Chapter 6: Oppression

Lulugo-lugo si Irene habang binabaybay ang kahabaan ng pasilyo patungo sa ICU kung saan naroon ang ina niyang si Aling Lourdes.

Noon pa man, wala siyang ibang pinangarap kundi ang mabigyan ito ng masaganang buhay. Nagsikap siyang magtapos ng pag-aaral, at natapos naman niya iyon nang may karangalan. Ngunit sa kasamaang-palad, lahat ng plano niya para sa buhay nilang mag-ina ay nawalan ng saysay nang umibig siya kay Dave na siyang naghatid sa kanya ng kamalasan. Ngayon tuloy ay hindi niya maiwasan ang magsisi. Kung sana'y inuna niya ang kapakanan nilang mag-ina kaysa sa silakbo ng kanyang damdamin, siguro'y hindi ito nakaratay ngayon sa ospital.

Matinding awa ang lumukob kay Irene sa sandaling muling mapagmasdan niya ang kalagayan ni Aling Lourdes. Tulad nang una niya itong makita kanina, wala pa ring malay ito at tanging sa life support na lang ito kumukuha ng lakas upang mabuhay.

Hindi napigilan ni Irene ang mainit na luhang naglandas sa kanyang mga mata. Sa tatlong taon niya sa kulungan, hindi man lang niya nabalitaan na nagkaroon pala ito ng matinding karamdaman. Kaya pala nitong huling isang taon ay hindi na ito nakadalaw pa sa kanya. Hindi naman siya binalitaan ng pinsan niyang si Leni noong huling dinalaw siya nito sa kulungan. Marahil, ayaw lang nitong mag-alala siya. O, baka mas posibleng ayaw ng nanay niyang ipaalam sa kanya ang kalagayan nito.

Hindi lingid sa kanya noon ang madalas na pagsakit ng tyan ni Aling Lourdes, ngunit hindi niya inakala na mauuwi pala iyon sa colon cancer. Kung nasa tabi lang sana siya nito, malamang ay naagapan ang sakit nito at hindi lumala.

Ngayon, wala na siyang magagawa dahil kumalat na raw ang komplikasyon sa katawan nito. Ang pagkapit na lang talaga sa utos ni Sandra ang tangi niyang sandata upang kahit paano'y makapagpatuloy sa pagpapagamot ang kanyang ina.

Ngunit paano ang gagawin niya gayong napurnada ang transaksyon niya kay Rigor Buenaflor? Ibig sabihin ba ay hindi na rin itutuloy ni Sandra ang pagpapagamot kay Aling Lourdes?

Napahigpit ang paghawak niya sa tangan niyang cellphone. Ibinigay iyon sa kanya ni Kristoff kanina bago siya umalis sa hotel.

Muling sumagi tuloy sa alaala niya ang naging pag-uusap nilang dalawa.

FLASHBACK

"Paano kaya kung gawin na lang kitang fiancee ko?"

Ganoon na lang ang panlalaki ng mga mata ni Irene nang bigkasin ni Kristoff ang katanungang 'yon.

"H-Huh?"

"O, bigla ka yatang nabingi?" Hindi napigilan ni Kristoff ang mapangisi. "Sabihin na lang nating kailangan ko ng mapapangasawa—"

"Ayoko! Hindi ako magpapakasal sa lalaking hindi ko lubos na kilala." Agad na nag-iwas ng tingin si Irene. Hindi niya kayang tingnan ang kariktan ng lalaking nasa kanyang harapan. "At isa pa, hindi kita mahal..."

Nagpakawala ng mahinang pagtawa si Kristoff. "Kailangan pa ba 'yon? Wala naman akong sinabing mahalin mo ako."

Nagtatakang ibinalik ni Irene ang kanyang tingin kay Kristoff.

"Kahit na. Ayoko pa rin."

Matamang tumitig si Kristoff sa mga mata ni Irene. Naging seryoso ang anyo nito.

"Sige, hindi kita pipilitin sa ngayon. Pero gusto kong malaman mo na darating ang panahon na kakailanganin mo ang isang katulad ko." Matapos magsalita ay dinukot ni Kristoff ang cellphone niya sa kanyang bulsa at ibinigay ito kay Irene. "Kunin mo ito. Tawagan mo ako kung kakailanganin mo ng tulong."

END OF FLASHBACK

"Hindi. Ayaw ko. Sa sandaling gumaling si Nanay ay magpapakalayo-layo na kaming dalawa. Ayaw ko nang magkaroon pa ng ugnayan sa mga Montecillo." usal ni Irene sa kanyang sarili habang ibinabalik sa kanyang bag ang cellphone.

Dahan-dahan niyang nilapitan ang walang malay na si Aling Lourdes. Hinaplos niya ang humpak na pisngi nito at pagkatapos ay masuyong hinagod ang buhok nito.

"Naniniwala akong gagaling ka, Nay. Gagawa po ako ng paraan para mailipat ka ng ospital."

Nasa ganoong posisyon si Irene nang may malakas na sutsot siyang narinig mula sa kanyang likuran. Nang lumingon siya ay nakita niya ang madilim at seryosong mukha ni Sandra.

"Anong nangyari at napurnada ang transaksyon mo kay Rigor?!" bulyaw nito sa kanya nang makalabas siya sa ICU.

"Ahh... na—"

Hindi pa man siya nakakapagpaliwanag ay malakas na dumapo na ang palad nito sa kanyang kaliwang pisngi. Halos matulig si Irene sa sakit ng sampal na iyon.

"Alam mo bang napakalaking pera ang nawala sa amin nang dahil sa kapalpakan mo?! At dahil d'yan, akala mo ba ay ipapagamot ko pa 'yang nanay mo?! Manigas ka, Irene!"

Napahagulgol si Irene dahil sa kanyang narinig. "Huwag, Sandra... Maawa ka kay Nanay..."

"Maawa? Bakit, kung maaawa ba ako sa nanay mo, maibabalik ba ang malaking halaga ng perang nawala sa amin nang dahil sa kapalpakan mo?!"

"S-Sabihin mo sa'kin, Sandra... Ano bang dapat kong gawin para makabawi ako?" Halos lumuhod si Irene sa harapan ni Sandra. Hinawakan niya ito sa mga kamay ngunit winasiwas lamang nito ang mga kamay nito upang makabitaw siya.

"Sige, pagbibigyan kita. Hanggang bukas, kapag hindi mo nahanap si Rigor at hindi mo nagawang maisarado ang transaksyon ng arm deal sa mga Rosendahl, mawawalan ng hininga ang nanay mo d'yan mismo sa harapan mo!"

"S-Sandra... paano ko gagawin 'yon? Hindi ko alam kung nasaan na si Rigor Buenaflor..."

"Eh 'di hanapin mo! Problema mo na 'yon. Basta't hanggang bukas, kapag hindi mo nagawa ang gusto ko, pasensyahan na lang tayo!"