Chapter 2

Petchay POV

"Ang sikip mo naman, baby. Ilang beses na kitang nilawayan ayaw pa ring pumasok." Muli kong dinilaan ang dulo at sinubukang itutok sa butas ang hawak ko. "Ooh~" with feelings kong pag-ungol nang sa wakas ay maipasok ko ito.

"Aray!"

Halos masubsob ang aking mukha nang batukan ako ng kapatid kong si Chay chay.

"Ate, magsusuot ka lang ng sinulid sa karayom. Kailangan talaga may ungol?" wika ni Chay chay saka inikot ang gulong ng kanyang wheelchair at nagtungo sa harap ng hapag-kainan.

"Ang KJ nito. Hindi ba pwedeng nilalagyan ko lang ng emosyon ang lahat ng bagay na ginagawa ko?" sarkastikong tugon ko sa kanya.

Matapos kong tahiin ang napunit kong panty, agad na rin akong nagtungo sa kusina at naghanda nang mag-ayos ng makakain.

Ang hinayup*k kasi ng last customer ko kahapon. Pwede namang hindi wasakin ang panty ko at marahang tanggalin. Bakit kasi dalang-dala sa emosyon niya at may pagpunit pang naganap?

Akala ba niya mura ang panty? Hindi naman niya binayaran matapos punitin. Impakto!

‘Hay naku! Kahit So-en ang panty ko, it's still precious.’

Kinuha ko ang patola at ang kaunting karne ng baboy na nasa maliit at cute na cute naming ref. Ito lang kasi ang nabili kong ref sa maliit kong sahod. Plano kong maggisa ng patola ngayong araw dahil nakukulangan na rin ako ng sustansya sa katawan. Puro hotdog na lang ang kinakain ko gabi-gabi.

Matapos kong hiwain ang karne, hindi ko alam kung bakit bigla na lang napako ang tingin ko sa malaki at mahabang patola na nasa aking tabi.

‘Kasya kaya ito sa bibig ko? Ang laki,’ sa isip ko.

Marahan ko itong hinawakan at hindi ko ito makuha nang isang kamay lang. Inilagay ko ito sa aking bibig at sinimulang isukat.

"Ate, nakita mo ba 'yong gunting nati–" Agad akong napatingin kay Chay chay nang narinig ko siyang magsalita. Naputol naman ang kanyang sasabihin at kumunot ang noo nang mahuli niya sa akto ang aking ginagawa. "Anong ginagawa mo?" tanong niya na tila nawiwirdohan sa kanyang kapatid.

Marahan kong tinanggal ang mahabang patola mula sa aking bibig bago magsalita.

"W-Wala, tinitikman ko lang kung masarap kapag hilaw," tugon ko saka sinimulang hiwain ito.

Hindi ko na rin nasagot ang tanong niya tungkol sa gunting dahil nahiya na ang kaluluwang lupa ko. Nagpatay-malisya na lang ako at tinuloy ang pagluluto. Matapos iyon ay inaya ko na ang aking kapatid na kumain.

Wala si nanay ngayon sa bahay dahil nandoon na naman sa sugalan at hindi ko alam kung may balak pa ba siyang umuwi. Minsan nga, gusto ko na lang siyang tayuan ng tent doon para doon na lang siya matulog.

"Ate, may tumatawag yata sa cell phone mo," pagturo ni Chay chay sa aking cell phone.

Napatingin naman ako agad dito at nakita ko ang pangalan ng handler kong si Ms. Ruby.

Kunot-noo kong kinuha ang aking cell phone at sinagot ang kanyang tawag.

"Oh! Madame, napatawag ka?" pagsagot ko.

"Petchay, may nagpa-reserve sa 'yo mamaya, ha. Mayaman to," bungad niya sa 'kin.

Natulala ako sa kanyang sinabi at naalala ang lalaking nakasama ko noong isang gabi. Halatang mayaman ang lalaking iyon pero mukhang walang alam sa kama at higit sa lahat, parang may topak.

"Hoy! Petchay!" pagsigaw ni Ms. Ruby sa kabilang linya nang hindi ako nagsalita.

"M-Madame, sino raw?" pagtanong ko.

"Kailan ka pa nagkaroon ng interest na magtanong tungkol sa mga customer mo? Ah, basta! Pumunta ka na lang mamayang gabi."

Halos mabingi ang aking tainga nang putulin ni Ms. Ruby ang kabilang linya. Wala ba talaga akong karapatang magtanong o tumanggi sa magiging customer ko? Sa tingin ko talagang big time ang tinutukoy niya.

