ตอนที่ 12 ความร่วมมือจาก Zenith Mall

"ข้าขอสัญญาว่าจะรักเจ้าไปตลอดกาล แม้กาลเวลาจะเปลี่ยนแปลงไปก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงใจของข้าได้"

คำพูดของนักแสดงชายสะกดทุกสายตาและสัมผัสหัวใจของผู้ชมทุกคน ทำให้ห้องโถงเต็มไปด้วยเสียงปรบมือดังกึกก้อง

“ฉันพร้อมแล้วที่จะเป็นของคุณตลอดกาล...”

นักแสดงฝ่ายหญิงเปล่งวาจา ก่อนที่นักแสดงชายซึ่งเป็นแวมไพร์จะโอบกอดเธอไว้ และค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้คอของนักแสดงสาวอย่างช้าๆและฝังเขี้ยวแหลมคมลงไปที่คอของหญิงสาว แสงไฟแฟลชสว่างขึ้นเป็นช่วงๆ เพื่อเน้นย้ำความตื่นเต้น

ผู้คนต่างปรบมือโห่ร้องด้วยความตื่นเต้นที่ได้เห็นการแสดงอันน่าทึ้งนี้

“ขอบคุณการแสดงที่ตื่นตาตื่นใจมากๆครับ และ ณ เวลานี้ที่ทุกท่านรอคอยก็มาถึง คือการเปิดตัวไวน์รสชาติใหม่จากบริษัท Rewat Legacy!”

หลังจากสิ้นเสียงประกาศของพิธีกร เอฟเฟคควันสีขาวก็พวยพุ่งออกมาคล้ายหมอกจางๆ เผยให้เห็นแท่นเลื่อนวางไวน์อัตโนมัติที่ค่อยๆ เลื่อนออกมาจากความมืดช้าๆ

“ขอเชิญท่านประธานกรรมการบริษัท Rewat Legacy คุณปวิธ เรวัตทรัพย์โภคิน ขึ้นมาเป็นประธานในพิธีเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ของเรา ขอเสียงปรบมือดังๆ ต้อนรับท่านด้วยครับ”

ชายหนุ่มสัญชาติไทย วัย 35 ปี รูปร่างสูงสง่าในชุดสูทสีดำสุดคลาสสิก ก้าวขึ้นเวทีด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น พร้อมกล่าวต้อนรับแขกผู้มีเกียรติทุกท่านที่มาร่วมงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ในครั้งนี้

ภาพตรงหน้าทำให้วาววาอ้าปากตกตะลึง

วาววาเงยหน้ามองชายหนุ่มบนเวที ตัวละครอีกหนึ่งตัวในนิยายของเธอที่เคยจินตนาการไว้นั้นปรากฏตรงหน้าอย่างไม่น่าเชื่อ ปวิธคือลูกหลานตระกูลที่รู้ความลับของเชนทร์

และที่สำคัญเหตุการณ์เปิดตัวไวน์นี้ ไม่เคยอยู่ในพล็อตเรื่องใดๆ ของเธอ ความสับสนผุดขึ้นมาในใจ เธอเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองว่า หรือแท้จริงแล้วเธอเองต่างหากที่เป็นตัวละครในเรื่องราวที่คนอื่นเขียนขึ้นแทนนะ

“และในวันนี้...”

เสียงของปวิธค่อยๆ ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบกริบ ทุกสายตาจับจ้องมาที่เขา

“ได้รับเกียรติอย่างสูงที่จะให้ทุกท่านได้พบกับผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของบริษัท Rewat Legacy และผู้คิดค้นรสชาติไวน์ตัวใหม่ของเราในวันนี้...”

คำพูดของปวิธเพียงแค่ประโยคเดียวก็ทำให้ใจของวาววาสั่นระรัว เธอจ้องมองบนเวทีตาไม่กระพริบ ลุ้นวาจาจากปวิธบนเวทีว่าจะกล่าวชื่อเดียวกับที่เธอคิดไว้หรือไม่

“ขอเสียงปรบมือต้อนรับ คุณราเชนทร์ เรวัตทรัพย์โภคิน ด้วยครับ”

แล้วสิ่งที่เธอคาดเดาก็ถูกต้อง...

