Chapter 8

NAPANSIN ni Marcus ang totoong ngiti ni Fausto nang makita ang laman ng paper bag. Naalala niyang mahilig sa wine si Fausto base sa impormasyong natanggap niya, kaya tumango siya at hinayaang isipin ng lalaki na para sa kanya ang wine kahit hindi naman talaga.

“Mayordoma,” tawag ni Fausto. “Dalhin mo nga ito sa dining area, nang mainom mamaya.”

Tumayo si Luna at nagpresinta na siya na lamang ang magdadala sa dining area dahil hindi na niya matagalang makita si Marcus at ang hindi kanais-nais nitong kasuotan.

Sumama naman si Liliane sa anak. Baka kung magtagal pa siya roon ay hindi na niya mapigilan ang sarili na makapagsalita ng masama kay Marcus.

Nanatili ang tingin ni Marcus sa mag-ina. Ramdam niya ang disgusto ng dalawa, ngunit hindi na lamang niya ito pinansin at itinuon ang atensyon sa sinasabi ni Fausto, na nagyayabang ng mga mamahaling gamit na nabili sa iba’t ibang bansa.

Matapos ang pag-uusap nila ni Fausto ay hinatid siya ng mayordoma sa magiging kuwarto niya. Pagkasara ng pinto ay agad niyang ini-lock iyon at inilabas ang audio surveillance na ikakalat niya sa buong kabahayan.

Habang naglalagay siya ng isa sa kanyang silid ay halos magtalo naman ang mag-asawang Fajardo sa dining area.

“Hindi ako makapaniwalang ikakasal ang anak ko sa lalaking iyon! Nakita mo ba ang itsura niya? At ‘yan! ‘yang dala niyang wine, sigurado akong sa isang cheap na tindahan niya lang ‘yan nabili!” Galit na nilabas ni Liliane ang dalawang bote ng alak mula sa paper bag. “Mas mabuti pang gamitin na lang ito sa lulutuing pagkain para hindi masayang.”

Pagkatapos ay inutusan niya ang cook na gamitin ang dalawang bote ng wine sa ihahandang ulam.

Si Fausto naman ay kanina pa nagpipigil ng inis sa mga pinagsasasabi ng asawa. “Hinaan mo nga ang boses mo at baka marinig ka ni Marcus. Anong gusto mong sabihin ko kay General Lopelion? Na hindi na matutuloy ang kasal dahil hindi pasok sa standard mo ang ampon niya? Tandaan mo, anak pa rin siya ni General kahit hindi sila magkadugo.”

“Paano sa kasal? Ayokong iharap sa mga amiga at kamag-anak natin ang lalaking iyon sa simbahan. Nakakahiya!”

“Ako nang bahala,” ani Fausto upang mapatahimik si Liliane.

MAKALIPAS ang isang buwan ay naganap na ang kasal nina Marcus at Luna. Isang civil wedding ceremony ang isinagawa ayon sa kagustuhang itago ito sa mga kaibigan at kamag-anak.

Simula nang mag-umpisa hanggang matapos ang seremonya ay masama ang loob ni Liliane. Hindi maipinta ang mukha sa labis na pagkadismaya. Hindi niya kailanman inakala na ikakasal si Luna sa isang mababang-uri ng tao, sa kabila ng pangarap niyang makapag-asawa ito ng bilyonaryo. Ang magarbong kasal sa simbahan ay nauwi lamang sa isang civil wedding sa munisipyo.

Ang pangarap niyang ipagyabang sa mga amiga ang mamahaling wedding dress ni Luna ay naglaho na parang bula dahil kay Marcus.

Sa sobrang sama ng loob ay dali-dali siyang umalis matapos ang seremonya. Sinundan naman siya ni Fausto upang pakalmahin, habang naiwan si Luna kasama ni Marcus.

“The marriage is over, kaya mauuna na ako sa iyo.”

“Saan ka pupunta?” ani Marcus.

“Work.”

“Hindi ba muna natin ise-celebrate ang kasal?” Alam ni Marcus na tulad ni Liliane, hindi rin nais ni Luna ang pagpapakasal sa kanya. Ngunit hindi niya inasahan na ganito katindi ang pagtutol nito, na pagkatapos ng seremonya ay basta na lang siyang iiwan. Wala pa ngang ibang dumalo sa kasal kundi ang mayordoma ng pamilya.

Tumaas ang kilay ni Luna at hindi na nagpigil. “You’re still not satisfied na kinasal ka sa akin, gusto mo pang mag-celebrate? Do you have money, o baka ako pa ang pagbayarin mo?”

Tutal kasal na sila, hindi na niya kailangang pigilan ang sarili sa pagsasabi ng gusto niya.

