AMBER KHELLYKinabukasan ay maaga ngang gumising si Caitlin. Hindi ko alam kung maaga siyang gumising dahil kailangan o sadyang maaga lang talaga siyang gumigising sa umaga. Pagmulat ko kasi ng mga mata ko ay hindi ko na siya naabutan sa tabi ko. Pupungas pungas akong bumangon at tinungo ang banyo. Basa ang floor ng shower. She must be done taking a shower at naghihintay na sa akin sa sala. I took a quick shower. Paglabas ko ng kwarto ay kumalam ang sikmura ko sa bango ng aroma ng pagkaing nagmumula sa kusina. Napahawak tuloy ako sa nag aalburuto nang tiyan ko. Nakatalikod siya sa gawi ko kung kaya malaya kong napapanuod kung paano siya ingat na ingat sa bawat galaw niya sa kusina. Pinasadahan ko siya ng tingin. She's wearing my clothes. A fitted skinny jeans and a plain white polo. Wala sa sariling napangiti ako. Para akong tangang nakangiti habang tinititigan ang likod ni Caitlin. Pinagmasdan ko siyang abala sa harap ng kalan. Ano pa bang hahanapin ko?She's a wife material and she l
AMBER KHELLYPagkarating namin ng parking ay hindi muna kami lumabas ng kotse ni Caitlin. Hawak niya ang kamay ko habang nakahilig naman ang ulo nito sa balikat ko. Naglalambing ang girlfriend ko. Panakanaka niyang pinipisil ang hawak niyang kamay ko. Hindi na tuloy mabura bura ang ngiti sa labi ko"let's go babe" aya ko ngunit mas hinigpitan pa nito lalo ang hawak sa kamay ko. Mas idiniin rin nito ang sarili sa akin. Ramdam ko ang bilis ng tibok ng puso ko. Naranasan niyo narin ba iyong nasa tabi mo lang naman ang mahal mo pero ang puso mo hindi na magkamayaw sa pagrigudon sa loob ng dibdib niyo? Noon kapag may mga nababasa akong ganitong tagpo sa mga novel na binabasa ko ang nasa isip ko ay hindi naman ito totoo. Na kathang isip lamang ito ng mga author but now here i am, experiencing what exactly they have written about this kind of feelings ng mga binibida nila sa kwento. Pinatakan ko ng marahan na halik ang sintido niya at saka siya niyakap ng mahigpit."we will eat lunch togethe
AMBER KHELLYKinabukasan ay hindi ako pumasok. Masama ang pakiramdam ko at inaapoy pa ako ng lagnat. Panay ang tawag sa akin ni Iana at Caitlin. Hindi ako makabangon dahil sa bigat ng pakiramdam ko. Isama mo pang nilalamig ako. Nakasweater na ako at lahat lahat ngunit pakiramdam ko tumatagos parin ang lamig sa balat ko. Nakapatay na ang aircon ngunit nanginginig parin ako sa lamig. Ito ang mahirap kapag wala ka nang nanay. Walang mag aalaga at magpapakain sayo na gaya ng kung paano ako alagaan ni mommy noon.Nangilid ang luha ko sa muling paglitaw ni mommy sa ala ala ko. Sa kung paano siya mataranta every time i get sick. Hindi iyon aalis sa tabi ko hanggat hindi bumababa ang lagnat ko. Hindi iyon matutulog nang hindi ako napapakain at napapainom ng gamot.Bumalong ang luha ko. I miss my mom. I wish she was here. If only I could bring back that day. I'd rather catch the bullet for her. Losing a mother at an early age is not easy. It's not that easy. Mahirap. Masakit. Bumaluktot ako at
Kinabukasan nang magising ako ay wala na si Caitlin sa tabi ko. Maayos narin ang pakiramdam ko. Sabado ngayon at wala naman akong lakad kung kaya naghilamos at nag toothbrush na lamang muna ako bago lumabas ng kwarto. And as usual naabutan ko si Caitlin sa kusina na nagluluto. Amoy na amoy ko ang sinangag niya sa bungad palang ng pinto ng kwarto. Awtomatik na ang pagsilay ng malawak na ngiti sa labi ko. Sumisipol sipol pa siya habang abala sa harap ng kalan. Hawak hawak niya ang sense at nakapameywang. Lumapit ako. May namumuo nang pawis sa kanyang batok. Pinulupot ko ang mga braso ko sa maliit niyang beywang. Ohh gosh why so bango babe. Pinagpapawisan na siya sa lagay na yan pero ang bango parin."hey good morning sleepy head. Hungry already? just sit there, am almost done here" napasimangot ako sa sleepy head. Grabe siya. Napasarap lang ako ng tulog, paano ba naman kasi katabi ko ang pinakamabango at pinakamalambot na unan sa tabi ko. Ang sarap kaya niyang yakapin sa gabi. hayys. Tu
