Chapter 6

"Still no friends at school, anak?"

I am having breakfast with Papa right now. It's one of the things he makes sure of every day. Na dapat magsimula ang araw na magkaharap kami sa hapagkainan at sabay na kumakain. I was fifteen when he started doing it, at nalaman ko rin kalaunan na kaya pala ay dahil nabasa niya noon ang laman ng diary ko. Laman kasi doon ang mga bagay na nakapagpapasaya sa akin at sa likod ay mga bagay naman na nais ko na maranasan.

It's not exactly how I wanted it. I wish it were more unplanned, but this is still okay for me. Papa isn't being forced to do this. Saka, I'm eighteen now, ilang taon na rin kaming palagi sabay kumain ng agahan, hindi lang ilang buwan na lang ay mag-na-nineteen na ako, but he still eats breakfast with me.

"It's too early to have friends, papa. Ilang linggo pa lang po na nagsisimula ang skwela," sagot ko.

I am in my first year of college, majoring in Business Management with a specialization in Administration. I study at an elite school where one of the board members is my father, and my grandfather, Lolo Yago, is one of the biggest investors.

Maybe it's difficult for me to make friends because of my family background. Some people find it intimidating, or they might already judge me as someone hard to befriend just because I am a Vera Esperanza.

The surname alone speaks of wealth and influence.

Pero hindi ko kasi nakita na ganito ang mangyayari sa college life ko. I ended my high school and seinor high school without a friend at sa diary ko this year, isa sa goal ay magkaroon ako atleast one friend.

Isa lang, pero parang ang hirap.

"Hindi ba at sa umpisa nga ng klase nabubuo na ang pagkakaibigan. That's when you will introduce yourselves in front of the class, interact with each other. Ganoon ang pagkakaalam ko, anak."

Napatigil ako sa pagsubo ng kutsara ko nang marinig ang sinabi ng papa. He's right. At ang ibang mga kaklase ko ay mayroon na ngang kani-kaniyang grupo.

At hindi naman ako manhid, alam ko na hindi nila ako gusto na maging kaibigan. Mayayaman rin sila, but they really don't want to even look at me. Nakakalungkot lang.

My grandfather's image and how ruthless he is in business and in other people's lives has affected me deeply.

"Siguro po, papa, iba ang mga kaklase ko," mahina ko 'yon na naisaboses.

My father nodded at me. Nang uminom ako ng tubig ay tumingin naman siya sa akin pagkatapos ay sa pinggan ko.

"Are you done eating?"

"Opo. I have an early class po, papa. 7:00 am po ang introduction to business administration na subject ko. Ayoko po mahuli, baka abutan rin po ng traffic," sagot ko.

Muli siya na tumango sa akin at nang nilingon niya si Elijah na nasa likod ko ay saka ang papa nagsalita ulit.

"Pristine has a whole day schedule at the University, tuloy-tuloy ang klase niya kapag monday, hindi ba?" tanong ng papa.

"Yes, sir."

"Pwede ka na bumalik dito sa mansion at sunduin na lang siya kapag uwian na. Mahigpit naman ang security ng Pennington University at hindi basta-basta nakakapasok doon. Para hindi rin ma-intimidate ang mga kaklase niya.

I think my daughter is having a hard time making friends because of death threats. Baka iniisip ng iba ay madamay sila kung may mangyari man sa anak ko."

He knows I was having a hard time making friends... napalabi ako at napayuko.

That's not it, papa... walang gusto makipagkaibigan dahil sa history ng pamilya natin. Kung gaano kasakim at kalupit ang lolo sa mga tao at kalaban sa negosyo.

Napabuntong hininga ako at inilapat ko ang mga palad ko sa aking mga hita. I played with the hem of my uniform. Pati ang dulo ng necktie ko habang nakikinig sa pag-uusap nila ni Elijah. I am expecting Eli would agree to go back here instead of staying. Ang totoo ay nakakapasok naman siya sa university, nakakaagaw pa nga siya ng atensyon ng mga estudyante at ibang mga professor habang nags-stay sa library.

Pero siguro rin nga tama ang papa kung bakit ayaw ako maging kaibigan ng iba. Iniisip siguro nila na masyadong delikado ang buhay ko para sundan palagi ng isang bodyguard.

"It's fine, sir. Wala naman rin po akong gagawin dito sa mansion," napalingon ako sa naging sagot ni Elijah at bago siya muling magpatuloy ay tumingin pa siya sa akin.

"If my presence there is making it hard for her to make friends, I'll stay in my car outside the university, sir. I'll wait until she's done."

Pero kumpara sa pagsunod sa akin sa loob ng university ay parang hindi maganda na nasa labas lang siya!

"Hmm. Alright. Ikaw ang bahala but you have my permission to go back here, Elijah."

Yuko lang ang isinagot ni Eli doon. Nang tumayo naman ang papa ay tumayo na rin ako.