Nabigla si Marcus sa sinabi nito at hindi na nakapagsalita nang tuluyang umalis si Luna.

Sa isang buwan niyang pananatili sa poder ng mga Fajardo ay ramdam na niya ang pagkadisgusto ni Luna, kahit hindi nito sinasabi. Sa tingin pa lang, para bang may nakakahawa siyang sakit, alam na ni Marcus na darating din ang araw na lalabas ang totoo nitong pag-uugali. Hindi lang niya inaasahang ngayon iyon mangyayari, pagkatapos mismo ng kasal.

Yamot na nag-drive si Luna papunta sa opisina. “The nerve na magyayang mag-celebrate. For what, kasi kinasal siya sa akin? Eh ako ba, masaya ba akong siya ang napangasawa ko?”

Dahil sa inis ay nawalan siya ng pokus sa pagmamaneho at muntik nang mabangga ang sasakyang nasa unahan. Mabuti na lang at agad niyang naapakan ang preno.

Habang hinihimas ang dibdib sa kaba, pabulong niyang sabi, “Ang malas ko talaga. Si Marcus ata ang magdadala sa akin sa hukay kahit wala siyang ginagawa.”

“SINABI mo pa!” nanunuyang sabi ni inmate 4687 kay inmate 2439, o mas kilala sa alyas na Uno. Isa itong kilalang kriminal na nakakulong sa Heaven at nasa Level 5.

“Sinong matinong tao ang magbibigay ng villa na nagkakahalaga ng mahigit isandaan at labing-walong bilyon sa siraulong warden na si Lopelion? Nakalimutan mo na ba kung ano ang mga pinaggagawa niya sa atin, tapos—”

Hindi natapos ng preso ang sinabi dahil agad siyang pinagsusuntok ni Uno hanggang sa dumugo ang mukha nito.

“Gago ka! Walang matinong tao rito!” sigaw ni Uno na patuloy sa pananakit.

Agad kumilos ang ibang inmate at inawat si Uno hanggang sa dumating ang mga warden.

“Anong nangyayari rito? Bakit kayo nagkakagulo?” tanong ni Torres.

“Wala, Warden. Nangati lang ang kamay ko. Matagal na kasing hindi nakakapag-boxing,” sagot ni Uno bago dumura sa tabi.

Ngunit hindi naniwala si Warden Torres at ipinakulong si Uno sa solitary confinement. Dinala naman sa klinika si inmate 4687 para gamutin.

“Anong pinag-awayan ng dalawang preso?” ani Torres sa kasamahang warden.

“Isa sa pinakamayamang inmate dito si 2439. May ni-request siya noon kay Sir Lopelion, at pagkatapos ay ibinigay niya ang isa sa mga property na nagkakahalaga ng dalawang bilyong dolyar—mahigit isandaan at labing-walong bilyon—bilang kapalit.”

“Wow. Ibang klase pala rito. Ang swerte naman ng taong iyon,” komento ni Torres patungkol kay Marcus.

“Dapat lang. Si Sir Lopelion ang pinakamagaling sa lahat. Walang makakatalo sa kanya,” pagyayabang ng kasamahan niyang warden.

SA VILLA ni Uno, na pagmamay-ari na ngayon ni Marcus, magalang siyang sinalubong ng guard na nakabantay. Agad din niyang napansin na may ibang guest sa lugar—marahil ay nagbabakasyon lamang.

Matapos ibigay ni Uno ang villa kay Marcus ay ginawa niya itong resort upang mapakinabangan. Dahil wala siyang oras para pangasiwaan iyon, ipinagkatiwala niya ang pamamahala kay Artemio.

Wala sana sa plano ni Marcus ang magpunta roon, ngunit matapos marinig ang masasakit na salita ni Luna ay nagpasya siyang doon na muna tumuloy. At least, makakapagpahinga siya sa villa kumpara sa mansyon ng mga Fajardo.

“Pakisabihan ang cook na magluto ng masarap na pagkain at ipamigay sa mga taong naninirahan malapit sa resort,” utos ni Marcus.

“Pwede pong malaman kung anong okasyon, Sir?” tanong ng staff.

“Gusto ko lang mag-celebrate. Kasal ko kanina.”

“Congratulations, Sir,” masayang bati nito.

Pagkaalis ng staff ay tinawagan ni Marcus ang ama.

“Kumusta?” ani Maximo.

“Tapos na ang kasal at magsi-celebrate na ako ngayon.”

“Celebrate?” tila naguluhan si Maximo.

“Yes, Pa. Dahil natapos na ang first step, ang makasal kay Luna Fajardo. But don’t worry, susunod na ang main goal natin. Pinapangako kong mahahanap natin si Mrs. Dahlia Lopelion, at ibabalik ko siya sa iyo.”