He blinked at me, parang nagulat na tinapos ko agad ang usapan. Pero imbes na umatras, dahan-dahan siyang umupo sa tabi ko sa kama, shoulders slumping, para bang biglang nawala lahat ng kayabangan niya.
“Camille…” tawag niya ulit, this time mas mahina, halos bulong. “Don’t brush it off. Hindi ka dapat sanay sa ganito. Hindi ako dapat ganito.” Napatingin ako sa kanya. The way his voice cracked—hindi iyon yung Adrian Vale na nakasanayan kong matapang, dominante, lagi dapat siya ang masusunod. Sa sandaling iyon, he looked almost… lost. Bago pa ako makasagot, umupo siya ng mas malapit. Ramdam ko ang init ng katawan niya, amoy alak at mamahaling pabango, halo ng bango at bigat. Pinatong niya ang braso niya sa balikat ko at dahan-dahang isinandal ang ulo niya sa akin. “Just… stay like this. Please.” Nanigas ako. Hindi ako sanay sa ganito. Lalo na galing sa kanya. Pero he clung tighter, para bang takot siyang mawawala ako kapag gumalaw ako kahit kaunti. “Adrian,” bulong ko, “baka masanay ka.” Narinig ko siyang huminga ng malalim, mainit at mabigat sa leeg ko. “Then let me. Sanayin mo ako. I’ve spent years having people around me just because of my name, my money, my power… pero sa’yo, iba eh. I don’t want to lose this.” Parang may kumalabog sa dibdib ko. Ano ba itong sinasabi niya? Hindi ba’t laro lang dapat ito? Tatlong buwan na deal? Bakit parang may ibang tono na? Hinawakan niya ang kamay ko, mahigpit pero maingat. Hindi siya nagpilit, hindi rin nagmamadali. Just holding, like he was grounding himself. “I don’t want you to think na monster ako,” he murmured, eyes closed na para bang gusto niyang tumakas sa sariling guilt. “Kasi sa totoo lang, I’m tired of playing that role.” Tahimik lang ako, hindi ko alam kung ano ang dapat sabihin. Pero he leaned closer pa, halos nakayakap na, parang bata na naghahanap ng comfort. His breath tickled my skin, his grip on my hand steady, and for the first time, wala akong nakita sa kanya kundi isang lalaking sugatan din sa loob. “Just for tonight, Camille,” he whispered, almost pleading. “Let me stay like this. Hayaan mo akong kumapit.” At imbes na itulak siya, hindi ko na lang nagawa. My chest tightened, but I let him cling to me. Maybe because for once, Adrian Vale wasn’t the untouchable man who owned everything—he was just a boy, desperate not to feel alone. He pulled me along with him as he lay down the bed. His warm chest pressing against my back, it's comforting in some way I couldn't explain. Naguguluhan ako, kanina lang parang isinusumpa ko ang sitwasyon na kinalalagyan ko, pero ngayon parang ayaw ko nang matapos 'to. Nakakainis ka Adrian Vale! how dare you make me feel this way? you're driving me insane. "Camille?" I was snapped out of my thoughts by his voice, it's low and raspy. fuck. "Hm?" sagot ko na may panginginig sa boses. "Is this okay? I mean, me holding you like this?" "Yeah, it's alright. Just don't drool on me" ani ko na may halong biro. "I won't" he simply answered and burrowed his face on my neck. his lips grazing my skin and goddamn it's giving me butterflies. "You're shaking" he added. napakagat ako ng labi. "Are you cold? Is my warmth not enough?" he spoke suggestively. I know exactly what he's trying to do. "Uh...no...this is enough" “I can feel you trembling,” bulong niya ulit, mas malapit pa ngayon. Yung hininga niya mainit sa leeg ko, halos nagdudulot ng kilabot sa balat ko. “Camille… bakit parang ikaw pa ang nahihiya? I’m the one who should be ashamed.” “Adrian…” mahina kong tawag, pero imbes na tumigil, mas lalo niyang hinigpitan ang yakap. His hand slid down slowly mula sa kamay kong hawak niya kanina, dumapo sa bewang ko. Hindi siya nagmadali, hindi rin bastos. It was deliberate, as if tinatanong niya ako kung papayag ako. And before I could even process, naramdaman ko yung labi niya, dumadampi na sa batok ko. “Shit—” napaigtad ako pero napapikit din. Para bang bawat dampi ng labi niya ay nag-iiwan ng marka