ตอนที่ 18 บางสิ่งในใจเชนทร์ที่เปลี่ยนไป

ในห้องนั่งเล่นของบ้านพักตากอากาศหลังใหญ่ที่ราเชนทร์เป็นเจ้าของ วาววาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวนุ่ม ร่างกายยังคงสั่นระริกจากความตกใจที่เชนทร์อุ้มเธอกระโดดข้ามสิ่งกีดขวางมาเป็นระยะทางไกลถึงสองกิโลเมตรในพริบตา

“ถ้าฉันช็อคตายไปจะทำยังไงหา!!!” วาววาโพล่งออกมาด้วยความหงุดหงิดและยังคงหอบหายใจแรงอยู่

“ให้กัดไหมละ จะได้เป็นอมตะเหมือนกัน?”

แววตาของเธอจ้องเขม็งไปที่เจ้าแวมไพร์ พลางคิดในใจอย่างหงุดหงิดถึงตัวละครเจ้าแวมไพร์ที่เธอสร้างขึ้นมา โรแมนติกเฉพาะกับอันนา แต่กับคนอื่นนั้นขวางโลกใส่ทุกคน

“ขอบคุณที่ให้ยืม” เชนทร์กล่าวพร้อมยื่นไอแพดของวาววาคืนให้เธอ

วาววารับไอแพดคืนมาพร้อมกับสายตาที่เปลี่ยนไปจากความขุ่นเคืองเมื่อครู่ กลายเป็นความสงสัยเล็กๆ

“ไม่ใช้แล้วเหรอ?” เธอถาม

“ไม่แล้วล่ะ” เชนทร์ตอบพร้อมคว้าขวดไวน์แดงที่ถูกเตรียมอยู่บนโต๊ะมา แล้วรินมันลงไปในแก้วคริสตัลสองใบอย่างเชื่องช้าด้วยแววตาว่างเปล่า เขาส่งแก้วหนึ่งให้วาววา และยกอีกแก้วของตัวเองขึ้นดื่ม

วาววาสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงบางอย่าง ความกระตือรือร้นที่เคยมีในการตามหาอันนาตอนนี้ดูเหมือนจะลดน้อยลงไปมาก ทำไมกันนะ... เกิดอะไรขึ้นกับเขา

“นายซื้อตึกนั้นแล้วไม่ใช่เหรอ?”

หลังจากที่เขาซื้อตึกคาเฟ่เก่าในราคาที่สูงเกินจริง และหายตัวไปนานหลายวัน วาววาอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมอยู่ๆในวันนี้เหมือนเขาจะล้มเลิกจุดมุ่งหมายในการตามหาอันนา

“ขายทิ้งไปแล้ว...ผมว่าจะเลิกตามหาอันนาแล้วล่ะ”

คำพูดของเชนทร์ทำให้วาววาเกิดคำถามมากมาย เป็นไปได้ยังไงที่เจ้าแวมไพร์ที่รักอันนาอย่างบ้าคลั่ง จะสามารถเปลี่ยนแปลงความรู้สึกไปได้ขนาดนี้

“ทำไมล่ะ?” วาววาเอ่ยถาม

ไม่มีคำตอบใดออกมาจากปาก

เชนทร์หรี่ตาลงเล็กน้อย ดวงตาสีเลือดเข้มเหลือบมองผู้ถาม ก่อนจะยกแก้วไวน์ขึ้นจรดริมฝีปาก ดื่มด่ำรสชาติแห่งความเงียบ

บรรยากาศเงียบสงัดจนอึดอัดเกินไป วาววาอยากให้เชนทร์พูดอะไรสักอย่าง แต่ดูเหมือนเขาจะจมอยู่กับความคิดของตัวเอง

ไม่พูดก็ไม่เป็นไร เธอดื่มไวน์ในแก้วนี้หมดเมื่อไหร่ จะปลีกตัวขึ้นห้องไปพักผ่อนดีกว่า

ดวงตาคู่สวยกวาดมองสำรวจรายละเอียดต่างๆในห้องนั่งเล่นเป็นครั้งแรก เฟอร์นิเจอร์หรูหราที่รายล้อมรอบตัวเธอราวกับอยู่ในปราสาทเจ้าหญิง ดอกกุหลาบแดงสดใสที่วางประดับสวยงามอยู่ทั่วห้อง และแล้วสายตาของเธอก็สะดุดเข้ากับเปียโนตัวสวยตั้งเงียบเชียบอยู่มุมห้อง

