01 : Lex Talionis [กฎแห่งโชคชะตาที่เล่นตลก] (2/2)

ติ๊ด … ติ๊ด~

เสียงแรกที่เจาะเข้าโสตประสาทหลังฟื้นตัวก็ไม่ค่อยน่าฟังเท่าไหร่แล้ว

เปลือกตาผมกะพริบถี่ๆ เพื่อดึงตัวเองออกจากห้วงว่าง แต่แสงไฟสว่างจ้าบนเพดานกลับสาดเข้ามาแทน และมันยิ่งทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองลอยเคว้งอยู่กลางทะเลของแสงสีขาว ที่บรรยากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อและแอมโมเนียจนแสบจมูก เสียงกระซิบเบาๆ ของพยาบาล ตอกย้ำว่าผมไม่ได้ฝันไป และกำลังติดอยู่ในสถานการณ์ที่น่าเวทนาแบบสุดๆ

อึก!

แค่ขยับตัวนิดเดียว ความปวดแปลบก็แล่นจากหัวไล่ลงมาถึงบ่า จนผมต้องนิ่วหน้า ก่อนจะเห็นว่าข้อมือซ้ายถูกพันด้วยผ้ายืดหนาแน่น

ทุกอย่างมันเตือนว่ามีอะไรร้ายๆ เกิดขึ้นก่อนหน้า

…แต่ตอนนี้ สมองกับร่างกายยังเชื่อมกันไม่สมบูรณ์ การปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดเลยค่อนข้างยาก

สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือเงาร่างของใครบางคนล้มลงมาทับ เสียงลมหายใจแรงๆ และ...

มือผมเลื่อนแตะปากโดยอัตโนมัติ ความรู้สึกปวดหนึบยังคงอยู่ มันไม่ใช่แค่สัมผัส แต่เป็นการกระแทกเต็มแรง

“...แม่ง”

เจ็บใจไม่พอ ยังมาเจ็บตัวอีก

พระเจ้าไม่คิดจะเข้าข้างกูบ้างเลยรึไง?

บัดซบสัส! เจอแบบนี้เมาแค่ไหน ก็สร่างเหอะ…

“ไงครับ พ่อหนุ่มนิติฯ คนเก่ง”

เสียงน่ารำคาญที่ดังมาพร้อมรอยยิ้มกวนตีนระดับพรีเมียมของ ไอ้พายุ หรือ ไอ้ตี๋หิด ชื่อที่ไม่ใช่ได้มาเพราะโชคช่วยแต่ด้วยความจังไรล้วนๆ ฉุดให้ผมค้อนมองมันอย่างหัวเสีย

เพื่อนรักแสนรู้ยืนยิ้มกริ่มอยู่ข้างเตียงพร้อมกับยื่นแว่นมาให้

“… แดกเหล้ายังไง ให้มาฟื้นอยู่ในห้องฉุกเฉิน หืม?”

นี่แหละ…มิตรแท้ ถ้าล้มก็พร้อมซ้ำให้จมตีน เรื่องช่วยเอาไว้ทีหลัง

ผมรับแว่นมาสวม แล้วยันตัวขึ้นนั่งด้วยแขนข้างเดียวที่ใช้งานได้อย่างทุลักทุเล โดยมีไอ้คนที่ปกติครบสามสิบสองกอดอกด้วยสีหน้าสบายใจ แถมปากมันก็ยังแพล่มไม่หยุด

“นี่ดีนะที่แค่มือซ้น ถ้าตกสูงกว่านี้คอคงหักตาย ลำบากพวกกูต้องไปตั้งวงตีดัมมี่อยู่เป็นเพื่อนมึงอีก”

“...!” ดูมัน! ดูมันพูด…ปากดีจนอยากตบให้ฟันร่วง

“มีคลับให้แดกดีๆ ก็ไม่ชอบ เสือกไปหาแดกที่อื่น แล้วดูสภาพดิเนี่ย”

“เลิกเหอะ”

“เลิกแดกเหล้า?”

