Kabanata 6

(Camille's POV)

Mag-iisang linggo na ako dito. Ang dami nang naipon sa isip ko na hindi ko pa rin alam kung saan ko ilalabas. Sa mga nakalipas na araw, halos lahat ng lakad at proyekto ay may kasamang kamera, meeting, o formal dinner. Hindi ko man sabihing sanay na ako, pero natutunan kong huminga sa gitna ng lahat. Pero ngayong gabi, iba ang tahimik ng hacienda. Hindi siya yung typical na calm. Mas mabigat, parang may paparating.

Mula sa veranda ng guest suite, kita ko ang headlights ng isang sasakyan na pumasok sa main drive. Past eleven na. Alam kong si Adrian iyon dahil siya lang ang lumalabas ng ganitong oras para sa late meetings with board members. Hindi ko sana papansinin, pero napansin ko agad kung paano siya bumaba. Mabigat ang hakbang, at kahit malayo, halata ang pagkahilo.

“Shit,” mahina kong sabi, pero mabilis akong bumaba para salubungin siya.

Pagdating ko sa entrance, amoy na agad ang alak. Hindi ordinaryo lang. Matapang, parang sumama na lahat ng klase ng alak sa katawan niya. Nakapamulsa ang isang kamay niya, at ang isa, nakahawak sa gilid ng pinto para hindi matumba.

“Adrian,” tawag ko, pilit kong pinakalma ang boses ko. “Are you okay?”

Lumingon siya. Mapula ang mga mata, hindi lang dahil sa pagod. Halata ang lasing. “Camille,” dahan-dahan niyang sabi, parang nagbubuo pa ng tamang salita. “You are still here.”

Parang wala sa tono. Usually, composed siya. Pero ngayon, parang may pinipigil. Nilapitan ko siya at inalalayan papasok. Hindi siya agad pumalag. Pero pagdating sa loob, bigla siyang huminto at tumitig sa akin, parang ngayon lang ako nakita nang malinaw.

“Alam mo ba,” nagsimula siya, medyo buhol-buhol ang dila, “ilang tao ang nagsabi na mali ang ginawa ko? Na bringing you here is a mistake?” Tumawa siya, pero walang saya. “Na sisirain mo lang ang pangalan ko. Na sisirain kita.”

Hinila ko siya para makaupo sa sofa. “You’re drunk. Rest ka muna. Bukas na natin pag-usapan yan.”

Ngumiti siya, pero may pait. “Bukas? Alam mo ba kung anong sinasabi nila ngayon? That I am distracted. That I am weak. And you… you are the reason.”

Parang tinusok ako sa dibdib sa sinabi niya. Gusto kong ipaliwanag na hindi ko naman sinadya, pero bago pa ako makasagot, bigla niyang hinawakan ang braso ko. Malakas, masyadong mahigpit para tawaging gentle.

“Adrian,” mabilis kong bulong. “Nasasaktan ako.”

Hindi siya nakinig. Mas lumapit siya, at sa unang pagkakataon, nakita ko ang isang Adrian na wala sa kontrol. Hindi ito yung lalaking laging maingat, laging calculative. Ito yung lalaking puno ng takot at galit na tinatago sa likod ng mga plano.

“You don’t understand,” bulong niya, halos sa labi ko na. “They think I cannot control you. That you control me.”

Sinubukan kong kumawala, pero mas mahigpit ang kapit niya. Halos mabasag ang braso ko. Ramdam ko ang bigat ng katawan niya na parang gustong i-corner ako.

“Adrian, stop,” halos pasigaw ko na. “You’re hurting me.”

May ilang segundo na parang wala siyang naririnig. Nakakulong ang tingin niya sa akin, malalim at puno ng halo-halong emosyon na hindi ko mabasa. Parang may halong galit, lungkot, at kagustuhan na makontrol ang sitwasyon.

Then, bigla siyang tumigil. Tulad ng biglang paggising mula sa bangungot, bumitaw siya at napaatras. Hawak niya ang ulo niya, parang nahihilo pa lalo.

“Damn it,” mura niya, mas malakas kaysa sa kanina. “What am I doing?”

Nakatayo lang ako, nanginginig ang kamay ko. Gusto kong magalit, gusto kong sumigaw. Pero ang nauna ay luha. Hindi ko alam kung dahil sa sakit ng braso ko o dahil sa takot na muntik na akong mawala sa sarili kong boundaries.

Tinakpan niya ang mukha niya gamit ang dalawang palad. “I am sorry,” paulit-ulit niyang sabi, halos hindi ko na marinig dahil mahina. “I should not… I did not mean…”

Hindi ko na tinapos pakinggan. Tumalikod ako at mabilis na umakyat pabalik ng suite ko. Pagkasara ko ng pinto, doon lang ako bumigay. Tahimik akong umiyak habang nakaupo sa sahig.

Ang totoo, hindi lang ito tungkol sa kanya. Kasama na rin dito ang tanong kung bakit ako nandito. Ako ang pumayag sa bet. Ako ang pumayag na manatili. At ngayon, eto na ang kapalit. Hindi lang simpleng comments ng tao o pressure ng trabaho. Eto na yung tunay na consequences ng desisyon ko.

Kinabukasan, alam kong haharapin ko pa rin siya. Pero ngayong gabi, ang tanging malinaw ay isang bagay: si Adrian Monteverde, kahit anong tingin ko sa kanya, ay may delikadong bahagi. At hindi ko sigurado kung kaya kong harapin iyon nang mag-isa.

Not long after, nakita kong bumukas ang pintuan ng kwarto namin at mula doon ay iniluwal ang lasing na si Adrian.

Carefully yet sluggish, he made his way towards me. "Camille... I'm sorry" he started, mapupungay ang mga mata n'ya habang nakatitig saakin. he looks so vulnerable, how can I resist that.

"I....don't apologize. I should've been expected in the first place." I answered, my gaze fixated on my balled fist.

"Camille no—"

"No, seriously, it's fine. Let's just get some rest." pagputol ko sakanya.