คู่หมั้นคุณภพ mpreg

คู่หมั้นคุณภพ mpreg

last updateLast Updated : 2025-06-12
By:  MeithimmOngoing
Language: Thai
goodnovel18goodnovel
Not enough ratings
10Chapters
245views
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

เมื่อ “มะลิ” ลูกชายคนเดียวของเจ้าสัววิรัตน์ กลับมาจากเมืองนอกพร้อมกับทัศนคติใหม่ที่ไม่อยากแต่งงานตามคำสั่ง เขาต่อต้านทุกอย่างที่บ้านวางไว้ รวมถึงคู่หมั้นในวัยเด็กอย่าง “ภพ” ซึ่งตอนนี้เป็นเจ้าของสวนผลไม้ที่รวยที่สุดในจังหวัด มะลิถูกส่งตัวไปอยู่กับภพโดยอ้างว่าจะเรียนรู้งาน แต่เบื้องหลังคือการบังคับให้อยู่ใกล้กัน หวังให้รักเก่ากลับมา ภพ…ยังคงใจเย็น ยิ้มอ่อน และดูแลมะลิด้วยใจจริง ไม่ว่าอีกฝ่ายจะปากร้ายหรือก้าวร้าวแค่ไหน เขาก็ไม่เคยโกรธ กลับกัน…ยิ่งเห็นอีกฝ่ายเจ็บ เขายิ่งอยากเป็นคนปลอบ แต่ทุกอย่างไม่ง่ายเมื่อความลับบางอย่างเกี่ยวกับอดีตของมะลิในต่างประเทศและความลับในวัยเด็กเริ่มปรากฏออกมา — และหนึ่งในนั้นคือผลของความรักเพียงชั่วคืนที่เขาไม่เคยลืม… เมื่อร่างกายของมะลิเริ่มเปลี่ยนแปลง… และเขาพบว่าตัวเองกำลังตั้งครรภ์ลูกของภพ ทุกอย่างจึงเปลี่ยนไปตลอดกาล

View More

Chapter 1

เจอกันครั้งที่1

「先輩、私、あなたと一緒に海外へ研修に行くことに決めた」

電話の向こうで、今井佑樹(いまい ゆうき)は小森伊織(こもり いおり)がようやく下した決断を聞き、抑えきれない興奮を覚えた。ただ、少し冷静になって、彼は躊躇いながら口を開いた。

「伊織、本当に考えたのか?今回、行ったら三年から五年、いやもっと長く滞在するかもしれないんだぞ。君には家庭がある。ご主人は……同意してくれるのか?」

伊織はわずかに言葉に詰まり、唇の端を自嘲気味に歪めた。

川井彰紀(かわい あきのり)か……

彼が自分がすぐに海外に行き、完全に縁を切ろうとしていることを知ったら、きっと心底、喜ぶだろうな。

伊織は心に湧き上がる苦い思いを必死に押し殺し、言った。

「大丈夫だ、先輩。これは私自身のこと。彼とは関係ない」

その口調は冷たく、電話で話題にのぼった「彼」とはまるで無関係であるかのようだった。

かつて、二人の関係はこんな風ではなかったのに。

伊織は電話を切り、ぼんやりと寝室の壁にかかった結婚写真を見つめた。

彰紀が彼女の腰を抱き、普段は冷たい印象の整った顔にも、ほのかな笑みが浮かんでいた。

結婚式の日、彼は言った。

「結婚は一生のことだ。伊織、二人でちゃんとやっていこう」

伊織と彰紀は幼なじみだった。彼女はごく小さい頃から、このクールで無口な隣家の兄を好きで、あらゆる手を尽くして想いを伝えようとした。

しかし、彰紀の心は動かなかった。伊織がまさに諦めかけていたその時、彼は突然、結婚を申し込んだのだった。

伊織は嬉しさのあまり涙を流した。長い苦労の末に、ついに報われたのだと思ったのだ。

結婚後、彼は彼女に優しかった。以前のような冷たさはなく、むしろ甘やかし、寛大な態度が増えていた。

あの頃を思い出す。伊織がとてつもなく高価なダイヤモンドのネックレスを欲しがった時、家族は皆、買うことを許さなかった。彰紀がそれを知ると、何も言わず、数日後にはそのネックレスを枕元に置いてくれたのだった。

