Chapter 5: The Journalist with Lipstick Stains and Trust Issues

G****e, don’t fail me now.

Nakatitig ako sa screen ng laptop ko habang nakapatong ang paa sa mesa.

“Ethan Villareal scandal,”

“Ethan Villareal past,”

“Ethan Villareal girlfriend” wala. Puro business awards, charity events, at mga litrato niyang naka-suit na parang walking Wall Street magazine cover.

“Seriously? Wala man lang chismis?” bulong ko.

Pero hindi ako sumuko. Tinawagan ko ang isang kaibigan ng kaibigan na kaklase daw ni Ethan sa college.

“Hi, ikaw ba si Maxine?” tanong ko agad sa call.

“Oo, bakit? Sino ‘to?”

“Friend of a friend. Gusto ko lang sanang uh, may tanong lang ako tungkol kay Ethan Villareal.”

Tahimik.

“Teka, si THE Ethan Villareal? Yung hot tech guy?”

“Yup, yun nga.”

“Girl, wala akong alam. I mean, tahimik siya. Pero... may isang babaeng malapit sa kanya noon—journalist. Sofia yata ang pangalan. Medyo... kakaiba rin ‘yun.”

Bingo.

---

I found Sofia sa isang maliit na café malapit sa UP campus. Naka-shades siya kahit indoors, naka-red lipstick na parang kakagaling lang sa 80s disco, at may dalang notepad kahit wala namang ini-interview.

“Luna Reyes?” tanong niya habang ngumunguya ng ensaymada.

“Yup. Sofia?”

“Sino’ng nagpadala sa’yo? Ethan ba? FBI? O multo ng nakaraan niya?”

“Uh... ako lang po. Curious lang. Gusto ko lang siyang makilala.”

Tumango siya.

“Gusto mo ng chismis o katotohanan? Pareho silang masakit.”

“Yung totoo... pero baka ihalo natin ng konting kape.”

Umorder ako habang nagsimula siyang magsalita.

“Ethan was brilliant,” sabi niya.

“Too brilliant. May charm, may utak, may planong hindi mo maintindihan. Isa siyang walking riddle with nice hair.”

Napatawa ako.

“Nice hair talaga?”

“Girl, priority ‘yan. Pero seryoso, may mga panahong parang may itinatago siya. Isang araw sobrang close namin, the next—poof. Parang ghosting pero may confidentiality agreement.”

“Wait, like... legal?”

“Maybe. I’m a journalist, hindi abogado. Pero may isang bagay akong napansin he always avoids talking about his family.”

Napakunot noo ako.

“Wala bang kahit anong kwento? Childhood trauma? Pet hamster?”

“Wala. Pero may isa pa akong napansin lahat ng babae sa paligid niya? Nawawala.”

“Nawawala as in...?”

“As in nawawala sa picture. Social media wipeout. Deleted. Burado. Para bang may pattern.”

Tumahimik ako.

“Bakit mo siya iniimbestigahan?” tanong ni Sofia habang sinisipsip ang caramel macchiato niya like it’s tea.

“Honestly? Kasi parang hindi ko siya kilala. And yet… gusto ko siyang makilala.”

Tinitigan niya ako.

“Girl, kung ganyan ka na ngayon, ingat. Ethan is charming, but charm can be a defense mechanism. Or a trap.”

Tamang-tama, nag-text si Ethan.

Ethan: Coffee later? Same place. No secrets this time, promise.

Napatingin ako kay Sofia.

“Gusto mong malaman kung anong sikreto niya?” tanong niya habang pinupunasan ang lipstick sa tasa.

“Oo.”

“Then stop asking questions.”

“Huh?”

“Observe. Men like Ethan? Mas madaldal ang kilos kaysa bibig nila. Watch him. Not his words.”

---

Pagdating ko sa café, nandoon na siya. Naka-gray hoodie. Medyo gusot ang buhok. Cute in a

“I just woke up but still rich” way.

“Luna,” bati niya.

“Sorry kung weird ako kahapon.”

“Define weird,” biro ko.

“Yung ‘secret’ vibes ko. Gusto lang kita protektahan.”

“From what? You?”

Ngumiti siya, medyo awkward pero sincere.

“Maybe.”

Umupo ako.

“So… no secrets today?”

“Try me.”

“Okay. What’s your favorite childhood memory?”

Natawa siya.

