คีนขอเพียง (Mpreg)

“เค้กครับคุณเคน น่านให้เอามาให้”

จานขนมเค้กที่ถูกแบ่งมาส่วนหนึ่งยื่นมาตรงหน้า ก่อนเจ้าของชื่อจะช้อนตาขึ้นมองเด็กตรงหน้าที่อายุห่างกันเพียงปีเดียว อีกทั้งยังเป็นเพื่อนสนิทของพี่สะใภ้

ใบหน้าหวานเรียบนิ่งจ้องมองกันตาไม่กะพริบ รอให้ลูกชายคนกลางของตระกูล วิรุฬห์โยธิน รับจานเค้กในมือไปเสียที

ทว่านอกจากยอมรับไปแล้วยังเบือนหน้าหนีไม่สนใจกันอีก เฮอะ! ไอ้คนไม่มีมารยาท ทั้งที่อายุตั้งยี่สิบเจ็ดแล้ว แต่ยังทำตัวแบบนี้อยู่อีก

ตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกันจนถึงตอนนี้ก็หกปีแล้วแม้จะไม่ได้เจอกันบ่อยนัก แต่วันแรกเป็นยังไงตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้น ไร้มารยาทเสมอต้นเสมอปลายจริง ๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะน่านน้ำเขาไม่มีทางมายืนอยู่ตรงหน้าผู้ชายคนนี้แน่นอน หน้าตาก็ดีแต่กลับทำตัวผิดพี่ผิดน้อง นิสัยต่างกันราวฟ้ากับเหว ที่เห็นก็มีแต่คนกลางที่ทำตัวไร้มารยาทกับคนอื่น เรียกได้ว่าไม่ให้ความสนใจกับใครเลย

ทั้งที่วันนี้เป็นวันเกิดมีคุณหลานชายตัวเองแท้ ๆ ทว่ากลับมานั่งอยู่คนเดียวหลังจากเป่าเค้กเสร็จ ไม่ไปร่วมวงกับพวกพี่ ๆ น้อง ๆ ใช่ว่าจะโกรธเกลียดอะไรกัน พี่น้องบ้านนี้สนิทกันมากกว่าที่คนนอกเห็นเสียอีก แต่เพราะนิสัยของเจ้าตัวเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ซึ่งเขาก็พอจะรู้อยู่บ้างจากการบอกเล่าของเพื่อนสนิท

พลับจีนวางจานเค้กลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินกลับไปทางเดิม หากยืนอยู่ตรงนี้นานอีกแค่วินาทีเดียวเขาได้ประสาทเสียกับท่าทางของอีกฝ่ายเป็นแน่

“เป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้น โดนเฮียเคนว่าอะไรมาหรือเปล่า”

“เปล่าหรอก ไม่มีอะไร” ครั้นเห็นว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย ไม่จำเป็นต้องใส่ใจจึงไม่ได้บอกให้น่านน้ำรู้

“เราน่าจะเอาไปให้เอง ไม่น่าให้พลับเอาไปให้เลย”

ถึงพลับจีนไม่ได้พูดว่าเจออะไรมา แต่น่านน้ำก็พอจะเดาออก เพราะจากนิสัยของเฮียเคนแล้วคงจะทำให้พลับจีนหัวเสียได้ง่าย ๆ

“ไม่เป็นไรหรอก ไม่มีอะไรจริง ๆ” พลับจีนยกยิ้มบางให้เพื่อนสนิท “ไปเล่นกับน้องคุณดีกว่า”

พลับจีนเดินมานั่งเล่นกับหลานชายวัยสองขวบที่กำลังหัวเราะอย่างมีความสุขครั้นถูกคนเป็นน้าอย่างคีนชวนเล่น ทำให้พลับจีนอดยิ้มตามไม่ได้

นึกย้อนไปวัยเด็กของตัวเอง พลับจีนจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าได้ยิ้มกว้าง ๆ ได้หัวเราะเสียงดัง ๆ แบบนี้บ้างหรือเปล่า เพราะความทรงจำที่ไม่เคยจางหายไปมีแต่ความโศกเศร้าเสียใจ กว่าจะมีวันนี้ได้เขาผ่านมันมาอย่างยากสาหัสอยู่เหมือนกัน

