Kabanata 3

"Magaling ka pala, kinilabitan ako sa boses mo, walang'ya nain-love na yata ako sa boses mo Ben," natatawang saad ni Owen sa akin.

"Mas kilabutan ka pa lalo, alam kong g'wapo ako pero hindi ako bakla gago," singhal ko rito saka kami naglakad na palabas.

Tuluyan akong natanggap sa music club na iyon, matatanggihan ba naman nila ako sa ganda ng boses ko baka kahit lalaki kiligin kapag kinantahan ko.

"Bro, pauwi ka na ba dalhin mo na 'tong gamit ko pauwi may practice pa kasi ako." Pabatong ibinigay ni kuya ang bag nito sa akin na mabilis ko namang nasalo, hindi na ako nakatanggi pa dahil matapos niya iyong maibigay sa akin ay agad na rin siyang tumalikod paalis na hindi manlang muna nagpasalamat. 

"Kapatid mo si Brent?" gulat na tanong ni Jade sa akin habang pinapanood namin ang papalayo nang bulto ni kuya.

"Oo," tipid kong sagot.

"Siya ang captain ng basketball, bakit hindi ka na lang sa basketball club sumali nandoon naman pala ang kuya mo," saad naman ni Austin pero hindi na ako nakasagot pa dahil wala naman silang alam kung paano kami magturingan ni kuya.

Mula sa malayo ay tanaw pa namin ito hanggang sa makita namin na salubungin nito si Corazon at yakapin. Unang beses kong nakita ang matamis na ngiting iyon ni Corazon na kahit malayo sila ramdam ko ang saya nito, ang matamis na ngiting iyon ay hindi para sa akin kun'di para sa kapatid ko.

Anong ibig sabihin noon?

"Kilala niya si Corazon?" wala sa sariling naitanong ko iyon.

"Si Corazon ay ang shota ng kuya mo," sagot ni Owen.

Muntik ko nang mabitawan ang hawak kong bag ni kuya matapos marinig iyon, kapag minamalas ka nga naman. 

Nu'ng araw na iyon nalaman ko na ang unang babaeng hinangaan ko ay malabo na palang maging akin dahil pag-aari na ng kuya ko.

"Pumayag si Mrs. Tan na magkaroon ng boyfriend ang anak niya?" naitanong ko pa rin iyon.

"Hindi mo ba kilala ang kuya mo? Kapatid mo siya pero wala ka manlang kaalam-alam, top student ang kuya mo rito at sikat na basketball player dito sa school, sigurado kahit sinong ina naman mas pipiliin ang karapat-dapat para sa anak nila, subrang perfect kaya ng kuya mo."

"At matalino pa," pagpapatuloy ni Jade sa sinabi ni Owen.

'Tama nga kayo subrang perfect naman talaga ni kuya dahil siya lang naman ang pinaka-magaling sa paningin ng lahat kahit pa mismong mga magulang namin at sa kaniya naka centro ang atensyon, samantalang ako tila ba isa lamang akong anino na taga-sunod sa kaniya umaasang may makakapansin kahit isa lang.' saad ko iyon sa isip ko na hindi ko na isinatinig pa, wala na rin namang saysay pa.

"Una na ako," nagpaalam na ako sa mga ito na mauuna nang umalis hindi na ako naghintay ng sagot nila at agad nang tumalikod.

Agad na akong nakauwi ng bahay matapos ang ilang minutong ginugol ko sa taxi na sinakyan ko pauwi.

"How was your school Ben?" salubong na tanong ni mom ng makapasok ako ng bahay matapos kong makauwi.

"Ayos pa naman nakatayo pa," pilisopo kong sagot rito na ikinasalubong ng kilay niya.

"Ang kuya mo nasa'n hindi pa ba kayo sabay na umuwi?" Inabot ko kay mom ang dala-dala kong bag ni kuya at tiningnan naman niya iyon bago tinanggap ang inabot ko.

"Ayan ang bag niya, nauna nang umuwi sa may-ari," walang modo ko pa ring sagot saka ko na ito tinalikuran. 

Dumiretso na ako sa silid ko at hindi na hinintay pang magsalita ulit si mom para kausapin ako, subrang layo ng loob ko sa mga magulang ko pati na rin sa kapatid ko dahil hindi ko naman ito nakasamang lumaki.

Halos dalawang taon pa nga lang yata akong nakatira sa bahay na ito kasama sila, kaya naman hirap na hirap akong pakisamahan silang lahat.

Sa pudir ni lola ako lumaki simula ng magkaisip ako at lumaki, kaya naman hindi ninyo ako masisi kung bakit hindi ko magawang tratuhin ng maayos ang mga magulang ko, kung paano dapat tratuhin ng isang anak ang kanilang mga magulang.

Simula ng magkaroon ako ng muwang sa mundo wala akong ibang hiniling kung hindi ang maransan ang buhay na may kumpletong pamilya na nakakasama sa tahanan ngunit ipinagkait nila sa akin ang pagkakataong iyon.

Abala sa trabaho sina mom at dad kaya si lola ang nag-alaga sa akin, simula noon.