เพียงแค่เห็นเปียโนตัวนี้ เธอก็อดนึกถึงฉากในนิยายที่เคยเขียนไม่ได้ เชนทร์ที่สอนอันนาเล่นเปียโน เป็นบรรยากาศที่แวมไพร์หนุ่มและมนุษย์สาวสวยได้ใช้เวลาร่วมกันอย่างโรแมนติก

“อยากเล่นเหรอ?” เชนทร์เอ่ยถามเมื่อเห็นวาววาจ้องไปที่เปียโนได้สักพัก “ถ้าเล่นไม่เป็นก็ไปฝึกก่อน อย่าไปจิ้มมั่ว เสียงมันจะดังจนทำลายประสาทหูคนที่ได้ยิน”

วาววาเบ้ปากเบะเล็กน้อย เผยแววตาของความไม่พอใจ

“เล่นไม่เป็น! แต่อยากจะเล่น!”

แก้วไวน์ในมือเล็กถูกวางลงบนโต๊ะอย่างแผ่วเบา ก่อนที่วาววาจะลุกขึ้นและเดินไปยังเปียโน

“เสียบรรยากาศจิบไ..ว”

คำพูดของเชนทร์ค้างอยู่ในอากาศ เมื่อเสียงเปียโนที่วาววาบรรเลงขึ้นมาอย่างกะทันหัน กลบเสียงของเขาจนหมดสิ้น

นิ้วเรียวสวยของวาววาเคลื่อนที่อย่างพลิ้วไหว สร้างสรรค์ทำนองเพลง Canon In D ที่ไพเราะให้ดังกังวาน

สายตาสิ้นหวังของเชนทร์ค่อยๆ เลือนหายไป แทนที่ด้วยความประหลาดใจที่ฉายชัด ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจจนเขาไม่อาจต้านทานได้ ความรู้สึกแปลกใหม่นี้ทำให้เขาทั้งสับสนและหลงใหล

เมื่อเพลงจบลง วาววายังคงนั่งอยู่หน้าเปียโน ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความภาคภูมิใจ

เชนทร์เลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะกล่าวชื่นชมเธอ

“ก็ไม่ถึงกับแย่มาก” แม้จะพยายามกลบเกลื่อนความประหลาดใจ แต่สายตาของเขาก็เผยให้เห็นถึงความประทับใจในฝีมือของเธออย่างชัดเจน

               

“มีอีกเพลงนึง...ฟังนะ”

               

วาววาส่งยิ้มกวนๆ ให้เชนทร์ที่นั่งจิบไวน์อยู่บนโซฟา ก่อนจะละสายตากลับมาที่เปียโนแล้วเริ่มบรรเลงเพลงด้วยความตั้งใจอีกครั้ง

               

เสียงเปียโนเริ่มต้นอีกครั้งด้วยทำนองที่แสนละมุนละไมราวกับหยาดฝนที่ตกลงกระทบพื้นดิน สะท้อนถึงบรรยากาศแห่งความเหงา

เพลงที่พาให้ผู้ฟังผ่านความรู้สึกหลากหลาย จากความเหงาของหยาดฝนแรกสู้ความเข้มข้นของพายุ ตอนนี้หัวใจของเชนทร์ถูกเชื่อมโยงไปกับเสียงเพลงที่เธอเล่นเป็นที่เรียบร้อย

               

เมื่อทำนองเพลงเข้าสู่ช่วงสุดท้าย เสียงดนตรีกลับมาอ่อนโยนและนุ่มนวลอีกครั้ง ราวกับฝนที่ค่อยๆหยุดตก เหลือไว้แต่เพียงความชุ่มชื่นและความสงบ

ไม่นาน...เพลงที่วาววาได้เล่นก็จบลง ห้องนั่งเล่นกลับสู่ความเงียบงัน แต่ในความเงียบงันนั้นกลับเติมเต็มไปด้วยอารมณ์ท่วมท้น

               

“รู้จักเพลงที่ฉันเพิ่งเล่นจบนี้ไหม?” วาววาหันมาถามเชนทร์ที่จ้องมองเธออยู่ สายตาของเชนทร์ที่จ้องมองวาววานั้นเปลี่ยนไปเล็กน้อย นัยน์ตาที่เคยดูเฉยชา กลับดูอ่อนโยนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