“เลิกคบกับมึงนั่นแหละ ไอ้สัส! พูดมากฉิบหาย”

“ถ้ามึงเลิกคบกับกู แล้วกูจะไปคบกับใคร...ฮะ!? พูดไม่คิด”

นี่คงเป็นอีกหนึ่งบททดสอบความอดทนที่พระเจ้าสรรหามาให้โดยไม่ถามความสมัครใจสักคำ

แค่ฟื้นมาก็ปวดหัวสัสๆ แล้ว ยังต้องมาเจอไอ้ห่านี่อีก

ผมถอนหายใจยาว แล้วเอนหลังพิงหัวเตียงพร้อมยกมือขึ้นบีบขมับ หวังไล่ความมึนให้จางลงบ้าง แต่แล้วความสงสัยก็แล่นเข้ามาในหัว

“…แล้วทำไมมึงรู้ว่ากูอยู่นี่”

ถ้าเป็นปกติ มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลย เพราะในกลุ่มเราแทบจะรู้การเคลื่อนไหวของกันตลอดเวลาอยู่แล้ว แต่ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาผมไม่โผล่หน้าไปที่คลับเลย แถมยังเมินไลน์พวกมันด้วย ก็ตั้งแต่ทะเลาะกับไอ้ห่าหมอกนั่นแหละ…

ใช่ว่าอยากจะงี่เง่านะ คือมันไม่ง่ายจริงๆ ที่ผมจะทำใจยอมรับได้ในทันที มันคงต้องใช้เวลาสักพัก และตอบไม่ได้ด้วยว่าเมื่อไหร่

…เมื่อไหร่ที่ผมจะกล้ากลับไปยืนตรงนั้นโดยไม่รู้สึกอะไร

“ก็รู้จากนู้นไง … คู่กรณีมึงอะ”

เป็นอีกครั้งที่น้ำเสียงชวนให้หงุดหงิดของเพื่อนตัวดีดึงผมออกจากความคิด ก่อนมองตามสายตามันไปยังประตูทางเข้า

คิ้วผมขมวดแน่นทันที เมื่อเห็นว่าสาวน้อยในชุดเกาะอกยีนสีซีดที่เปิดประตูเข้ามาคือน้องคนสนิทของจันทร์เจ้าและไอ้ตะวัน ซึ่งคุ้นเคยกับทุกคนในดิซานเตอร์เป็นอย่างดี

“ริรัณย์?”

ทำไมถึงเป็นน้อง?!

บังเอิญ… เกินไปเปล่าวะ?

ผมปรายตามองไอ้เด็กศิลป์สายชิลที่ไหวไหล่คล้ายไม่รู้ไม่ชี้แวบหนึ่ง แล้วดึงสายตากลับมาจับร่างเล็กที่เดินมาหยุดยืนข้างเตียง สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวล

“เฮีย ยังเจ็บอยู่ไหม…” เสียงหวานสั่นแผ่ว ขณะเอื้อมมือแตะแขนผมเบาๆ ราวกับกลัวว่าจะเผลอทำให้เจ็บไปมากกว่านี้ “ขอโทษนะคะ ที่รันวิ่งไม่ดูทาง…”

ทีแรกก็หงุดหงิดแหละ ที่ต้องมาลงเอยในสภาพนี้เพราะความประมาทเลินเล่อของคนอื่น แต่พอรู้ว่าเป็นริรัณย์ ผมกลับรู้สึกโมโหมากกว่า

มันอันตรายมากนะ ลองนึกสิ… ถ้าผมไม่อยู่ตรงนั้น สถานการณ์มันคงแย่กว่านี้หลายเท่า คนที่ต้องอยู่บนเตียงนี่อาจเป็นเธอก็ได้

ขนาดผมเป็นผู้ชายแท้ๆ ยังล้มทั้งยืน แล้วร่างบางๆ แบบน้องล่ะ จะเป็นยังไง…

“เมาเหรอ?”

“เปล่าค่ะ” เธอยกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน

“แล้ว…”

คำถามที่ว่าจะตามไปว่า ‘ไปกับใคร’ ถูกกลืนกลับลงคอทันที เมื่อจู่ ๆ ร่างเล็กโน้มหน้าเข้ามาใกล้แบบไม่ให้ตั้งตัว

“ไม่เมาจริงๆ นะคะ เนี่ย…ไม่มีกลิ่นเหล้าเลย”

ลมหายใจอุ่นๆ เฉียดผิวแก้ม กลิ่นแอลกอฮอล์เจือจางผสมกับกลิ่นหอมละมุนจากน้ำหอมทำให้สมองผมค้างไปชั่วครู่

…เด็กนี่ไปเอาความมั่นใจมาจากไหนว่ากินแค่คอกเทลแล้วจะไม่ทิ้งหลักฐานมัดตัว แต่นั่นตกเป็นประเด็นรองไปแล้ว เพราะมันมีเรื่องอื่นที่ดึงความสนใจผมได้มากกว่า

เมื่อก่อนเวลามองเธอ ผมมักจะคิดถึงเด็กน้อยแสนซน คอยเดินตามพวกผมต้อยๆ แต่ตอนนี้…ไม่ใช่ ผมเริ่มรู้สึกว่าเราควรมีระยะห่างตามเพศสภาพ แบบที่มันควรจะเป็น