ครั้นได้เห็นครอบครัวของเพื่อนสนิทที่อยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา แม้ว่าน่านน้ำจะสูญเสียพ่อกับแม่ไปตั้งแต่อายุยังน้อย แต่นับว่าเป็นโชคดีที่เจ้าตัวได้เจอครอบครัวของคินทร์

ครั้งหนึ่งเขาเองก็เคยหวังอยู่ลึก ๆ ว่าจะได้มีครอบครัวอย่างน่านน้ำบ้าง แค่ได้ตื่นมาเจอหน้าใครสักคนก็ยังดี แต่วาสนาของคนเราไม่เท่ากัน

ซึ่งเขาไม่เคยมี...

เวลาล่วงเลยมาเกือบสี่ทุ่ม เจ้าของวันเกิดอย่างมีคุณสลบเหมือดไปเป็นที่เรียบร้อย หลังจากวิ่งเล่นกับพวกสาวใช้และคีนจนเหนื่อย 

ถึงเวลาที่ทุกคนต้องแยกย้ายกันไปพักผ่อน เช่นเดียวกับคุณรังสรรค์และคุณหญิงกนกอรที่พากันเข้าห้องนอนกันไปก่อนแล้ว

“ถ้างั้นผมไปก่อนนะเฮีย เฮียไปก่อนนะน่าน”

“เดี๋ยวครับ นี่ก็ดึกแล้วน่านฝากเฮียไปส่งพลับหน่อยได้ไหม” น่านน้ำเรียกน้องชายสามีเอาไว้ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกไป

“ไม่เป็นไรหรอกน่าน เดี๋ยวเรากลับเอง” พลับจีนรีบปฏิเสธด้วยท่าทางละล่ำละลักรู้สึกเกรงใจหากจะรบกวนคนอื่น อีกอย่างคงจะสร้างความอึดอัดไม่น้อยหากต้องนั่งรถไปด้วยกันสองคน

“ไม่ได้ ดึกแล้วจะกลับเองได้ยังไง เราเป็นห่วง จะให้นอนด้วยกันที่นี่ก็ไม่ยอมนอน ถ้าไม่ไปกับเฮียเคนเราจะไปส่งเอง” เขาไม่อยากปล่อยให้พลับจีนกลับเองเพียงลพพัง เพราะนี่ก็ดึกมากแล้วหากเกิดอะไรขึ้นมาจะทำยังไง ไม่ได้อยากคิดในแง่ลบแต่อะไรก็เกิดขึ้นได้ไม่ใช่หรือไง

“ไม่ต้อง เดี๋ยวเฮียไปส่งให้เอง”

“แต่..”

“ไปเถอะพลับ ให้เฮียเคนไปส่ง” ต่อให้ดูออกว่าพลับจีนไม่สบายใจที่จะไปกับเฮียเคน แต่น่านน้ำก็เป็นห่วงเพื่อนมากกว่าจะปล่อยให้กลับคนเดียว

ชายหนุ่มเหลือบมองคนอายุน้อยกว่าด้วยหางตา ก่อนจะเดินนำออกไป

“ตามเฮียเคนไปสิ ถึงห้องแล้วโทรมาบอกเราด้วยนะ”

“อือ งั้นเราไปก่อนนะ”

น่านน้ำพยักหน้ารับพลางโบกมือลาเพื่อน มองอีกคนเดินหายลับไปจากสายตาถึงจะเดินกลับเข้ามาในบ้าน

หวังว่าเฮียเคนจะไม่ทำตัวให้เพื่อนเขาอึดอัดมากไปกว่านี้

บรรยากาศภายในรถค่อนข้างเงียบสงัด หากให้เทียบกับป่าช้าที่ที่เขาอยู่ตอนนี้น่ากลัวกว่าเป็นไหน ๆ

หลายครั้งที่พลับจีนแอบเหลือบตามองเสี้ยวใบหน้าคนขับ อยากรู้จริง ๆ ว่าคนที่เอาแต่ทำหน้านิ่ง เรียบตึงแบบนี้ถ้าได้ลองยิ้มออกมาจะดูดีเพิ่มขึ้นกว่าที่เป็นอยู่หรือเปล่า