「俺の妻が欲しいと言うものなら、何だって手に入るさ」

その夜、彼女は感動のあまり涙があふれ、男の唇を激しく奪うようにキスした。彼は拒まず、むしろそのキスを深めた。

伊織は、二人がこのまま幸せな時間を続けていけるのだと、本気で信じていた。

それが、三ヶ月前に、彰紀の初恋の人、沢田涼子(さわだ りょうこ)が突然帰国し、離婚届けを携えて現れるまでは。

伊織はその時、初めて理解した。なぜ彰紀が突然、自分に結婚を申し込んだのかを。それはついに彼女の一途な思いに打たれたからではなかった。

ただ……彼が愛したあの女性が結婚したからに過ぎなかったのだ。

そうした思いが頭をよぎり、伊織の涙がぽろぽろとこぼれ落ちた。胸が締め付けられるように痛む。寝室のドアがいつ開いたのか、彼女は全く気づいていなかった。

涙でぼやけた視界の中で、伊織ははっとした。ふと見ると、そこには眉をひそめ、明らかに苛立っている夫の姿があった。

「また、何を泣いているんだ?」

「言っただろう?涼子は離婚したばかりで、状態がとても悪いんだ。彼女のそばに誰かいてやる必要がある。お前はいつもこの件で、理不尽なわがままを言わないでくれないか?」