Ngunit nakakapagtakang si kuya nga nagagawa nilang alagaan pero ako hindi, bukod tanging ako lang naman kasi ang pinaalagaan nila kay lola habang si kuya ay nakakasama nila sa isang bahay kaya kahit si kuya hindi ko rin magawang kilalanin ang ugali dahil lumaki akong hindi ito kasama.

Sa murang isipan ko, minsan ko nang naitanong sa sarili ko,

'si kuya lang ba ang mahal nila?' 

'si kuya lang ba ang anak nila?' 

'bakit si kuya lang lahat ang napagtutuunan nila ng pansin?'

Kung ang simpleng mga bata noon ay walang ginawa kung hindi ang maglaro at magsaya, ako hindi, dahil sa mura kong edad wala akong ginawa kung hindi ang magtanim ng sama ng loob sa mga magulang ko kasabay ng inggit sa sarili kong kapatid.

Hindi ninyo ako masisi dahil kahit isang beses hindi ko manlang kasi naranasan na tumira sa isang bahay noon kasama sila at masasabi kong isa kaming pamilya, dahil kahit si dad hindi ko rin maunawaan na tila ba sa tuwing nakikita ako nito parang isang pagkakamali na nabuhay ako sa mundong ito.

Iyon ang hindi ko maunawaan, kahit katiting manlang sanang pagmamahal mula kay dad ay tila mahirap pang makuha ng isang tulad ko.

Simula pagkabata ay lumaki ako sa piling ni lola, ipinaramdam nito sa akin na kamahal-mahal rin akong anak, ngunit kahit na ibuhos pa siguro ni lola sa akin ang buong pagmamahal niya ramdam kong hindi iyon sapat dahil kulang na kulang iyon, ang pagmamahal mula sa mga magulang ko ang tanging pinakahahangad kong maramdaman, hindi nila ako pinabayaan dahil naibibigay naman ni mom lahat ng gusto ko kahit hindi nila ako nakakasama ngunit lingid sa kaalaman nilang hindi iyon ang nais ko.

Hanggang sa nasanay na lamang akong hindi na umaasa pa na maramdaman iyon mula sa kanila, nabuhay ako sa sama ng loob habang ang inggit ay tuluyang namahay sa buong pagkatao ko, 'yung inggit na kahit pinipilit kong kalimutan hindi ko magawa, 'yung inggit na unti-unti akong pinapatay.

Sino ang hindi maiingit kung si kuya ay minamahal nila habang ako ay hindi.

Sino ang hindi maiinggit kung si kuya nakikita kong may mga bagong mga gamit samantalang ako wala.

Sino ang hindi maiingit kung si kuya ay nakakakain ng masasarap na pagkain samantalang ako hindi.

Sino ang hindi maiingit kung umpisa pa lang ginawa mo na ang lahat upang ipagmalaki rin nila ngunit hindi pa rin naging sapat.

Ramdam ko ang hirap, ngunit alam kung hindi nila iyon mauunawaan. Sinubukan kung makakuha ng matataas na marka baka sakaling maipagmalaki nila ako ngunit kahit anong subok ko kulang pa rin upang mapantayan ko ang galing ni kuya, kulang na kulang ang 90 porsiyentong marka ko kumpara sa 98 porsiyentong marka ni kuya.

Noong araw ng graduation ni kuya sa elementary nandoon ako, pinanood ko siyang sinasabitan ni dad ng medalya sa taas ng intablado bilang valedictorian at nakita ko ang saya nina mom at dad na makita ang mga medalyang nakasabit sa leeg na iyon ni kuya, gusto kong maging masaya noong araw na iyon ngunit inggit pa rin ang nanaig sa akin umaasang sana ganoon din nila ako ipagmalaki.

At nang dumating ang araw din ng aking pagtatapos wala kahit isa man sa mga ito ang dumalo upang saksihan ang araw ng aking pagtatapos, tanging si lola lang ang naroon pilit akong pinapasaya dahil kahit papaano top 2 ako, wala sina mom upang batiin manlang sana ako.

Lumuluha ako noon sa harap ng hapag habang nakahain ang mainit-init pang pansit na inihanda ni lola para sa akin, pilit kong kinain iyon upang hindi naman masayang ang hinanda niya para sa akin, habang puno ng hinanakit ang nasa loob ko na wala kahit isa man ang dumalo sa araw na iyon para sa akin.

Nang tumungtong ng high school ay tuluyan ko nang binago ang sarili ko, hindi ko na kailangan ng mataas na marka wala namang matutuwa roon, simula noon kinuha na ulit ako nina mom kay lola at tumira na ako kasama nila sa malaking bahay na parang hindi ko rin naman kilala ang mga nakatira kahit pa pamilya ko pa sila, hindi na ako nakaramdam pa ng tuwa roon dahil sanay naman na akong mabuhay na wala sila.

Binago ko ang lahat sa akin ginagawa ko ang gusto ko na alam kong ikagagalit nila, nawala ang respeto ko sa mga magulang ko, pagbubulakbol na lang lagi ang alam kong gawin wala naman na akong silbi para saan pa at mag-aaral.

Noong araw na iyon sinabi ko sa sarili ko na pagod na ako, pagod na akong gawin ang lahat para lang ipagmalaki nila, pagod na akong maghangad ng pagmamahal kung alam ko namang hindi ko mararamdaman pa.