"Ate, okay ka lang?" pagtawag sa akin ni Chay chay, dahilan upang maputol ang mga bagay na aking iniisip.

"O-Oo, okay lang. Kumain ka na d'yan," utos ko saka muling sumubo ng pagkain.

Kung tama ang aking hinala. Ang lalaking iyon na naman ang nagpa-reserve sa akin. Ano ba talagang gusto ng baliw na 'yon? Mukhang wala naman siyang plano na tikman ako. Parang gusto niya lang talaga akong pagtripan.

***

Kinagabihan, hindi ko man gusto ay nag-ayos pa rin ako at naghanda patungo sa trabaho. Wala akong choice dahil wala naman kaming kakainin sa pang-araw-araw kung bubukaka lang ako sa bahay at maglilinis ng ilong habang nanonood ng telebisyon, kailangan kong kumayod para may makain.

Nagbilin na rin ako kay Chay chay na huwag bubuksan ang pinto kung hindi si nanay ang papasok sa bahay. Alas otso na rin nang umalis ako.

Lumabas ako ng bahay at lumakad sa may eskinita. Narinig ko na naman ang pagsipol ng mga tambay sa kanto habang ako ay naglalakad.

"Ganda talaga ni Petchay!" wika ng unang tambay.

"Oh, may pang bayad ba kayo? Hindi nyo 'yan matitikman kapag wala kayong pera!" wika ng pangalawang tambay.

Tumigil ako sa paglalakad at lumingon sa kanila, saka sila tinapunan ng masamang tingin na nagpatahimik sa mga manyak na tambay sa kalye.

Nagpatuloy ako sa paglalakad nang tumahimik ang mga ito. Sumakay ako sa tricycle at nagtungo sa bar na aking pinagtatrabahuhan.

"Buti naman at dumating ka na," nakahalukipkip na bungad sa akin ni Ms. Ruby at tila iritable na sa pagiging pasaway ko. "Kanina ka pa hinihintay ng customer mo, alam mo ba?"

Isang buntonghininga ang aking ginawa saka humingi na lang ng tawad. Hindi na rin ako nakipagtalo pa dahil ayoko na rin ng maraming pag-uusap.

Matapos akong mag-ayos ng sarili sa washroom ay nagtungo na ako sa presidential suite ng hotel na sinabi sa akin ni Ms. Ruby.

‘Bongga! 'di ba? Naka-presidential ang lola mo.’

Nakailang buntonghininga pa ako habang nakahawak ang kamay sa doorknob. Hanggang sa maya-maya lang ay tuluyan ko na itong binuksan.

"Good evening, sir," malambing ko pang pagbati.

Sa paglibot ng aking paningin, isang malaking leather swivel chair na nakaharap sa malawak na bintana ang bumungad sa aking mga mata. Alam ko na agad na may tao roon at hindi nga ako nagkamali.

"You're finally here, Charmaine," wika ng lalaking may malalim na boses.

Marahang umikot ang upuan at tuluyang humarap sa akin. Noon ko nakita ang mukha niya at tama nga ang aking hinala, siya ang lalaking may topak na nagpa-book sa akin noong isang gabi.

"Ikaw na naman?" bungad kong wika, saka humalukipkip. "Alam mo, ikaw–"

"I will give you one million pesos kung papayag kang sumama sa akin at iwan ang lugar na ito."

Naputol ang bagay na aking sasabihin nang bigla siyang magsalita. Tila umurong ang aking dila nang marinig ko ang kanyang sinabi.

"One million?" hindi makapaniwala kong tugon.

"Yes, one million… or more?"

Nanlalaki ang aking mga mata at hindi mahanap ang sasabihin. Halo-halong tanong ang tumatakbo sa aking isip at pakiramdam ko ay gulong-gulo ang aking utak.

"A-Ano bang trip mo? Seryoso ka ba diyan? B-Bakit ako?" sunod-sunod kong tanong sa kanya.

Kung iisipin, dahil mukha akong pera, papayag ako sa nais niya. Pero hindi naman ako siraulo para maniwala nang ganoon kabilis. Sinong matinong tao ang mag-aalok ng ganito sa isang pok-pok na gaya ko? Wala akong makitang rason para gawin niya 'to. Paano kung ibenta niya ko o human trafficking pala ang modus. Isipin ko palang ay kinikilabutan na ako.

Huminga siya nang malalim saka marahang tumayo mula sa pagkakaupo. Sinimulan niyang humakbang patungo sa aking kinaroroonan, dahilan upang tila maparalisado ang aking katawan dahil nakaramdam ako ng takot.

