02 : Lex Causae [กฎของเหตุที่ส่งผล] (1/2)

Part’s Rirun

ฟู่ว์…

ทันทีที่ประตูห้องฉุกเฉินปิดลง ฉันก็ปล่อยลมหายใจยาวอย่างคนที่อั้นมานาน รู้สึกได้เลยว่าอวัยวะที่อยู่ใต้ฝ่ามือมันเต้นแรงผิดปกติ

ยิ่งหลับตา ภาพจำก็ยิ่งชัดขึ้น ริมฝีปากของเขา... ไออุ่นที่แนบชิดเพียงชั่วอึดใจ กลับทิ้งร่องรอยไว้มากกว่าที่คิด

ถ้าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น… ไม่ใช่เฮียไฟ เราจะรู้สึกแบบนี้ไหมนะ

ฉันสะบัดหน้าแรงๆ พยายามเขย่าความคิดบ้าๆ ออกไป ไม่สิ! ไม่ควรคิดแบบนี้… มันเป็นแค่อุบัติเหตุ และมันต้องเป็นแค่นั้น!

หลังมือถูกยกขึ้นมาถูปากซ้ำไปซ้ำมา ด้วยหวังว่าทุกอย่างอาจจางลง แต่มันดันกลายเป็นยิ่งหลอมรวมสิ่งเหล่านั้นเข้ามาในความรู้สึกของฉันทีละนิด

สามชั่วโมงก่อน…

เสียงดนตรีและแสงไฟสลัวช่วยขับบรรยากาศในร้านนั่งชิลยามค่ำคืนให้ครึกครื้น แม้ว่าฉันจะไม่ได้รู้สึกสนุกเท่าที่ควรก็ตาม

เม็ดทราย เพื่อนสาวคนสนิทในชุดสีเข้มสุดเซ็กซี่กำลังโยกสะโพกพลิ้วไหวอย่างเอ็นจอย ไม่แคร์สายตาใคร ส่วนอีกคนที่นั่งตรงข้ามคือ นิกซ์ หนุ่มหล่อดีกรีทายาทห้างทองตระกูลดังประจำจังหวัด ซึ่งกำลังจดจ่ออยู่กับการชงเครื่องดื่มราวกับผสมสีในถาดหลุม

เราสามคนโตมาด้วยกันตั้งแต่ประถม แม้ว่าไลฟ์สไตล์จะแตกต่างสุดขั้ว แต่ก็มีหนึ่งความชอบที่เหมือนกัน … นั่นคือศิลปะ

“มาค่า ชน…!”

ฉันยกมือผลักแก้วออกห่างพลางเบ้ปาก “จะอ้วกแล้วเนี่ย เพิ่งชนไปเอง พักก่อนได้มะ”

“อะไรวะ” เม็ดทรายดึงหน้าหงุดหงิดทันที “ไอ้นิกซ์ มึงไม่สอนเพื่อนมึงแดกเหล้าบ้างวะ ไม่ได้เรื่อง”

“เมาแล้วเรื้อนฉิบ…”

ป๊าบ!

เสียงฝ่ามือกระแทกไหล่ดังขึ้น จนคนพูดสะดุ้งโหยงกลางวง ฉันหันไปมองตามเสียงและ...

“ไง น้อง มาไม่ชวนเลยนะ”

มันเป็นเสียงที่ฉันไม่อยากได้ยินที่สุด ไม่ว่าจะตอนนี้หรือช่วงเวลาไหนๆ

“อ้าว…พี่กาย หวัดดีครับพี่” นิกซ์ทักทายด้วยความสนิทสนมตามสไตล์รุ่นพี่ร่วมคณะ หากแต่สีหน้ามันเปลี่ยนไปเล็กน้อยขณะเหลือบมองฉัน ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับนิ้วมือฉันบีบกระเป๋าสะพายแน่นขึ้น ก่อนหันไปให้ความสนใจนักร้องบนเวทีแทน

ในหัวก็พยายามคิดหาวิธีหลบเลี่ยง

ทว่า…

“น้องรหัสคนสวย จะไม่ทักพี่หน่อยเหรอ”

ไม่ทันได้ขยับตัว พี่กายก็ก้าวมายืนข้างหน้าซะก่อน

ฉันฝืนยิ้ม แสร้งทำเหมือนเพิ่งเห็นเขา “อ้อ สวัสดีค่ะ”

“พี่นั่งด้วยได้ไหม” สายตาน่าขนลุกของเขาไล่มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วหยักยิ้มมุมปากราวกับจับไต๋อะไรบางอย่างได้ มือใหญ่เลื่อนมาจับขอบโต๊ะ ค้ำตัวเองกั้นไว้ไม่ให้ฉันหนี ทำแรงกดดันในอกเพิ่มขึ้นแบบอธิบายไม่ถูก ส่งผลให้ไหล่บางๆ แข็งเกร็งขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