ปวิธกล่าวพร้อมกับถอยกลับไปด้านข้างเวที เสียงปรบมือดังกึกก้องก้องกังวานไปทั่วห้องโถง ร่างสูงสง่าในชุดสูทสีดำค่อยๆ เดินออกมาจากหลังเวที ใบหน้าหล่อเหลาคมคายสไตล์ตะวันตกเผยให้เห็นดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่กวาดมองรอบห้อง เมื่อมาถึงกลางเวที เขาหยุดยืนพร้อมรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะเอ่ยทักทายแขกทุกคนด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“สวัสดีครับ”

เสียงปรบมือยังคงดังไม่ขาดสาย โดยเฉพาะจากเหล่าสุภาพสตรีที่ต่างพากันส่งยิ้มให้กับเชนทร์เพราะชื่นชมความหล่อเหลาของเขาที่ลุคเป็นชาวยุโรปแต่สามารถการพูดภาษาไทยได้อย่างคล่องแคล่ว ทำให้เชนทร์กลายเป็นจุดสนใจของงานในคืนนี้ ไม่เว้นแม้แต่มิเกล

“แกกก! หล่อมากกกก เคยได้ยินแต่ชื่อ เพิ่งจะเคยเห็นตัวจริงก็วันนี้ แกๆๆๆ แกกก!” มิเกลพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นพลางสะกิดวาววารัวๆ

“เออฉันรู้แล้ว”

สายตาของวาววามองตรงไปที่เชนทร์บนเวทีอย่างตั้งใจ คำถามเป็นพันเป็นหมื่นแล่นเข้ามาในหัว จะมีตัวละครไหนในนิยายของเธออีกที่หลุดออกมา มีความเป็นไปได้หรือไม่ที่อันนาจะหลุดออกมาจากนิยายเธอเช่นกัน

"วา!"

เสียงเรียกของมิเกลดังขึ้น ทำให้วาววาสะดุ้ง หลุดจากภวังค์แห่งความคิดที่วนเวียนอยู่

“วา! เขาเรียกแก!”

"หา?!" วาววาเบิกตากว้าง สีหน้าเต็มไปด้วยความงงงวย ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุนในขณะนั้น สายตาทุกคู่ในห้องต่างจับจ้องมาที่เธอ

“คุณราเชนทร์ประกาศว่ามีโปรเจคทำร่วมกับ Zenith Mall แกต้องขึ้นไปบนเวทีแล้ว เขาเชิญแก”

เพียงเสี้ยววินาทีที่วาววาปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับความคิดของตัวเอง จนพลาดฟังสิ่งที่ราเชนทร์พูดบนเวทีไปเมื่อครู่ไปเสียสนิท

ร่างเล็กในชุดราตรีสีแดงเมอเมดลุกจากที่นั่งของเธออย่างช้าๆ เพื่อเดินตรงไปยังเวที และยืนเคียงข้างราเชนทร์ผู้สง่างาม

“ขอเสียงปรบมือต้อนรับคุณวาววา จาก Zenith Mall อีกครั้งครับ”

เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วห้อง วาววาได้แต่ฉีกยิ้มเจื่อน โครงการที่บริษัทของเขาจะทำร่วมกับ Zenith Mall นั้นไม่มีอยู่ในหัวของเธอแม้แต่น้อย

เชนทร์ยื่นไมค์ให้วาววาได้กล่าวเกี่ยวกับโปรเจคของทั้งสอง มือเล็กรับไมค์มาด้วยท่าทีกังวลเล็กน้อย เธอต้องคิดวิธีแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าให้ไวที่สุด

“สวัสดีค่ะ วาววา วารีริน รัตนพิพัฒน์วงศ์ จาก Zenith Mall ค่ะ” วาววากล่าวด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ พร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส

“การได้ร่วมงานกับ Rewat Legacy ในครั้งนี้ ถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งสำหรับ Zenith Mall อย่างไรแล้วขอเชิญทุกท่านร่วมติดตามความพิเศษของโปรเจคนี้ไปด้วยกันนะคะ”

เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง สตาฟสาวคนหนึ่งก้าวออกมา มอบช่อดอกไม้สีขาวช่อโตให้ราเชนทร์ ก่อนที่เขาจะหันไปทางวาววาและมอบช่อดอกไม้นั้นพร้อมกับรอยยิ้มบางให้กับเธอ

วาววาส่งยิ้มรับช่อดอกไม้ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อพบว่าดอกไม้สีขาวช่อโตนั้นเต็มไปด้วยดอกแก้ว ดอกไม้ที่เป็นสาเหตุให้เธอจามไม่หยุดทุกครั้งที่ได้กลิ่น เธอปรายตามองเขม็งราเชนทร์ราวกับจะเปิดศึกต่อสู้

