Good morning. Pasensiya na kung paisa-isa ang update. Babawi po ako. 🫶🥹
Damian's POV Tahimik ang paligid nang makarating ako sa penthouse. Tanging ang mahinang tunog ng wall clock ang bumati sa akin. Hindi ko na nagawang alisin ang suot kong coat, mabilis akong naglakad papasok sa loob, hinahanap ang presensya ni Belle.Nang marating ko ang living room, doon ko siya nakita.Mahimbing siyang natutulog sa sofa, suot pa rin ang kanyang work clothes. Nakapatong sa kandungan niya ang laptop, bukas pa rin ang screen. Mukhang napagod siya sa pagtatrabaho at hindi na nagawang lumipat sa kama.Napailing ako."Lagi mo na lang pinapagod ang sarili mo," bulong ko, lumalambot ang boses ko nang hindi ko namamalayan.Lumapit ako sa kanya at maingat na inalis ang laptop mula sa kandungan niya. Inayos ko ang gamit niya sa mesa at siniguradong walang babagsak o masisira. Nang ibalik ko ang tingin ko sa kanya, hindi ko mapigilang titigan siya.Maliwanag ang ilaw mula sa lampshade kaya kitang-kita ko ang maamong mukha ni Belle. Mahinahon ang kanyang paghinga, ang mahaba niy
Damian's POV Nagising ako sa malamig na pakiramdam sa tabi ko. Wala si Belle. Agad akong bumangon, bumaba ang kamay ko sa kama, hinahanap ang init ng katawan niya. Ngunit ang natagpuan ko lang ay ang malamig na espasyo kung saan siya dapat nakahiga. Napakunot ang noo ko. Anong oras na ba? Dumiretso ako sa bedside table at kinuha ang phone ko. Alas otso na ng umaga. Nag-inat ako at tumayo mula sa kama. Hindi ko nagustuhan ang pakiramdam na gumising nang wala siya sa tabi ko. Hindi ko maintindihan kung bakit, pero parang hindi buo ang umaga ko nang hindi siya ang unang taong nakikita ko. Napailing ako sa sarili ko. Damn it, Damian. You’re getting too attached. Isinuot ko ang isang plain black shirt at lumabas ng kwarto. Habang bumababa ako ng hagdanan, biglang bumungad sa akin ang isang malakas na sigaw. "Ay! Huwag mo akong niloloko, Belle! Alam kong ikaw lang ang nakakaintindi sa anak kong ‘yun!" Nanlaki ang mga mata ko. Si Mom? Napabilis ang hakbang ko pababa, nag-aalala
Belle's POV Nakaupo ako sa harap ng isang full-length mirror habang si Damian ay abala sa paghahalungkat ng mga designer dresses na pinadala ng isang high-end boutique. Mula kanina, hindi na siya tumigil sa pagsasalansan ng iba't ibang damit na gusto niyang ipasuot sa akin para sa upcoming family gathering."Try this one," he said, handing me a sleek, champagne-colored gown. "I think this will look good on you."Napatingin ako sa kanya at napairap nang bahagya. "Damian, I’ve tried ten dresses already."He smirked, obviously enjoying my misery. "And we’re just getting started, sweetheart."Napabuntong-hininga na lang ako. I knew this was important for him, so kahit pagod na ako sa paulit-ulit na pagsukat, I let him do his thing.He was surprisingly good at choosing outfits. Alam ko namang may taste talaga siya pagdating sa fashion, pero hindi ko in-expect na ganito siya ka-particular sa bawat detalye. Lahat ng gowns na ipinapasuot niya sa akin ay elegante, pero may halong sensuality—s
Belle's POV The night had been going smoothly—or so I thought. Habang abala ako sa pagmamasid sa engrandeng pagtitipon, hindi ko maiwasang mapangiti nang makita si Damian na kausap ang ilang bisita, his demeanor confident yet effortless. His mother, Darlene Villareal, stood proudly beside him, beaming with approval. For a moment, I let myself breathe, sipping on my wine as I tried to blend into the background. Ngunit ang katahimikan ko ay hindi nagtagal nang lumapit sa akin si Violeta—the woman who exuded elegance yet carried an air of superiority that was impossible to ignore. I felt her gaze rake over me, mula ulo hanggang paa, her perfectly arched brows slightly raised as if she couldn’t believe what she was seeing. "Here we go," I thought, keeping my face neutral. “Ex-fiancé mo si Adrian Villareal, right?” she asked, her tone dripping with mockery. Hindi ako agad sumagot. I simply lifted my glass and took a slow sip of wine, my eyes flickering toward Damian, who was still en
