KABANATA 1

"SERE! Come on, wake up! Ano ba?!"

Napaingit si Serena nang maramdaman ang malakas na pagyugyog ng kung sino sa balikat niya. Hindi pa man din siya nakakadilat ay inis na siya. At hindi pa man din niya nakikita kung sino ang istorbong iyon na gumising sa kanya ay halos isumpa niya nang papatayin iyon sa oras na makabangon siya. She was in the middle of her freaking, most wonderful dream and she was about to kiss the love of her life. But now, it was all ruined. Wala na. Sira na nang dahil lang sa kung sinong naglakas-loob na istorbohin siya.

"Sere, ano ba?! Bumangon ka naman na riyan, o! Nakakahiya na!" muling saad ng bwisit na nanggigising sa kanya.

Dahil doon ay kunot ang noong nagmulat siya ng mga mata. Bahagyang dilat lang iyon pero sapat na para makita niya kahit papaano ang nasa paligid niya. Though it was blurry as heck.

"Ano ba iyon? Ang aga-aga mo naman manggising. Can't you see, I'm still asleep? Sino'ng nagpapasok sa iyo rito, ha? I'll make sure to fire that freaking maid. I swear!" pagbabanta niya nang makilala ang istorbo. Makapal na kilay pero mas makapal na salamin sa mata, matangos na ilong, at braces. Si Lucas lang pala iyon, his best friend of fifteen years.

Pumikit ulit siya— desididong huwag nang pansinin ulit ang kaibigan na paniguradong kukulitin lang ulit siya. Bumaling siya ng higa para talikuran na ang lalaki. But as she was about to pamper herself and get back to sleep, she felt her body laid into nothingness. Agad siyang napadilat— nanlalaki ang mga mata.

"AAAAHHHHH!!!"

Narinig din niya ang pagbulalas ni Lucas sa pangalan niya. Nakita niya rin sa peripheral vision niya ang patakbong paglapit lalo nito sa kanya. Pero huli na ang lahat. Naramdaman niya na ang pagtama ng katawan niya sa matigas at malamig na sahig. And that hit her— wala siya sa kwarto niya.

"Aray..." d***g niya habang hawak ang puwitan na siyang pinakamasakit sa buong katawan niya. Well, next to her head.

Inilibot din niya ang paningin sa paligid at nakaramdam pa ng pagtataka dahil sa halip na ang aesthetically painted walls ng kwarto niya at mga mamahaling interior displays ang makita niya ay puro lamesa at upuan ang nakapaligid sa kanya. There were stools and long chairs everywhere, counter, and...

"Oh, my gosh! Lucas, where am I?! Nasaan tayo?!" gulat na gulat na bulalas niya sa kaibigan na ngayon ay nasa tabi niya na at inaalalayan siyang umupo.

He signaled to an unfamiliar man and the guy immediately grabbed her something to drink. Si Lucas naman ay inalalayan siyang makaupo sa isa sa mga upuan na naroon.

"Lower your voice first, will you? Nakakahiya na ang ginawa nating abala sa kanila. Don't be generous to add some more," mariing saad niya pagkaupo sa tabi niya.

He took the water given by the guy— na sa hula niya ay staff ng lugar kung nasaan man sila ngayon— tsaka nito iniabot iyon sa kanya.

"Drink that first. Sa sasakyan na tayo mag-usap," utos niya.

Napalunok ako at agad na kinuha ang baso ng malamig na tubig sa kanya. Ininom ko iyon ng dire-diretso.

Nang mapansin niya marahil na ubos na ang iniinom ko ay hinila niya na ako patayo. May iniabot pa siya sa lalaking staff— na sa palagay ko ay pera— bago niya ako tuluyang hilahin palabas ng lugar na iyon na isa palang bar.

"Oh, I remembered! We went here to celebrate our friendship anniversary!" aniya sa isip.

Nakahinga siya ng maluwag sa reyalisasyong iyon pero mabilis ding naguluhan sa sumunod na tanong sa kanyang isip.

"What am I doing here then? Hapon nang pumunta kami rito at... mukhang tanghali na ngayon. What the hell is happening?!"

Sinubukan niyang kausapin si Lucas pero sinenyasan lang siya nito na manahimik muna, bagay na sinunod niya na lang.

It took them just a few seconds to reach the parking lot. Iginiya siya nito sa isang sasakyan na nakaparada sa isang sulok sa bandang likod. Nang maaninag niya ang sasakyang iyon ay hindi niya na napigilan pa na muling matawa.

