ตอนที่ 8 ปลุกชีวิตพระเอกนิยายคนใหม่

ณ ห้องทำงานของวาววา

เธอเริ่มต้นวันใหม่เปี่ยมไปด้วยความสดใส เมื่อคืนเธอนอนหลับเต็มอิ่มเพราะไร้การรบกวนจากแวมไพร์ และเธอก็เชื่อว่ากระเทียมที่เธอได้แขวนรอบหน้าต่างและประตูระเบียงพวกนั้นช่วยป้องกันไม่ให้แวมไพร์เชนทร์เข้ามาในห้องของเธอได้

ปลายปากกาของเธอขยับไปมาอย่างรวดเร็วบนกระดาษ  ลายเซ็นของผู้บริหารระดับสูงตวัดบนเอกสารแต่ละฉบับอย่างสวยงาม

“จะว่าไป...”

ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในใจของวาววาอย่างฉับพลัน

“ถ้าเขาคือแวมไพร์ที่หลุดออกมาจากนิยายที่ฉันเขียน...มันจะเชื่อมโยงกับตอนที่ฉันไปร้านคาเฟ่นั่นแล้วไฟดับหรือเปล่านะ...?”

ความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์ในค่ำคืนนั้นหลั่งไหลกลับมาอีกครั้ง

“ภาพหน้าปกนิยายที่เป็นภาพแวมไพร์ก็หายไป...เนื้อหาในส่วนที่มีเชนทร์ ตอนนี้กลายเป็นตัวอักษรภาษาต่างด้าวที่อ่านไม่ออก...”

เธอนิ่งคิดชั่วครู่...

แสงสว่างแห่งไอเดียก็ปรากฏขึ้น เธอคว้าไอแพดคู่ใจของเธอขึ้นมา นิ้วเรียวของเธอลื่นไถลบนหน้าจอนั้นอย่างคล่องแคล่ว ดวงตาของเธอจดจ้องไปรูปภาพหนึ่ง

...นั่นคือรูปภาพหน้าปกนิยายเรื่องแรกที่เธอเคยเขียน แต่จวบจนตอนนี้ก็ยังไม่มีที่ท่าว่าจะจบบริบูรณ์

“นี่แหละพระเอกตัวจริง สุขุม เป็นผู้ใหญ่ สุภาพบุรุษและโรแมนติก” แววตาเปล่งประกายด้วยความชื่นชมขณะที่ก้มมองภาพวาดการ์ตูนปกนิยายนั้น “ต้องพิสูจน์ซะหน่อยแล้ว!”

ไม่รอช้า...

เธอเร่งขับรถไปที่คาเฟ่เล็กๆย่านรามสองซึ่งเธอเคยไปเยือนก่อนหน้านี้

หากเชนทร์หลุดออกมาจากนิยายของเธอเพราะในวันที่เธอมาร้านคาเฟ่แห่งนี้เพื่อรอมิเกล แล้วดันฝนตกฟ้าร้องจนไฟดับ จึงทำให้เจ้าแวมไพร์หลุดออกมาจริง

เช่นนั้น...ถ้าเธอนำไอแพดมาเสียบชาร์จไว้และเปิดรูปตัวเอกนิยายเรื่องแรกของเธอล่ะ หากไฟดับแล้วตัวเอกนี้หลุดออกมาก็คงจะดีกว่าเชนทร์แน่นอน

แต่แล้วรอยยิ้มบนใบหน้าของวาววาก็เลือนต้องหายไปกลายเป็นความผิดหวัง เมื่อสายตาได้เห็นป้ายสีขาวหน้าร้านเขียนว่า ‘ขาย’ ติดต่อ 091-856xxxx’

ภายในร้าน เคยเป็นคาเฟ่เล็กๆ ที่อบอุ่น แต่วันนี้เหลือเพียงความเงียบเหงาและว่างเปล่า

“อะไรกันเนี่ย?”