Belle's POV Nakahiga ako sa kama, nakabalot sa malambot na kumot na ipinilit ni Damian na itakip sa akin. He sat on the edge of the bed, his elbows resting on his knees, his hands clasped tightly together—his entire posture radiating tension. Tahimik lang siya, but the storm in his eyes was impossible to miss. Alam kong gigil na gigil siyang harapin si Violeta, pero pinili niyang manatili sa tabi ko. “Damian,” I called softly. He didn't respond immediately. Instead, he exhaled sharply before running a hand down his face. “You need to rest, Belle.” Alam kong iniwasan niya lang ang gusto kong pag-usapan, pero hindi ako papayag na hayaan siyang magpakain sa galit. I reached out and touched his arm. “Damian, look at me.” His muscles tensed under my touch, but he obeyed. Slowly, he turned to face me, his dark eyes locking onto mine. “I should have been there sooner,” he muttered, his voice tight with frustration. “I should have—” I placed my hand over his, stopping him. “You were t
Belle’s POV Morning light seeped through the curtains, painting golden streaks across the room. Damian’s arms were still wrapped tightly around me, as if refusing to let me go. His breathing was even, his chest rising and falling against my back. For a moment, I allowed myself to stay still, savoring the warmth of his embrace. After what happened last night, his presence felt like a protective cocoon, shielding me from the cruel world outside. Pero hindi ako mananatili lang dito. I needed to get up. I needed to breathe. Dahan-dahan akong kumawala mula sa pagkakayakap niya, careful not to wake him. Nang makatayo ako, dumiretso ako sa bintana, tinanaw ang malawak na hardin ng mansion. Everything looked peaceful, yet inside me, a storm still raged. Violeta’s words echoed in my mind. “You don’t belong here.” “You’re just hopping from one Villarreal to another.” “Damian deserves someone better.” Napalunok ako, my fingers curling against the windowsill. I thought I was stronger than
Belle’s POV After breakfast, Damian kept his promise. We left the Villarreal estate, escaping the suffocating atmosphere of silent judgments and unspoken words. He drove in silence, his grip on the steering wheel tight. His jaw clenched, his mind obviously replaying everything that had happened earlier. Alam kong hindi pa rin niya natatanggap ang mga pang-iinsulto ni Violeta. I reached out and placed my hand over his, my fingers gently brushing against his knuckles. “Damian, relax.” He let out a slow breath. “I hate them.” I let out a small chuckle. “No, you don’t. You’re just mad.” “I’m not mad,” he countered. “I’m furious.” Napatingin ako sa kaniya, watching the storm brewing in his eyes. He was a man who always had control over every situation, but when it came to me, he was different—reckless, possessive, and ready to burn the world down if it meant keeping me safe. "You don't have to fight everyone for me, Damian," I said softly. He scoffed. “You’re my wife. They should
Belle’s POV Wala akong ibang naririnig kundi ang tunog ng mga hininga namin at ang malambot na alon na humahaplos sa dalampasigan. Ang mga labi ni Damian ay nakakabit pa rin sa mga labi ko, at sa sandaling iyon, nakalimutan ko na kung nasaan kami at kung sino kami. Ang tanging mahalaga sa akin ay si Damian—ang init ng katawan niya, ang haplos ng kanyang mga kamay, at ang pakiramdam na ako lang ang babae sa buong mundo. Ramdam ko ang matinding emosyon ni Damian sa halik na iyon. Hindi lang ito basta pagnanasa; ito ay lahat ng nararamdaman niya na matagal nang nakatago. Ang tensyon sa pagitan namin ay matagal nang nabuo—mga araw, linggo ng mga hindi nasabi at hindi naipaliwanag—at ngayon na kami ay magkasama, talagang magkasama, parang may isang bagay kaming binubuksan na mas malalim pa. “Belle,” mahina niyang bulong habang binibreak ang halik. Ang noo niya ay dumampi sa noo ko, at pareho kaming humihingal. “I’m not going to lie. You’re making it hard for me to control myself.” Buman