彰紀は疲れたように眉間を押さえ、伊織を慰めようと近づく気配すら見せなかった。

彼は振り返り、スーツケースに何枚かの服を詰めると、ファスナーを閉め、また出て行こうとした。

どこへ行くのか、いつ戻るのか——伊織に一言も告げることはなかった。

わざわざ聞くまでもなかった。涼子が帰国し、軽いうつ病と診断されて以来、彰紀はほとんど毎日、彼女のそばにいた。

今回帰宅したのも、おそらく着替えを取るためだけだったのだ。

伊織は初めて、これまでのように走り寄って彼の腰を抱き、「行かないで、自分の夫が他の女性のそばにいるのが嫌なの」と泣きながら懇願しなかった。

彼女はただ、その場に立ち尽くし、男の背中が遠ざかっていくのを見つめていた。

もう、この結婚も、ここで終わりを迎えるのだと、彼女は悟ったのだった。

Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

No Comments
10 Chapters
เจอกันครั้งที่1
“แม่เลี้ยงเหรอ… พ่อพา ‘อีนั่น’ เข้ามาในบ้านของแม่!?” เสียงมะลิแหลมสูงขึ้น “นี่มันบ้านของหนูกับแม่นะ!!” ปลายเสียงสั่นสะท้านด้วยทั้งความตกใจและโทสะ ดวงตาเรียวยาวเต็มไปด้วยน้ำใสวาววับ สะท้อนเงาของชายวัยกลางคนตรงหน้าอย่างไม่ยอมแพ้ “ใจเย็นก่อนลูก—” “ไม่! หนูไม่ใจเย็น! แล้วนั่นใครอีกคน!? จันทร์เจ้าใช่ไหม!? จันทร์เจ้า! เพื่อนที่เคยหักหลังหนูตอนมัธยมไงพ่อจำไม่ได้เหรอ!?” เขาหันขวับไปมองหญิงสาวหน้าหวานที่ยืนกอดอกอย่างไม่สะทกสะท้านตรงมุมบันได “อ้าว…มะลิจำกันได้ด้วยเหรอคะ ดีใจจังเลย” จันทร์เจ้าเอ่ยยิ้มๆ แต่แววตากลับเต็มไปด้วยแววเยาะหยันแสนเยือกเย็น “อย่ามาเรียกกูแบบนั้น! พ่อ! พ่อไล่พวกนี้ออกไปเลยนะ! บ้านนี้ของแม่! ของหนู! ไม่ใช่ของผู้หญิงที่พ่อไปรับมาจากไหนก็ไม่รู้!” “พอแล้วมะลิ!” เสียงเจ้าสัววิรัตน์ตวาดลั่น ทำให้ทุกอย่างรอบตัวเงียบสนิทลงในชั่วพริบตา มะลิชะงัก น้ำตาหยดหนึ่งกลิ้งผ่านแก้ม เจ้าสัวหายใจแรง ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นเยียบ “ลูกกลับมาเมืองไทยทั้งที พ่อก็ดีใจนะ แต่ลูกกลับอคติแบบนี้ พ่อผิดหวังมาก จันทราเขากลับตัวได้แล้ว ลูกควรปล่อยวางและมองปัจจุบัน” “ควรปล่อยวางงั้นหรอ” มะลิห
last updateLast Updated : 2025-05-02
Read more
เจอกันครั้งที่2
ช่วงเย็น แสงสีส้มอ่อนทอดผ่านหน้าต่างบานใหญ่ของห้องนอน เสียงจิ้งหรีดเริ่มขับขานเป็นจังหวะคล้ายกล่อมโลกให้หลับใหล ภายในห้องนอนชั้นสอง เตียงไม้สักหลังใหญ่ปูผ้าปูเตียงลายเรียบสะอาดตา กลับดูแคบลงทันทีเมื่อมีคนสองคนนั่งอยู่ปลายเตียง — มะลิและภพ มะลินั่งกอดเข่ามองออกนอกหน้าต่าง เธอรู้สึกอึดอัดกับการต้องใช้ห้องนอนเดียวกัน แม้เตียงจะใหญ่แต่ความใกล้ชิดระหว่างเธอกับเขาทำให้รู้สึกไม่สบายใจ ภพวางหมอนอีกใบลงเบาๆ แล้วหันมามองมะลิ “ช่วงนี้เรียนเป็นไงบ้าง สบายดีใช่ไหม?” เสียงของเขาไม่ได้เร่งเร้า แต่เต็มไปด้วยความห่วงใย มะลิหันมามองเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะตอบสั้นๆ “ก็เรื่อย ๆ ค่ะ” “เพื่อน ๆ ล่ะ?” “…ก็มีบ้าง” ภพยิ้มจาง ๆ เขารู้ว่าเธอยังไม่เปิดใจ ก็ไม่คิดจะบังคับอะไรอีก “งั้นก็นอนได้เลยนะ ถ้าง่วง