My Beloved Vampire ป่วนหัวใจ แวมไพร์ที่รัก

     วันเสาร์

     แสงแดดยามเช้าในวันหยุดสุดสัปดาห์ สาดส่องผ่านหน้าต่างกระจกขนาดใหญ่ของห้องนอนบนคอนโดหรูกลางเมือง ลอดผ่านผ้าม่านบางๆ ลงมาแตะใบหน้าของ "วาววา" หญิงสาววัย 27 ปี กลิ่นหอมอ่อนๆ ของกาแฟคั่วบดจากเครื่องชงอัตโนมัติลอยแตะจมูกปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์

     วาววาขยับตัวบนที่นอนนุ่มนิ่ม ลืมตาขึ้นมาอย่างง่วงเหงา ยืดเส้นยืดสายคลายความเมื่อยล้าจากการนอนหลับ เธอพลิกตัวไปอีกด้านโดยที่ยังหลับตาอยู่ มือของเธอสัมผัสกับวัตถุบางอย่างที่แข็งและเย็น

     "อ๊ะ!" วาววาตกใจ ลืมตาสลึมสลือขึ้นมาและมองไปที่วัตถุที่เธอสัมผัสเมื่อครู่ พบว่ามันคือหน้าอกกว้างๆ ของชายหนุ่ม!

     “กรี๊ดดด!!!” นัยน์ตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง หัวใจเต้นรัวจนแทบจะหลุดออกจากอก เขาคือใครกัน ทำไมเขาถึงมานอนอยู่บนเตียงเดียวกับเธอได้

     พลึบ!

     เพราะเสียงร้องตะโกนด้วยความตกใจของวาววา ทำให้ชายหนุ่มที่หลับสนิทบนเตียงในชุดออลแบล็คลืมตาตื่นขึ้นด้วยความว่องไว ร่างกายของเขาพลิกตัวจากท่านอนลุกขึ้นยืนอย่างฉับพลัน ประหนึ่งสัญชาตญาณนักล่าถูกปลุกให้ตื่น

     นัยน์ตาแดงก่ำของเขาจ้องมองมายังต้นตอของเสียงร้อง และแยกเขี้ยวทั้งสองในปากออกมา เผยให้เห็นความแหลมคม พร้อมเสียงคำรามต่ำดังก้องในลำคอ บ่งบอกถึงความโกรธและความน่ากลัว

     วาววายืนนิ่งอยู่ตรงข้ามเตียง มองดูชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว ร่างกายของเธอสั่นเทา สมองของเธอว่างเปล่า คิดอะไรไม่ออก

     ภาพตรงหน้าช่างน่ากลัวเกินกว่าจะจินตนาการ เธอไม่เคยเผชิญหน้ากับสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวแบบนี้มาก่อน ชายหนุ่มตรงหน้าเธอไม่ใช่แค่ผู้ชายธรรมดา เขามีเขี้ยว! เขี้ยวแหลมคมเหมือนสัตว์ป่า!

     วาววายื่นตัวแข็งทื่อด้วยความสับสนงุนงง จู่ๆ เสียงทุ้มต่ำของเขาก็เอ่ยถามวาววาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

     “คุณ...เป็นใคร?”

     คำถามนั้นก้องกังวานอยู่ในหูของเธอ อย่าว่าแต่จะขยับปากแล้วเปล่งเสียงพูดออกมาเลย ในตอนนี้...แค่วิธีการหายใจก็ทำให้วาววาลืมไปเสียสนิท

     “ผมถามว่า...คุณเป็นใคร!?” เมื่อไม่ได้รับคำตอบใดๆจากหญิงสาวตรงหน้า ก็ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก

     พลึบ!

     เขาเคลื่อนตัวเข้าหาวาววาอย่างฉับพลันราวกับสายฟ้าแลบ วาววาแทบมองไม่ทัน รู้ตัวอีกทีมือของเขาก็คว้าไปที่คางของเธอ บีบเข้าอย่างแรงจนเธอยิ่งตกใจกลัว

     “โอ๊ย! ฉ...ฉันชื่อ..ว..วาว..วา...” คำตอบของเธอสั่นเครือ สะท้อนถึงความหวาดกลัวกับสถานการณ์ที่เธอเผชิญอยู่ตอนนี้

     “วาววา...”

     ทันทีที่ได้ยินชื่อของเธอ เขาก็คลายมือออกจากคางเรียว รอยแดงประทับบนผิวขาวเนียนของวาววาเป็นเครื่องหมายถึงความเจ็บปวดที่เธอต้องเผชิญเมื่อครู่

     “วาววา...คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” น้ำเสียงของเขาเริ่มสงบลง แต่ยังคงแฝงไปด้วยความกังวล

     "หา?" วาววาอุทานด้วยความงง "น..นี่มันห้องของฉันนะ!" เธอโต้กลับแต่ก็ยังแฝงความกลัวในใจเอาไว้อยู่

     ความเงียบเกิดขึ้นเพียงชั่วครู่ เหมือนต่างฝ่ายต่างมีคำถามในใจมากมาย แต่เพียงแค่อึดใจ เขาก็ยิงประโยคคำถามออกมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ด้วยความร้อนรน

     “จริงสิ...อันนาอยู่ที่ไหน?”

