สุดที่ร้าย

Chapter 1 : อุบัติเหตุรัก

ภายในห้องโดยสารของสายการบินหนึ่งที่กำลังทยานสู่น่านฟ้าประเทศไทยเตรียมที่จะลงจอดในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ร่างเล็กของหญิงสาวชาวไทยภายใต้แมสสีดำยังคงนั่งกระสับกระส่ายอยู่ที่นั่งชั้นธุรกิจ ดวงตากลมโตชะเง้อมองหาเพื่อนสาวคนสนิทที่ออกไปเข้าห้องน้ำร่วมสิบนาทีแล้วก็ยังคงไม่กลับมา

"ช่วยด้วย ๆ มีคนเป็นลมหมดสติ" เสียงแหลมเล็กเจือไปด้วยความตื่นตระหนกตกใจเอ่ยขึ้นมาจากฝั่งห้องน้ำ ผู้คนต่างก็แตกตื่นไปตามเสียงร้องนั้น บ้างก็ลุกขึ้นยืนเพื่อมองออกไปยังที่เกิดเหตุ รวมไปถึงคนที่เฝ้ารอการกลับมาของเพื่อนร่วมทางที่หยัดกายลุกขึ้นมองเช่นกัน หัวใจของเธอกระหน่ำเต้นแรงพร้อมกับสาวเท้าเข้าไปยังบริเวณนั้นทันที

และบุคคลที่กำลังนอนแน่นิ่งหมดสติไปนั้นก็คือเพื่อนร่วมเดินทางของเธอจริง ๆ สาวหมวยลูกครึ่งไทยจีนนอนหลับตาพริ้มโดยมีแอร์โฮสเตสสาวสองคนขนาบข้าง พยายามปฐมพยาบาลเบื้องต้นอย่างสุดความสามารถแต่ก็ยังไร้วี่แววของการฟื้นคืนสติ

"เธอเป็นเพื่อนของฉันค่ะ" เสียงเล็กรีบพูดขึ้นพร้อมกับนั่งยองลงข้าง ๆ มองคนคุ้นเคยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย

"ผู้ป่วยมีโรคประจำตัว หรือมียาที่จะต้องใช้เป็นประจำไหมคะ?" หนึ่งคนในนั้นหันกลับมาสอบถามเธอ

"ไม่มีค่ะ ปกติเธอก็แข็งแรงดี" เธอรีบตอบออกไปตามที่รับรู้มา ตลอดระยะเวลาหลายปีที่รู้จักกันมาอีกคนยังไม่เคยมีอาการป่วยหรือเจ็บออด ๆ แอด ๆ ให้เห็นเลยสักครั้ง

ในระหว่างนี้ทีมช่วยเหลือผู้ป่วยก็ยังคงทำได้เพียงใช้ยาดมในการประทังอาการ และดูเหมือนว่าจะไม่ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย กระทั่งเสียงของสจ๊วตได้ประกาศออกลำโพงขอความช่วยเหลือฉุกเฉินจากทุกคนบนเครื่องบิน ตามหาคนที่เป็นบุคลากรทางการแพทย์มาช่วยเหลือ

สิ้นสุดเสียงประกาศ ระหว่างที่ผู้โดยสารบนเครื่องกำลังแตกตื่น ร่วมถึงตัวของสาวไทยเองก็ใจสั่นขวัญเสียเช่นกัน ดวงตากลมโตเริ่มคลอไปด้วยหยาดน้ำตา เพ่งมองใบหน้าที่ซีดเซียวของเพื่อนสนิทด้วยความกังวล

“ดิฉันเป็นพยาบาลค่ะ นี่เป็นใบประกอบวิชาชีพ ดิฉันขอดูอุปกรณ์ทางการแพทย์และยาทั้งหมดที่มีตอนนี้หน่อยค่ะ” หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามานั่งยองลงข้าง ๆ ผู้ป่วย ไม่นานนักอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่เธอร้องขอก็ถูกนำมาวางลงตรงหน้า สองมือรีบเปิดกระเป๋าใบนั้นและหยิบที่ตรวจฟังเสียงหัวใจ ก่อนที่คิ้วโก่งจะขมวดเข้าหากัน

“ผู้ป่วยหัวใจเต้นช้าผิดปกติ อีกนานไหมคะกว่าเครื่องจะลงจอด?” เสียงของพยาบาลที่แจ้งผลการตรวจเช็คเบื้องต้นทำเอาน้ำตาที่เอ่อนองไหลลงอาบแมสสีดำผืนนั้นทันที สองมือเล็กสั่นเทาพอ ๆ กับจิตใจของเธอในตอนนี้

