Mercury (Inaudible Whispers)

เมื่อหรงฉือมาถึงสนามบินประเทศเอนาวาก็เป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว

วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ

เธอได้รับข้อความอวยพรวันเกิดทันทีที่เปิดโทรศัพท์

โดยทั้งหมดนั้นล้วนเป็นเพื่อนร่วมงานและเพื่อนของเธอส่งมา

แต่กลับไม่มีข้อความใดๆ จากเฟิงถิงเซินเลย

ซึ่งทำให้หรงฉือหน้าบึ้ง

เธอมาถึงวิลล่าตอนสี่ทุ่มกว่า

เมื่อป้าหลิวเห็นเธอก็อึ้งไปชั่วขณะ “คุณผู้หญิง คุณ... คุณมาได้ยังไงคะ”

“ถิงเซินกับซินซินล่ะ”

“คุณผู้ชายยังไม่กลับ ส่วนคุณหนูกำลังเล่นอยู่ในห้องค่ะ”

จากนั้นหรงฉือจึงยื่นกระเป๋าเดินทางให้เธอ เมื่อขึ้นไปชั้นบนก็เห็นลูกสาวในชุดนอนกำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะเล็กๆ อย่างตั้งใจ ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไร แต่จริงจังมาก ถึงกับไม่รู้ตัวว่ามีคนเข้ามาในห้อง

“ซินซิน?”

เมื่อเฟิงจิ่งซินได้ยินเสียงก็หันกลับมามองพร้อมร้องด้วยความดีใจว่า “คุณแม่!”

จากนั้นก็หันกลับไปทำสิ่งที่ทำค้างไว้ต่อ

หรงฉือเดินเข้าไปกอดลูกสาว ทันทีที่เธอหอมลูกก็ถูกผลักออก “แม่คะ หนูกำลังยุ่งอยู่ค่ะ”

หรงฉือไม่เจอหน้าลูกสาวสองเดือนแล้ว จึงคิดถึงมาก ไม่ว่าจะหอมเท่าไหร่ก็รู้สึกไม่พอ และอยากจะพูดคุยกับลูกสาวมาก

แต่เมื่อเห็นลูกสาวตั้งอกตั้งใจขนาดนี้จึงไม่อยากขัดความสุขของเธอ “ซินซินกำลังทำสร้อยคอเปลือกหอยอยู่เหรอคะ”

“ใช่ค่ะ” พอพูดถึงตรงนี้ เห็นได้ชัดว่าเฟิงจิ่งซินดูเหมือนจะสนใจขึ้นมาทันที “อีกหนึ่งสัปดาห์ก็เป็นวันเกิดของน้าอู๋อู๋แล้ว นี่เป็นของขวัญวันเกิดที่หนูกับคุณพ่อเตรียมไว้ให้คุณน้าอู๋อู๋ค่ะ เปลือกหอยพวกนี้ หนูกับคุณพ่อตั้งใจใช้เครื่องมือขัดเชียวนะ สวยมากใช่ไหมคะ”

หรงฉือถึงกับรู้สึกจุกในอก เธอยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ได้ยินลูกสาวพูดอย่างดีใจโดยหันหลังให้เธอว่า “คุณพ่อยังสั่งทำของขวัญชิ้นอื่นให้น้าอู๋อู๋โดยเฉพาะด้วยนะ พรุ่งนี้...”

หรงฉือรู้สึกจุกในอก และกลั้นไม่ไหว “ซินซิน... จำวันเกิดของแม่ได้ไหมคะ”

“หา? อะไรนะคะ” เฟิงจิ่งซินเงยหน้าขึ้นมองเธอแวบหนึ่ง แล้วก้มหน้ามองพวงลูกปัดในมือพร้อมบ่นว่า “คุณแม่อย่าพูดกับหนูสิ ลูกปัดเรียงผิดหมดแล้ว”

หรงฉือจึงปล่อยแขนจากเธอ และไม่พูดอะไรอีก

เธอยืนอยู่ตรงนั้นพักใหญ่ แต่ลูกสาวก็ไม่เงยหน้าขึ้นมองเธอเลยสักแวบ หรงฉือจึงเม้มปากก่อนจะออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ

เมื่อป้าหลิวเห็นเธอจึงถามว่า “คุณผู้หญิงคะ เมื่อกี้ฉันโทรหาคุณผู้ชาย คุณผู้ชายบอกว่าคืนนี้เขามีธุระ ให้คุณพักผ่อนก่อนได้เลย”

“ฉันรู้แล้ว”

หรงฉือเอ่ยตอบ เมื่อนึกถึงคำพูดของลูกสาวเมื่อครู่ก็นิ่งไปชั่วขณะ จากนั้นโทรหาเฟิงถิงเซิน

ผ่านไปสักพักเขาถึงรับสาย แต่เขากลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างมากว่า “ผมมีธุระ พรุ่งนี้ค่อย——”

“ถิงเซิน ดึกขนาดนี้แล้ว ใครเหรอ”

นั่นเป็นเสียงของหลินอู๋

หรงฉือกำโทรศัพท์แน่น

“ไม่มีอะไร”

เฟิงถิงเซินกดตัดสายไปแล้วโดยไม่รอให้หรงฉือพูดอะไร

พวกเขาเป็นสามีภรรยาที่ไม่เจอหน้ากันสามเดือนแล้ว กว่าเธอจะเดินทางมาประเทศเอนาวา เขาไม่รีบกลับบ้านมาเจอเธอก็ยังพอทน แต่แค่รับสาย เขายังไม่มีความอดทนที่จะฟังเธอพูดให้จบ...