na hindi ko kayang burahin. “Tell me to stop,” he whispered, his lips brushing against my skin. “Sabihin mo lang at titigil ako.” Pero wala akong nasabi. My throat went dry, my heart beating like crazy. He took that silence as permission. Mabagal, halos nakakabaliw, gumuhit yung halik niya mula leeg hanggang sa gilid ng panga ko. Each kiss was featherlight pero ramdam kong buo ang intensyon. “Camille…” he groaned, parang nasasaktan sa sariling pagpipigil. “You don’t know how hard this is for me. Lasing ako, but I’m not blind. I know what I want, and right now… it’s you.” Napakagat ako ng labi, pilit na hindi magpadala. Pero when his hand gently traced circles on my side, pulling me closer, halos mapalunok ako sa init na bumabalot sa buong katawan ko. “Adrian, tama na—” “Don’t lie to me,” putol niya agad, boses niya mababa at puno ng pagnanasa. “Your body’s answering me already. I can feel it.” Damn him. Damn the way his words hit me. Bago pa ako makasagot, kinabig niya ako paharap. Our eyes met, his gaze heavy, pupils dilated. Para siyang hayop na pinakawalan pero pilit pa ring humihingi ng pahintulot. “Last chance, Camille,” he rasped, forehead leaning against mine. “Do I stop?” My lips parted, pero walang lumabas na salita. At doon siya ngumisi ng konti, hindi yung usual smug grin niya, kundi isang pahiwatig ng pagkatalo—na kahit siya mismo, nahuhulog sa laro niyang siya ang nagpasimula. And then his mouth crashed against mine. Mainit, gutom, pero puno ng pagpipigil na parang kahit desperado, ayaw niyang saktan ako. His kiss tasted like alcohol and raw need, pero sa ilalim nun, ramdam ko yung takot niya—takot na baka hindi ko siya tanggapin. I clutched his shirt, pulling him closer instead of pushing him away. He groaned into the kiss, his hand cradling the back of my head, ang isa naman ay nasa bewang ko, steady pero possessive. “Camille…” he moaned against my lips, voice breaking. “You’ll be the death of me.”Nailapag ko na yung plato ng itlog at tinapay sa mesa. Naglagay na rin ako ng dalawang baso ng juice. Simple lang, pero sapat para sa umaga.“Okay,” sabi ko, umupo sa tapat niya. “Kain na bago ka pa makapag-drama ulit.”“Drama agad?” kunot-kilay niyang sagot habang inaayos yung tinapay sa plato niya. “Hello, effort kaya ‘to. Ako ang nag-toast. Limited edition yan.”Napailing ako. “Naglagay ka lang ng tinapay sa toaster, big deal na agad?”He smirked, ngumunguya na. “Big deal kapag ginawa ko para sa’yo.”“Bwiset.” Kinuha ko yung juice ko at uminom para lang maitago yung pagtawa.Habang kumakain, napansin kong nakatitig na naman siya sa akin imbes na sa plato niya. “Adrian,” warning ko, “kain ka na.”“Kumakain naman ako ah.” Kumagat siya sa tinapay. Pero kahit ganon, nakatitig pa rin siya.“Hindi ako pagkain para titigan mo nang ganyan.”“Depende,” sagot niya agad, mabilis pa. “Kung comfort food ka, uubusin na kita.”“Adrian!” muntik na akong mabilaukan. Hinagis ko sa kanya yung tissue
For a while, tahimik lang kami. Naririnig ko lang yung steady na hinga niya, yung init ng katawan niyang halos sumisingaw sa gilid ko. Hindi ko alam kung bakit pero parang ang bigat ng mga talukap ko kahit ayaw kong matulog. Siguro dahil sobrang aware ako sa presence niya.“Camille…” bulong niya, halos didikit na yung labi niya sa tenga ko.Napapikit ako. “What.”“Thank you.”Napakunot noo ako, kahit nakapikit pa rin. “For what?”“For letting me stay. For dinner. For… everything.” Humigpit konti yung braso niya sa bewang ko. “Alam kong ayaw mong aminin, pero sobrang saya ko na kasama kita ngayon.”Shit. Ang dangerous ng tono niya—sobrang totoo, walang halong biro.“A-Adrian…”“Hmm?” Sagot niya, low at raspy, parang inaantok na pero pilit pa ring gising para marinig ako.“Hindi ka ba talaga marunong mapagod?”He chuckled softly, ilong niya tumama sa buhok ko. “Mapapagod lang ako kung wala ka.”My heart skipped. Damn it. Ano ba ‘tong pinapasok ko?Bumaling ako, kaharap siya ngayon. At d