บรรยากาศที่เคยเย็นสบายก็เริ่มร้อนอบอ้าว กลิ่นขืนของบุหรี่และเหล้าจากฝ่ายตรงข้ามลอยมาปะทะจมูกจนฉันต้องเบือนหน้าไปทางอื่น

พี่กายเป็นบุคคลที่ฉันหมายหัวว่าไม่ควรเข้าใกล้ตั้งแต่ช่วงม.ปลาย ด้วยพฤติกรรมที่ส่อเป็นภัยคุกคามของเขาเนี่ยแหละ แต่หนีเท่าไหร่ก็ไม่พ้น และมันก็ไม่สมเหตุสมผลเลยที่จู่ๆ ฉันกลับกลายมาเป็นน้องรหัสเขา…

…ไม่รู้ไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้ อยากจะบ้าตาย

ฉันสูดหายใจลึก พยายามควบคุมมือที่เริ่มสั่นนิดๆ ... ก่อนจะตัดสินใจผุดลุกจากเก้าอี้

“ไม่สะดวกค่ะ ขอตัวนะคะ”

“...เดี๋ยวสิค้าบ” ปลายเท้ายาวขยับเข้ามาแทบจะทันที แขนแกร่งดูเหมือนจะยื่นมาห้าม ทำฉันชะงักพร้อมก้าวถอยตามสัญชาตญาณ นั่นทำให้นิกซ์เอื้อมมาดึงแขนรุ่นพี่นิสัยเสียออกอย่างรู้งาน

“มานั่งกินกับผมดีกว่าพี่”

เม็ดทรายก็ปรี่มาขวางช่วยอีกแรง

“อ้าว พี่กาย มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ มาๆ ชนหน่อย”

พอหลุดจากตรงนั้นมาได้ ฉันก็เก็บตัวอยู่ในห้องน้ำรวมสิบนาที

กระทั่งแชทกลุ่มปรากฏบนหน้าจอ

Nic : ทางสะดวก

ไอโฟนถูกยัดลงกระเป๋า ฉันเตรียมจะออกไปสมทบกับเพื่อนๆ ที่โต๊ะ แต่เมื่อเปิดประตูออกไปก็ต้องชะงัก ฉันเห็นแผ่นหลังไวๆ ของพี่กาย… เขากำลังยืนหันซ้ายรีขวาอยู่ตรงโถงทางเดิน

บ้าชะมัด! ตามไม่เลิกเลย

ฉันพ่นลมผ่านปลายจมูกอย่างเซ็งๆ จำต้องเปลี่ยนเส้นทางอย่างเลี่ยงไม่ได้ สงสัยคืนนี้คงจะเป็นวันมหาซวยแน่ๆ

ความจริงเขาก็ไม่ได้เลวร้ายถึงระดับอาชญากรข้ามชาติหรอกนะ แต่ฉันแค่ไม่ค่อยชอบพฤติกรรมของเขา หรือจะเรียกว่าไม่ถูกชะตา… ก็คงใช่แหละประมาณนั้น

เอาเป็นว่าช่างมันก่อนเหอะ ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาให้คิดเยอะแยะ เพราะทั้งกดแอพเรียกรถ เร่งฝีเท้าลงบันไดให้เร็วขึ้น แถมยังต้องระวังหลัง แค่เงาคนเดินตัดไฟสลัวแวบๆ หัวใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่ในฉากไล่ล่าของหนัง Thriller เลย

ฉันพยายามทุกวิถีทางให้ตัวเองอยู่ในจุดที่ปลอดภัย จนลืมนึกไปว่าหนทางตรงหน้าก็อันตรายเหมือนกัน หากไม่ระวัง

…แต่คิดได้ก็สายไป

“อ๊ะ…!”

ปึก!

ขาของฉันดันพันกันเองระหว่างทาง ไม่ทันได้ตั้งสติหรือประมวลผลใดๆ ร่างทั้งร่างก็หมุนคว้างเหมือนลูกข่าง เสียงลมพัดผ่านหูวูบ และตามมาด้วยอ้อมแขนแข็งแรงของใครบางคนที่ตวัดรัดรอบตัว

ตึง! อึก…!

แรงกระแทกสุดท้ายพาเราทั้งคู่ล้มลง ความเจ็บจุกแล่นขึ้นมาพร้อมกับลมหายใจที่สะดุด ก่อนฉันจะสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่แนบอยู่ตรงปาก ... มันอุ่น นุ่ม และใกล้เกินไป!

ดวงตาฉันเบิกโพลง หัวใจเต้นโครมครามจนแทบหลุดจากอก เมื่อสายตาเผลอสบกับใบหน้าคุ้นเคย ที่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ

“เฮียไฟ...”

...