พรุ่งนี้ตื่นเช้าเดี๋ยวพี่จะออกไปดูสวนแต่เช้า” มะลิไม่ตอบอะไร เธอเพียงล้มตัวลงนอน หันหลังให้ชายหนุ่ม ปล่อยให้ความเงียบครอบคลุมทั่วห้อง ไม่ทันถึงสิบนาที เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเธอก็ดังขึ้นบ่งบอกว่าเธอหลับไปแล้ว ภพมองแผ่นหลังเล็ก ๆ นั้นเงียบ ๆ ความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่างซึมลึกในใจเขา —
last updateLast Updated : 2025-05-02
Read more
เจอกันครั้งที่3
บ่ายวันนั้น แดดร้อนจัด ภพวางถังน้ำลงแล้วหันมาหามะลิ “มะลิ เดี๋ยวช่วงบ่ายพี่ต้องไปทำงานในสำนักงานนะครับ” เขาถอดหมวกแล้วปาดเหงื่อ “ตรงนี้ช่วยจัดการต่อเองได้ไหม?” มะลิมองหน้าเขานิ่ง ๆ ไม่ตอบ ภพยิ้มบาง “ไม่ยากหรอก แค่เก็บทุเรียนที่สุก แล้วเอาไปไว้ใต้โรงเรือน พี่กลับมาจะช่วยชั่งน้ำหนักต่อ” “…อืม” เธอพยักหน้าสั้น ๆ ภพวางมือบนบ่ามะลิแผ่วเบา “ถ้ามีอะไรเรียกป้าไพรหรือคนสวนได้เลยนะครับ พี่ไปแค่แป๊บเดียว” เขาเดินออกไป มะลิเหลือบมองแผ่นหลังเขาเงียบ ๆ อีกมุมของสวน กลุ่มคนงานชายสองคนยืนพักอยู่ใต้ร่มไม้ คนหนึ่งยกน้ำขึ้นดื่ม อีกคนกระซิบเบา ๆ “นั่นลูกสาวเจ้านายที่เพิ่งมาน่ะเหรอ?” เขาพยักเพยิดไปทางมะลิที่กำลังยืนถือไม้สอยอยู่คนเดียว “เออ ใช่ ได้ยินว่าพ่อเขาทิ้งนะ ถึงได้โดนส่งมานี่” “จริงดิ?” “จริงสิวะ เห็นว่าไม่ใช่แค่ทิ้งเฉย ๆ ยังให้ทำงานอีก สงสัยทำงานใช้หนี้” อีกคนถอนหายใจ “ชีวิตคุณหนูนี่มันกลับตาลปัตรดีแท้ เมื่อก่อนเห็นแต่ภาพสวยหรูในข่าว ตอนนี้ต้องมายืนเก็บทุเรียน” “พ่อแม่รวยก็ใช่ว่าจะรักลูกเสมอไป” ทั้งคู่หัวเราะเบา ๆ มะลิยืนนิ่งอยู่ไม่ไกล เสียงพูดคุยแว่วเข้าหูชัดเ
last updateLast Updated : 2025-05-08
Read more
เจอกันครั้งที่4
เมื่อผ่านไปสองสามวันหลังจากที่เราอยู่ด้วยกันมา,นี่ก็เข้าสัปดาห์แรกแล้วที่มะลิมาอยู่ที่นี่เต็มตัว และภพก็ได้รู้อีกเรื่อง—มะลิมักนอนละเมอในยามค่ำคืน เสียงกระซิบสะอื้นแผ่วเบาในความมืดทำให้เขานอนไม่เต็มตา ทำให้ต้องอยู่รอจนกว่ามะลิจะสงบและเลิกละเมอ ขอบตาของภพคล้ำลงจนป้าแม่บ้านยังอดทักไม่ได้ “คุณภพ ไปทำอะไรมาคะ หน้าตาโทรมเชียว” ภพยิ้มบาง ๆ ตอบแค่สั้น ๆ “นอนดึกนิดหน่อยครับป้า ไม่เป็นไร” วันนี้มะลิไม่ได้ออกไปทำงาน อยู่บ้านคนเดียวอย่างเงียบ ๆ ป้าแม่บ้านติดธุระไม่อยู่ มะลินั่งเล่นอยู่ห้องรับแขกคนเดียว เสียงนาฬิกาในบ้านดังเป็นจังหวะนิ่งสงบ ภพออกไปดูงานที่อำเภอข้างเคียง ปล่อยบ้านไว้ในความเงียบ เมื่อสาย ๆ มีพัสดุจ่าหน้าชื่อมะลิมาส่ง มะลิเปิดกล่องอย่างสงสัย ก่อนจะชะงักตาค้าง ภายในกล่องมีซากหนอนตาย แมลงสาบแห้งกรัง และซากหนูเน่าเปื่อย กลิ่นเหม็นตีขึ้นจนมะลิหน้าซีด “กรี๊ดดดด” ร่างบางกรีดร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ กล่องหล่นกระแทกพื้น ตาว ลูกน้องคนสนิทของภพที่ทำงานอยู่ไม่ไกล ได้ยินเสียงรีบวิ่งมา ทว่าไม่เจอใคร เห็นแค่กล่องที่หล่นอยู่หน้าบ้าน เขารีบโทรรายงานภพทันที “นายครับ มีเรื่องแล้วค