               

“เหมือนเคยได้ยินมาบ้าง”

               

“แสดงว่าไม่รู้จัก” วาววาสรุปคำตอบเอง “เพลงนี้ชื่อว่า Kiss The Rain ความหมายคือ...ยังมีความสวยงามอยู่ในความรู้สึกเศร้าเสมอ”

แววตาคมสีแดงเลือด จ้องมองวาววา ฟังเธออธิบายอย่างตั้งใจ

“ในเวลาที่รู้สึกแย่ ก็แค่ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาเหมือนกับเม็ดฝน ถ้าเปรียบเทียบฝนที่ตกลงมาคือความเศร้า เวลามีพายุ...เราก็คงไม่อยากเปียกฝนพวกนั้นหรอกใช่ไหม? แต่สุดท้ายแล้วน้ำฝนพวกนั้นมันก็ทำให้ต้นไม้ได้เติบโตอย่างสวยงาม”

เธอก็แค่อยากให้กำลังใจเชนทร์ ไม่ว่าเขาจะตัดสินใจตามหาอันนาหรือไม่ก็ตาม ในใจลึกๆ วาววายังสงสัยไม่คลายว่าอันนาที่เขาตามหานั้นจะมีตัวตนจริงหรือไม่?

อาจจะเป็นเพียงแค่ตัวละครที่หลุดออกมาจากโลกแห่งจินตนาการเหมือนกับเชนทร์ หรือสุดท้ายแล้วเธออาจจะไม่มีตัวตนอยู่จริงเลยก็ได้

เชนทร์ที่เมื่อครู่ยังดูเคร่งเครียด ก็เริ่มผ่อนคลายใบหน้าลงเล็กน้อย ดวงตาคมกริบฉายแววความคิดที่กระจ่างขึ้นหันมองวาววาที่ถามคำถามเขาขึ้นมาอีกครั้ง

“เดี๋ยวแถมให้อีกเพลงก่อนนอนแล้วกัน รู้จักเพลง River flows in you ไหม?”

“ไม่แน่ใจ”

“ไม่เป็นไร นั่งฟังนิ่งๆตรงนั้นแหละ”

ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น นิ้วทั้งสิบขยับขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อวอร์มนิ้วให้พร้อม ก่อนจะบรรเลงบทเพลงสุดท้ายในค่ำคืนนี้

เสียงบทเพลงบรรเลงเริ่มขึ้นอย่างความเรียบง่ายด้วยโทนเสียงที่ชวนให้ผู้ฟังต้องตกอยู่ภวังค์ แต่บทเพลงนี้พิเศษตรงที่วาววาไม่ได้บรรเลงคนเดียว

เชนทร์วางแก้วไวน์ในมือลงที่โต๊ะก่อนจะเดินไปนั่งเคียงข้างเธอ และเริ่มบรรเลงบทเพลงนี้ไปพร้อมกับเธอ

ดวงตาคู่สวยเบนไปทางเขาเพียงเสี้ยววินาทีแสดงความประหลาดใจเพียงชั่วครู่ ก่อนจะกลับมาจดจ่ออยู่กับเปียโนอีกครั้ง

ด้วยความสนุกสนาน เชนทร์เพิ่มจังหวะเพลงให้เร็วขึ้นเรื่อยๆ เพื่อแกล้งวาววาและดูว่าเธอจะตามทันหรือไม่

แต่วาววายังคงเล่นไปพร้อมกับเขาอย่างไม่มีสะดุด ทุกโน้ตที่เธอเล่นนั้นทันกับความเร็วของเขา ราวกับพวกเขาได้ฝึกซ้อมด้วยกันมานาน

เสียงเพลงที่เร็วขึ้นกลายเป็นเวอร์ชั่นใหม่ที่มีความตื่นเต้นและสดใส ทั้งสองยังคงเล่นเปียโนไปพร้อมกันด้วยความกระตือรือร้นและความสนุกสนาน

เมื่อเพลงจบลง ทั้งห้องถูกความเงียบสงบสยบอีกครั้ง

วาววาหันมามองเชนทร์ด้วยสายตาที่ฉายแววหมั่นไส้เล็กน้อย พร้อมกับเม้มปากแก้มป่องๆ เป็นเชิงท้าทาย

“คิดจะทดสอบฉันงั้นเหรอ!”

