CHAPTER 6

CELINE'S POINT OF VIEW

"Hindi mo ba ako narinig? I said where have you been? Hindi mo ba alam kung anong oras na?"

"Namili ako at—" hindi ko na nagawa pang tapusin ang sasabihin ko nang balingan niya ako nang masamang tingin.

"Then what? Namili, o nanlalaki? So ano 'yon, groceries date niyo?"

"Ano namang sinasabi mo? Puwede ba, Ivan? Huwag ngayon?!" nawawalan na nang gana kong turan sa kaniya.

"Bakit naman, huwag ngayon? Masisira ko ba ang napakaganda mong mood? You know what? Sinasabi ko na nga ba e, magkano ba binayad sa'yo ni Daddy ha? Bakit nga ba nagtatanong pa ako, e. Halata naman na kahit magkano pa ang ibigay sa'yo. G na—" hindi na niya nagawa pang tapusin ang sinasabi niya ng malakas kong sampalin ang gilid ng pisngi niya.

"Damn, Ivan. Kahit ano namang paliwanag ko sa'yo, kung sarado 'yong utak mo sa pagunawa," marahan kong tinignan siya sa mata at itinigil ang pananalita. "Hinding-hindi mo naman ako maiintindihan. lalo na't wala ka namang puso e, awa kaya?"

"What are you trying to say, huh? Gusto mong maawa ako sa'yo? Patawa ka ba? E Ikaw nga ang taong sumira ng buhay ko e!"

Umiwas ako nang tingin at marahang bumuntong-hininga. Kahit anong sabihin o ilaban ko sa kaniya ay ako lang naman din ang mapapagod sa paulit-ulit naming argumento.

Lumabas ako at kinuha ang ilang box ng pinamili ko at ipinasok iyon sa sala.

Kung umakto ito kanina ay akala mo nag-aalala sa akin, psh. Aasa pa ba ako ro'n? 'Yong lalaking iyon maaawa o mag-aalala sa akin? Ang labo masiyado!

Mabuti na lang at nang pumasok ako sa sala ay wala na ito. Nakahinga na tuloy ako nang maayos dahil mas maganda na iyon kaysa nandito pa iyon ngayon baka hindi pa rin siya tapos sa mga gusto niyang palabasin.

Gustuhin ko mang ikuwento sa kaniya ang nangyari kanina ay alam ko namang wala naman siyang pakialam do'n baka ako lang ang mapahiya kaya imbis na sagutin siya kanina ay hinayaan ko na lang siya sa pinaniniwalaan niyang nanlalaki ako. Kahit ano naman sigurong sabihin ko, o sabihin ko man 'yon ay syempre hindi niya pa rin paniniwalaan iyon, baka isipin niya pa inakit ko 'yong taxi driver.

Late na rin pala talaga ako nakauwi. Ngunit imbis na matulog ay nagtungo na lang ako ng kusina at inayos na ang mga pinamili ko at inalagay na ang mga 'yon sa dapat nilang paglagyan. Hindi rin naman kasi ako makatulog pa, lalo't nababagabag pa rin ako. Ganito na ako no'ng manirahan sa Manila. Hindi ko rin alam, naninibago rin ako sa aking sarili. Sa probinsiya at alas otso pa lang, ay tulog mantika na ako sa oras na iyon ngunit dito, hindi.

Kahit nakahiga na ako sa aking higaan ay kung sinasapian naman ako nang kalungkutan ay hindi ko magawang makatulog agad. 'Yon ba'ng mapapaisip pa ako sa mga bagay na nangyari ngayon sa akin, o sa halo-halong bagay na hindi ko alam kung bakit basta-basta ko na lang din naiisip. Samahan mo pang hindi naman ako nag-tra-trabaho, gaya nang nasa probinsiya ako. Lakad dito, lakad doon. Sigaw rito, sigaw riyan. Ngunit dito, hindi nga ako mapapagod magsasawa naman ako sa paulit-ulit na sala, kuwarto, kusina, banyo, bakuran.

Kumuha ako ng upuan nang ilalagay ko na ang mga delata sa kabinet sa itaas.