“Ang hirap naman niyan. Akala ko ‘what’s your favorite coffee’ lang.”

“Sige, yun na lang. Favorite coffee?”

“Yung in-order mo kahapon.”

“Copycat.”

He leaned closer.

“Or maybe gusto ko lang malaman kung anong meron sa’yo.”

Napasinghot ako.

“Corny. Pero sige, noted.”

Tahimik kaming uminom ng kape.

“Luna,” sabi niya.

“Kung sakaling may hindi ka nagustuhan sa’kin… sa mga susunod na araw…”

“Too late,” sagot ko.

Napakunot-noo siya.

“Gusto na kitang maintindihan, Ethan. At masyado na akong curious para umatras.”

Tumingin siya sa akin. This time, walang ngiti.

“Baka ‘di mo magustuhan ang sagot.”

“Baka,” sagot ko,

“pero gusto ko pa ring itanong.”

Pagkatapos ng awkward na kape namin ni Ethan, hindi ko na maiwasang mag-isip. Parang may kulang—may mga sagot siyang hindi ko kayang kuhanin. Sabi ko nga, curious lang ako. Pero minsan, parang gusto ko nang magsalita at itanong, “Anong laro ang nilalaro mo, Ethan?”

Kaya’t hindi ko na rin tinantanan ang pagsisiyasat. Binuksan ko ulit ang laptop ko nang makauwi.

“Okay, G****e, time to get serious,” bulong ko.

Nagpatuloy ang paghahanap ko sa mga hindi masyadong visible na mga impormasyon—pati na rin sa mga dating kaklase ni Ethan. Isang gabi, nakatanggap ako ng message mula kay Sofia.

Sofia: “I’ve been thinking. I know someone who knows his family background. This could help you out. But it’s risky.”

“Risky? How?” tinanong ko, nang walang kamalay-malay sa magiging susunod na kaganapan.

Sofia: “Let’s just say the Villareals don’t like to be questioned. At the end of the day, your curiosity might cost you more than you think.”

Kahit medyo kabado, pinili ko na ituloy. “I’m in.”

Kinabukasan, nagkita kami ni Sofia sa isang bar sa may Makati. Hindi ko akalain na magkakaroon kami ng

“secret” mission na ganito.

“Ano ba ang tinitingnan mo kay Ethan?” tanong niya, habang umiinom ng whiskey.

“Gusto ko lang malaman kung sino siya,” sagot ko.

“Baka kasi iba na ang nakita ko sa kanya kumpara sa mga tao sa paligid niya.”

“Ah, ganun ba?” Inisip niyang mabuti.

“Well, ang alam ko lang, Ethan’s family is loaded, but they don’t like to show it. They prefer to stay low-key. Lalo na si Lolo Villareal, pinilit nilang itago ang history nila.”

“History nila?” tanong ko.

“Puwede mo bang i-share?”

Sofia tumango, kunyari’y nag-iisip.

“Okay, let’s say, kung ‘yung mga secrets ng pamilya ni Ethan ay isang puzzle, he’s the missing piece. Pero you won’t be able to solve it unless you get close to him. Kailangan mong maintindihan ang motivations niya.”

Habang pinapakinggan ko siya, parang may naiisip akong paraan para mag-get close kay Ethan. Hindi ko lang alam kung anong parte ng buhay ko ang matatamaan.

Pumasok ako sa café ng may bagong lakas at matalim na layunin. May konting kaba pero natutunan ko na kay Ethan hindi puwedeng basta-basta. Kailangan ko siyang pag aralan ng mabuti.

Pagtapasok ko, nakatayo siya malapit sa counter. Hindi ko inasahan na magkasabay kami ngayon again. Parang may twist na naman sa araw ko.

“Luna,” bati niya.

“You look... different today.”

“Ano'ng ibig mong sabihin?” tanong ko, medyo kinakabahan pero nagtangka nang magpatawa.

“Parang may mission ka na,” sagot niya, at tinitigan ako ng konti.

“You’re thinking about something.”

Tumingin ako sa mga mata niya. Hindi ko siya kayang basahin.

“Maybe I’m just thinking about getting more answers.”

“Answers?” Tumawa siya.

“I didn’t think I’d be the one you’re hunting for.”

“Hindi hunting,” sagot ko.

“More like... discovering.”

Napansin ko ang mga pagbabago sa galak ng mukha niya.