni Fausto si Lilian palayo.

“’Wag kang mag-alala. Naniniwala akong may gusto lang mag-frame up sa ‘yo,” ang pahayag ni Marcus. Pinapalakas ang loob ni Luna upang hindi ito mawalan ng pag-asa. “Hindi ko hahayaang makulong ka.” Habang iniisip kung ano ang magiging epekto sa kanya kung sakaling makulong si Luna.

Magawa niya kaya ang misyon na mahanap si Dahlia kahit wala na si Luna?

“T-thank you,” mahina at puno ng pasasalamat na bigkas ni Luna. Hindi akalaing lalakas ang loob sa mga nasabi ni Marcus.

MATAPOS na makuha ang kopya ng CCTV footage sa restaurant ay bumalik si Scarlette at Kurt sa estasyon.

“Ayos ka lang ba? Hindi ka ba napuruhan?” ani Scarlette kay Kurt. Ito kasi ang humabol at nagpambuno kay Spencer na sa huli ay nagawa pa ring makatakas.

“Medyo kumikirot lang nang kaunti ‘tong tagiliran ko.”

Tinapik ni Scarlette ang balikat nito. "Malayo naman pala sa bituka.” At saka nauna nang pumasok sa loob.

Nakita niyang nando’n si Marcus kasama ang sa tingin niya’y magulang ni Luna.

Lumapit siya sa police-in-charge at sinabing pakawalan na ito, “Ilabas mo na siya, hindi sa kanya ang drugs. Galing kay Spencer Felicimo.”

Nabuhayan at labis ang tuwa ni Liliane sa narinig. Mabilis niyang nilapitan si Scarlette at nagpasalamat. Halos yakapin niya ito sa sobrang tuwa at matapos ay binalikan si Luna na inilalabas na sa selda.

Lumapit si Marcus kay Scarlette. “Si Spencer ang target mo?”

“Oo, napag-alaman kong leader siya ng grupong tinutugis namin.”

“Nasa’n? Nakatakas?” At mapanghusgang tumingin kay Kurt. Kung malakas lang ang kasama nito'y siguradong walang kawala si Spencer.

“’Wag kang mag-alala. Mahuhuli rin namin siya, maghintay ka lang… Congratulations nga pala.”

“Para sa’n?”

“For your wedding, asawa mo siya ‘di ba?” At napatingin pa kay Luna na yakap-yakap ang mga magulang.

“Salamat,” ang tipid na sagot ni Marcus at saka umalis para balikan si Luna.

“Ba’t parang ang bitter nang pagkakasabi mo, Captain?” ang bulong ni Kurt na sinadya pang lumapit para mang-asar.

“’Wag mo ‘kong simulan. Mainit pa ulo ko't nakawala sa'tin si Felicimo.”

Mabilis namang umatras si Kurt sa takot na biglang makatikim ng kamao ni Scarlette.

PAG-UWI SA MANSION ay agad na nagtungo sa kwarto si Luna na gustong mapag-isa. Ngunit dahil sa labis na pag-aalala ay sinundan siya ng Ina sa kwarto.

“I’m fine, Mom,” ani Luna matapos maupo sa kama. “I want to be alone.”

Gusto sanang manatili ni Liliane upang samahan ang anak pero pinagbigyan na niya ang nais nito. “Kung may kailangan ka, tumawag ka lang, pupuntahan agad kita.” Matapos ay saka unti-unting sinara ang pinto.

Ilang sandaling tulala si Luna habang nakatitig sa saradong pinto. Hindi pa rin makapaniwala na muntik na siyang makulong ng dahil kay Spencer. Ang kaibigan na ni minsan ay hindi niya naisip na tatraydurin siya nang ganito.

Hindi niya maisip kung anong naging mali?

Dahil ba sa napahiya ito sa party?

Sa biglaan niyang pagpapakasal?

Pero maayos naman silang nag-usap. Ramdam niyang tanggap nito ang lahat kaya bakit?