Pagkatapos naming kumain, I quietly gathered the plates at ako na ang nagligpit. Adrian tried to stand up, pero agad ko siyang tinapunan ng matalim na tingin. “Ako na,” sabi ko flatly. Nagkibit-balikat lang siya pero halatang may smirk sa labi. “Wow, may asawa vibes. Ikaw maghuhugas, ako maghihintay sa sala.” “Ang kapal mo,” sagot ko sabay irap, pero hindi ko maitago ang bahagyang ngiti ko. Damn it. Habang naghuhugas ako, naramdaman kong umupo siya sa high stool malapit sa counter. Nakapatong ang siko niya, nakadungaw sa akin na parang bata. “Pwede ka bang huwag tumingin?” reklamo ko. “No,” mabilis niyang sagot. “Baka biglang mag-vanish ka tapos wala na akong dinner partner bukas.” “Drama mo,” I muttered, rolling my eyes. Pero hindi siya tumigil sa panunood. Para bang fascinated siya kahit simpleng paghuhugas lang ginagawa ko. “Alam mo, Camille…” bulong niya, low and teasing. “Ang sexy mong tingnan habang naghuhugas.” Nalaglag ko yung kutsara sa lababo. “Tangina, Adrian!” na
I brushed the thoughts off my head. Ano ba, Camille? you shouldn't be acting like this, Aidran is just for work— nothing more. Goddamn, I really need to get it together. I can't fall for him— no, I cannot play off like that. I stood up and went to our room, baka sakaling mahimasmasan ako kapag nagpahinga. I reached our shared room and immediately slumped off the bed. Naamoy ko parin siya sa sheets. Ang masculine ng amoy, nakakaadik. Ipinikit ko ang mata ko para naman mablock lahat ng thoughts sa utak ko. But fuck, everytime I do, mukha nga ang nakikita ko. tangina, inlove ba ako? Magdadalawang linggo palang ako rito pero ganto na agad. curse my attachment issue But honestly, natatakot ako. Ayokong tuluyan na mahulog sakanya. Ayokong masaktan kapag dumating na yung araw na matatapos na ang contract namin. FUCK- Napamura ako nang maalala ang mga nangyari kagabi...We did gad sex and...with no contraceptives. "Puta, hindi ako nakapills" napamura ako sa sarili. "Curse this day and all
He tightened his hold on my waist, pulling me closer until halos wala nang space sa pagitan namin. Ramdam ko ang init ng hininga niya, nakatutok diretso sa labi ko. “Camille…” his voice was low, guttural, parang puno ng pagnanasa at sabay pagpipigil.My heart pounded against my chest. This was it. Alam kong any moment, he’d close the gap. His eyes flicked down to my lips, then back sa mata ko. Shit.“Adrian…” I whispered back, barely audible.He leaned in, millimeters na lang, halos nararamdaman ko na yung init ng labi niya—RIIIIINGGGGG!Pareho kaming napahinto.His jaw clenched. Mine dropped.“Seriously?” I muttered, half-galit, half-frustrated.Yung cellphone niya sa mesa ng living room table, nagvibrate pa habang tuloy-tuloy ang ringtone. Tumindig yung ugat sa sentido niya. Kita ko agad, kung pwede lang i-off ng tingin, ginawa na niya.He closed his eyes, forehead pressing against mine. “Of all fucking times…” he growled, low and annoyed.I swallowed, hindi alam kung matatawa ba a
Umaga na. Nagising ako sa init na hindi galing sa kumot. It was him. His arm was draped heavily across my waist, chest pressed against my back, para bang kahit tulog, ayaw niya akong pakawalan. Napapikit ako ulit, trying to recall everything that happened kagabi. The drinking. The confrontation. His words. His lips. His touches. The way he begged not to be alone. God. Napakagat ako ng labi at marahang gumalaw, pero lalo lang humigpit ang yakap niya. “Stay,” bulong niya, half-asleep pa ang boses. My heart skipped. Hindi ako sanay sa ganitong tono mula sa kanya—wala ang yabang, wala ang command, wala ang arrogance. Just a simple, raw plea. “Adrian, it’s morning,” sagot ko mahina. “Exactly. Morning. Which means I can hold you longer.” I rolled my eyes kahit hindi niya kita. “Ang clingy mo pala pag lasing.” Narinig ko ang mahinang tawa niya sa likod ko, mababa, husky. “Then maybe I should drink more often.” I swallowed hard, forcing myself to stay composed. “Hindi. One time de