"I see, you went back to your old, scrappy car—"

"Shut up," putol nito pero wala sa mood ko ngayon ang magpapigil.

"So, where's the Ferrari—"

"I said, shut up, Serena. Mananahimik ka kung ayaw mong iwan kita rito at pauwiin mag-isa."

Napakagat-labi na lang siya at kiming tumango. She knew in herself that when Lucas' voice turned on that tone, she knew he was already serious. Dead serious.

"Hop in," utos nito matapos siyang pagbuksan ng pinto,

Hindi na siya nagsalita pa at sumakay na lang sa sasakyan.

Inaasahan niya na aalis na sila agad— bagay na madalas nitong ginagawa dahil lagi rin naman itong nagmamadali. Pero sa mga oras na iyon, nang makasakay na ito at makaupo sa driver's seat ay hindi nito hinawakan man lang ang manibela. He immediately looked directly at her. Sinalubong niya naman ang tingin nito.

"Do you have any idea how you messed up, Serena?" saad sa kanya ng lalaki.

Napahalakhak siya.

"What? I don't have any idea how I messed up. But what's the big deal? I always mess up," aniya.

Humugot ito ng malalim na hininga.

"Yeah. You always messed up. Lagi ka na lang gumagawa ng mga bagay na ikapapamahak mo. Hindi ka naman ganiyan dati. Why don't you look at yourself and see if you still recognized you—"

"I am Serena Choi, the only daughter of Henry Choi and Shirley Choi. Famous supermodel and a rich brat. Sole heiress ng Choi Empire at kaya kong mabuhay nang hindi na nagtatrabaho while still sustaining my lavish lifestyle. Kaya nga swerte ka na best friend mo ako, eh," proud niyang saad at muling tumawa. "See? I still know myself. Kilala ko pa rin ang sarili ko."

Unti-unting lumamlam ang ekspresyon ni Lucas. Nararamdaman niya rin na may sasabihin pa ito. Pero imbis na ilabas iyon ay tanging buntung-hininga na lang ang narinig niya mula rito. Sinundan iyon ng pagbuhay nito sa makina.

Hindi niya na lang pinansin ang inasal nitong iyon at nanahimik na lang.

Nagkasya na lang siya sa tahimik na pagmamasid sa mga lugar na dinadaanan nila.

Hanggang sa may naalala siyang itanong dito nang nasa kalagitnaan na sila ng pagbibiyahe.

"Lucas," tawag niya rito.

Hindi pa rin nagsalita ang lalaki pero bahagya siya nitong binalingan ng tingin.

"What... am I still doing there? Sa bar? I mean, sa pagkakatanda ko, kahapon pa tayo pumunta roon to celebrate our friendship anniversary at—"

"Ano'ng kahapon lang? We went there two days ago, dummy," putol nito sa kanya.

Napakunot-noo siya.

"What? Two days ago? Eh, bakit—"

"Bakit nandoon ka pa rin at bakit sa counter ka natutulog?" Tumango siya. "When we got there, you drank yourself up. Nagpakalasing ka and you even do silly things. Good thing na banned ang gadgets sa bar na iyon. Kung hindi..."

Natigilan ako.

"Was what I did that terrible? I-I mean—"

"You shouted so loud and even asked almost every man to dance with you. And yeah, you fell asleep almost immediately after getting drunk. Hindi kita maihatid dahil may nakapagsabi sa akin na may mga paparazzi raw sa labas na naghihintay dahil nakatanggap din ng tip na nandoon ka nga sa bar na iyon. So, you fell asleep flat on the counter, I said to myself na hayaan ka na lang magpahinga at ihahatid na lang kita sa oras na magising kang maayos na. But that disorder of yours came to way and yeah, you've been sleeping on that same counter for almost two whole fucking days. At iyong lalaki na nagbigay sa iyo ng tubig kanina? That was the manager. And I have to pay him for three main reasons— to keep silent about your previous behavior, for having them close that bar for two freaking days, and to ensure your safety while I'm not around—"

"So, you mean you left me on that... on that...?!"

"Oo. What the hell did you expect, Sere? I won't just watch a day go by just to stare at you snoring helplessly."

Hindi makapaniwalang napanganga na lang siya.

She was more determined to raise a fight with him but after thinking everything he went through just for her, she decided to just let go of her very first idea though. At imbis na awayin niya ang lalaki ay nagpasalamat na lang siya rito.