คำถามของวาววาทำให้คนฟังถึงกับหลุดขำออกมาเบาๆ สายตาคมกริบที่เคยจับจ้องตอนนี้กลับอ่อนโยนลง เขาทำเพียงแค่ยักไหล่ตอบคำถามของวาววาเท่านั้น ทำให้สายตาคู่สวยจ้องมองค้อนเขากลับโดยพลัน

“อยากรู้ใช่ไหมว่าทำไมผมถึงเลิกตามหาอันนา?” จู่ๆเขาก็พูดโพล่งขึ้น เป็นคำถามที่วาววาก็อยากรู้คำตอบเช่นกัน

"ทำไมล่ะ?" วาววาเลิกคิ้วด้วยความสงสัย

ดวงตาสีแดงเลือดที่กำลังจ้องมองลึกเข้ามาในตาของเธอ ทำให้เธอสับสนในความรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งวาบผ่านในร่างกายเมื่อได้นั่งใกล้ชิดเขาเช่นนี้มันคืออะไร

“ถ้าเธอคนนั้นคืออันนาที่ผมตามหา ผมจะรู้สึกได้ แต่...ไม่ว่าอันนากี่คนที่ผมตามไปดูมา ผมไม่เคยมีความรู้สึกนั้นเลยสักครั้ง” เขาอธิบายอย่างตรงไปตรงมา

“บางที คุณอาจจะยังไม่เจออันนาตัวจริงก็ได้ ก็แหม...คนชื่ออันนาบนโลกนี้คงมีเป็นล้านล่ะมั้ง”

“อาจจะไม่ใช่หรอก...”

“หมายความว่ายังไง?”

“ผมก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่...ความรู้สึกนั้น...”

วาววายังคงนิ่งฟังเขาพูดออกมาจนจบประโยค

“ผมกลับรู้สึกได้...กับคุณ”

ดวงตาของวาววาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ น้ำเสียงที่ฟังดูอบอุ่นขัดแย้งกับภาพลักษณ์ของแวมไพร์ที่เมื่อก่อนเขาเคยขู่จะกัดคอเธอแท้ๆ

“ห..หมายความว่า..ยังไงนะ?”

ดวงตาคู่คมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ สายตาคมกริบนั้นเต็มไปด้วยความตั้งใจ  ยิ่งเธอเห็นใบหน้าของเขาชัดๆในระยะใกล้ชิดขนาดนี้ ทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวราวกับมันจะหลุดออกมา

เชนทร์ที่อยู่ใกล้จนเธอสามารถเห็นรายละเอียดทุกอย่างบนใบหน้าของหนุ่มเชื้อสายฝรั่งเศสคนนี้ คิ้วเข้มที่ดูดุดัน แต่ดวงตาที่ดูอบอุ่น จมูกโด่งสันชัด และริมฝีปากที่กำลังคลี่ยิ้มเบาๆ

“เวลาผมมองคุณ ผมเห็นเงาของอันนาทับซ้อนในตัวคุณ”

“แต่ฉันไม่ใช่อันนา...” วาววาแย้งด้วยน้ำเสียงบางเบา

“อันนาคือนิสัยเพียงแค่ด้านหนึ่งของคุณ แต่คุณยังมีนิสัยอื่นอีกหลายด้าน” เชนทร์อธิบาย “สำหรับอันนาคือนกน้อย ที่ผมต้องปกป้อง แต่สำหรับคุณ...คุณเป็นสิงโตที่แข็งแกร่งและกล้าหาญ คุณสามารถจัดการกับทุกๆเรื่องได้ด้วยตัวเองและไม่ยอมแพ้แม้ในช่วงเวลาที่ยากลำบาก”

วาววาตั้งใจฟัง หัวใจเต้นระรัวตามจังหวะเสียงของเขา

“แต่บางสถานการณ์ที่คุณอ่อนแอ....นั่นคือเวลาที่ผมจะคอยปกป้องคุณ”

อยู่ๆ วาววาก็รู้สึกว่าอากาศในห้องไม่พอให้หายใจ หัวใจของเธอเต้นรัวอย่างไม่เป็นจังหวะ ความรู้สึกแปลกใหม่ผุดขึ้นมาข้างใน เธอไม่แน่ใจว่านี่คือความรู้สึกดีใจที่ได้ยินคำชม หรือเป็นเพราะความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อนกำลังก่อตัวขึ้นในใจกันแน่

“ผมได้ยิน”

คิ้วเรียวบางของเธอขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยเมื่อได้ยินคำพูดของเขา ใบหน้าคมเข้มยังคงจ้องมองเธอไม่กระพริบ

“ด..ได้ยิน..อะไร?”