AMBER KHELLYMy birthday came. Tulad ng pangako ko kay daddy ay sa bahay namin ako magsecelebrate ng birthday ko. Nasa condo ako nang tumawag siya na sa bahay ako magdinner kasama sila ng bago niyang asawa at ang kinakapatid ko daw na hindi ko pa kailanman nakikita. Ito ang unang beses na makakaharap ko si tita Keanna. Nung kasal nila ay hindi ako pumunta. Kaya ngayong gabi ang unang pagkikita namin. Though nakita ko na siya minsan sa picture.Ayon kay daddy ay nagluto raw si tita. They even asked me kung gusto ko daw ng party but god, i am not into parties so i declined it."babe ano na, will you come with me? It's just a family dinner. I want to introduce you to daddy." nag aayos na ako. I just wore my hoody and a ripped jeans since magmomotor ako. I called her once again. Trying to convince her to come with me. "sorry babe bawi nalang ako bukas. I have something very important to do tonight eh. Matutulog nalang ako sa condo mo later" wala akong nagawa kung hindi ang hayaan na lama
CaitlinSobrang mapaglaro ng tadhana. Sa isang iglap lang biglang gumuho ang lahat. Sa isang gabi binawi niya ang masasayang araw na nakasama ko ang babaeng ilang taon kong pinangarap na makasama. Ang mga masasayang sandaling nagkasama kami ay katakot takot na sakit naman pala ang kapalit. Ang lahat ng pangarap ko kasama ang babaeng mahal ko ay bigla na lamang naglaho na parang bula sa biglaan niyang pagkawalan ng alaala.At ang malala pa, nakikipagmabutihan pa siya sa iba sa mismong harapan ko pa. Para akong dinudurog sa tuwing nakikita ko siyang lumalabas kasama ang taong nagiging dahilan na ngayon ng tawa at ngiti niya.Hindi ko na napigilan ang sarili ko at marahas na akong tumayo. Hindi na kaya ng mga mata ko ang nakikitang pag akbay akbay ng lalaking iyon kay Amber. Nakakairita at masakit sa mata.I could feel my heart aching when i walked passed them. Napapadalas na ang pagdalaw ng lalaking iyon dito. Sino naman ba ang mag aakala na ang lalaking naging dahilan ng away namin noo
CAITLINLove includes pain. They say, you don't love if you don't feel pain. That's right, how do you know you're in love if you don't hurt? But sometimes I can't help but ask god, why does it seem so painful? Doesn't it seem too much? Sa isang taong nakalipas na nakaratay si Amber sa hospital pakiramdam ko noon guguho ang mundo ko kapag hindi siya nagising. Kapag tuloyan niya akong iniwan.Yes after a year of being in coma, she wakes up but what the hell, she forgot me. Her mind chose to forget my existence. Noong araw na nagmulat siya ng mata akala ko noon maayos ang lahat dahil sa matamis niyang ngiti na unang sumilay sa magaganda niyang mga mata at mapupulang labi when i was the first to see her eyes.Pero akala ko lang pala iyon dahil sa mga unang salitang lumabas sa mga bibig niya. Aminado akong nagulat ako at hindi makapaniwala sa tanong niya. Ang "SINO KA?" na madalas linya sa mga drama at pelikula. Akalain niyo iyon, ang napapanuod ko lamang sa drama noon ay nangyayari na nga
CAITLINKinabukasan nang magising ako ay ang tila binibiyak na ulo ko ang bumungad sa akin. Sapo sapo ko ang ulo nang bumangon ako at nagtungong banyo. I took a quick warm shower. I wore my floral shift v-neck dress and paired it with my white sketcher rubber shoes since papasok ako ng hospital. Ang hospital na iniwan sa akin ng daddy.Pagbaba ko ay natigilan ako nang maabutan ko si Aira na tila masinsinang kausap si Amber sa sala. I couldn't help my self but to watched Amber back facing me. My favorite place. I used to hugged her from behind but now i can not even touch her. Not even the strands of her hair. And i'm missing her terribly. I heaved a sigh at naglakad na palapit sa kanila. Ngayong papalapit na naman ako sa kanya nagsisimula na namang magrigudon ang puso ko. Lagi na lang. Sabay pa silang nag angat ng tingin nang pababa na ako ng stairs. Iniwasan ko ang mapatingin kay Amber. Ang lakas kasi ng tibok ng puso ko. Pakiramdam ko lalabas na ito sa loob ko. Her stares makes me