“อีกหนึ่งชั่วโมงครับ” เสียงสจ๊วตตอบกลับทันที

“ความจริงยาทีมีอยู่ในตอนนี้ก็สามารถใช้ได้นะคะ แต่ต้องทำการฉีดเข้าเส้นเลือดโดยแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเท่านั้น” สีหน้าที่เต็มไปด้วยความกดดันของพยาบาลทำเอาทุกคนในบริเวณนั้นต่างมองหน้ากันสลับไปมาอย่างทำอะไรไม่ได้

“นอกจากรออยู่เฉย ๆ เราสามารถทำอะไรได้มากไปกว่านี้ไหมคะ?” น้ำเสียงละมุนเจือไปด้วยความหวั่นกลัวเอ่ยออกมาผ่านแมสสีดำผืนนั้น หนึ่งชั่วโมงหากเทียบกับสภาพของคนหมดสติในตอนนี้คงจะไม่ทันการ

“ทุกคนช่วยหลบไปก่อน ขอพื้นที่ให้ผมด้วยครับ” แต่แล้วก็มีเสียงทุ้มของชายหนุ่มแทรกเข้ามา ในขณะที่ทุกคนต่างก็หันไปดู ร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหลาคมคายสไตล์ลูกครึ่ง ผิวพรรณสะอาดสะอ้านราวกับผู้ดิบผู้ดี เดินออกมาจากทางชั้นสองด้วยความเร่งรีบ ก่อนที่หลายคนจะรีบเปิดทางให้เขารวมถึงตัวของเธอเองก็ค่อย ๆ ขยับกายออกกระทั่งมีพื้นที่สำหรับอีกคนที่จะแทรกกายเข้ามาได้

“ขอยาxxxครับ” เขาหันไปบอกกับพยาบาล ทุกคนดูจะงุนงงกับเหตุการณ์ในตอนนี้ ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังเตรียมเข็มฉีดยา เตรียมที่จะทำการฉีดให้ผู้หมดสติ

“คุณจะทำอะไร?” เสียงเล็กเอ่ยขัดขวางในทันที พร้อมกับใช้มือรั้งที่แขนของชายหนุ่มเอาไว้ ในจังหวะที่สายตาสองคู่ประสานกันเพียงเพียงเสี่ยววินาทีทำให้เธอรู้สึกราวกับหัวใจหยุดเต้น ก่อนจะดึงสติกลับมาได้เพราะเสียงของเขา

“ถอยไป ผมกำลังจะช่วยชีวิตเธอ”

“ไม่ได้ ฉันจะปล่อยให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้มาฉีดยาให้เพื่อนฉันได้ยังไง?” แววตามุ่งมั่นไม่ยินยอมจะให้เขาได้ทำหน้าที่ที่มีเพียงผู้เชียวชาญเท่านั้นที่จะสามารถทำได้ กระทั่งคนถูกขัดขวางหยิบบางอย่างในกระเป๋าสตางค์ออกมา

“ผมเป็นหมอครับ” พูดจบศัลยแพทย์หนุ่มก็ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างชำนาญภายใต้การลุ้นระทึกของผู้โดยสารทุกคนบนเครื่อง ร่วมไปถึงหญิงสาวที่มองทุกการกระทำนั้นแทบไม่คาดสายตา

เครื่องตรวจฟังเสียงของหัวใจและชีพจรถูกวางลงในกระเป๋าเครื่องมือหลังจากที่แพทย์หนุ่มแจ้งว่าอาการของผู้ป่วยคงที่แล้ว รอแค่เครื่องลงจอดและให้ทำการส่งต่อไปยังโรงพยาบาลทันที

ทุกคนต่างแสดงสีหน้าโล่งใจออกมาตาม ๆ กัน และต่างก็แยกย้ายกันนั่งลงยังประจำที่ของตัวเองตามเดิม เหลือไว้เพียงคนตัวเล็กที่กำลังก้มลงหยิบบางอย่างที่วางอยู่ที่พื้น ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงใช้สายตาชะเง้อมองหาเจ้าของของมันแต่กลับไม่พบ

"นพ.คาเดล บอลลาร์ด

ศัลยแพทย์หัวใจและทรวงอก”

ริมฝีปากเล็กกระจับขยับเบา ๆ ตามตัวอักษรที่ปรากฏอยู่ในบัตรประกอบวิชาชีพใบนั้น ภายใต้แมสสีดำผืนนั้นไม่มีผู้ใดรู้ว่าเธอคือใคร และกำลังรู้สึกอะไรอยู่…

 ___________________

1 คอมเมนท์ = 1 กำลังใจ♥️

Thanks for following me🙏