"It's been almost a year. Time flies so fast, and thank you so much for taking care of my daughter, Elijah. I'll make sure to give positive feedback to your unit."

Eli only bowed his head again in response. At nang humarap sa akin ang aking ama ay ngumiti siya. He also caressed my face. Nakatingin lang siya sa akin habang nakangiti but I noticed a hint of sadness in his eyes while looking at me.

"You resemble your mother a lot, Pristine."

I should be happy with that because my mother, Priscilla Alondra Vera Esperanza, is known for her kindness, elegance, and divine beauty. Pero sa tuwing maririnig ko sa isang tao na kamukhang-kamukha ko ang mama ay naaalala ko ang galit sa akin ng lolo.

"Sige na, baka mahuli ka pa sa klase."

Ngumiti ako ng tipid sa papa at humalik sa pisngi niya. Nang kukunin ko naman ang bag ko ay naunahan na ako ni Elijah at siya na ang nagdala non.

I looked at him, he's been quiet since earlier. Last night, I saw him outside talking on his cellphone, and he looked mad. May nangyari kaya? And sino yung kausap niya?

"Take care, anak."

"Opo, papa. Ikaw rin po mag-iingat papunta sa company."

After leaving the mansion and going inside the car, napatingin pa ako sa oras sa aking relo na pambisig. It's 6:10 am. Maaga pa naman. Maybe around 6:40 we're already at school. It's early, but it's the exact time I want to arrive. I hate being late.

"Why didn't you tell your father the truth, princess?"

Pagkapasok ni Elijah at pagkaalis rin ng sasakyan sa mansion ay binuksan niya ang usapan tungkol sa nangyari kanina.

Tumingin ako sa kaniya sa salamin. Our eyes met but for a few seconds only dahil napatingin ako sa labas ng bintana at napabuntong hininga.

"Wala rin naman magagawa kung malalaman niya ang totoo, Eli. It's not like papa will give my classmates one million each to be friends with me," biro lamang ang huli pero nakadulot ng sakit sa akin.

Lahat naman ng nag-aaral sa Pennington ay galing sa mayaman na pamilya, pero kahit nakakalungkot at magbabayad ng malaking halaga para may maging kaibigan ako ay siguradong wala pa rin tatanggap.

"Paano ko rin sasabihin sa kaniya na ayaw ako maging kaibigan ng mga kaklase ko, o ng mga tao sa University na ka-year ko dahil sa pamilya namin? At kahit pumili ako ng ibang school, it will still be the same. People will avoid me, they'll look at me as if I am a killer."

Napalunok ako sa mga binitawan ko na salita dahil sa pagkirot ng dibdib ko. I have been carrying this heavy feeling since I learned how my grandfather dealt with the people in the slums when they started to rally and fight for their home. Kahit ngayon, nanginginig ako kapag naaalala ko.

"Lolo Yago has done something that people will never forget. And I can't do anything about it because I am his successor. In the minds of others ay magkatulad kami, Eli, with the same mindset and likely to do what lolo did—to kill. Kaya nga, 'di ba? Sa mga newspapers at social media platforms, kahit wala akong alam at kasalanan sa mga ginawa ng lolo, some of the comments were still negative nang malaman nila na muntik na akong mamatay."

"They said that I am the prize of my grandfather's sin."

"Ang sabi ng karamihan ay bakit hindi pa ako natuluyan."

Nakatingin ako sa labas ng bintana habang sinasabi ang mga 'yon. And it's indeed painful knowing that, I also don't want what Lolo Yago was doing. Na pinaaalis niya ang mga tao na wala na ngang makain sa araw-araw ay inalisan niya pa ng tahanan. Worse? Those who's fighting him ay pinatatahimik niya sa paraan niya.

My heart aches for them. I remember crying every night as I read the mean comments, with people saying that we are killers and how the Vera Esperanzas make their lives miserable. Habang ako daw na nag-iisang anak ay nagpapakasaya sa yaman at patuloy na tinatapakan silang mga mahihirap.

W-Wala naman akong kinalaman sa mga ginagawa ng lolo. At kahit ako, tulad ng mga taong 'yon ay nakararanas rin ng kalupitan nito.

"It's fine like this..." pagpapatuloy ko. Namuo na ang mga luha sa mga mata ko nang maalala ko ang mga pinagdaanan ko.

"Saka," I looked at Elijah with a smile after a lone tear fell.

"Andyan ka naman. Nakakausap kita, may kaibigan pa rin ako."

Eli took a glance at the mirror. Nang magkatinginan kami sa salamin, sakto naman na kahihinto ng sasakyan dahil nagred ang traffic light. Nilingon niya ako at pinalis ang luha na tumulo sa pisngi ko.

"Yes," he said while looking at me seriously, with worry in his eyes.

"You have me. So, don't cry, princess."