ดวงตาที่เคยเปล่งประกายสดใส บัดนี้กลับหม่นหมองด้วยความเศร้าโศก พลางคิดหาหนทาง

“หรือจะลองทำทีเป็นสนใจซื้อ แล้วลองชาร์จแบตเตอรี่เหมือนที่เคยทำดีนะ...ไม่สิ! ถ้าความเป็นไปได้น่าจะต้องให้มีฝนตกพายุเข้าแล้วไฟดับแบบวันนั้นด้วย”

เธอพึมพำกับตัวเองชั่วครู่ก่อนหยิบมือถือออกมากดโทรหาเบอร์บนกระดาษประกาศเช่าดังกล่าว

ติ้ด...ติ้ด...

“ฮัลโหล...” เสียงทุ้มปลายสายของหญิงสาววัยกลางคนกดรับ

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าใช่เบอร์โทรที่ประกาศขายร้านแถวรามสองไหมคะ?” วาววารีบเอ่ยถาม

“จ้ะ...แต่มีคนซื้อแล้วเรียบร้อย ขอบคุณที่สนใจนะจ้ะ”

“อ่า...ค่ะ ขอบคุณค่ะ”

วิ้ง...

สายตายังคงมองเข้าไปด้านในที่เคยเป็นร้านคาเฟ่เล็กๆมาก่อน ความหวังดับวูบลงทันที ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป

หลังจากผ่านวันที่เหนื่อยล้ามาแทบทั้งวัน วาววาเฝ้ารอคอยช่วงเวลาแห่งการพักผ่อน

เธอแบกร่างอันหนักอึ้งกลับมาคอนโดของตนเอง ปลายนิ้วของเธอกดแตะสแกนนิ้วที่ประตูทางเข้าคอนโด

แต่แล้ว...

ก็ถูกแรงผลักอันหนักหน่วงจากฝ่ามือหนาที่ด้านหลังก็ทำให้เธอเสียหลัก ร่างของเธอเซไปข้างหน้าโดยไม่ทันตั้งตัว

“อ้ะ..!!”

ร่างเล็กที่ถูกใครบางคนผลักเธอให้เข้าห้องโดยไม่ทันตั้งตัว กว่าเธอจะทรงตัวได้ ก็รีบหันควับกลับมายังประตูทางเข้าคอนโดทันที

หัวใจของวาววาเต้นรัวด้วยความตกใจ ที่เห็นแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มคนหนึ่งยืนหันหลังปิดประตูอย่างรวดเร็ว

ประตูปิดลงสนิท เสียงดังติ้ดบ่งบอกว่าประตูถูกล็อกอัตโนมัติ

“แกเป็นใครเนี่ย!!!”

วาววาตะโกนร้องด้วยความตกใจ รักษาระยะห่างเพื่อความปลอดภัย  เธอกวาดสายตามองไปทั่วห้องหาสิ่งของที่พอจะใช้ป้องกันตัวได้

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะคว้าอะไรมาป้องกันตัว ชายหนุ่มคนนั้นก็หันขวับมาเผยให้เห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน

“พี่เพทาย!” เสียงร้องอุทานของเธอหลุดออกมา เต็มไปด้วยความตกตะลึงและประหลาดใจ นอกจากเพทายที่มองเธอด้วยแววตาเศร้าสร้อยแล้ว ในมือยังมีช่อดอกไม้ช่อใหญ่มามอบให้เธออีกด้วย

ย้อนไปช่วงแรกของความสัมพันธ์ คำพูดหวานๆแสดงให้เห็นว่าเขาคือคนดีตามคำแนะนำจากพ่อแม่ของวาววา เพทายมักล่อลวงวาววาให้เผลอใจอ่อนเชิญชวนเขาเข้ามาในห้องเสมอ  ไม่ว่าจะเป็นการอาสาขับรถมาส่งเธอแล้วแกล้งทำทีจะมานั่งคุยจิบกาแฟต่อ  หรือแม้กระทั่งอ้างเหตุฉุกเฉินขอเข้ามาพักพิง 