"ขอบคุณทั้งสองท่านมากครับ" พิธีกรกล่าวพลางเดินขึ้นมายังเวที "และขอเชิญทุกท่านร่วมลิ้มลองเมนูพิเศษจากเชฟของเรา คู่กับไวน์ชั้นเลิศในค่ำคืนนี้ได้เลยครับ"

เสียงเพลงคลอเบาๆ ขณะที่วาววาเดินเคียงข้างราเชนทร์มาที่โต๊ะ ปวิธที่มาประจำที่นั่งโต๊ะเดียวกับวาววาลุกขึ้นยืนทักทายเธอด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดีครับคุณวาววา”

“ส..สวัสดีค่ะ” วาววากล่าวทักทายกลับปวิธพร้อมแอบยู่จมูกกลั้นจามเล็กน้อย

“ถ้าคุณสมิธและคุณกานต์แก้วไม่ติดไปทริปต่างประเทศ สงสัยผมคงไม่ได้เห็นว่าทั้งสองมีลูกสาวสวยขนาดนี้นะครับ” ปวิธกล่าวชมวาววา

“คุณปวิธก็ชมเกินไปค่ะ”

“พอดีผมคุยกับคุณสมิธเรื่องโครงการนี้คร่าวๆ แล้วครับ แต่ยังไม่ได้ลงรายละเอียดอะไรมากนัก วันนี้เลยถือโอกาสเปิดตัวอย่างเป็นทางการเลยทีเดียว” ปวิธกล่าว “คุณวาววาคงทราบเรื่องนี้อยู่บ้างแล้วสินะครับ”

เขาสังเกตเห็นความประหม่าของวาววาบนเวทีเมื่อครู่ จึงเอ่ยปากถามเพื่อความแน่ใจ

"วาไม่ค่อยทราบรายละเอียดของโปรเจคนี้เท่าไหร่ค่ะ แต่จะรีบไปสอบถามคุณพ่อให้ชัดเจนนะคะ" วาววาเอ่ยขึ้นเสียงเบาพลางยกมือขึ้นบังจมูกที่เริ่มมีอาการจามจากกลิ่นหอมหวานของดอกแก้วจากช่อดอกไม้ในมือของเธอ

“ยังไงเดี๋ยวผมนัดคุยรายละเอียดเพิ่มเติมอีกครั้งนะ”

“ได้เลยค่ะ”

"จะยืนอีกนานไหมครับคุณผู้บริหาร" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นขัดจังหวะของวาววา ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง ก่อนจะพบกับดวงตาคมกริบของเชนทร์ที่กำลังมองมาที่เธอ "เชิญนั่งได้เลยครับ"

เขาพูดพร้อมผายมือให้เธอเคลื่อนตัวไปบริเวณที่นั่งของเธอเพราะตอนนี้เธอกำลังยืนบังที่นั่งของเขาอยู่

"ขอบคุณค่ะ!" วาววาเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มบางตามมารยาท ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ ร่างสูงของราเชนทร์เคลื่อนตามมาอย่างนุ่มนวล นั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ เธอ

“แก! เราได้นั่งโต๊ะเดียวกับคุณราเชนทร์ด้วย!” มิเกลที่นั่งข้างๆวาววากระซิบกระซาบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ

"ฮัด...ฮัด!" วาววาพยายามกลั้นเสียงจามสุดชีวิต หวังจะไม่ให้เสียงดังรบกวนบรรยากาศบนโต๊ะอาหารที่รายล้อมไปด้วยบุคคลสำคัญ

“วา...แกโอเคไหม จมูกแดงเชียว?” มิเกลที่สังเกตเห็นความผิดปกติของเพื่อนรัก เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

วาววาพยักหน้ารับเบาๆ

"ฮัด..ช!" วาววาต้องรีบยกมือขึ้นปิดจมูกแน่น กลิ่นดอกแก้วที่ลอยมาแตะจมูก กลับกลายเป็นศัตรูตัวฉกาจที่ทำให้เธอแทบจะทนไม่ไหว

ในที่สุดเธอจำต้องขอตัวออกไปพร้อมกับช่อดอกไม้ในมือติดตัวไปด้วยหวังหาที่ทิ้งมันให้พ้นๆ

“ขอตัวสักครู่นะคะ”

