Chapter 4 Ang Pagbabago ni Judith Dimaculangan

"S-STORM," bulalas ni Judith nang nasa sasakyan na sila ni Dr. Storm. Marahas na buntunghininga ang pinawalan ng lalaki kaya mas bumangon ang guilt sa kanyang dibdib. Hindi rin kasi niya maintindihan ang kanyang kanyang sarili kung bakit nag-react siya ng ganoon. Basta sobrang takot ang kanynag naramdaman habang humahakbang ito palapit sa kanya. 

Silang dalawa lang kasi sa loob ng library nito kaya naisip niya na wala siyang magiging laban kung sakaling may gawin itong masama sa kanya. Sa  kaisipang iyon ay bigla siyang nakaramdam ng takot kaya ninais niyang matakasan ito agad. 

Sa kaisipang nagtitili siya habang palapit si Dr. Storm sa kanya, parang gusto niyang lumubog sa sobrang kahihiyan. Kung bakit ba naman kasi naisip niya na maaari siya nitong halayin o patayin. 

Propesyunal at guwapo si Dr. Storm Davis kaya tiyak niyang hindi nito kakailanganing manghalay. Saka, bakit naman siya nito hahalayin gayung inaalok nga siya nito ng kasal? Tingin din niya, wala naman kakayahan si Dr. Storm na kumitil ng buhay. Hindi man niya ito gaanong kakilala pero pakiramdam niya ay safe siya kapag nasa paligid ito. 

"Hey," bulalas ni Storm. 

Sa pagkakataong iyon ay hindi n apagkairita ang maaaninag sa boses ni Dr. Storm kundi pag-aalala kaya bahagyang kumalmante nag kanyang pakiramdam. 

"Ano bang nangyayari sa'yo?"  Tanong nito. 

Oh, pakiramdam niya'y may dambuhalang kamay na humaplos sa kanyang puso. 

"I don't know," wika niya. 

"Hindi mo alam?" 

Tumango siya. Tiyak niyang masyadong napapantastikuhan si Dr. Storm sa kanyang sinabi. "Talaga lang may ganitong pagkakataon na nakakaramdam ako ng takot kapag…kapag para akong dagang nasusukol," wika niyang nalilito rin. Talaga kasing para siyang na-trapped sa kung saan at wala siyang malabasan. 

"Lagi mo bang nararamdaman iyan?" 

"Kapag may lalaking lumalapit sa akin tapos kaming dalawa lang," nahagilap niyang sabihin. Pagkaraan ay napapikit siya nang maalala niyang isang lalaking hinarang siya at pilit na nakipagkilala sa kanya. Kinukuha nito ang kanyang cellphone number. 

"Judith…"

Bigla siyang napapitlag sa tawag ni Dr. Storm. Medyo pabigla iyon kaya napahawak siya sa kanyang dibdib. Sa tapat ng kanyang puso. 

"Okay lang naman ako. Huwag mo akong alalahanin," nahagilap niyang sabihin. Sa palagay niya'y hindi na niya kailangang ikuwento rito na kaya na kaya walang lalaki na lumalapit sa kanya ay dahil nabalitaan ang nangyari sa lalaking tinaguriang campus crush. Nabugbog ito dahil sumigaw siya nang sumigaw na para bang hina-harass. 

Dahil nga nasa labas na sila ng eskwelahan at malapit lang naman ang bahay nila, agad siyang nasaloklolohan ng mga tambay na naroroon. Nabugbog ito. Nasira ang kaguwapuhan nito  dahil nabali ang ilong at natanggal ang isang ngipin. Mabuti na lang at hindi nagdemanda ang pamilya nito. May testigo naman kasing hina-harass siya nito.

"Sorry…"

"Saan?"

"Natakot kita kanina."

"Nag-over react lang ako," sabi niya. Ewan niya kung bakit nagiging OA siya kapag may lalaking lumalapit sa kanya gayung gustung-gusto naman niyang makatagpo ng two in one. Prince Charming at knight in shining armour. 

Lahat ng babae ay gustong makatagpo ng guwapong lalaki pero siyempre mas gusto niya iyong mayaman para magawa siyang maiahon sa kahirapan. Bigla siyang natigilan ng rumehistro sa kanyang utak na bukod sa guwapo si Storm, mayaman din ito. 

"Iyon lang?" Tanong nitong ewan kung naniniwala sa kanya o pinagdududahan ang kanyang sinabi. 

"Yes," wika niya kahit hindi niya alam kung ano nga ba ang dapat niyang isagot. 

