LOGINShare
บทที่ 27 คาไนน์หนีเที่ยว
Last Updated:
2025-05-17 01:00:53เช้าวันถัดมา....
ตอนนี้พวกเขาทั้ง 4 คน กำลังยืนอยู่ที่ชายหาดในยามเช้าตรู่ ด้วยความที่ว่าคาไนน์และเลโออยากจะลงไปแหวกว่ายในทะเลให้ฉ่ำปอดหลังจากที่ห่างหายมาเสียนาน ส่วนตัวตั้งตัวตีนั้นไม่ใช่ใคร คาไนน์เจ้าตัวเล็กแสนป่วนของเขานั่นเอง...
หลังจากที่ธาราและสายชลพากันจัดการกับคนของตนเองให้เข้านอนหลับตาพริ้มได้สำเร็จ ธาราก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้งในตอนเช้ามืดของวัน สาเหตุนั้นก็เพราะคนที่นอนกอดเขามาตลอดทั้งคืนได้หายไปจากอ้อมแขน ความวูบโหวงบวกกับสายลมเย็นช่ำที่พัดผ่าน ทำให้เขาต้องหรี่ตาขึ้นมอง ก่อนจะทันเห็นบานประตูที่ค่อยๆ ปิดแง้มลงแผ่วเบา
ธาราผุดตัวลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่องช้า ยกมือขึ้นนวดหัวตาของตนเองคลายอาการง่วงงุน แล้วจึงตลบผ้าห่มออกจากกาย เดินเปลือยอกสวมใส่เพียงกางเกงนอนตัวเดียวตามหลังคนรกไปติดๆ จนทันเห็นคาไนน์ที่หันซ้ายหันขวาทำลับๆ ล่อๆ อยู่ที่หน้าประตูห้องนอนของผู้เป็นพี่ชาย
เขาจึงสาวเท้าขยับเข้าไปใกล้ ทันเห็นคาไนน์ที่ชะโงกหน้าไปมองเพื่อนสนิทของตน ซึ่งหลับใหลซุกอยู่กับอกของสายชล ดวงตาของธาราหรี่เข้มประกายแสงวาบ เมื่อเห็นว่าคาไนน์กำลังโน้มใบหน้าลงไปหา จนริ
Latest chapter
Merman บันทึกรักใต้มหานที บทที่ 29 การปะทะกันของคู่พ่อลูก
ธารามองภาพตรงหน้าพร้อมกับการถอนหายใจ ใครจะไปคิดว่าจะมีสปายอยู่ในพื้นที่ของเขากัน และเหนือไปกว่านั้นเขาคิดมาตลอดว่าน้ามูนาคงเป็นมนุษย์เหมือนกัน ถึงได้มาตกลงปลงใจกับลุงบาซิมได้ ดูท่าแล้วเขาคงต้องคิดใหม่เสียแล้ว ไม่รู้ว่าแม้แต่ลุงบาซิมก็เป็นเงือกไปกับเขาด้วยรึเปล่าก็ไม่รู้[มูนา!!] คาไนน์เอ่ยร้องเรียกอีกฝ่ายเสียงดังลั่น พร้อมกับว่ายน้ำเข้าไปดูอีกฝ่ายใกล้ๆ จนใบหน้าแทบจะแนบไปกับพลังนั้นขององค์ราชา น้ามูนาทำเพียงส่งยิ้มมาให้พร้อมเลิกคิ้ว แล้วเป็นฝ่ายถามกลับมาแทน[พระองค์พบองค์รัชทายาทแล้วหรือเจ้าคะ] คาไนน์ที่ได้ฟังก็กะพริบตาปริบๆ มองคนนั้น คนนี้ไปมา ราวกับต้องการจะหาคำตอบ[ใช่ ตอนนี้ให้เจ้าอยู่ที่นั่นไปก่อน เผื่อจะมีอะไรให้เจ้าต้องช่วยอีก][เจ้าค่ะ] น้ามูนาพยกหน้ารับ และในครั้งนี้ก็เป็นธาราเองที่เป็นฝ่ายเอ่ยถาม[นี่มันเรื่องอะไรกันครับ][น้าคือเงือกตนที่องค์โพไซส่งมาให้ช่วยคอยดูแลองค์รัชทายาทค่ะ ในตอนที่เรากำลังจะย้ายถิ่นฐานนั้น (มูนา) ติ้ดดดดดดด] ธาราได้แต่กะพริบตาปริบๆ ด้วยความไม่เข้าใจ เมื่อจู่ๆ ภาพตรงหน้าก็ขาดหายไป จนต้องหันไปถามกับคนอื่นๆ ที่
