02 : Lex Causae [กฎของเหตุที่ส่งผล] (2/2)

“...ชำระแบบไหนดีคะ”

เสียงสุภาพจากคุณพยาบาลที่หน้าเคาน์เตอร์ดังขึ้น ช่วยดึงฉันกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง เปลือกตาฉันกะพริบปริบๆ ก่อนจะรีบควานหามือถือที่หน้าจอแตกร้าวจากอุบัติเหตุนั่นออกมาสแกนจ่าย

“โอนค่ะ”

ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับเฮียพายุเดินมาหยุดยืนข้างๆ พอดี

“เท่าไหร่อะ?”

“ไม่เป็นไรค่ะ รันจ่ายแล้ว”

เขาพยักหน้าเบาๆ แต่สายตา… กลับเหลือกขึ้นมองเพดานอย่างใช้ความคิดเงียบๆ ผ่านไปไม่ถึงนาที ริมฝีปากหยักก็ขยับถามอีกครั้ง

“รันอยู่คอนโดบีแอลใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ”

เพราะพ่อกับแม่ต้องเดินทางไปดูบริษัทขนส่งของครอบครัวที่เบลเยียมบ่อยครั้ง ยิ่งช่วงหลังๆ มานี่แทบไม่ได้กลับไทยเลย ซ้ำยังมีแพลนให้ฉันไปเรียนต่อที่นู่นด้วยนะ ดีที่ได้ญาติผู้ใหญ่หลายคนช่วยออกตัวแทน ไม่งั้นป่านนี้ฉันคงกลายเป็นเด็กนอกไปแล้ว

ก่อนหน้านี้ฉันอยู่กับปู่ย่า บางวันก็สลับไปนอนบ้านยาย แต่พอจบม.ปลาย ฉันก็เริ่มอยากมีพื้นที่ส่วนตัว เลยเลือกคอนโดใกล้มหา’ลัยไว้เป็นทางออก

…แม้สุดท้ายจะต้องขอร้องให้เม็ดทราย เพื่อนซี้สุดที่รัก มาอยู่เป็นรูมเมตเพื่อคลายความห่วงของผู้ใหญ่ก็ตาม

ส่วนอีกทีมที่ค่อยซัปพอร์ต ให้ความช่วยเหลือทุกอย่างราวกับฉันเป็นเจ้าหญิงน้อยในดงองครักษ์แสนเพอร์เฟกต์ ก็บรรดาดิซานเตอร์เนี่ยแหละ

“ดีเลย เฮียจะได้ไม่ต้องห่วงมัน มือเจ็บแบบนั้น คงใช้ชีวิตลำบากน่าดู”

นั่นสิ…เฮียไฟถนัดซ้ายนี่นา

ได้ยินหมอบอกว่าข้อมือของเขาซ้นจากแรงกระแทก ทั้งบวม ช้ำ และอักเสบ ต้องพักอีกหลายอาทิตย์กว่าจะกลับมาขยับได้เป็นปกติ

แต่เดี๋ยวนะ ที่เฮียพายุพูดเมื่อกี้ หมายถึง…

สมองฉันดีเลย์ไปประมาณสามวินาที ก่อนร่างกายจะกระตุก หันขวับไปหาเขา ตาโตเหมือนคนพึ่งต่อจิ๊กซอว์สำเร็จ พลางตวัดปลายนิ้วเข้าหาตัวเองแบบลนๆ

“คะ…คือจะให้รันไปช่วยดูแลเฮียไฟเหรอ?”

“เอ้า ก็รันเป็นคนทำให้มันเป็นแบบนี้นิ หรือจะปล่อยให้มันเผชิญความลำบากอยู่คนเดียวล่ะ?”

อยากจะเถียงว่าไม่ใช่ความผิดฉันคนเดียว แต่สุดท้ายก็ได้แค่ก้มหน้าหงอยๆ รับชะตากรรม

“ก็ใช่…แต่เฮียไฟจะไม่ดุรันเหรอ เขาต้องไม่ยอมแน่ๆ”

ในบรรดาห้าภัยพิบัติ เฮียไฟคือบุคคลที่เข้าถึงยากที่สุด เจ้าระเบียบสุด สุขุมสุด ติดกรอบชัดเจนระดับหัวหน้าแผนก ISO ถ้าแกล้งขยับไปใกล้นิดเดียว เขายังผลักออกเหมือนตัวฉันเป็นเชื้อโรค

แล้วแบบนี้จะดูแลยังไงไหวล่ะ…

อีกอย่างเขาคงไม่ยอมง่ายๆ แน่

“หือ มันไม่ดุรันหรอกน่า เชื่อเฮียสิ”

ฉันเหล่ตามองเฮียพายุอย่างหวาดระแวง โดยเฉพาะเมื่อเห็นรอยยิ้มมุมปาก กับแววตาแบบ… พร้อมจุดชนวนความวายวอด ยังกับโจ๊กเกอร์ในแบทแมนยังไงยังงั้น

น่าขนลุกชะมัด!