"I never told you to set things aside for me, you dummy. And... thank you. For not letting me down... as always? So, yeah," nakangiting sabi niya.

Hindi umimik si Lucas at bahagya lang na tumango. Nanatili na lang din siyang tahimik at muli na lang ibinaling ang tingin sa labas.

Ilang sandali pa ang lumipas at napapitlag na lang siya nang maramdaman na hindi na umaandar pa ang sasakyan ni Lucas. And when she turned to look outside, doon niya lang napansin na nasa tapat na pala sila ng malaking gate ng mala-mansiyon nilang tahanan.

She turned her gaze back to her best friend.

"Thank you, Luc. I owe you big time on this one," sinsero niyan saad.

"Ano pa nga ba? Lagi naman, 'di ba?" sa wakas ay sabi nito.

Bahagya siyang napatawa at dumukwang para yakapin ang lalaki.

"Yeah. And I hope, hindi ka magsawang mag-stay sa tabi ko after everything I put you through," maramdaming turan niya habang yakap pa rin ito.

"Drama mo naman. Pero huwag kang mag-alala, sanay naman na ako sa lahat ng gulo dahil sa iyo. And on the first day that we met, doon pa lang tinanggap ko na ang kapalaran ko na maging tagasalo mo sa lahat ng gulong papasukan mo at tagalinis sa lahat ng kalat mo," patawa naman nitong saad tsaka siya ginantihan ng mahigpit ding yakap.

Nang maghiwalay sila ay diretso na siyang bumaba sa sasakyan nito. Wala na ring lingun-lingon siya na naglakad palapit sa malaking gate at papasok doon. But when she reached the front of their main door, she stopped for a bit.

Tinitigan niya lang iyon— pero sapat na para makaramdam siya ng kakaiba ngunit pamilyar na bigat sa dibdib. Once again, she could feel something holding her heart. Gently pressing and crushing it into millions of pieces.

Ngunit bago pa man mapunta sa kung saan pa ang isip niya ay iwinaksi niya na ang hindi magagandang nilalaman niyon. Ipinilig niya ang kanyang ulo tsaka itinuloy na ang naudlot na pagpasok niya sa loob ng mansiyon.

Diretso niyang tinungo ang hagdan paakyat sa ikalawang palapag kung nasaan ang kwarto niya. Pero hindi pa man din siya nakakaakyat ay agad nang nagbago ang isip niya. Sa halip na tumuloy ay pinili niyang dumaan muna sa kusina para kumuha ng maiinom— bagay na agad niyang pinagsisihan nang madatnan ang taong hindi niya lubos inaasahan na makikita roon.

Serena stood at the kitchen's entrance dumbfounded— staring at her parents while regretting the decision she had just done. Ramdam din niya ang tagos sa pader sa pagtitig sa kanya ng mga magulang niya. Partikular na ng kanyang ama.

"A-Anak, n-nandito ka na pala. Kausap ko lang kanina si Lucas. How are you feeling—?"

"I'm just fine, 'Ma. Kukuha lang po ako ng maiinom. Then I'll go straight to my room," putol niya sa sasabihin pa nito. Her gaze was still fixed to her father. Na sa ngayon ay nakatitig din sa mga mata niya.

Napakurap-kurap siya bago tuluyang nag iwas ng tingin sa ama. Nilagpasan niya ang mga ito at hindi na pinansin pa nang dumiretso na siya sa refrigerator para kumuha ng maiinom.

"Where have you been, Serena? Bakit ngayon ka lang?" tanong na nakapagpatigil sa kanya. Malamig na tinig iyon galing sa kanyang ama.

Panandalian lang siyang huminto at walang anu-anong nagpatuloy na ulit sa ginagawa. Hindi na siya nag abala pang sagutin ang tanong ng ama dahil alam niya na mapupunta lang sa pagtatalo kung mag-uusap na naman sila.

"Nakita mo na kung gaano kawalang galang itong anak mo, Shirley? Pinalalaki mo kasing spoiled kaya walang disiplina at hindi marunong rumespeto. Ignorante."

Naging dahilan ang mga salitang iyon para muling matigilan si Serena sa ginagawa. Pagkakita niya pa lang sa ama niya kanina ay agad nang nag-init ang ulo niya. Pero sa ngayong mga sinasabi nito ay ramdam niya na maging ang dugo niya ay tila kumukulo na rin ngayon.

"One more and I swear, you'll gonna regret that you chose to mess with me again," banta niya sa isip.