last updateLast Updated : 2025-05-08
Read more
เจอกันครั้งที่5
สองวันหลังจากเหตุการณ์กล่องประหลาด ภพก็ได้รับสายจากสารวัตร “เจอเบาะแสแล้ว นายชื่ออีธานมีประวัติแจ้งความจากผู้หญิงหลายรายทั้งในและต่างประเทศทั้งเรื่องทำร้ายร่างกายและข่มขู่ มีสองคดีที่ยังไม่ปิด และเขาถูกขับออกจากเมืองเก่าเมื่อห้าเดือนก่อน… แต่ตอนนี้เพิ่งกลับเข้ามาเงียบ ๆ” พี่ภพขบกรามแน่น “เขาอยู่ที่ไหน” “ล่าสุดมีคนเห็นที่รีสอร์ตเงียบ ๆ ทางฝั่งตะวันออกอำเภอ ถ้านายจะไป อย่าไปคนเดียว” ภพวางสายด้วยหัวใจหนักอึ้ง เขาไม่พูดอะไรกับมะลิในตอนนี้ เขารู้ว่าเธอเพิ่งเริ่มยืนขึ้นได้บ้าง เขาไม่อยากให้เธอล้มอีก คืนนั้น มะลิกำลังพับผ้าริมเตียง พี่ภพเดินเข้ามาในห้องหลังเสร็จจากงานที่รีบตัดจบเพื่อกลับมาทันเย็น “มะลิ วันนี้โอเคไหมครับ” เสียงพี่นุ่มนวลกว่าทุกวัน เหมือนรู้ว่ากำแพงเธอเริ่มบางลง มะลิพยักหน้าเบา ๆ “อือ” น้ำเสียงยังเรียบนิ่ง แต่เรียก พี่ แบบไม่ต้องให้ทวนซ้ำเหมือนก่อน พี่ภพเดินมาใกล้ เอื้อมมือจับไหล่บางเบา ๆ “มะลิ… ถ้าวันไหนรู้สึกเหมือนมีคนตาม หรืออะไรแปลก ๆ บอกพี่นะครับ ไม่ต้องเก็บไว้คนเดียว” มะลิมองพี่อย่างสับสนเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าช้า ๆ “พี่… พี่รู้อะไรใช่ไหม” พี่ลังเลนิดหน
last updateLast Updated : 2025-06-06
Read more
เจอกันครั้งที่6
ภพ part เสียงกรีดร้องดังลั่นออกมาจากตัวบ้านจนผมหยุดการพูดคุยกับลูกน้องทางโทรศัพท์แทบจะในทันที หัวใจมันกระตุกขึ้นอย่างแรง ทั้งเสียง ทั้งน้ำเสียงแบบนั้น…มันไม่ใช่การโวยวายธรรมดา “มะลิ…” ผมเรียกชื่อเขาในใจ ก่อนจะเร่งฝีเท้าเข้าไปในบ้านทันที สิ่งที่เห็นตรงหน้าคือร่างของมะลิ—เสื้อเชิ้ตสีซีดถูกรั้งจนยับยู่ ผมกระเซิง ดวงตาแดงก่ำ และกำลังยืนสั่นเทาอยู่ตรงบันไดขั้นแรก ห่างจากแม่เลี้ยงของเขาเพียงไม่กี่ก้าว “ออกไป! มึงออกไปจากบ้านกู!!” มะลิตะโกนเสียงแหบ สองมือกำแน่นจนข้อขึ้นสีขาว เขาสั่นจนผมกลัวว่าจะเป็นลมไปตรงนั้น แม่เลี้ยงแค่นยิ้มมุมปากก่อนจะสะบัดหน้าหนี เดินก้าวฉับ ๆ ผ่านตัวผมออกไปโดยไม่พูดอะไร “มะลิ…” ผมเรียกชื่อเขาอีกครั้ง เบา ๆ แต่เขาเหมือนไม่ได้ยินเลย ผมเดินเข้าไปใกล้ ช้า ๆ เหมือนเข้าใกล้ลูกสัตว์ที่บาดเจ็บหนัก และพร้อมจะตะปบใส่คนที่แตะต้องตัวมัน “มะลิ เป็นอะไร ใจเย็นก่อนครับ…” ผมยื่นมือออกไปแต่เขาถอยหลัง หน้าตาเขาตอนนี้เต็มไปด้วยอะไรบางอย่างที่ผม…ไม่เข้าใจเลย เขาดูโกรธ ดูเจ็บ ดูปวดแบบที่ผมไม่รู้จะเข้าถึงมันได้ยังไง ในหัวผมตอนนั้นเต็มไปด้วยคำถาม แม่เลี้ยงคนนั้นพูดอะไร