“ทำไมเฮียถึงมั่นใจ” ดูเหมือนนี่จะเป็นโปรเจกต์สนุกๆ ที่เขากำลังโยนลงสังเวียนศึกมากกว่าคำแนะนำธรรมดานะ

ประเด็นคือฉันจะทำให้เฮียไฟซวยกว่าเดิมไหม ขนาดบังเอิญ กระดูกยังเกือบหัก ถ้าตั้งใจดูแล เขาจะแอดมิทยาวยันปีหน้าเลยเหรอ

เฮ้อ… แต่ถ้าจะให้ปล่อยเขาไว้คนเดียว ทั้งที่เราก็มีส่วนทำให้เจ็บ แค่คิดก็รู้สึกผิดขึ้นมานิดๆ แล้ว

จากนั้นเราก็พากันกลับเข้ามาในห้องฉุกเฉินอีกครั้ง ทันเห็นเจ้าของเตียงกำลังขยับตัวลงมาเองอย่างทุลักทุเล และนั่นคงเป็นเหตุผลที่จู่ๆ คนข้างๆ ก็เร่งฝีเท้าเร็วจี๋จนฉันเกือบตามไม่ทัน

“กูเรียกรถให้แล้ว มึงกลับไปกับรันนะ เดี๋ยวกูจะไปรับไอ้ลมแล้วก็แวะไปเอารถมึงที่ผับให้” เฮียพายุพูดพลางพยุงคนเจ็บให้ลงมายืนกับพื้นได้สำเร็จ

ฉันมองภาพตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ… นึกไม่ถึงว่าคนที่กัดกันยับตลอดเวลา จะมีมุมน่ารักๆ แบบนี้ด้วย

ไม่ใช่ว่า… พวกเขาจะแอบจิ้นกันหรอกนะ

“แล้วก็… ให้น้องไปช่วยดูแลนะ เผื่ออยากได้อะไร หรือทำอะไรไม่ค่อยถนัด”

หือ… ฉันหันขวับ หุบยิ้มแทบไม่ทัน ความคิดก่อนหน้าสลายหายวับไปในอากาศทันที

ทำไมเฮียพายุถึงโยนกันโต้งๆ แบบนี้ล่ะ ไม่คิดจะถามให้ฉันตั้งตัวหน่อยรึไง

ฝั่งเฮียไฟเองก็ชะงักไปนิด ก่อนจะขยับไหล่เหมือนไม่อยากให้ใครแตะตัว แต่แล้วก็หลุดซูดปากเบาๆ พร้อมกับเอนตัวนิดเล็กน้อย อย่างคนที่ยังไม่ชินกับความเจ็บ จนฉันตกใจตาม เผลอยื่นมือออกไป

…คือมันเป็นระบบอัตโนมัติน่ะ ควบคุมไม่ได้จริงๆ

แต่พอเห็นสีหน้าที่บอกชัดว่าไม่สบอารมณ์ มือฉันก็รีบหดกลับแทบไม่ทัน จากนั้นเฮียไฟก็หันไปจ้องเจ้าเพื่อนจอมวุ่นวายด้วยแววตาที่ฉันอ่านไม่ออกเลยว่ามันเป็นเพราะความเจ็บปวดหรือรำคาญกันแน่

แต่เดาเอาว่า... อย่างหลังน่าจะเยอะกว่า

สุดท้ายเสียงเย็นๆ พร้อมคำปฏิเสธแบบซอฟต์ๆ ก็หลุดออกมาจากปากเขา

“ทำไมต้องขนาดนั้น”

“เออน่า…”

“หมายถึงมึงอะ ทำไมต้องเสือกขนาดนั้น กูก็ยังปกติ” เฮียไฟเว้นจังหวะ หันมามองฉันแวบหนึ่ง เหมือนจะกลั้นอะไรบางอย่างเอาไว้ แล้วจบด้วยคำที่แรงแต่ก็เป็นสไตล์เขา “ไม่ได้เป็นง่อย”

อุ๊ย! ถึงจะพูดกับเพื่อน แต่ฉันก็เผลอสะดุ้งเบาๆ อยู่ดี

“แต่มันก็ลำบากไง”

“ใคร…?”