เคน คุณากร วิรุฬห์โยธิน ลูกชายคนกลางของนักธุรกิจชื่อดังอย่างคุณรังสรรค์ เป็นเพียงคนเดียวในบรรดาพี่น้องที่มีประวัติ ข้อมูลตามโลกอินเทอร์เน็ตน้อยที่สุด หาอ่านได้ยากมาก ส่วนใหญ่ที่เอามาเขียนตามกระทู้กันก็ไม่รู้จริงมากน้อยแค่ไหน พลับจีนเองก็เคยหาอ่านอยู่ครั้งหนึ่งด้วยความอยากรู้

เขาเองก็ไม่ได้รู้จักผู้ชายคนนี้มากมายนัก นิสัยใจคอก็รู้แบบเผิน ๆ แต่เท่าที่สัมผัสได้ตลอดหกปีที่ผ่านมาจากการเจอกันบ้างเป็นครั้งคราว เคนค่อนข้างเป็นคนนิ่งเงียบ สันโดษต่างจากพี่ชายและน้องชาย และดูท่าแล้วคงจะเป็นคนหัวรั้นพอสมควรเพราะแทบไม่สนใจคำพูดของใครเลย เรียกได้ว่าเชื่อตัวเองมากกว่าคนอื่น

“มีอะไร”

เสียงทุ้มเข้มเอ่ยถามขึ้นโดยที่ไม่ได้หันหน้ามามองกัน คนถูกทักสะดุ้งตกใจเล็กน้อยที่ถูกจับได้ ทำเสียงน่ากลัวเสียจนพูดแทบไม่ออก

“ไม่มีนี่ครับ”

“ไม่มีแล้วมองฉันทำไม”

“มั่วแล้วครับ พลับไม่ได้มองคุณเคนสักหน่อย”

หากเคนเป็นคนหัวรั้น พลับจีนก็คงรั้นมากกว่า เรียกได้ว่าเป็นคนไม่ยอมใครคนหนึ่งเหมือนกัน อย่างตอนนี้ที่ต่อให้ถูกจับได้ก็ยังปฏิเสธเสียงแข็ง ไม่ได้แสดงท่าทีหรือน้ำเสียงที่เกรงกลัวอีกฝ่ายออกไปแม้แต่น้อย

ทุกอย่างกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง เคนไม่ได้ตอบโต้หรือคิดที่จะต่อล้อต่อเถียงอะไรกลับไป แม้ว่าจะรู้อยู่แล้วว่าเด็กคนนี้โกหก ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้อยากใส่ใจเท่าไรนัก

ไฟแดงตรงสี่แยกไม่ถึงหนึ่งนาทีแต่กลับรู้สึกเหมือนยาวนานเสียเหลือเกิน อึดอัด.. นั้นคือสิ่งที่พลับจีนรู้สึกมากที่สุดในตอนนี้

ปกติเป็นคนเข้ากับคนอื่นได้ยากอยู่แล้ว พอเป็นผู้ชายคนนี้ด้วยแล้วยิ่งรู้สึกว่าเราไม่มีทางเข้ากันได้แน่นอนไม่ว่าทำยังไงก็ตาม เคนเองก็คงรู้สึกแบบเดียวกัน

“ส่งพลับหน้าป้ายรถเมล์ก็ได้ครับ เดี๋ยวพลับเดินต่อไปเอง”

“อยู่ตรงไหน”

“ครับ? ป้ายรถเมล์ตรง---”

“ห้องพักที่ว่า อยู่ตรงไหน?”

คนพูดหันมองคนข้าง ๆ เอ่ยเสียงเข้ม คิ้วหนากระตุกเข้าหากันเล็กน้อย แสดงถึงความหงุดหงิดบางอย่างผ่านสีหน้าและแววตาจนพลับจีนรับรู้ได้

“พ้นป้ายรถเมล์ไปนิดหนึ่งจะมีซอยอยู่ครับ เป็นห้องแถว”

เคนไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงแค่ขับรถไปตามที่พลับจีนว่า และก็เจอกับห้องแถวที่ว่าจริง ๆ

ที่นี่น่ะหรือที่ที่เด็กคนนี้อยู่? แค่เห็นสภาพแวดล้อมภายนอกก็ไม่น่าอยู่แล้ว ไหนจะยังมีพวกขี้เหล้าเมายาที่นั่งตั้งวงอยู่ไม่ไกล

อยู่ไปได้ยังไง..