เรียวขาเล็กก้าวฉับๆ ผ่านประตูห้องบอลรูมสุดหรู ดวงตาคู่สวยสอดส่องหาห้องน้ำอย่างร้อนรน แต่ยังไม่ทันจะถึงเป้าหมาย ก็ถูกแรงดึงที่ข้อมือให้เธอหันกลับมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่มผู้ดึงรั้งข้อมือคนนี้เสียก่อน

“พี่เพทาย?...” วาววารีบดึงมือกลับ “วารีบ ขอตัวนะคะ”

“เดี๋ยว!” เขาก้าวข้ามมาขวางทางเธอทันควัน “ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างวาววาก็มาออกงานได้เหมือนกัน”

ริมฝีปากหนาเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขณะที่สายตาของเขาไล่เรียงไปตามเรือนร่างอรชรอันเย้ายวนของเธอในชุดเดรสสีแดงสดนี้

“ฮัดชิ่ววว!”

วาววาจามออกมาเสียงดัง กลิ่นดอกแก้วที่หอมฟุ้งทั่วบริเวณจากช่อดอกไม้ในมือของเธอดูจะไม่ถูกชะตาเธอเอาเสียเลย

เพทายที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ถึงกับสะดุ้งโหยง ถอยหลังไปหนึ่งก้าว ใบหน้าของวาววาแดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่เธอกำลังพยายามกลั้นอาการแพ้กลิ่นดอกไม้ไว้

"จามแล้วก็ปิดปากหน่อยสิครับวา" เพทายเอ่ยเสียงเรียบพลางหรี่ตามองวาววาด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปราวกับฟ้าและเหว จากที่ขยะแขยงเมื่อครู่ กลับกลายเป็นประกายเจ้าชู้เย้ายวน

จมูกแดงก่ำราวกับมะเขือเทศสุก วาววาอดไม่ได้ที่จะขยี้เบาๆ ความรู้สึกคันจมูกทำให้เธอหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม วาววาไม่อยากเสียเวลาเถียงกับเพทายอีกแล้ว จึงเลือกที่จะเดินจากไป แต่ดูเหมือนเพทายจะไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ

“เพราะราเชนทร์มันรวยกว่าใช่ไหม วาถึงเลิกกับพี่แล้วไปหามัน?”

เขาก้าวเดินตามหลังวาววาไปติดๆ วาววาเลือกที่จะไม่ต่อปากต่อคำแต่เลี่ยงที่จะเดินหนีไปแทน

“ทีกับพี่ไม่ยอมให้แตะเนื้อต้องตัว ที่กับมันถวายทั้งตัวทั้งใจเลยใช่ไหม?  ”

“ฮัดเช่ยยย!!!” วาววาหยุดกึกก่อนจะหันมามองเพทายด้วยความโกรธ

ยังไม่ทันที่วาววาจะได้เถียงอะไรออกไป เสียงทุ้มเข้มของเชนทร์ก็ดังขึ้นแทรกกลางเสียก่อน

“อย่าดูถูกแขก VVIP ของผมสิครับ”

เสียงกล่าวทักทายอย่างไม่เป็นทางการดังขึ้นจากด้านหลังของเพทาย ก่อนร่างสูงสง่าของเชนทร์จะปรากฏ

เพทายก้าวถอยห่างมือที่สามในความคิดเขา ร่างกายของเขาสั่นเทาด้วยความกลัว แต่ในดวงตาคู่คมกลับฉายแววแห่งความแข็งกร้าวราวกับจะเผาผลาญทุกสิ่งที่ขวางหน้า

เชนทร์ปรายตามองนิ้วของเพทายที่เขาเคยหักมัน ตอนนี้ถูกพันด้วยผ้าพันแผลสีขาวเพื่อรอการสมานตัวของกระดูก

“แผลเดิมดูเหมือนจะยังไม่หายดี ต้องการแผลใหม่เหรอครับ?”

“อย่าคิดว่าตัวเองใหญ่โต แล้วจะทำอะไรใครก็ได้ตามใจ” คำพูดท้าทายเชนทร์ด้วยสายตาที่แข็งกร้าว

เชนทร์พ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย มองเพทายด้วยสายตาเย็นชา

“เอาเถอะ” เขาตัดบท “ผมขอตัวแขก VVIP ของผมนะครับ”

มือหนาของเชนทร์แตะลงบนเอวบางของวาววา ก่อนจะออกแรงดันเบาๆให้เธอเดินไปข้างหน้ากับเขา มองข้ามความโกรธเกรี้ยวของเพทายไปอย่างไม่ใส่ใจ

“ฮัดชิ่ว! ฮัดชิ่วววว!!!”