แต่งงานกันมาตั้งหลายปี แต่เขาก็ยังคงเย็นชา ห่างเหิน และรำคาญเธอแบบนี้เสมอมา

จนเธอชินแล้ว

หากเป็นเมื่อก่อน เธอต้องโทรหาเขาอีกครั้งแน่ๆ แล้วถามเขาว่าอยู่ที่ไหน จะกลับมาได้ไหมอย่างอดทน

แต่วันนี้อาจเป็นเพราะเหนื่อยมาก เธอจึงหมดอารมณ์ที่จะทำสิ่งนั้นขึ้นมาเฉยๆ

หลังจากที่เธอตื่นมาในวันรุ่งขึ้น พอคิดดูแล้ว ก็โทรหาเฟิงถิงเซิน

เวลาที่ประเทศเอนาวาเร็วกว่าประเทศจีนประมาณสิบเจ็ดถึงสิบแปดชั่วโมง วันนี้ที่ประเทศเอนาวาจึงเป็นวันเกิดของเธอ

เธอมาประเทศเอนาวาในครั้งนี้ นอกจากคิดถึงลูกสาวและเฟิงถิงเซินมากแล้ว ก็ยังมีความหวังว่าพวกเขาสามคนจะได้ทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาในวันพิเศษนี้

นี่คือสิ่งที่เธอปรารถนาในวันเกิดปีนี้

แต่เฟิงถิงเซินกลับไม่รับสาย

ผ่านไปนานมาก เขาถึงส่งข้อความกลับมาว่า

[มีธุระอะไร]

หรงฉือ : [ตอนเที่ยงว่างไหม พาซินซินไปด้วย พวกเราสามคนไปทานข้าวด้วยกันไหม]

[เข้าใจแล้ว จองเสร็จแล้วค่อยส่งที่อยู่ให้ผม]

หรงฉือ : [โอเค]

จากนั้นก็ไม่มีข้อความใดๆ จากเฟิงถิงเซินอีกเลย

เขาจำไม่ได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเธอ

ถึงแม้ว่าหรงฉือจะเตรียมใจไว้แล้ว แต่ในใจก็ยังอดรู้สึกผิดหวังไม่ได้

หลังจากอาบน้ำล้างหน้าเสร็จ ขณะที่หรงฉือเตรียมจะลงไปชั้นล่าง ก็ได้ยินเสียงของลูกสาวและป้าหลิวดังมาจากชั้นล่าง

“คุณผู้หญิงมา คุณหนูไม่ดีใจเหรอคะ”

“หนูกับคุณพ่อสัญญากับน้าอู๋อู๋แล้วว่าพรุ่งนี้จะไปเที่ยวริมทะเลด้วยกัน แต่คุณแม่มากะทันหัน ถ้าไปกับพวกเราด้วย พวกเราต้องอึดอัดมากแน่ๆ ค่ะ”

“อีกอย่าง คุณแม่ใจร้ายมาก และชอบใจร้ายกับน้าอู๋อู๋——”

“คุณหนูคะ คุณผู้หญิงต่างหากที่เป็นแม่ของคุณหนู พูดแบบนี้ไม่ได้นะ มันจะทำให้คุณผู้หญิงเสียใจ รู้ไหมคะ”

“หนูรู้ แต่หนูกับคุณพ่อชอบน้าอู๋อู๋มากกว่านี่คะ หนูให้น้าอู๋อู๋เป็นแม่ของหนูไม่ได้เหรอคะ”

“...”

ป้าหลิวพูดอะไรบางอย่าง แต่หรงฉือได้ยินไม่ชัด

เธอเลี้ยงลูกจนโตมากับมือ แต่ช่วงสองปีนี้พ่อลูกมีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น ลูกสาวจึงติดเฟิงถิงเซิน ปีที่แล้วเฟิงถิงเซินมาขยายตลาดที่ประเทศเอนาวา ลูกสาวก็ดื้อดึงจะตามมาด้วย

ตอนแรกเธอก็ไม่ยอม เพราะย่อมอยากให้ลูกอยู่กับเธอมากกว่า

แต่เธอก็ไม่อาจทำให้ลูกสาวเสียใจจึงยอมตกลง

แต่คิดไม่ถึงว่า...