last updateLast Updated : 2025-06-07
Read more
เจอกันครั้งที่7
คำเตือน: ฉากนี้มีความรุนแรงที่อาจกระทบต่อบางท่าน หากคุณรู้สึกไม่สะดวกใจเกี่ยวกับเนื้อหาในส่วนนี้ โปรดทราบว่ามีความตั้งใจให้สะท้อนถึงความเจ็บปวดในตัวมะลิและความพยายามในการเอาตัวรอดจากสถานการณ์ที่ยากลำบาก เมื่อมะลิมาถึงที่นี่—ริมทะเลที่ไม่มีนักท่องเที่ยวมากนัก—รู้สึกเหมือนอยู่ในที่ที่ปลอดภัยจากโลกภายนอก…แต่ไม่ใช่จากตัวเอง มันเป็นบ้านเก่าหลังหนึ่งที่เจ้าของไม่เอาแล้ว หินปูนบ้าง ผนังบางทีก็แตก ตู้ไม้ที่ดูเหมือนจะเก่ากว่าสมาชิกในบ้าน แต่มะลิไม่เคยคิดเรื่องนั้นมากนัก มันมีแค่ทะเลกับฟ้า—และความเงียบ ที่ไม่มีใครถาม ไม่ต้องตอบ มะลินั่งอยู่ที่เก้าอี้ไม้เก่าๆ ในห้องนั่งเล่น ดูคลื่นที่สาดมาทะเล หยดน้ำเล็กๆ กำลังไหลจากหน้าต่างเข้ามา พร้อมกับเสียงสายลมที่พัดเบาๆ เหมือนจะบอกว่าทุกอย่างจะต้องผ่านไป—ไม่ว่าจะดีหรือร้าย แต่บางครั้ง…ทำไมมันถึงหนักอยู่ในใจอย่างนี้? มะลิไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองต้องการอะไรจากภพ ในช่วงเดือนที่ผ่านมา—เดือนเดียวที่อยู่กับภพ—มะลิไม่เคยรู้สึกเหมือนตอนนี้ ทุกอย่างมันเหมือนคำว่า “ห่วง” ที่ภพพูดมาตลอด มันทำให้มะลิรู้สึกเหมือนอยู่ในกรงเหล็ก ที่ไม่สามารถหายใจได้เต็มปอ
last updateLast Updated : 2025-06-08
Read more
เจอกันครั้งที่8
เสียงคลื่นซัดเบาๆ ยามรุ่งสาง เงาทะเลขลุกขลิกอยู่ใต้พื้นไม้บ้านที่เริ่มทรุดโทรม มะลิสะพายกระเป๋าเล็กๆ ใบหนึ่ง เดินกะเผลกลงจากบ้านไม้ที่เคยซ่อนตัวอยู่มานานหลายสัปดาห์ บนตัวเธอยังมีร่องรอยบอบช้ำจากเหตุการณ์ร้ายแรงก่อนหน้า แม้จะไม่สดใหม่แต่ก็ยังเจ็บ ใจเธอก็เช่นกัน “ขึ้นเรือเลย เดี๋ยวคลื่นมันแรง” เสียงของชาวประมงวัยกลางคน ใบหน้าเหี่ยวย่นแต่แววตายังมีความเมตตา ชายคนนั้นเป็นคนที่ช่วยเธอไว้วันนั้น และตอนนี้ เขายอมให้เธอหนีจากฝั่ง…ไปยังเกาะหนึ่งที่ “ไม่มีใครตามหาเจอ” เรือแล่นผ่านทะเลที่เงียบสงบแต่ไกลออกไปเรื่อยๆ ไม่มีนักท่องเที่ยว ไม่มีรีสอร์ต ไม่มีสะพานไม้ใดๆเชื่อมถึง แผ่นดินที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า คือเกาะเล็กๆ ที่ไม่ปรากฏบนแผนที่ท่องเที่ยว มีเพียงเงาไม้สูงแซมๆ กับแนวชายหาดสีน้ำตาลซีด “ตรงนั้นแหละ บ้านไม้ยกสูง ฉันไม่ค่อยได้ใช้มันแล้ว มีครัว มีโอ่งน้ำฝน ถ้าฝนไม่ตกก็ต้องเดินไปตักที่คลองข้างหลัง” “กินอะไรก็หาหาเอาเองนะ ใต้ทะเลมีปลา ใต้ดินมีหัวเผือกหัวมัน ถ้าอยู่เฉยๆ ระวังจะอดตายซะก่อน” เสียงชาวประมงพูดพลางจอดเรือ แต่ไม่ใช่ด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน เขาพูดแบบคนเคยลำบาก และกำลังบอกเตื
