Evie's POV
Pagkatapos ng mala-interogation nina Janella at Mariana sa akin kanina. Nagpunta na kaagad kami dito sa bar para sa bachelorette party ni Janella. Hindi na ako nag-abalang magbihis pa. Nasa harapan namin ang mga nakakalasing na inumin. Tinagayan naman kami ni Mariana. Saka niya itinaas ang baso para mag-toast kami. Pero bago pa man, nagsalita muna siya.
"Tonight is the very last day na dalaga pa si Janella. So let's get wasted and just have fun tonight! Girls, don't mind the boys. Let's loosen up a bit!" masayang sabi ni Mariana saka nag-toast kaming tatlo.
"Hear, hear!" nakangiting wika ko naman.
Tama nga naman, kahit ngayong gabi lang makalimutan ko ang kagagahan ko kanina. Nakita ko ang lalaking binugbog ni Keith kanina. Nakangiti ito sa amin. In-invite din pala siya ni Mariana. Iba naman ang tingin na ipinukol nito sa akin pero binalewala ko iyon. Okupado ni Keith ang isipan ko. Parang kanina lang mukhang magkakaroon ng World War 3 sa pagit
Evie's POVNakauwi na kami mula sa lugar kung saan siya nagpropose. Pero bago pa man yun dumaan muna kami sa kanto kung saan nandoon ang dati kong inuupahan. Nakilala agad ako ni Aling Patty yung matagal ng nagtitinda ng ihaw ihaw dito sa amin."Evie! Matagal kitang di nakita. Gumaganda ka yata lalo, ineng." Nakangiti nitong sabi sa akin.Napangiti din ako sa kanya. Siya din pala yung madalas kong inuutangan ng ulam dati pero hindi naman niya ako sinisingil dahil may gusto sa akin yung anak niya. Pero nakapag-asawa na din ito at may anak na ngayon. Napansin niya si Keith sa likod ko. Nagniningning ang mga mata niya habang nakatingin kay Keith. Well di ko siya masisisi dahil napakagwapo at napakakisig talaga ng magiging future husband ko. Kinilig ako sa naisip. Tila nagtatanong ang mga mata ni ni Aling Patty sa akin kung sino si Keith."Siyanga pala, fiancee ko po, si Keith Andrei Kim. Love, si Aling Patty pala, dati kong kapitbahay." pakilala ko sa kanya.Agad namang lumapit si Keith
Keith's POV It was an ordinary Saturday afternoon, and yet, everything felt different. The air seemed to hum with anticipation as I walked beside Evie, her hand in mine, our fingers intertwined effortlessly like they had always belonged there. We’d spent the morning wandering through the city, stopping at our favorite café for coffee, just the two of us, with no rush, no distractions. And it felt perfect — the kind of ordinary day that made me realize how extraordinary she was to me. We wandered into the park by the river, the golden hues of the setting sun casting long shadows on the grass and the gentle hum of the world around us fading into the background. The peacefulness of it all made me feel like I could hear my own heartbeat, pounding in my chest like a countdown. It had been months in the making — the planning, the thinking, the rehearsing — and yet, now that I was here, with her, standing at the edge of this moment, the nerves were like a wild storm inside me. I had know
Evie's POVNapamulagat ang mga mata ko sa nakita. Gulat na mukha iyon ni Madame Kassandra habang nakatingin sa amin ni Keith. Nagpalipat-lipat ang tingin nito sa aming dalawa. Tila nagtatanong ang mga mata nito sa amin. Napahalukipkip ito habang di pa din niya ang inaalis ang nagpalipat-lipat na tingin niya sa aming dalawa."Well? Wala ba kayong balak sagutin ang tanong ko?" tanong nito sa amin na tila naiinip na.Binalingan ko si Keith. Nakangiti lamang ito sa akin. Tila lalong gumwapo ito sa paningin ko. Nawala yata lahat ng problema ko sa mundo nang makita ko ang ngiti niya. He's so sexy and I love him so much. Magulo ang buhok niya pero parang dumagdag pa yata iyon sa kagwapuhan niya. Parang gusto ko tuloy maglambitin sa leeg niya na parang sawa!"Answer your mom, Keith." tinig iyon ni Chairman Kim.Napabaling ulit ako sa kanila. Tila nakalimutan ko na nandoon nga pala ang mga magulang ni Keith. Bakit ba kasi nauuna pa ang kalandian ko?! Damn! Ang gwapo kasi ni Keith. Nakakadistra
Evie’s POVTahimik ang buong kwarto. Ang tunog ng aircon ay tila bumubulong, ngunit para sa akin, parang sigaw ito sa kawalan ng sagot mula sa kanya. Si Keith, nakahiga sa ospital bed, nakatitig sa akin nang hindi kumikibo. Hindi ko maintindihan kung bakit gano’n na lang siya tumingin—parang nagbabasa ng isang kwento na wala siyang intensyong tapusin.Ako naman, nakaupo sa maliit na upuan sa tabi ng kama niya. Pilit kong pinapakalma ang sarili. Pero sino ba naman ang kakalma sa ganitong sitwasyon? Kami lang ang narito sa kwarto. Walang ibang tao, walang ibang ingay. Nakakatakot ang ganitong klaseng katahimikan, lalo na kapag kasama mo ang taong hindi mo mabasa ang iniisip.Ang kamay niya ay nakahawak sa kamay ko. Mainit ang palad niya, ngunit nararamdaman kong nanginginig ito nang bahagya. Ang mga daliri niya, mahigpit ngunit banayad ang kapit, halos hindi umaalis sa singsing na suot ko. Ang singsing na ibinigay niya sa akin noong araw na halos hindi ko naisip na posible pa siyang maw
Evie's POVGabi na noon, tahimik ang paligid ng ospital, ngunit sa loob ng isip ko ay napakaingay. Nakatitig lamang ako sa puting kisame, naglalakbay ang mga mata sa kung ano-anong porma ng ilaw na sumasalamin doon. Nababagot ako ng husto, pero higit sa lahat, nami-miss ko si Keith. Ang bawat minuto ay parang oras, at ang bawat oras ay parang taon. Sabik na sabik na akong makita siya, marinig ang boses niya, at sabihin sa kanya ang matagal ko nang gustong sabihin—handa na akong magpakasal sa kanya.Bakit ba hindi ko kaagad tinanggap ang proposal niya? Naiinis ako sa sarili ko sa tuwing iniisip ko ang mga oras na nasayang dahil sa mga alinlangan ko. That day, I let my insecurities win. May mga taong nagsabi sa akin na hindi niya ako deserve, na hindi ko siya deserve, na hindi kami bagay. Noong una, hindi ko iyon pinansin, pero habang tumatagal, naging lason ito sa isipan ko. Lalong lumalim ang mga duda ko sa sarili ko. Sino nga ba ako para dalhin ang apelyido ng isang pamilya tulad ng K
Keith's POVThe waiting is unbearable. Every second feels like an eternity as I sit here, desperately clinging to the hope that there will be news about Evie soon. The thought of losing her... it’s a hollow, suffocating ache in my chest. My world would be nothing without her. She’s my light, my reason for living. I want to stand by her side, not just as a lover but as her husband. I want to wake up every day and see her smile, to hold her in my arms and never let go. I dream of being the father to our children, building a future together where every moment is filled with her presence. But right now, all of that feels so far away. Am I selfish for wanting all of this? Am I too greedy to wish for her to stay by my side forever?The memories won’t stop haunting me. This is my fault. If it weren’t for me, she wouldn’t be in this situation. She’s lying in critical condition because of the choices I made, the enemies I failed to stop. She saved me, not once, but over and over again. Even wh