Merman บันทึกรักใต้มหานที บทที่ 28 วังของเหล่าเงือก
[เจอตัวสักทีนะ...... องค์รัชทายาท....] น้ำเสียงเย็นเหยียบมาพร้อมกับสายตาคมดุที่ตวัดมองทุกผู้ทุกคนที่หลบซ่อนอยู่หลังโขดหิน[ท่านพ่อ......] คาไนน์เอ่ยเสียงแผ่ว ต่างจากธาราที่เงยหน้ามองคนตรงข้ามให้เต็มตา เขาเห็นเงือกหนุ่มหน้าตาภูมิฐานทรงอำนาจดวงตาดุเข้ม ยังไม่ทันที่เขาจะได้ปริปากอะไร ผู้เป็นพ่อของคาไนน์ก็เอ่ยปากสั่งการในทันที[พาตัวไป] เพียงสิ้นคำ เหล่านายเงือกทั้งหลายที่รายล้อมอยู่ ก็เข้ามารุมล้อมจับตัวคาไนน์เป็นว่าเล่น หากแต่เจ้าตัวไม่ยินยอม ดิ้นหนีสุดความสามารถราวกับตนเองเป็นปลาไหล แต่การว่ายน้ำไล่จับนั้นไม่ได้ไกลไปกว่าโขดหินหรือตัวของเขาเลยแม้แต่น้อย จนสุดท้ายคาไนน์ก็มาหลบอยู่ที่ด้านหลังของเขา ทั้งยังร้องบอกเสียงดังอย่างไม่ยินยอม[ข้าไม่ไป!! อย่ามาพรากเราออกจากกันนะ!] สิ้นเสียงนั้นทำให้ทุกอย่างชะงักนิ่ง ดวงตาทุกคู่ต่างมองจ้องพุ่งตรงมายังธาราคล้ายกับกำลังมองหาความสัมพันธ์บางอย่างระหว่างเขาและคาไนน์ บิดาของคาไนน์ยกมือขึ้นกุมขมับด้วยความกลัดกลุ้ม ก่อนจะออกคำสั่งใหม่อีกหนด้วยเสียงที่ดังกังวานยิ่งขึ้นกว่าเดิม[พาตัวไปทั้งคู่!!][ขอรับ!!] เหล่านายเงือกข
Merman บันทึกรักใต้มหานที บทที่ 27 คาไนน์หนีเที่ยว
เช้าวันถัดมา....ตอนนี้พวกเขาทั้ง 4 คน กำลังยืนอยู่ที่ชายหาดในยามเช้าตรู่ ด้วยความที่ว่าคาไนน์และเลโออยากจะลงไปแหวกว่ายในทะเลให้ฉ่ำปอดหลังจากที่ห่างหายมาเสียนาน ส่วนตัวตั้งตัวตีนั้นไม่ใช่ใคร คาไนน์เจ้าตัวเล็กแสนป่วนของเขานั่นเอง...หลังจากที่ธาราและสายชลพากันจัดการกับคนของตนเองให้เข้านอนหลับตาพริ้มได้สำเร็จ ธาราก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้งในตอนเช้ามืดของวัน สาเหตุนั้นก็เพราะคนที่นอนกอดเขามาตลอดทั้งคืนได้หายไปจากอ้อมแขน ความวูบโหวงบวกกับสายลมเย็นช่ำที่พัดผ่าน ทำให้เขาต้องหรี่ตาขึ้นมอง ก่อนจะทันเห็นบานประตูที่ค่อยๆ ปิดแง้มลงแผ่วเบาธาราผุดตัวลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่องช้า ยกมือขึ้นนวดหัวตาของตนเองคลายอาการง่วงงุน แล้วจึงตลบผ้าห่มออกจากกาย เดินเปลือยอกสวมใส่เพียงกางเกงนอนตัวเดียวตามหลังคนรกไปติดๆ จนทันเห็นคาไนน์ที่หันซ้ายหันขวาทำลับๆ ล่อๆ อยู่ที่หน้าประตูห้องนอนของผู้เป็นพี่ชายเขาจึงสาวเท้าขยับเข้าไปใกล้ ทันเห็นคาไนน์ที่ชะโงกหน้าไปมองเพื่อนสนิทของตน ซึ่งหลับใหลซุกอยู่กับอกของสายชล ดวงตาของธาราหรี่เข้มประกายแสงวาบ เมื่อเห็นว่าคาไนน์กำลังโน้มใบหน้าลงไปหา จนริ