last updateLast Updated : 2025-06-09
Read more
เจอกันครั้งที่9
“คุณภพครับ… ผมคิดว่าเราเจอตัวแล้ว”เสียงปลายสายของนักสืบเอกชนที่เขาจ้างไว้ดังขึ้นตอนเช้ามืดภพรีบลุกจากโต๊ะทำงานที่เขานั่งค้างคืนอีกแล้วบนโต๊ะยังเต็มไปด้วยเอกสารกองพะเนินและถ้วยกาแฟหมดเกลี้ยงสามใบ“อยู่ไหน?”เขาถามเสียงแหบต่ำด้วยความหวังที่ไม่กล้าเปล่งเต็มเสียง“เป็นเกาะห่างจากชายฝั่งราว 40 นาทีโดยเรือประมงครับ ชาวบ้านบอกว่ามีผู้ชายคนหนึ่งมาหลบอาศัยอยู่เงียบๆ บ้านไม้หลังเล็กๆ บนเนิน ริมอ่าวฝั่งใต้…”หัวใจของภพเต้นแรงขึ้นเขาไม่แม้แต่จะขอบคุณก่อนจะวางสาย เขาเพียงสั่งเสียงสั้น“จัดเรือให้ภายในคืนนี้”เขาคิดจะทิ้งทุกอย่างทันที แต่แล้ว…ข่าวร้ายก็มาถึงแบบไม่ทันตั้งตัวในเช้าวันเดียวกัน เลขาส่วนตัววิ่งเข้ามาในห้องทำงานใบหน้าเธอซีดเผือด ริมฝีปากสั่น“คุณภพคะ… จีนตีกลับตู้คอนเทนเนอร์ทั้งหมด”เธอวางเอกสารบนโต๊ะ“เขาระบุว่าเจอสารตกค้างในผลไม้… ระดับเกินกว่ามาตรฐานหลายเท่า”ภพนิ่งงันไม่พูด ไม่ถามเขาเปิดเอกสารพลิกไปมา — แล้วโยนทิ้งลงพื้น“ใครเป็นคนรับผิดชอบล็อตนี้”“ฝ่ายตรวจสารเคมีค่ะ แต่… พวกเขายืนยันว่าไม่มีทางผิดพลาด เราคุมคุณภาพระดับสูงมาโดยตลอด…”“แปลว่าเราโดนใส่ร้าย”เสียงภพเย็นชาจนแม
last updateLast Updated : 2025-06-10
Read more
เจอกันครั้งที่10
เสียงคลื่นซัดกระทบชายหาดเป็นจังหวะเบาๆ ยามเย็น มะลินั่งอยู่บนบันไดบ้านไม้ยกสูง ปล่อยให้เท้าสัมผัสทรายอย่างไร้เรี่ยวแรง ร่างกายซีดเซียวและผอมลงอย่างเห็นได้ชัดตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ น้ำหนักลด เสื้อผ้าหลวมจนไหล่แทบโผล่ แต่ในความเงียบสงบนั้น—มีบางอย่างผิดปกติ เสียงไม้แห้งกรอบถูกเหยียบย่ำ เสียงฝีเท้า… หนักแน่น และเร่งเร้า มะลิหันขวับ ชั่ววินาทีนั้น หัวใจร่วงวูบ ชายสี่คนในชุดดำปี๋เดินขึ้นฝั่งมาจากด้านหลังเกาะ คนหนึ่งควักอะไรบางอย่างจากเอวเหมือนเป็นมีด อีกคนถือเหล็กยาวดัดแปลงจากท่อน้ำ พวกมันเดินตรงเข้ามาที่บ้าน “มะลิใช่มั้ย” หนึ่งในนั้นเอ่ยเสียงเรียบ ราวกับรู้ทุกอย่างแล้ว มะลิลุกขึ้นถอยหลัง น้ำตาเริ่มคลอโดยไม่รู้ตัว “จะเอาอะไรรึเปล่า…?” เสียงมะลิสั่นเครือ ทั้งกลัวทั้งสับสน “ของที่มึงขโมยมา… ส่งคืนมาเงียบๆ ไม่งั้นพวกกูต้องจัดการ” พวกมันไม่มีเจตนาคุย มะลิหันหลังจะหนี แต่ไม่ทัน ตึง! หลังถูกกระแทก ร่างเล็กปลิวล้มไปกับพื้นทราย พวกมันรุมกระทืบไม่ยั้ง เหมือนเก็บความโกรธไว้ตั้งแต่ชาติที่แล้ว เสียงร้องของมะลิแหบแห้ง เจ็บจุกในทุกส่วน ชายคนหนึ่งกระชากผมเธอขึ้นมาพร้อมตะโกน “อย่าคิดว่าหนีแล้ว
last updateLast Updated : 2025-06-12
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status