ในเวลานี้หรงฉือเหมือนถูกสะกด หน้าซีดขาวและยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับ

เธอปฏิเสธงานและมาที่ประเทศเอนาวาคราวนี้เพราะต้องการใช้เวลาอยู่กับลูกสาวมากขึ้น

แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่มีความจำเป็นนั้นแล้ว

หรงฉือกลับเข้าห้อง แล้วนำของขวัญที่เอามาจากประเทศจีนใส่กลับเข้าไปในกระเป๋าเดินทาง

ผ่านไปสักพัก ป้าหลิวถึงโทรมาบอกว่าเธอพาลูกออกไปเที่ยวเล่นแล้ว และบอกว่าถ้ามีธุระอะไรก็ให้โทรหาเธอ

หรงฉือนั่งลงบนเตียง ในใจว่างเปล่าและรู้สึกเคว้งคว้าง

เธอทิ้งงานและตั้งใจมาที่นี่ แต่กลับกลายเป็นว่าไม่มีใครต้องการเธอจริงๆ

การมาของเธอถือเป็นเรื่องตลกสิ้นดี

นานมากหลังจากนั้นเธอถึงออกบ้าน

แล้วเดินเตร็ดเตร่ไปอย่างไร้จุดหมายในประเทศที่ทั้งแปลกและคุ้นเคยแห่งนี้

พอเกือบจะใกล้เที่ยงเธอถึงนึกขึ้นได้ว่านัดทานข้าวเที่ยงกับเฟิงถิงเซิน

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอได้ยินเมื่อตอนเช้า ขณะที่เธอกำลังลังเลว่าจะกลับบ้านไปรับลูกสาวหรือไม่ จู่ๆ เธอก็ได้รับข้อความจากเฟิงถิงเซิน

[ตอนเที่ยงมีธุระ ยกเลิกมื้อเที่ยง]

หรงฉือไม่รู้สึกแปลกใจแม้แต่น้อยที่เห็นข้อความนั้น

เพราะเธอชินแล้ว

ในสายตาของเฟิงถิงเซินแล้ว ไม่ว่าจะเรื่องงานหรือสังสรรค์กับเพื่อนฝูง... ยังไงอะไรๆ ก็สำคัญกว่าภรรยาคนนี้เสมอ

แผนการที่นัดหมายกับเธอไว้ เขามักจะยกเลิกตามใจชอบเสมอ

ไม่เคยคำนึงถึงความรู้สึกของเธอเลยด้วยซ้ำ

ถามว่าผิดหวังไหม

เมื่อก่อนอาจจะใช่

แต่ตอนนี้เธอด้านชาจนไม่รู้สึกอะไรแล้ว

หรงฉือสับสนมากกว่า

เธอรีบร้อนมากที่นี่ แต่ไม่ว่าจะเป็นสามีหรือลูกสาว สิ่งที่เธอได้รับตอบกลับมาล้วนเป็นความเย็นชา

จู่ๆ เธอก็ขับรถมาถึงร้านอาหารที่เมื่อก่อนเธอกับเฟิงถิงเซินเคยมาด้วยกันบ่อยๆ โดยไม่รู้ตัว

ขณะที่เธอกำลังจะเข้าไปในร้านก็เห็นเฟิงถิงเซิน หลินอู๋ และยังมีเฟิงจิ่งซิน ทั้งสามคนอยู่ในร้าน

หลินอู๋นั่งอยู่ข้างลูกสาวอย่างสนิทสนม

เธอพลางคุยกับเฟิงถิงเซินไปพลางหยอกล้อลูกสาว

ลูกสาวแกว่งขาอย่างมีความสุข เล่นกับหลินอู๋อย่างสนุกสนาน แล้วก็ยื่นหน้าไปกินขนมที่หลินอู๋กินแล้ว

ส่วนเฟิงถิงเซินยิ้มพลางคีบอาหารให้พวกเธอ แต่สายตากลับเอาแต่จับจ้องไปที่หลินอู๋ที่อยู่ตรงข้ามเขา ราวกับในสายตาของเขามีแค่เธอคนเดียวเท่านั้น

นี่น่ะหรือที่เฟิงถิงเซินบอกว่ามีธุระ

นี่น่ะหรือลูกสาวที่เธออุ้มท้องมาสิบเดือน แลกชีวิตคลอดออกมา

ทันใดนั้นหรงฉือพลันหัวเราะ

เธอยืนมองพวกเขาอยู่กับที่

ผ่านไปสักพักถึงละสายตาหนี แล้วหันหลังจากไป

หรงฉือเตรียมข้อตกลงการหย่าร้างหนึ่งฉบับทันทีที่เมื่อกลับถึงวิลล่า

เขาเป็นความฝันในวัยเยาว์ของเธอ แต่เขาไม่เคยมองเธอเลย

ถ้าไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุในคืนนั้นและแรงกดดันจากคุณปู่ เขาคงไม่แต่งงานกับเธอเด็ดขาด

เธอในอดีตไร้เดียงสา คิดว่าเพียงแค่เธอพยายาม เขาก็จะมองเห็นในสักวันแน่นอน

แต่ความเป็นจริงกลับตบหน้าเธออย่างแรง

เกือบเจ็ดปีแล้ว

เธอควรตื่นได้แล้ว

หลังจากเอาข้อตกลงการหย่าร้างใส่ในซองเอกสาร แล้วสั่งป้าหลิวมอบให้เฟิงถิงเซิน หรงฉือก็ลากกระเป๋าเดินทางขึ้นรถ จากนั้นสั่งคนขับรถว่า “ไปสนามบิน”