Kung may nagawa man siyang mali ay sana napag-usapan nila ng maayos. Hindi iyong ganito.

Muntik ng masira ang buhay niya dahil sa ginawa ni Spencer. At hanggang ngayon na kahit nakauwi na siya’t ramdam ang lambot ng kama’y nanginginig pa rin siya sa takot.

Si Marcus ay nasa kanyang kwarto na’t palihim na nakikinig sa kwarto ni Luna. Ngunit tahimik at walang kahit na anong ingay sa surveillance audio matapos umalis ni Liliane.

Ni mahinang kaluskos ay wala na labis niyang pinagtataka. Ano kaya ang ginagawa ni Luna, at bakit ang tahimik?

Iyon ang nasa isip niya hanggang sa unti-unti ay nakarinig siya ng mahinang hikbi. Na noong una’y inakala niyang namali lang siya ng dinig hanggang sa naging sunod-sunod ang mabibigat nitong paghinga.

Wala siya sa mismong kwarto at hindi niya ito nakikita ngunit ramdam na ramdam ni Marcus ang sakit sa bawat hikbi ni Luna. Hanggang sa hindi na niya matagalan pa at inalis na ang earphone sa tenga. Nagpasiya siyang ihihinto muna ang pakikinig ngayong gabi at magpapahinga na lamang.

Kinabukasan ay hindi niya nakita si Luna buong araw at ang sabi ng katulong ay nagkukulong lang daw sa kwarto. Ayaw rin tumanggap ng kahit sinong bisita kapag may nagpupuntang kaibigan na nakabalita sa nangyari.

Pagsapit ng gabi ay umalis si Marcus upang makipagkita kay Artemio na kababalik lang mula sa business trip. Nais niyang alamin kung ano ang totoong nangyari sa grupo ng X.M. at bakit naglihim ito sa kanya?

Sa restaurant na pagmamay-ari ni Artemio napiling makipagkita nito. Pagdating niya ay agad siyang iginiya ng staff sa private-room at naabutang naro’n na si Artemio, naghihintay.

“Nag-order na pala ako ng pagkain natin, Boss,” anito na abala sa hawak na tablet. Tinitingnan ang pinadalang files ng secretary.

Tahimik na naupo si Marcus at hinintay na dumating ang in-order. Ilang minuto lang din ang tinagal nang ma-i-serve na ang pagkain.

“Enjoy your meal, Sir,” ang sabi pa ng waiter bago sila iwan na dalawa.

Binaba ni Artemio ang hawak na tablet at saka hinarap si Marcus. “Alam ko kung ba’t mo gustong makipagkita, Boss. Kaya ipapaliwanag ko kung anong nangyari sa grupo ng X.M. at bakit hindi ko sinabi sa ‘yo agad.”

SA PAREHONG ORAS ay halos durugin na ni Spencer ang lahat ng gamit na kanyang makita. Narito siya ngayon sa pinatayo niyang bahay para sana sa kanilang dalawa ni Luna. At isang buong araw na siyang naghihintay ngunit wala pa ring balita mula sa taong kanyang tinawagan.

Ang pangako nito ay itatakas siya sa oras na magawa niya ang ipinag-uutos nito.

“Hanggang kailan ba ‘ko maghihintay?! Nagawa ko naman 'yung inutos niya, a, pero ba’t hindi pa rin siya tumatawag?”

Halo-halo na ang kanyang nararamdaman. Natataranta at naiinis na siya sa kakahintay. Nariyan pang nag-iisip na siya ng kung ano-ano na baka ay pinabayaan na siya ng kausap.

Hindi pwedeng basta na lang masayang ang ginawa niya. Sinakripisyo niya ang babaeng minamahal para lang sa pangakong halaga sa oras na magawa ang utos nito.