Gano'n na lang ang gulat ko nang ma-out of balance ako. Ngunit imbis na dambahin ang puso ko sa kaba dahil sa takot na mauntog o matumba sa sahig ay hindi ganoon ang naramdaman ko kundi gulat dahil sa naramdamang kong bilis ng tibok ng puso ni Ivan, salo-salo lang naman niya ako animong sumakto pa ang dating niya sa saktong mahuhulog ako.

Nang magising ako sa katinuan ay agad akong umayos nang tayo at umiwas nang tingin.

"Tanga-tanga na nga hindi pa nagiingat."

Inis ko naman siyang tinignan nang sabihin niya 'yon. "Hoy Koya, hindi niyo ba alam ang accident?"

"Accident o sinadya mo?"

"Wow ha! Ano ako shunga? Para patayin ang sarili ko?" balik na tanong ko sa kaniya.

"Malay ko ba'ng 'yon ang paraan mo para akitin ako?"

"Lakas din ng apog nito, sa ganoong sitwasiyon mukha bang maakit ko pa siya?" bulong ko. "Akit? Ikaw aakitin ko, sino ka ba?"

"Asawa mo, bakit hindi ba? Tignan mo nga iyang suot mong short at sando."

Napatingin naman ako sa aking sarili at agad umiwas nang tingin. Pakialam ba nito? Bwiset! Dito ako komportable at mas lalong wala naman problema kung maikli ito, kagaya ng sinabi naman niya ay wala siyang interes sa akin, bakit ngayon ganito siya umakto? Asawa?

"Alam mo, puwede ba Ivan? Kung wala kang mapag-tripan, humanap ka nang iba at huwag ako?"

"Mukha ba'ng pinagtri-tripan kita?"

"Bakit hindi ba? Hindi ba't, kanina lang ay—"

"I'm sorry then, I didn't mean it." animong sincere pang saad niya dahilan para lalo akong maguluhan.

Ano ba'ng sinasabi nito? Kanina lang, akala mo demonyong pinagtaksilan kaya galit na galit. Ngayon naman nag-transform sa parang batang hindi binibigyan ng kendi kaya nagpapaawa.

"Nagseselos ako, that's the truth. Ano'ng oras ka na umuwi kaya nag-alala ako nang sobra sa iyo, then makikita kita sa labas, hinatid lang ng isang lalaki r'yan sa labas at grabe pa ang ngiti sa labi mo? So what the hell do you expect? Na ngingitian kita pag-uwi mo? Damn, Celine."

Hindi ko siya sinagot at inayos ang upuan na kanina lang ay pinatungan ko para mailagay nang maayos ang mga delatang pinamili ko. Muli kong pumatong dito at nagkunwaring abala sa aking ginagawa.

Nakaramdam na ako nang inis dahil hindi pa rin siya umaalis sa puwesto niyang iyon na para ba'ng binabantayan ako. "Umalis ka nga d'yan, alisin mo nga 'yong kamay mo r'yan, puwede ba? " utos ko pa.

Nakakapit kasi ang kamay niya sa upuan ko. Naiirita ako sa presensiya niya, hindi ko alam kung dahil ba ito sa galit na nararamdaman ko kani-kanina lamang nang salubungin niya ako sa ganoong paraan kanina pag-uwi ko, o dahil sa hindi ako sanay na tumagal kami sa isa't isa? Hindi naman siya ganito, hindi niya kayang makatagal sa akin. Ano ba'ng gusto nang lalaking ito? Bakit ganito siya umakto? Hindi niya ba nakikita? Naiilang–hell 'no! Gusto ko na siyang umalis dito?

"Shit! Celine ano ba? Now, look! Kung wala ako kanina ay baka nabagok na iyang ulo mo, bakit kasi pumatong-patong ka pa riyan alam mo naman na," napatigil ito nang inis kong ibinagsak ang hawak kong sardinas sa lababo na nasa ibaba ng mga kabinet na ito.

"Na mabigat ako kesyo mataba ako? Okay, sige! Edi Ikaw mag-ayos niyan, bida-bida ka masiyado." naiinis nang sabi ko at walang ano-anong naglakad patungo nang aking kuwarto.

"What?" dinig kong sagot niya.

"She's really weird."