แม้ใจเธอจะเต็มไปด้วยความลังเล  แต่ก็ได้อนุญาตให้เข้ามาภายในตึกได้เพียงบริเวณชั้นล่างเท่านั้น  ซึ่งถูกจำกัดด้วยระบบสแกนคีย์การ์ดที่ประตูทางเข้า  วาววามอบคีย์การ์ดให้เขา  แต่เธอไม่ได้มอบสิทธิ์ให้เขาพิมพ์ลายนิ้วมือเพื่อสแกนเข้าห้องของเธอ

เห็นได้ชัดว่าเขาคงรอจังหวะที่วาววามาถึงห้อง จึงรีบดันเธอเข้าไปในห้องคอนโดอย่างฉับไว ราวกับกลัวว่ากล้องวงจรปิดบริเวณทางเดินหน้าห้องจะจับภาพผิดสังเกตุจากเขาได้

“วา...พี่ขอโทษ พี่อยู่ไม่ได้จริงๆ ถ้าชีวิตนี้ไม่มีวา...” เสียงทุ้มกล่าวขึ้นด้วยความสำนึกผิด

วาววารู้จักนิสัยเอาแต่ตัวเป็นใหญ่ของเพทายดี เพราะเป็นลูกคนเล็กของตระกูลเศรษฐี เงินทองมากมายหล่อหลอมให้เขาเคยชินกับการกดขี่ผู้อื่น และคงอับอายไม่น้อยหากต้องเป็นฝ่ายถูกผู้หญิงบอกเลิกก่อน เขาคิดว่าตัวเองเป็นผู้ชายที่ควรเป็นฝ่ายเลือก

ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากวาววา  แต่กลับเป็นความคิดที่จะแจ้งนิติคอนโดผุดขึ้นในหัวเธอแทน

ตุ่ป!

ยังไม่ทันที่วาววาจะได้กดติดต่อผู้ใด ก็ถูกฝ่ามือกว้างของเพทายปัดมือถือในมือจนร่วงหล่นบนพื้น  ขัดขวางการติดต่อสื่อสารกับบุคคลอื่นเพื่อขอความช่วยเหลือ

“พี่เพทาย! จะมากไปแล้วนะ!”

“วา...ฟังพี่อธิบายก่อนสิครับ...นะ...” เพทายพยายามเกลี้ยกล่อมให้เธอใจเย็นลง “พี่ซื้อดอกไม้มาขอโทษ รับดอกไม้แล้วเราไปนั่งคุยกันก่อนได้ไหม?”

วาววาขมวดคิ้วจ้องมองช่อดอกลิลลี่ขนาดใหญ่ที่เพทายื่นมาด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะยื่นมือไปรับช่อดอกไม้นั้นช้าๆอย่างระแวดระวัง ในใจเธอคิดหาวิธีหลบหนีออกจากห้องนี้ เธอไม่ไว้ใจเขา ไม่อยากอยู่ตามลำพังในห้องสองต่อสองกับเขา

“ไปนั่งคุยกันนะคนดีของ...พ..โอ๊ย!!!”

ผั่วะ!!!

ช่อดอกไม้ช่อใหญ่ปะทะเข้าใบหน้าของเพทายอย่างจังโดยวาววาเป็นผู้ลงมือ  ทันทีที่เพทายเสียหลักเซไป  เธอก็รีบวิ่งตรงไปที่ประตู  มุ่งมั่นที่จะหนีออกจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด

“วา!!!” เพทายกล่าวเรียกด้วยน้ำเสียงโมโหสุดขีด

พลึบ!

“จะหนีไปไหน!?”

เขาคว้าข้อมือวาววาอย่างรุนแรง  ดึงรั้งเธอไว้ไม่ให้หนีไป

“ปล่อยยย!!! เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว!!” วาววาพยายามสะบัดแขนให้หลุดจากเขา แต่ก็ไม่เป็นผล

“กล้าดียังไงมาบอกเลิกพี่!!" เสียงตะโกนของเพทาดังก้องไปทั่วห้อง  แววตาของเขาฉายแววโกรธเกรี้ยวจนน่ากลัว  เขาบีบข้อมือเล็กๆ ของวาววาราวกับต้องการให้มันแหลกสลาย

“เจ็บบบ!!!”