     “อ..อันนา?” วาววาขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ ชื่อของอันนาอาจจะเป็นชื่อที่เธอคุ้นเคย แต่อันนาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องในชีวิตโลกความจริงของเธอนี่สิ

     “ใช่ อันนาพี่สาวของคุณและเป็นคนรักคนเดียวของผม นี่คุณวางแผนอะไรอีกหรือเปล่า จะบ้าตาย! ไว้ใจไม่ได้เลย”

    พลึบ!

     มิรอช้า ใจเขาโหยหาแต่เพียงอันนา เขาตัดสินใจเดินไปผลักบานประตูระเบียงออกอย่างแรง ก่อนจะกระโดดลงไปโดยไม่ลังเล และไม่สนใจสายตาจากวาววาที่จ้องมองเขาแม้แต่นิดเดียว

     “อ..อย่...าาา..!!”

     คำห้ามปรามเพื่อหยุดการกระทำเสี่ยงอันตรายจากปากวาววาไม่ได้ผล กว่าเธอจะพูดจบ เขาก็กระโดดลงไปจากระเบียงชั้น 26 เสียแล้ว

     วาววาแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ขาของเธอทรุดลงบนพื้น มองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความสั่นสะเทือน หัวใจของเธอบีบรัดแน่นจนแทบจะหยุดเต้นที่เห็นชายหนุ่มที่ไม่รู้จัก นอกจากจะมาอยู่ในห้องของเธอ พูดจาแปลกๆ และมิหนำซ้ำยังมีการกระทำที่หลุดโลกจนยากจะเข้าใจ

     “นี่ฉัน...ฝันร้ายอยู่ใช่ไหม!!!?”

      ริมฝีปากบางบ่นพึมพำพร้อมกับกุมขมับตนเองอย่างกลัดกลุ้ม

     พลางนึกจินตนาการไปว่า อีกไม่กี่วินาทีต่อจากนี้ หากบุคคลในคอนโดห้องใดห้องหนึ่ง เห็นร่างชายหนุ่มคนเมื่อครู่ตกลงไปด้านล่าง หรืออาจจะเป็นแม่บ้านที่กำลังนำขยะไปทิ้ง ไม่ก็เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนใดคนหนึ่งได้ยินเสียงวัตถุตกกระทบพื้นอย่างผิดปกติ ก็คงจะมีเสียงกรีดร้องโวยวายดังขึ้นอย่างแน่นอน

     เหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของวาววา  ชายหนุ่มผู้ลึกลับคนนั้นเอ่ยชื่อ "อันนา" ออกมา  ชื่อนี้ช่างคุ้นเคย  นั่นคือชื่อตัวละครนางเอกในนิยายเรื่องล่าสุดของเธอ 

     นิยายที่เธอทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจ  บรรจงสร้างสรรค์เรื่องราวความรักระหว่างแวมไพร์หนุ่มรูปงามกับบรรณารักษ์สาวผู้เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์  และที่สำคัญคือ  เธอใส่ชื่อ "วาววา" ชื่อของเธอเองลงไปในนิยาย  ให้เป็นตัวละครหญิงผู้เต็มไปด้วยความริษยาอีกด้วย

     ‘หรือว่า...ไอบ้าเมื่อกี้จะเป็นแวมไพร์ในนิยายของฉัน?’ วาววาครุ่นคิดอย่างสงสัย ‘ นางเอกนิยายของฉันชื่ออันนา ไอบ้านั่นก็บอกว่าอันนาคือคนรักคนเดียวของผม มิหนำซ้ำยังทำท่าทีว่าฉันเป็นตัวปัญหาอย่างไงอย่างงั้น! ใช่สิ! เพราะฉันขี้เกียจคิดชื่อนางร้ายเลยเอาชื่อฉันเองนี่แหละ แต่ฉันไม่ใช่วาววาตัวปัญหา ฉันคือวาววาคนสร้างนิยายต่างหาก!!’

     “จะว่าไป...”

     วาววาเริ่มรู้สึกสงสัย  ทำไมบรรยากาศถึงเงียบสงบผิดปกติ  เหตุการณ์ชายหนุ่มกระโดดลงจากระเบียงจากชั้น 26 เพิ่งเกิดขึ้นไม่นานมานี้  ยังไม่ได้ยินเสียงชุลมุนวุ่นวายจากด้านล่างคอนโดใดๆทั้งสิ้น

     ด้วยความกล้าที่รวบรวมขึ้นมา  เธอค่อยๆ ก้าวเท้าไปที่ระเบียงและโน้มตัวลงมองไปด้านล่างช้าๆเพื่อดูเหตุการณ์  จินตนาการถึงร่างไร้วิญญาณนอนจมกองเลือดสีแดงสดอย่างสยดสยอง แต่ทว่า...

     ‘ไม่มี...ไม่มีอะไรเลย...’

     ดวงตาคอมสวยกวาดมองไปยังพื้นด้านล่างทั่วรอบบริเวณแต่ไม่พบสิ่งผิดปกติแต่อย่างใด เป็นไปได้อย่างไร...หรือชายหนุ่มเมื่อครู่ที่กระโดดลงไป แท้จริงแล้วเธอกำลังฝันอยู่