Merman บันทึกรักใต้มหานที บทที่ 26 เรื่องราวของเลโอ
ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดพากันมานั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ชายทั้งสามผู้เป็นเจ้าของเกาะทางใต้ ในตอนนี้พวกเขากำลังนั่งมองเงือกหนุ่มสองคนนั่งจู๋จี๋กัน....ใช่ ไม่ผิดหรอก เพราะทั้งสองคนเอาแต่นั่งคุยงุ้งงิ้งกันสองคน พากันหัวเราะคิกคัก เผลอแป๊บๆ คาไนน์ก็โผเข้ากอด พอจับแยกออกก็เข้าไปหอมแก้มกันใหม่ ถูไถใบหน้าลงกับแผ่นอกบางของเพื่อนสนิทอย่างเลโอไปเสียแล้ว ลำบากทั้งธาราและสายชลที่ต้องจับทั้งคู่แยกออกจากกัน เรียกได้ว่ามองตาก็รู้ใจ ของของใคร ใครก็หวงหลังจากที่เกิดเรื่องวุ่นวายไปเมื่อช่วงบ่ายของวัน พี่ชายของเขาก็อุ้มเงือกหนุ่มสีผมจินเจอร์ขึ้นพาดบ่า พากันไปคุยปรับความเข้าใจกันถึงในห้อง และธาราคาดว่าน่าจะเป็นการพูดคุยแบบเนื้อแนบเนื้อ ใจแนบใจเสียด้วยซ้ำ เพราะหลังจากที่ทั้งคู่ออกจากห้องมา สภาพของทั้งสองคนนั้นแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดเพราะพี่ชายของเขานั้นออกจากห้องมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสเปล่งปลั่งราวกับได้นอนมาจนเต็มอิ่ม ต่างจากเด็กหนุ่มผมจินเจอร์นั้นคล้ายกับถูกสูบเรี่ยวแรงออกไปจนหมด จนถึงกับต้องเดินไต่บันไดลงมาจากชั้นบนของบ้านพัก พวกเขาต่างมองหน้ากันแต่ไม่มีใครปริปากอะไรเป็นการหยอก
Merman บันทึกรักใต้มหานที บทที่ 25 ความหลังของเลโอ
“เลโอ!!!” เสียงของคาไนน์ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ ตอนนี้ธาราได้แต่นั่งมองคาไนน์ที่กระโดดขึ้นลงไม่หยุดอยู่กับคนที่ชื่อว่าเลโอด้วยความดีอกดีใจ ก่อนจะเบนสายตาหันกลับไปมองพี่ชายของตนที่ยังคงมองทั้งคู่อยู่ไม่ต่างกัน“เจ้าหายไปไหนมา!!! ข้าบอกว่าให้รออยู่ที่ถ้ำใต้น้ำนั่นอย่าออกมาไง!” เด็กหนุ่มสีผมจินเจอร์เอ่ยบอกคนตัวเล็กของเขาเสียงดุ แถมยังยกมือยืดแก้มของคาไนน์เสียย้วยยืดออกมาอย่างไม่ออมแรง จนสองแก้มของคาไนน์นั้นแดงก่ำด้วยรอยนิ้วมือ ธารามองตอบด้วยความไม่ชอบใจ อย่างไรเขาก็ไม่อยากให้คาไนน์มีแม้แต่ริ้วรอยแดงจากอาการบาดเจ็บปรากฏอยู่บนตัวธาราเบนสายตาหันไปหาพี่ชายที่ยังคงนั่งมองทั้งสองคนเล่นกันด้วยรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้า ต่างจากเขาที่บึ้งตึงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อไม่ได้ยินเสียงของการห้ามปราม ดังนั้นแล้วเมื่อเห็นพี่ชายยังคงนิ่งเฉย แต่กลับเป็นเขาเองที่ไม่อาจทนดูได้อีกต่อไป จึงผุดตัวลุกขึ้นจากโซฟา และจับดึงคาไนน์ออกมาจากอ้อมแขนของคนที่ชื่อเลโออย่างไม่ออมแรง จนใบหน้าของคาไนน์ฝังลงกับอกของเขาอย่างพอดิบพอดี“นี่มันอะไร” เสียงขอ