“ฟังนะ! เราไม่มีทางเลิกกัน!! ถ้าจะเลิก...พี่จะเป็นฝ่ายบอกเลิกเอง!!!”

“งั้นก็บอกมาสิ...บอกเลิกวามาเลย”

“ไม่เลิก! รู้ไหมว่าพี่รักวามากแค่ไหน!?”

“โอ้ยยย!” ข้อมือเรียวเล็กของเธอแดงก่ำ  จากแรงบีบของเพทายที่เพิ่มทวีความรุนแรงขึ้นด้วยความโมโห

“เรารักกันไม่ใช่เหรอวา...พ่อแม่วาก็รักพี่ ไม่งั้นท่านจะแนะนำให้เรารู้จักกันทำไม...จริงไหม?”

วาววาฝืนยิ้มพยักหน้า  แสร้งทำเป็นเชื่อฟัง  สิ่งสำคัญคือเธอต้องหาทางหนีออกจากสถานการณ์นี้ให้เร็วที่สุด

“วาเจ็บ...ปล่อยวาก่อนได้ไหมคะ...พี่เพทาย...” วาววาแกล้งบีบเสียงให้อ่อนลงเพื่อแสร้งร้องขอเขาดีๆ

“วา...รักพี่ไหม?” เพทายถามพร้อมกับโอบเอวบางของวาววา ให้ร่างของเธอเขามาใกล้ชิดแนบกับลำตัวของเขา วาววาตกใจพยายามเบือนหน้าหนีด้วยสีหน้าสะอิดสะเอียน

“พะ..พี่เพทาย เราไปนั่งคุยกันดีๆที่โซฟาไหมคะ”

“พิสูจน์ก่อนสิว่ารักพี่”

ฟ่อดด!

“พี่! เพทาย!” เธอพยายามขัดขืนสุดฤทธิ์ “ปล่อยวาก่อน...นะ”

“แค่หอมแก้มยังพิสูจน์ความรักไม่พอหรอก มานี่เถอะครับวาววา”

“ปล่อยวาก่อน พี่เพทาย!!!”

แม้วาววาจะดิ้นรนสุดแรงเกิด แต่เธอก็ไม่อาจสู้กับพลังของเขาได้

เขาโอบเอวเธอไว้แน่นค่อยๆพาร่างเธอไปที่โซฟา

“ปล่อยโว๊ยยย!!!” วาววาตะโกนร้องสุดเสียง

“พูดกับพี่ไม่เพราะเลยนะครับ แบบนี้ต้องถูกลงโทษนะ” น้ำเสียงนุ่มนวลที่หลุดออกจากปากเขาน่าขนลุกขนพองเป็น

ที่สุด ประกอบกับฉายแววตัวร้ายทางสายตา ไม่เพียงเท่านั้นเขาฉวยโอกาสงับเบาๆที่ใบหูของเธอ

“โรคจิต!! กรี๊ดด!!”

เสียงตะโกนด้วยความรังเกียจของเธอยิ่งทำให้เขาชอบใจ

               

เพทายยังคงโอบกอดรัดร่างเพรียวบางไว้แน่น ราวกับต้องการจะกลืนกินเธอเข้าไป

เขาพยายามที่จะสูดดมกลิ่นกายอันหอมเย้ายวนของหญิงสาวผู้เคยถูกขนานนามว่าแฟน  แต่ยังไม่เคยได้สัมผัสเนื้อเนียนนุ่มใต้เสื้อผ้าของเธอแม้แต่น้อย

               

“หยุดนะ! ปล่อยยย!!!”

           

พลึบ!

“โอ๊ย!!!!!!!”