สายตาคมกริบของเขากระทบเข้ากับดวงตาของวาววา ทำให้เธอรู้สึกราวกับถูกจับจ้องทะลุปรุโปร่ง

“เสียงหัวใจคุณเต้นรัวมาก”

หัวใจของวาววาแทบจะทะลุออกมาจากอกเมื่อโดนสัญชาตญาณอันแหลมคมของแวมไพร์จับได้ เธอพยายามกลั้นหายใจเพื่อให้หัวใจที่เต้นระรัวสงบลง แต่ยิ่งพยายามเท่าไหร่กลับยิ่งเต้นแรงขึ้นเท่านั้น

“ฉัน...กำลังกลัวคุณ!”

คำโกหกหลุดจากริมฝีปากของเธอพร้อมกับความพยายามที่จะลุกหนี แต่เชนทร์กลับดึงเธอเข้ามาใกล้จนใบหน้าของทั้งคู่เกือบจะชนกัน

ใบหน้าคมคายของแวมไพร์หนุ่มคลี่ยิ้มมุมปากเบาๆ ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ กลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำหอมที่เธอใช้โชยเข้าจมูก ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก การกระทำนี้เป็นเพียงการพิสูจน์บางสิ่งที่อยู่ในใจของเขา

“ยิ่งเต้นแรงเข้าไปอีก” เขาหัวเราะเบาๆพร้อมฉีกยิ้มกว้าง

ร่างเล็กผละตัวออกห่างจากเขาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าแดงก่ำราวกับแอปเปิลสุก เลือดในกายของเธอพลุ่งพล่านราวกับจะระเบิด ความรู้สึกเขินอายแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายโดยที่เธอไม่สามารถควบคุมมันได้

“ก็บอกแล้วไงว่าคุณทำให้ฉันกลัว!” วาววาเสียงสูงขึ้นเล็กน้อย พยายามจะกลบเกลื่อนความรู้สึกที่แท้จริง

“ไม่ใช่อาการกลัว” เชนทร์ยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน

“คุณรู้ได้ไงว่าไม่ใช่!?”

สายตาของวาววาแข็งกร้าวราวกับกำแพงที่กั้นความรู้สึกไว้เบื้องหลัง เชนทร์ยิ้มบางๆ ก่อนจะก้าวเข้าไปหาเธอ แต่เมื่อเห็นว่าวาววาก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว เขาก็หยุดชะงัก สายตาของเธอเต็มไปด้วยความระแวดระวังราวกับกลัวว่าจะถูกค้นพบความลับในใจ

“เพราะเสียงหัวใจที่เต้นด้วยความกลัวจะดังรัว เร็ว และไม่สม่ำเสมอ เหมือนเสียงกลองที่ตีเร็วและผิดจังหวะ” เขาอธิบาย

“แต่เสียงหัวใจของคุณเต้นเสียงดังและเร็ว เหมือนเครื่องดนตรีที่เล่นเพลงเร็วๆ นั่นคือความตื่นเต้น...”

“ตื่นเต้น...?” วาววาถามด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่แน่ใจนัก “ฉันเนี่ยนะ!?”

“ตื่นเต้นที่อยู่ใกล้ผม หรือว่า...” เขาพูดพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้เธออีกนิดด้วยสายตาจ้องจับผิด “คุณกำลังตกหลุมรักผม?”

“ม...ไม่ใช่แล้ว” วาววาหัวเราะเบาๆ พยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกที่ปั่นป่วนในอก “ก่อนจะเพี้ยนไปกว่านี้...ไปนอนเถอะ แยกย้าย!”

ไม่รอช้า เธอหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้เจ้าแวมไพร์ยืนยิ้มมุมปากเล็กน้อยฉายแววเจ้าเล่ห์อยู่ที่เดิม

เสียงเท้ากระทบพื้นดังก้องไปทั่วห้อง เธอพยายามจะแสดงออกถึงความเฉยเมย แต่เสียงถอนหายใจเฮือกที่ดังตามหลังไปนั้นกลับบ่งบอกความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ภายใน เขาอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเธอพยายามจะปกปิดความรู้สึกที่แท้จริง