ผมหลุดกระแอมเบาๆ ก่อนจะรีบใช้ปลายนิ้วดันหน้าผากเธอออกห่าง

“แล้วทำไมถึงวิ่งลงบันไดแบบนั้น มันอันตรายมากนะ ไม่รู้รึไง”

น้ำเสียงที่ฟังดูเข้มกว่าที่ตั้งใจ ส่งผลให้รอยยิ้มสดใสของคนฟังจางหายไปในพริบตา

“…ขอโทษค่ะ”

เธอหลุบตาลงมองมือตัวเอง ก่อนจะเขี่ยไปมาอยู่ข้างเตียงแบบไม่รู้จะทำอะไร จนผมเองยังรู้สึกผิดแทน

ใครจะไปกล้าดุต่อวะ แบบนี้…

“ช่างเถอะ แล้วนี่… รันเจ็บตรงไหนรึเปล่า”

“ไม่ค่ะ…” เสียงใสตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ผมรู้ดีว่า มันยังมีบางอย่างหลงเหลืออยู่ เพราะตรงริมฝีปากเล็กๆ มีรอยแตกจากอุบัติเหตุนั่นชัดเจน

แต่ทำไมน้องถึงบอกว่าโอเคล่ะ?

หรือเธอจะคิดมาก…

ไม่สิ! มันไม่ใช่จูบ! ไม่มีใครตั้งใจให้มันเกิดขึ้นทั้งนั้น แล้วน้องจะคิดมากทำไม

ผมควรพูดอะไรสักอย่างไหม?

ต้องอธิบายให้เธอสบายใจรึเปล่า?

ในขณะที่ผมมัวแต่คิด สายตายังเผลอจ้องอยู่ที่เดิม จนอีกฝ่ายเริ่มขยับตัวเหมือนไม่รู้จะวางมือไว้ตรงไหน สุดท้ายก็เลือกกำสายกระเป๋าตัวเองเอาไว้ น้องเม้มปากแน่นพลางหลุบตามองต่ำแบบคนที่เริ่มรู้ตัวว่าโดนมองมากเกินไป

และผมเองก็เพิ่งรู้… ว่าเผลอมองน้องนานเกินไปจริงๆ

แต่ยังไม่ทันได้พูดหรือทำอะไร เสียงไอ้พายุก็ดังขึ้นขัดจังหวะ

“กูไปเคลียร์ค่ารักษาดีกว่าเนอะ”

“อ้อ…!” เธอแทรกทันควัน เหมือนรอให้ใครเปิดช่องมานาน “เดี๋ยวรันจัดการเองค่ะ”

แล้วก็รีบหันหลังเดินออกไปทันที ไม่รอฟังคำทักท้วงใดๆ ทิ้งไว้แค่ผมกับสายตาประหลาดของไอ้พายุ

“ควยไร!” ผมหันไปจ้อง

“น้องโตขึ้นเยอะเลยเนาะ น่ารักด้วย”

ถ้าไม่ติดว่าเจ็บอยู่นะ ผมคงลุกไปตบกระบาลมันให้หัวหมุนแล้ว แต่ตอนนี้ทำได้แค่คาดโทษด้วยสายตา

“หยุดความคิดจังไรของมึงไว้ตรงนั้นเลยนะ!”

ความที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อนุบาล แค่คิ้วมันกระตุก ผมก็รู้แล้วว่าในหัวมันคิดอะไร ไอ้เรื่องที่จะมาชมเฉยๆ น่ะ … ฝันไปเหอะ ถ้าไม่หวังผล ก็ต้องแอบแฝงความคิดชั่วๆ

“กูก็แค่ชมปะ ยังไม่ทันว่าอะไรเลย ทำไม … หรือว่ามึงคิด”

ไอ้เวรนี่!

“ใครเขาจะไปจังไรเหมือนมึง”

“อ้อ…เรอะ” เกลียดการลอยหน้าลอยตาทำเป็นอ้อล้อล่อตีนของแม่งฉิบหาย และก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องมานั่งเถียงกับมันให้เสียเวลาชีวิต

“จะไปไหนก็รีบไป… ปะ”

ผมพ่นลมผ่านปลายจมูกแรงๆ ยกมือเสยผมลวกๆ ก่อนจะกดนิ้วคลึงขมับอยู่พักใหญ่ แล้วปล่อยสายตามองรอบห้องอย่างเผลอไผล ราวกับหวังว่าจะเห็น… ใครบางคน

ทั้งที่รู้แก่ใจว่าความเป็นไปได้แทบจะไม่มี

เฮ้อ… ต้องใช้เวลานานแค่ไหนนะ ถึงจะหลุดพ้นจากเรื่องบ้าๆ พวกนี้ได้สักที?