“ขอบคุณที่มาส่งครับ”

พลับจีนเอ่ยขอบคุณคนขับ แม้จะรู้ดีว่าเจ้าตัวไม่ได้เต็มใจที่จะมาส่งแต่เป็นเพราะน่านน้ำขอเอาไว้ ถึงอย่างนั้นก็ต้องขอบคุณตามมารยาทอยู่ดี

ทันทีที่พลับจีนลงมาจากรถ รถเบนซ์คันสีดำก็ขับออกไปจากที่นี่แทบจะทันที ทำเอาคนที่ยืนมองอยู่ถึงกับกลอกตามมองบน พลางถอนหายใจ ก่อนจะรีบเดินกลับห้องตัวเอง

เคนกลับมาที่ผับของตัวเอง คืนนี้ตั้งใจจะนอนที่นี่เพราะขี้เกียจขับกลับคอนโดฯ ซึ่งอยู่ไกลออกไปอีกหลายกิโลเมตร

“คุณเคนเรียกซานต้ามีอะไรหรือเปล่าคะ?” ผู้จัดการร้านเอ่ยถามขึ้น ครั้นจู่ ๆ ก็ถูกโทรตามให้ขึ้นมาที่ห้องทำงาน

“ช่วยเอารายชื่อของพนักงานในร้านทุกคนมาให้ผมที ถ้ามีรูปด้วยก็ดีครับ”

“อ๋อ.. ได้ค่ะ เดี๋ยวต้าจะไปเอามาให้ค่ะ”

ร่างสูงทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาหนังราคาแพง ปลดกระดุมเสื้อออกคล้ายความอึดอัด เอนศีรษะไปด้านหลังพิงกับพนักโซฟา พลางปิดเปลือกตาลง

ตั้งแต่ขับรถออกมาจากห้องแถวนั้นในหัวก็เผลอคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนน่าหงุดหงิด ทั้งที่ปกติเขาไม่ได้สนใจเรื่องของคนอื่นเท่าไรนัก แต่ทว่าครั้งนี้กลับคิดวนอยู่ซ้ำ ๆ ว่าเด็กผู้ชายตัวแค่นั้นอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนั้นเพียงลำพังได้ยังไง

เพราะเท่าที่รู้มาน่านน้ำเคยเล่าให้ฟังว่าเพื่อนของตนเป็นคนขยัน อีกทั้งยังมีชีวิตที่น่าสงสาร ตัวคนเดียวไม่มีพ่อมีแม่เหมือนตนเอง ต่างกันตรงที่พลับจีนนั้นสู้ชีวิตยิ่งกว่า

ตอนนั้นเคนก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง จึงจำได้แค่ลาง ๆ พอได้มาเห็นด้วยตาตัวเองก็ไม่คิดว่าจะลำบากถึงขนาดหาที่พักให้ดีกว่านั้นไม่ได้

เสียงถอนหายใจดังขึ้นอย่างนึกรำคาญ เขาไม่ควรเก็บเรื่องไร้สาระของเด็กคนนั้นมาคิดแบบนี้ ไม่ว่าจะใช้ชีวิตยังไง อาศัยอยู่ในสถานที่แบบไหน มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับเขาเลยสักนิด

อย่าเก็บมาใส่ใจนักเลย..

“ไม่มีแล้วมองฉันทำไม”

tbc.

คุยกับนักเขียน

หุหุ พอคนปากร้ายน ใจร้าย มาแล้วค่ะ คุณเคนคือที่สุดในบรรดาสามพี่น้อง หมายถึงนิสัย เสียทีสุด ยืนยันโดยพลับจีน ฮ่าๆ 

เรื่องนี้มีความดราม่ามากกว่าเรื่องเอียคินทร์ประมาณหนึ่งเลย ซึ่งเข้าทางแตงมากๆ ชอบจริง ๆ ได้เล่นกับใจนักอ่าน แต่ถึงยังไงก็ฝาเอ็นดู เอาใจช่วยน้องพลับของเราเยอะ ๆ นะคะ เรื่องนี้ขอตั้งจนเป็นแม่ของคุณเคนค่ะ จะมาสู้รบกับนักอ่าน 

ซียูตอนใหม่ทูมอโร่จ้าาาา