คิดว่าเฮียไฟคงหมายถึงใครลำบากหรือใครขอให้ช่วยประมาณนี้มากกว่า…

“ไป ๆ รถมารอนานแล้ว”

แล้วเฮียพายุก็ปิดบทสนทนาอย่างหน้าตาเฉย ฉันแอบนับถือความหน้ามึนของเขาอยู่ลึกๆ มัดมือชกแบบไม่ให้ตั้งตัวเลย

ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ฉันได้ยินเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ เฮียไฟปาค้อนใส่เพื่อนตัวเองแบบเอือมสุดชีวิต ก่อนจะฟึดฟัดเดินนำออกไปจากห้องแบบไม่พูดอะไรอีก

“ฝากด้วยนะรัน” เฮียพายุกระซิบพลางดันแผ่นหลังฉันเบา ๆ

เอาแล้วไง… แจ็คพอตมาแตกที่ฉันแล้ว

ฉันรู้เลยว่าเฮียไฟไม่ได้อยากให้ใครเข้าไปเกี่ยวข้องกับชีวิตแสนสงบสุขของเขา โดยเฉพาะตัวต้นเหตุของความวุ่นวายอย่างฉัน

ก็แน่ละ! อยู่ดีๆ ก็ต้องมาเจ็บหนัก ถ้าจะโกรธก็ไม่แปลก แต่ฉันก็ขวัญหนีดีฝ่อเหมือนกันนะ ใช่ว่าเจ็บแค่เขาเสียที่ไหน… ชิ!

“...!” ฉันสะดุ้งจนเกือบสะดุดขาตัวเอง เมื่อร่างสูงที่เดินนำอยู่ชะงักกึกและหันกลับมาทันที คิ้วเข้มขมวดมุ่น ใบหน้าเรียบนิ่งจ้องมาทางฉันราวกับ... จับได้

ระ…รู้เหรอ บ้าน่า ฉันไม่ได้บ่นออกเสียงเลยสักแอะ!

“ไอ้ห่านั่นมันได้บอกไหมว่ารถทะเบียนอะไร”

ฉันลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ก็ไม่ได้หมดระแวงซะทีเดียว เพราะถึงน้ำเสียงเขาจะซอฟต์ลง แต่แววตาก็ยังดูไม่ไว้ใจใครง่ายๆ อยู่ดี

“...เดี๋ยวถามให้นะคะ” ฉันรีบหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์หาพี่พายุอย่างรีบร้อน เพราะกลัวจะมีคนไม่พอใจแล้วทำหน้ายักษ์ใส่อีก

แต่ระหว่างที่จิ้มข้อความอยู่ ฉันก็รู้สึกถึงเงาเงียบๆ ที่ทอดลงมาใกล้ตัว

“แอบบ่นเฮียในใจอยู่เหรอคะ?” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นชิดหู น้ำเสียงนิ่งๆ ทว่าได้ยินแล้วเหมือนโดนแทงเข้าใจกลางความคิด ทำฉันสะดุ้งแรงอีกครั้ง และจังหวะนั้นเขาก็โน้มตัวลงมานิด ดวงตาคมกริบวาววับเหมือนอ่านทุกอย่างออกหมด

“ปะ… เปล่าสักหน่อย” ฉันรีบตอบ จนเสียงที่หลุดออกไปมันไม่เป็นตัวเองเลย “ใครจะไปทำแบบนั้นเล๊า”

“หึ!”

เสียงหัวเราะเบาๆ ที่ดังลอดจากลำคอคนตรงหน้า เรียกสายตาฉันเหลือบขึ้นมองแวบหนึ่ง แล้วเห็นว่าเขาดึงตัวกลับไปยืนตรงพลางพลิกข้อมือขวาช้าๆ ก่อนเสื้อแจ็กเก็ตหนังสีเข้มจะคลุมลงมาบนไหล่ฉันแบบไม่ทันได้ตั้งตัว

กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากผู้เป็นเจ้าของยังคงติดอยู่บนเนื้อผ้า ส่งผลให้ลมหายใจฉันสะดุดไปชั่วขณะ ได้แต่กะพริบตามองผู้ชายที่หันหลังเดินห่างออกไปด้วยความรู้สึกตีกันมั่วไปหมด

อะไรของเขานะ เดาอารมณ์ไม่ถูกเลยแฮะ

คิดแล้วก็อดไม่ได้ที่จะบุ้ยจมูกใส่อย่างนึกหมั่นไส้ แต่ปลายนิ้วกลับเผลอกำเนื้อผ้าแน่นขึ้นนิดหนึ่ง ...ราวกับกลัวว่าความอบอุ่นที่เพิ่งได้สัมผัส จะหลุดลอยตามร่างเขาไป

อบอุ่นเหรอ? นี่ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