Damian's POV "Mommy! Daddy! Look at me!" Tumingala ako mula sa iniihaw kong barbecue sa garden at nakita ko si Alia, ang aming limang taong gulang na anak, na masayang umiikot sa damuhan suot ang kanyang pink na dress. Kumakaway siya habang nakataas ang maliit niyang kamay, hawak ang isang bulaklak. Napangiti ako at napailing. Ipinunas ko ang tuwalya sa aking mga kamay at lumapit kay Belle, na nakaupo sa garden bench, nakasandal habang hawak ang isang lemonade. "You okay, Wifey ?" bulong ko, hinalikan ko siya sa ulo. "More than okay," sagot niya habang nakatingin kay Alia. "Parang kailan lang, nasa tiyan ko pa siya." Tumingin kami sa isa't isa, parehong may ngiti sa aming mga labi — ang uri ng ngiting puno ng alaala, pagmamahal, at pasasalamat. Five years. Five wonderful, crazy, beautiful years. Matapos naming maging magulang, unti-unti naming inayos ang buhay namin sa paraang hindi mawawala ang paglalambingan at pagmamahalan namin ni Belle. Nagpalit ako ng trabaho setup — an
Damian’s POV Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko habang nakatitig kay Belle. Nakatayo siya sa gitna ng baby shower venue, suot ang pastel pink maternity gown, isang kamay nakapatong sa bilog na niyang tiyan, at ang isa ay nakahawak sa maliit na teddy bear na ibinigay sa kaniya ni Mommy bilang regalo. She was glowing. Radiant. Beautiful beyond words. Habang pinagmamasdan ko siya, hindi ko maiwasang maramdaman ang matinding pagmamalaki at pasasalamat. She's my wife. She's carrying our daughter. She's the woman who turned my world into something beautiful. Lumapit ako sa kanya at marahan siyang hinalikan sa noo. "Are you happy?" bulong ko. Tumango siya, habang kumikislap ang mga mata. "More than happy," sagot niya. Lumipas ang mga araw, pagkatapos ng baby shower, naging mas close pa kami ni Belle. Lagi akong nagpapahinga ng schedule para samahan siya sa mga checkups niya. Walang isang appointment ang pinalagpas ko. Gusto ko, bawat tibok ng puso ng anak namin sa ultrasound, n
Belle's POVHindi ko mapigilan ang mapangiti habang pinagmamasdan si Damian na abalang nag-i-sketch sa notebook niya. Para siyang bata na excited sa bagong laruan.“Naisip ko,” sambit niya, hindi inaalis ang tingin sa papel, “na gawing pastel pink and white ang theme ng nursery. Tapos lots of fluffy clouds and maybe stars sa ceiling.”Napatawa ako habang hinihimas ang baby bump ko. “Mukhang mas excited ka pa kaysa sa akin, Mr. Villareal.”Lumapit siya sa akin, hinawakan ang kamay ko at hinalikan ang mga daliri ko. “Of course. Gusto kong maging perfect ang lahat para sa little princess natin.”Nag-set kami ng weekend para puntahan ang isang sikat na baby store sa city. Hindi namin sinayang ang oras — pagpasok pa lang, para kaming mga batang naglalaro sa loob.“Belle, look!” Tuwang-tuwa si Damian habang bitbit ang isang maliit na crib na may ukit ng mga bituin at ulap.Napangiti ako. “Ang cute! Pero… hindi ba masyadong maliit ‘yan?”“Hmp. Baby pa naman siya. Hindi naman siya agad lalaki
Belle's POV “Hubby, look o…” Tinutok ko ang camera ng phone sa salamin habang naka-side view ako. “Mas halata na talaga si baby, ‘no?” Lumapit si Damian mula sa likod at niyakap ako, marahang hinaplos ang nakausling bahagi ng tiyan ko. “Ang ganda mo pa rin, kahit may bitbit ka nang laman ng langit.” Napangiti ako. “Flattering. Pero seryoso, hindi na kasya ‘yung mga fitted dress ko.” “Then we shop for maternity clothes today. Lahat ng gusto mo. Even ten pairs of comfy pajamas kung gusto mo.” Napahalakhak ako. “Ten agad?” “Gusto ko lang naman na komportable ka. Lalo na’t mas active na si baby ngayon.” Ilang beses ko nang naramdaman ang kakaibang paggalaw sa loob. Para bang maliliit na butterflies na kumakampay sa tiyan ko. Sa tuwing umaga, siya ang unang gumigising para lang ipagluto ako ng agahan. Laging may prutas, mainit na gatas, at isang espesyal na ulam depende sa cravings ko. Minsan sinigang sa umaga, minsan champorado na may tuyo. “Okay ka lang, Wifey?” tanong niya haban
Belle’s POVNakahiga ako sa tabi ni Damian, nakabalot ang katawan ko sa kanyang mga bisig. Kapwa kami walang saplot, pero hindi malamig… dahil sapat ang init ng mga katawan namin para punuin ang buong kwarto ng init at damdamin.Ang ilaw ng buwan ay dumadaloy sa puting kurtina. Tumama ito sa mukha niya na parang spotlight—at sa sobrang gwapo niya, para siyang painting ng isang diyos ng pag-ibig na nilikha para sa akin lang.“Grabe ka,” mahinang bulong ko habang hinahaplos ang kanyang dibdib. “Parang hindi ka napagod.”Ngumiti siya, tamad at mapanukso. “How could I be tired? I'm with the woman I love… and the baby I already adore.”Hinimas-himas niya ang tiyan ko na bahagyang nakausli. Hindi pa ito halata, pero sa kanya—ito na ang pinakabanal na parte ng katawan ko."I still can’t believe it," he whispered, placing a soft kiss on my belly. "There's a little version of us growing inside you."“Do you want a boy or a girl?” tanong ko habang nilalaro ang buhok niya."Hmm..." kunwaring nag