Merman บันทึกรักใต้มหานที บทที่ 24 ความจริงของคุณพ่อ
“อะไรนะ!? ” ธาราอุทานออกมาด้วยความตกใจ และยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นสีในดวงตาของบิดาแปรเปลี่ยนไปเป็นสีเขียวกระจ่างใสในชั่วพริบตาก่อนจะกลับมาเป็นดังเดิม สายชลหัวเราะขำให้กับท่าทางนั้นของน้องชาย แล้วส่ายหน้าไปมา ตบบ่าของเขาแปะๆ พร้อมเอ่ยว่าไม่ไหวๆ ไม่จำเลยนะเรา ยิ่งทำให้ธารางุนงงเข้าไปใหญ่“นี่มัน... อะไร... เป็นไปได้ยังไง....”“เฮ้อ พ่อดูธารสิ” บิดาของเขาหัวเราะขำ แล้วจึงหยิบแก้วน้ำขึ้นจิบด้วยความสบายอารมณ์ ปล่อยให้สายชลเป็นคนจัดการเรื่องราว“ธารจำตอนเด็กๆ ได้ไหม ที่คุณแม่เล่านิทานให้เราฟังก่อนนอนทุกคืน” สายชลเอ่ยถามเรื่องเดิมซ้ำอีกครั้ง ทำให้ธาราใช้ความพยายามอย่างหนัก แต่จนแล้วจนรอดก็นึกไม่ออกว่าเขาเคยได้ยินได้ฟังเรื่องอะไรมา ดังนั้นแล้วสายชลจึงเป็นคนเริ่มต้นเล่าเรื่องราวทั้งหมดนั้นเอง“กาลครั้งหนึ่งนานมากแล้ว.......”“พี่ชล เข้าเรื่องเลยเถอะ” สายชลเบะปากส่งให้แง่งอน ก่อนจะเอ่ยแย้ง“มันก็ต้องมีอารัมภบทหน่อยสิ จะได้เข้าถึงเนื้อเรื่อง”
Merman บันทึกรักใต้มหานที บทที่ 23 เจ้าของปากกา
หลังจากทานอาหารเสร็จ ธาราก็เป็นฝ่ายอาสาเดินนำทางพาบิดาและพี่ชายเยี่ยมชมเกาะส่วนตัวและธุรกิจที่กำลังดำเนินการอยู่ตอนนี้ แต่เขาพาไปดูเฉพาะในส่วนที่เขาเข้ามารับผิดชอบดูแลตั้งแต่ย้ายมาประจำการที่นี่ เพราะถึงอย่างไรทั้งสองคนก็มาเยี่ยมชมเกาะนับไม่ถ้วนตั้งแต่เริ่มก่อสร้าง รวมถึงการติดตามงานและเข้ามาตรวจสอบเป็นระยะเพียงแต่ตอนนี้เขารับหน้าที่มาประจำการที่นี่ ทำให้ทั้งสองไว้วางใจจนหายหน้าหายตาไปพักหนึ่ง ดังนั้นทุกย่างก้าวที่เดินผ่าน มักจะได้รับการยกมือไหว้สวัสดีด้วยความนอบน้อมจากเหล่าพนักงานทั้งหลายรวมถึงนักวิจัยที่กำลังนั่งพักอยู่บ้างประปราย ซึ่งทั้งเขา พี่ชาย และบิดาต่างพยักหน้ารับ แวะสอบถามบ้างเป็นบางครั้งทั้งงานที่กำลังทำ โปรเจ็คที่กำลังเริ่ม หรือปัญหาอื่นๆ ระหว่างทางไปเรื่อยๆ เพื่อใช้ในการปรับปรุงและพัฒนาโดยมีลุงบาซิมทำหน้าที่ช่วยจดบันทึกคล้ายเลขากลายๆ ก่อนที่สถานที่สุดท้ายที่พวกเขาพากันเยี่ยมชมคืออควาเรียมที่เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวมากหน้าหลายตาพวกเขาเดินชมอควาเรียมไปตามทาง ในขณะที่ธารานั้นสองจิตสองใจ ดวงตาคมกล้ามักจะคอยเหลือบมองไปที่ทิศทางหนึ่งอยู่เสมอ จิตใจของเขาพะวักพะ