HINDI man alam ni Storm kung anong eksaktong nangyari kay Judith, tiyak niyang mayroon itong trauma kung ang pagbabasehan ay ang reaction nito. 

Nabiktima ba ito ng…? Hindi na niya nagawa pang ituloy ang iniisip dahil kung mapapatotohanan niya nag kanyang hinala ay baka makapatay siya. 

Marahas na paghinga ang kanyang pinawalan. Hanggang sa maaari ay ayaw niyang kumawala sa kanyang sistema ang masamang bahagi ng kanyang pagkatao dahil tiyak na makakagawa siya ng hindi nararapat. 

Teka, bakit ba masyado siyang concern? Nagtatakang tanong niya sa sarili. Mabilis gumana ang kanyang utak kaya agad niyang nasagot ang sariling katanungan. Dahil siya ang rason kaya bumabalik ang trauma nito?

Iyon lang? Kunwa'y tanong ng isa pang bahagi ng kanyang isipan. 

Dahil si Judith Dimaculangan ay magiging asawa ko, mariin niyang sabi sa kanyang sarili pero bigla siyang natigilan. Magpapanggap lang naman sila ni Judith sa harapan ng kanyang Lola Anastacia. Hindi sila totoong ikakasal. 

Marahas na buntunghininga ang kanyang pinawalan. Ewan niya kung bakit bumigat ang kanyang dibdib.  

"Good Noon, brother."

Masyadong okupado ni Judith ang kanyang isipan kaya hindi niya napansin na mayroon palang ibang tao sa kanyang opisina. Malalim na buntunghininga lang ang kanyang pinawalan nang ma-realize niyang ang kanyang 'buwisita' ay si Jiwan, ang kapatid niya sa ina. 

Noong bata siya ay gusto niyang magkaroon ng kapatid pero kahit nangyari iyon, hindi siya naging masaya. Half brother lang naman niya si Jiwan at isang Indian ang ama nito. 

Dahil sa kataksilan ng kanyang ina ay maaga siyang nawalan ng ama. Kaya kahit sabihin ng lola niya na walang kasalanan si Jiwan, hindi pa rin dahilan iyon para matanggal niya ang nakababayang kapatid. 

"Evening na actually."

Bahagyang tawa ang pinawalan nito. "Good PM."

Pinigilan niya ang sarili mapikon. "Bakit nandito ka?"

"Gusto ko kasing saksihan ang pagpapakasal mo," wika nitong parang nang-iinis. 

"Damn," buwisit niyang sabi. Kung ang Lola Anastacia niya ay madali niyang mapapaikot, tiyak niyang hindi si Jiwan. 

"Wala ka talagang girlfriend, ano?" Nang-iinis na sabi nito sa kanya. 

"She's my fiancee."

Lumapad ang ngiti nito sa kanya. "Alam mo ba ang dahilan kaya ako nandito?" Tanong nito. 

Kahit na sa India ito nanirahan ng pagkatagal-tagal na panahon, diretso pa rin ito managalok. Ibig sabihin nu'n, matiyaga itong naturuan ng kanyang ina. Sa kaisipang iyon ay hindi niya napigilan ang mainis. Kapag kailangan niya ito ay palagi itong absent. 

Hindi siya nagtanong pero sinagot siya nito. "Para masiguro kong hindi mo kami maloloko."

Hindi siya nakakibo. Ni hindi niya makuhang magalit. Paano kasi niya gagawin iyon kung iyon talaga ang plano niya – ang lokohin nag kanyang Lola Anastacia. 

"So, kailan namin makikilala ang iyong fiancee?" Untag ni Jiwan. 

Kahit ngiting-ngiti sa kanya si Jiwan ng mga sandaling iyon, hindi pa rin niya magawang masiyahan sa pagmumukha nito. Carbon copy ito ng ama nitong Indiyano. Kaya, kapag nakikita niya ito'y naiisip niyang ito ang dahilan kaya namatay ang kanyang ama. 

"Sa Sabado," mabilis niyang sabi. Ang gusto kaai niya'y may maisagot siya sa kanyang half brother. 

"Tamang-tama, birthday ko," wika nito. 

"Damn," wika niya. Lalo siyang na-badtrip nnag makita niyang ngiting-ngiti si Jiwan na parang sinasabing tagumpay ang plano nito.  Ibig kasing sabihin nu'n, mapupuwersa siyang sumalo rito. Kaya, mararahas na buntunghininga ang kanyang pinawalan.  Hindi naman kasi ang tipo niya ang nagbabawi ng salita. anumang sabihin niya'y kanyang pinaninindigan.