อยู่ๆ ก็มีฝ่ามือกว้างคว้าจิกหัวเพทายอย่างรุนแรงจนเขาหน้าหงาย  พร้อมกับบีบมือของเพทายที่โอบรัดวาววาแน่นออกคืนอิสระให้กับวาววา ด้วยพละกำลังเหนือมนุษย์ของแวมไพร์ เพียงออกแรงบีบเล็กน้อยก็ทำให้นิ้วมือหนึ่งนิ้วของเพทายก็หักงอผิดรูปจนส่งเสียงดังเป๊าะ!

วาววาที่หลุดพ้นจากพันธนาการ หันมายังผู้ชายที่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือ นัยย์ตาสีแดงก่ำราวกับว่าโกรธใครอยู่ตลอดเวลา เขาไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับวาววา

               

“เชนทร์!” เธอรีบรุดเดินเข้าไปยืนข้างเขา ราวกับต้องการให้เขาปกป้องเธอ

               

“มึงเป็นใคร!?” เพทายตะโกนถามด้วยความโมโหปนเจ็บปวด พร้อมกับใช้มือข้างที่ยังดีอยู่กุมนิ้วมืออีกข้างที่หัก

               

เชนทร์ก้าวเท้าหนักแน่นหนึ่งก้าวมุ่งตรงหาเพทาย  ระยะห่างระหว่างพวกเขาร่นสั้นลง ดวงตาของเชนทร์จ้องมองชายตรงหน้าอย่างเย็นชาไร้ซึ่งความรู้สึก ก่อนจะเอ่ยคำพูดด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย แต่แฝงไว้ด้วยพลังอำนาจ     

“ออกไป...แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก”

“อย่ามาสั่งกู!”

โทสะของเพทายพุ่งพล่านจนควบคุมสติไม่อยู่ นิ้วที่หักผิดรูปไม่ใช่สิ่งที่หยุดเขาได้ เขายกขาขึ้นหวังถีบเชนทร์ด้วยแรงทั้งหมด  แต่เชนทร์กลับหลบทันและเตะสวนกลับราวกับเขาราวกับออกแรงแค่สะกิด แต่กลับทำให้เพทาร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด ร่างกายล้มกลิ้งลงไปบนพื้น

“โอ๊ย!!!”

               

“อยากกระดูกหักทั้งตัวรึไง!?” เชนทร์ขู่คำรามพร้อมกับก้าวเท้าเข้าหาเพทายที่นอนอยู่บนพื้นอย่างสิ้นไร้เรี่ยวแรง

               

เพทายฝืนร่างกายลุกขึ้นยืน ไม่เพียงแต่นิ้วที่หักระบม แต่ขาที่โดนเตะกลับก็รู้สึกราวกับถูกของหนักทับจนขยับเขยื้อนลำบาก เขาเหลือบตามองวาววาที่ยืนชะงักอยู่ด้านหลังเชนทร์  สายตาเธอกำลังจ้องมองเขาด้วยสีหน้าหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น

               

“เก่งจริงๆ ที่แท้วาก็ปั่นหัวพี่มาตลอด” เพทายหัวเราะเยาะในลำคอ ประหนึ่งว่าเขาคือเหยื่อของเธอ “ตัวเองนอกใจแท้ๆ แต่กลับมาสร้างสถานการณ์ให้ร้ายพี่ เพื่อหาข้ออ้างบอกเลิกพี่ใช่ไหม?!?”

               

จนแล้วจนรอดเขาก็คือผู้ถูกกระทำเสมอ

วาววาเบือนหน้าหนี  ไร้ประโยชน์ที่จะพยายามอธิบายเพราะเพทายไม่มีวันยอมรับความผิดที่เขาทำ ในสายตาของเขาตัวเองเท่านั้นที่ถูกต้องตลอดมา

               

“ไม่จบแค่นี้แน่!”

               

เพทายทิ้งท้ายคำพูดที่เต็มไปด้วยความแค้น ดวงตาของเขาเบิกกว้าง เปลวไฟแห่งความโกรธลุกโชน ก่อนจะกระแทกประตูห้องจนดังสนั่น แล้วเดินจากไปด้วยท่าทีขึงขัง