"Listen, Charmaine. I'm Troy Montreal, ang nagmamay-ari ng halos kalahati ng mga kompanyang nakatayo sa Pilipinas at ibang bahagi ng mundo. I have no time for joke. Kailangan ko lang ay tanggapin mo ang offer ko."

Wala akong ideya sa kanyang sinasabi dahil wala na akong oras sa mga celebrity. Marahil, ito ang dahilan kung bakit hindi ko siya kilala.

Mariin kong iniling ang aking ulo sabay hawak sa sentido ng aking hintuturo.

"Sandali nga, Sir Troy. Ayaw kasing mag-function ng maliit kong utak. Seryoso ka ba talaga? Bakit ako? At paano mo ba ako nakilala?" sunod-sunod kong tanong sa kanya dahil sa pagkalito.

Kumunot ang kanyang noo habang nakikinig sa aking sinasabi.

‘In fairness, gwapo ang lalaking ito, ah.’

"Look, I don't care if you remember me or not. But those days we spent together was the perfect days I had. At ngayong nakita na kitang muli, hindi ko na hahayaang mawala ka sa 'kin," seryoso niyang wika.

Nagulat ako nang hawakan niya ang magkabila kong balikat at diretsong tumitig sa aking mga mata.

"Alam kong masiyadong mabilis kaya hindi na kita aalukin ng kasal. Kung kailangan kitang bilhin, bibilhin kita." Sasagot palang sana ako sa kanyang sasabihin nang muli siyang magsalita. "Stop working in this club and come with me, Charmaine. Ilalayo kita rito. Muli nating aayusin ang buhay mo."

Seryoso ang kanyang mukha habang diretsong nakatingin sa aking mga mata. May kung anong bagay ang tila sumuntok sa aking puso nang sabihin niya ang bagay na iyon.

‘Aayusin niya ang buhay ko? May chance pa ba na maayos ko ito? Mayroon pa ba talaga?’

"I just want you to say yes," muli niyang wika.

Pakiramdam ko ay nagbara ang aking lalamunan at hindi ko maintindihan kung ano ba ang aking nararamdaman. Tila nagkaroon ako ng liwanag at pag-asa na makalaya sa pagiging babae na mababa ang lipad. Ngunit dapat ba akong magtiwala sa taong ngayon ko lang nakilala?

Marahan kong hinawakan ang magkabila niyang kamay na nakahawak sa aking balikat, saka dahan-dahan itong tinanggal sa pagkakahawak.

"Thank you. I really like the idea pero hindi mo ako maloloko. Sorry," tugon ko sa kanya.

Nagsimula akong tumalikod. Nawalan na ako ng ganang magtrabaho ngayon. Pakiramdam ko ay naramdaman ko na naman ang ginawa sa akin ng ex kong pinahamak lang ako.

‘Oo. Pinangako ko sa sarili na hindi na ako basta-basta magtitiwala. Hindi na.’

Sa paghakbang ng aking paa at akmang lalabas na mula sa silid na iyon, muli siyang nagsalita, "maghihintay ako."

Mabilis akong napaharap nang maramdaman ko ang kanyang kamay na hinawak sa akin, saka niya nilagay ang isang bagay sa ibabaw ng aking palad.

Sa pagtingin ko sa aking kamay, nakita ko ang calling card niya.

"Pag-isipan mong mabuti. I will change your life, Charmaine," aniya na nagpabilis sa tibok ng aking puso.

Hindi ko alam kung bakit, ngunit may kung ano sa akin ang nasabik sa mga bagay na kanyang sinasabi. Pakiramdam ko ay may kakaiba sa kanya na nagbigay sa akin ng kakaibang init.

Siguro, matapos ang pangyayaring ito, baka hindi na ako makatulog sa kaiisip ng offer niyang iyon.

***

Troy POV

NILAPAT ko ang aking labi sa baso ng alak na hawak ko ngayon. Kasalukuyan akong nakatayo sa harap ng malawak na glass mirror dito sa loob ng presidential suit na kinuha ko.

Tila nanonood ang aking mata sa ganda ng city lights na aking nakikita mula sa kinatatayuan ko, ngunit hindi ito ang bagay na tumatakbo sa isip ko ngayon – si Charmaine. Hindi ko alam kung bakit at paano siya napunta sa ganitong sitwasyon. Bakit pinili niyang magtrabaho sa lugar na ito at bakit hindi niya ako naaalala? Pero isa lang ang gusto ko at kailangan kong gawin. Kailangan ko siyang mailayo sa lugar na ito. Hindi ako papayag na mahuli ang lahat sa kanya, hindi...