“Hindi… ginawa ko ‘yun para sa future namin…” bubulong-bulong na sabi ni Spencer na tila kinakausap ang sarili. “Sa halagang hinihingi ko ay mabibigyan ko ng marangyang buhay si Luna… kung hindi lang siya nagpakasal sa iba.” At muli ay tila nagdilim ang kanyang paningin at pinagwawawasak ang mga gamit sa paligid.

Dahil sa ingay na ginagawa ay hindi na niya napansin na may ibang tao ang palihim na nakapasok sa bahay. Dahan-dahan itong lumapit kung nasaan si Spencer na patuloy na nagwawala.

Ang hindi kilalang lalake ay nakasuot ng itim na jacket at cap. Itim rin ang suot nitong mask pantakip sa mukha upang hindi ito makilala. At may hawak na bandana na siyang gagamitin habang nakatalikod si Spencer na wala pa ring kamalay-malay sa mangyayari.

Tumigil si Spencer sa pagwawala ng mapagod at napansin na tila may kakaiba sa paligid. Paglingon niya ay biglang sumugod ang hindi kilalang lalake na akmang sasakalin siya gamit ang hawak nitong bandana.

At dahil dating athlete at patuloy pa ring active hanggang sa ngayon ay mabilis na nakalayo si Spencer mula rito. “Sino ka?! Pa’no ka nakapasok dito?” aniya pa na lumilikot ang mga mata sa paligid. Iniisip kung sa’n siya maaaring dumaan upang makatakas sa oras na muling sumugod ito.

Hindi na nais mag-aaksaya ng oras para labanan pa ang hindi kilalang lalake. Ayaw niyang ibuwis ang buhay lalo pa’t hindi niya alam kung ano ang pakay nito sa kanya.

Dalawa lang ang pagpipilian niya. Una, ang dumaan sa bintana na malapit sa kanya o pangalawa, ang tumakbo pababa sa hagdan na malayo sa kinaroroonan ng hindi kilalang lalake.

Kung tatalon siya mula sa bintana ay baka mapilayan pa siya. Kaya pinili niya ang tumakbo pababa sa hagdan.

Kumpiyansa naman siyang mas mabilis siya kumpara sa lalake. Bumilang si Spencer ng tatlo at pagkatapos ng huling numero ay sinipa niya papunta sa lalake ang isang libro na malapit sa kanya.

Sandaling nabaling ang tingin dito ng lalake kaya agad na tumakbo si Spencer sa hagdan. Nasa kalagitnaan na siya ng hagdan nang bigla na lamang itong tumalon at hinarangan siya mula sa ibaba.

Sa taranta ni Spencer ay muli siyang napabalik sa itaas ngunit nahablot na siya agad ng lalake. Nawalan siya ng balanse at natagpuan na lamang ang sariling nakahandusay sa sahig habang pinagmamasdan ng hindi kilalang lalake. Dito unti-unting nanlabo ang kanyang paningin hanggang sa tuluyan ng dumilim.

Nang masigurong wala ng malay si Spencer ay binuhat ito ng hindi kilalang lalake at dinala sa labas kung sa’n nakaparada ang sasakyan na gamit. Mula sa loob ay may isang malaking kahon na nababalutan ng gift wrapper at may kasama pang malaking ribbon.

Pinasok niya si Spencer sa loob at saka sinara ang kahon. Inayos niya ang wrapper at ribbon. At pagkatapos ay lumarga na paalis sa lugar.

Hininto ng hindi kilalang lalake ang sasakyan sa tapat ng police station. Ibinaba ang malaking kahon na ang laman ay si Spencer, saka dinikit ang isang maliit na note.

‘To: Me

From: Spencer the fencer’

Pagkatapos ay bumalik sa sasakyan at bumusina upang alertuhin ang mga pulis sa loob ng estasyon saka humarurot na paalis.

Ang mga pulis naman na nakarinig ng busina ay nagsilabasan at nakita ang malaking kahon. Dahil sa kuryosidad ay binuksan nila ito at nakita si Spencer sa akto na tinatanggal ang tali sa paa gamit ang nakatali ring kamay.