Belle’s POVPagkakain ko ng chocolate na ibinigay ni Damian, parang may mainit na dumaloy sa katawan ko. It wasn’t the usual kind of sweetness na dulot ng tsokolate. It was deeper… raw… almost like a fire igniting something dormant inside me.Unti-unti kong naramdaman ang panginginig sa laman ko, hindi dahil sa lamig kundi sa tila hindi maipaliwanag na init na gumapang sa balat ko. Napahawak ako sa gilid ng couch habang pinipigilan ang hindi maipaliwanag na kilabot na tila gumuguhit sa batok ko pababa sa spine. Every inch of me started to ache—but not in pain. It was desire. Craving. Hunger.Bumukas ang sliding door at agad kong narinig ang pagpatak ng tubig mula sa buhok ni Damian. Basang-basa siya, kagagaling sa shower, at habang naglalakad siya papalapit sa akin, may kung anong primeval energy ang naramdaman ko. Parang biglang tumahimik ang paligid. Tanging ang tunog ng kanyang mga hakbang at tibok ng puso ko lang ang naririnig ko.He looked dangerous. Irresistibly dangerous.He wa
Belle’s POVPagkapasok pa lang namin sa private villa sa Maldives, para akong nanaginip.Sa bawat sulok ng lugar ay puro pag-ibig—mula sa rose petals na nakabuo ng heart shape sa king-sized bed, hanggang sa champagne na nakahanda sa may terrace, at ang mala-paraisong tanawin ng dagat na parang may sariling kwento ng kasalan at pangarap.Nakahawak sa baywang ko si Damian habang iniikot niya ako sa loob ng villa. “Do you like it?” bulong niya sa akin, habang pinapadampi ang labi niya sa gilid ng aking tainga.“I love it,” bulong ko pabalik. “But I love you more.”Ngumisi siya at binuhat ako papunta sa kama. “Then allow me to show you how much I love you too, Mrs. Villareal.”Napatawa ako habang yakap-yakap ang leeg niya. “Again? Hindi pa ba sapat ang pagpapakasal?”“Never enough when it comes to you.”Dahan-dahan niya akong ibinaba sa kama, at sa gitna ng mga puting petals at linen sheets, pinasadahan niya ng tingin ang buong katawan ko—parang ngayon pa lang niya ako ulit nakita.“You’r
Belle’s POV Tiningnan ko ang sarili ko sa salamin—isang malaki, arkong salamin na may golden frame at nakapuwesto sa loob ng private bridal cabana na nasa mismong tabi ng dagat. I could barely recognize myself. The woman staring back had eyes glowing with peace, lips curved in a soft, dreamy smile, and cheeks radiating with something deeper than happiness—fulfillment. Naka-off shoulder na ivory silk gown ako na may manipis na tulle overlay, at sa ilalim ng aking kamay, ramdam na ramdam ko ang munting umbok ng aking tiyan. Our baby. Our miracle. "Iba talaga ang glow mo, Ma’am Belle," ani ni Tessa, ang aming makeup artist, habang pinaplastada ang mga baby hairs sa gilid ng aking mukha. "Baka babae 'yan, siguradong napakaganda!" Napatawa ako nang mahina habang patuloy sa paghimas sa tiyan ko. "Kahit ano pa, basta healthy siya. Pero kung babae, may kakumpetensiya na ako sa puso ni Damian." "Eh ‘di masaya!" sabay tili ni Tessa at ng isa pang stylist. "Pareho kayong princess!" Ti
Belle’s POV Mula nang malaman ni Damian na buntis ako, halos hindi siya mawalay sa tabi ko. Kung puwede lang niyang ipalagay ang kama niya sa loob ng OB-GYN clinic, siguradong ginawa na niya. Every check-up, every scan, every prenatal vitamin—he was always there. Lagi siyang nakaalalay, nakaagapay, at kung minsan, mas kabado pa kaysa sa akin. Dalawang linggo na mula nang kumpirmahin namin ang pagbubuntis, at ngayon ay isang espesyal na araw. Pauwi na mula sa business trip abroad si Mommy Darlene. Hindi niya pa alam ang balita, kaya sabik na sabik kami ni Damian na ibahagi ang surpresa—na magiging isa na siyang lola. Nasa loob kami ng malawak na family lounge ng ancestral mansion ng mga Villareal. Hawak ko ang isang piraso ng satin ribbon na nakatali sa maliit na gift box na may laman na baby onesie na may burdado: “See you soon, Lola!” Hinihimas-himas ko ang tiyan ko habang nakaupo sa sofa, sinusubukang pakalmahin ang kaba at kasabikan. Parang hindi pa rin ako makapaniwala mins