CHAPTER 6

“ATE CELINE gumising ba po kayo!” Napadilat si Celine nang marinig niya ang boses ng kapatid niya. Dahil panibagong araw na naman ang bumungad sa kaniya. Tirik na tirik ang araw sa mukha niya habang ngalay na ngalay ang ulo niya sa pagkakapatong nito sa hospital bed na hinihigaan ng kapatid niyang si Marco. Napaunat siya ng leeg at dahan-dahan na ikinusot ang mata niya. Natigilan siya nang mapansin ang kakaibang tingin nito sa likod niya. “Ano’ng problema, Marco?”

Bigla itong lumingon sa pinto na ikinataka ni Celine dahilan para sundan rin niya ang gawi nito. Agad na nanlaki ang mga mata niya sa kaniyang nasaksihan.

Mayroong limang mga lalaki na nakatayo ng tuwid malapit sa pinto ng kuwarto ng kapatid niya.

“Sino ang mga ’to? Ano’ng ginagawa ng mga ito rito?” bulong pa niya.

“Gising na po kayo pala kayo, narito na po ang mga ipinabili sa akin ni Sir Lorenzo.” Lumapit kay Celine ang isang matandang babae. Galing ito sa likod ng mga lalaking naka-itim. Agad niyang ipinapasok ang mga paper bag sa mga lalaking naka-itim na barong.

Naguguluhan, iyon ang kasalukuyan na nararamdaman ni Celine sa mga ito.

Ano ba ang ginagawa nila rito? Bakit sila narito? Kung pinadala sila ni Mr. Guiterrez, bakit naman niya ito ipapadala sa amin ang mga taong ’to?

Sunod-sunod niyang tanong sa kaniyang isip. Walang ka-idea-idea niyang tugon sa sarili.

Napailing siyang kinuha ang cellphone niya sa kaniyang bulsa at mabilis na hinanap ang pangalan nito sa contact niya.

“Hello, Celine? Napatawag ka? May problema ka ba? Nand’yan na nga pala ang mga bodyguards niyo at nand’yan na rin si Manang Lolita. Pangsamantala lamang siya r’yan, pinadala ko siya para kung sakaling may kailangan kang puntahan ay may magbabantay sa kapatid mo.”

Suminghap siya at tinignan ito.

Nasa tabi na ito ng kapatid niya at kinakausap na siya nito. Mukha naman mabait ang matandang babae na tinutukoy nitong Manang lolita.

Nagpanggap siyang umubo bago magsalita, “Mr. Guiterrez, hindi naman po sa pagrereklamo ngunit lima po ang bodyguard na inilagay niyo rito samantalang hindi naman po ako prinsesa. Wala rin naman nagtatangkang pumatay sa akin. Bakit ganito 'ho sila karami?”

“Iyan ba, Iha? Wala naman akong nakikitang mali sa limang bodyguard. Naniniguro lang ako—”

“Hindi 'ho kami tatakas,” pagputol niya sa sasabihin nito bago marahan na umirap sa hangin.

“I know but alam mo na mas mabuti nang makaiwas at maging ligtas sa mga bagay-bagay. Anyways, ready na ang lahat. Kailangan niyo nang maghanda. Isesend ko na sa iyo lahat ng details, and requirements. Katulad ng passport mo. Actually, nand’yan na ’yon lahat. Hawak na ni Manang Lolita. Sa kaniya ko ’yon pinagkatiwala dahil sasama rin naman siya sainyo sa ibang bansa. May kailangan ka pa ba? I need to go, Celine. Just don’t forget to text and update me, kung sakaling mayroong maging aberya, Okay?” saad nito na sinang-ayunan na lamang ni Celine.

"Halika na po, Ate Celine. May dala po si Manang na pancit. Kumain na po ulit tayo!" Napangiti siya nang marinig niya 'yon sa kapatid niya.

Ngumiti rin siya sa matandang babae na sinisubuan na kasi nito ang kapatid niyang si Marco.

Ang bilis nilang nagkasundo, "Hindi po ba kayo kakain?" pagyaya ni Celine matapos niyang kumuha ng plato at nilagyan ito ng pancit. Marahan naman umiling ang mga lalaki na ito.

Mukhang ka-edad lamang niya ang ilan sa limang bodyguard na ipinadala sa kaniya. Lalo na ang pinakamaliit doon. Ngunit ang tindig nito ay hindi mo rin masasabi. Muling tinapunan ni Celine ng patagong tingin ang binatang nasa gawi niya ang paningin na mabuti ay hindi siya nito napansin.

Seryoso lang ang mga itong nakatingin sa kanila. Hindi niya tuloy mapigilan mapakunot-noo at makaramdam ng pagkailang sa mga ito.

“Puwede ba’ng sa labas na lang kayo?” inis niyang tanong sa hindi maintindihan na dahilan. Iginawi niya ang kaniyang tingin sa kaliwa at kanan niya bago tapunan muli ng tingin ang mga ito. “May nakikita pa ba kayong pinto bukod sa pinto ng cr na ’yan at pinto sa exit ng kuwartong ’to?” Mabilis naman umiling ang ilan. “Kung gano’n hindi n’yo kailangan mag-alala. Hindi naman kami tatakas sainyo.”

“Hindi ka rin naman si Boss L para sundin ko.” singit ng isa.

Ang pinakamaliit sa mga ito.

Mabilis napataas ang kilay niya rito. “Sige, mangalay ka sana kakatayo r’yan.” bulong niya.

Hindi naman ’yon narinig ng binatang sumabat sa kaniya. Nagpatuloy na lang silang nagkuwentuhan habang nasa loob ang mga ito.