Merman บันทึกรักใต้มหานที บทที่ 22 ความกลัวของธารา
“มาได้สักทีนะเรา” ธาราหันไปมองตามทิศทางต้นเสียงที่เขาได้ยิน หลังจากที่เขาได้รับแจ้งจากน้ามูนามาว่าบิดาของตนมาหาถึงที่เกาะเพาะเลี้ยงก็อดที่จะรู้สึกแปลกใจไม่ได้ แต่นั่นก็ยังไม่เท่ากับคนที่เอ่ยทักเสียงนุ่มทุ้มเจือด้วยแววเอ็นดูเหมือนเก่าก่อนกลับทำให้เขาแปลกมากยิ่งกว่า“พี่ชล มาได้ยังไง” ธาราเอ่ยทักพี่ชายของตนที่มีนามว่า สายชล ซึ่งตอนนี้นั่งข้างกันกับบิดา เจ้าของชื่อยกยิ้มขำ ก่อนจะลุกขึ้นเดินตรงเข้ามาหา ใช้มือแกร่งนั้นบีบนวดท้ายทอยของเขาเชิงหยอกล้อ ก่อนจะจบลงที่การวางมือพาดลงบนบ่ากว้างของเขาแทน ในขณะที่เขานั้นยกมือขึ้นไหว้สวัสดีบิดา ซึ่งอีกฝ่ายทำเพียงพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม“ก็ใครใช้ให้เราหายหัวไปนานขนาดนี้ล่ะ ไหนบอกว่าจะโทรหาพี่บ่อยๆ ไง นี่อะไร ติดสาวจนลืมพี่ไปแล้วหรอ” สายชลเอ่ยบอกกึ่งเย้า เหลือบสายตาไปมองคนตัวเล็กที่พยายามทำตัวเล็กลีบเกาะหลังของธาราไม่ห่าง และเมื่อสายชลเห็นท่าทีนั้นของคนตัวเล็กแล้วก็อดที่จะยื่นหน้าเข้าไปพูดคุยด้วยไม่ได้“สวัสดี ชื่ออะไรละเรา” ธาราหันมอ
Merman บันทึกรักใต้มหานที บทที่ 21 ห้องของใครสักคน
‘นี่มัน........’ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้เรียกได้ว่าเป็นสรวงสวรรค์ของเหล่าเหงือกเลยก็ว่าได้ เพราะทุกสิ่งทุกอย่างในห้องนี้ถูกทำขึ้นเพื่อเอาใจคนที่ชื่นชอบสัตว์น้ำเป็นพิเศษ ของประดับตกแต่งล้วนเป็นพวกปลาเปลือกหอย และไข่มุก แม้ว่าจะมีของบางอย่างที่ดูไม่เข้าพวกอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้ขัดหูขัดตามากเกินไปนัก ภายในห้องนั้นใหญ่โตกว้างขวางตกแต่งอย่างสวยงาม ภายในนั้นมีผ้าม่านสีแดงขอบทองเป็นพู่ห้อยระย้าซึ่งถูกคราบเกลือเกาะหนาจนแข็งจัดแต่ยังพอมองออกว่าคืออะไรนอกจากนี้แล้วที่ด้านบนยังแต่งไฟแชนเดอร์เรียห้อยเอาไว้อยู่ ที่ฝั่งหนึ่งของห้องมีเตียงเปลือกหอยงดงามเป็นประกาย ตรงกลางของเตียงนั้นคือฟูกนุ่มอย่างดีซึ่งบัดนี้ถูกคราบเกลือเกาะจนแข็งจัดไม่ต่างกัน หากแต่อะไรก็ไม่ดึงดูดสายตาเท่าบ่อน้ำที่กลางห้อง....ตรงกลางห้องมีสระน้ำขนาดใหญ่ มีเสาหินอ่อนสีขาวนวลเป็นประกายตั้งรายล้อมทั้งหมด 5 ต้น ด้วยกัน ทำให้เห็นว่าเป็นรูปร่างของดวงดาว 5 แฉก และที่เสาแต่ละต้นนั้นมีกระถางต้นไม้และเถาวัลย์ที่ตายแล้วพันเลื้อย บ่งบอกได้ว่าหากต้นไม้เหล่านั้นยังมีชีวิตอยู่จะงดงามมากเพีย