Noon pa man kasi ay hindi na talaga maayos ang samahan nilang mag ama. Wala rin siyang ideya kung bakit o kung saan nagsimula ang ganoong lagay nila. Isang bagay lang ang alam niya at iyon ay ang wala itong kwentang ama at asawa.

"Henry, baka pagod lang ang anak mo. Let's just let her be, okay? Mamaya na lang natin siya kausapin," mahinahong saad ng ina niya.

Oh, yeah. Her always soft and stereotypical mother.

Napailing na lang siya at dinampot na ang dalawang bote ng malamig na mineral water.

She was about to leave without saying a thing— congratulating herself for not exploding at that moment— when her father spoke up again.

"Gaano ba siya kapagod at maging ang pagsasabi lang kung saan siya galing ay hindi niya magawa? Pagod saan? Wala naman siyang ibang ginagawa kundi ang magpapalit-palit ng damit at kung anu-ano tsaka haharap sa camera. I can see nothing that is tiring on that. Maliban na lang kung sumabit na naman siya sa kung saang bar na pugad ng mga kabataang walang kaambi-ambisyon sa buhay," anito.

Napapikit siya ng mariin at napahinto sa paglalakad.

"Oh, yeah. That was it. That was the last and final straw," anang isip niya.

Muli niyang hinarap ng dahan-dahan ang mga magulang niya. Partikular na ang huwaran niyang ama.

"You don't have any stand to judge my career when you haven't worn my shoe yet," makahulugang saad niya tsaka ito nginitian. "And yeah, you're right. Galing nga ako sa bar. And guess what? I slept there for two nights and almost two days!"

Tumawa siya ng mapang-uyam. Kasabay naman niyon ang lalong pagdilim ng ekspresyon ng ama niya.

"Anyways, now that you know kung saan ako galing, pwede bang ako naman ang magtanong? Ikaw? Saan ka galing? You're never here this early. Tsaka ilang araw— no, ilang linggo ka na nga ulit hindi umuuwi rito? Two weeks? Three weeks, maybe? I don't know. I lost count. Ilang beses mo na kasing ginagawa. And how long are you staying here? Two days? Three? O paalis ka na rin mamaya? Have a safe travel, huh?" sarkastikong aniya. Her sinister smile made it still on her lips.

Hindi nakawala sa paningin niya ang tila pagtiim-bagang nito. And that gave her the satisfaction at its finest.

"Madalas akong wala rito dahil sa trabaho. And you have no right to interrogate me nor question me. You have no right!" malakas na sabi nito sabay duro sa kanya.

But then again, she just shrugged it off. She even managed to smile.

"Really? Trabaho? O baka naman iba na ang tinatrabaho mo—"

"How dare you?!"

"Serena!"

Halos magkasabay iyon na bulalas ng mga magulang niya. Tinawanan niya lang iyon at imbis na tumigil ay lalo pang nabuhay ang dugo niya na galitin ang ama.

"Anyway, pupunta na ako sa kwarto ko. Enjoy that savory lunch of yours. And feel free to leave anytime you want. Just like you always do as usual," aniya tsaka taas-noong tinalikuran ang mga ito.

Malalaki ang mga hakbang niyang tinungo ang hagdan paakyat sa kanyang kwarto. Pero nang marating niya iyon at nang mai-lock na niya ang kanyang sarili sa loob ay nawala na ang ngiti na kanina ay bumabalot sa mga labi niya. Wala na rin ang lakas na nararamdaman niya kanina nang magawa niyang sagut-sagutin ang ama niya. Lahat ng iyon ay napalitan ng lungkot. sakit, at panghihina.

Ilang beses na ba niyang hiniling na sana, nabuhay na lang siya sa ibang panahon kung saan maayos at maganda ang pamilya nila? O hindi kaya ay nabuhay na lang sana siya sa ibang pamilya. Because she, Serena Choi, whom other think is living in a fairytale dreamland, isn't really living the life. She was a famous supermodel, yes. She was the only heiress to the vast fortune of Choi Empire, yes. She was recognized, respected, and admired. Iyon lang ang nakikita ng mga tao sa kanya. Little did they know that looking on the smaller picture, she was nothing but a girl who's more miserable than a lonely princess trapped in a dungeon or lost in a jungle forest. 

Kung may paraan lang sana para maging maayos ang personal na buhay niya, ang pamilya niya. She was always willing to give everything in exchange for peace and freedom. Para sa pagmamahal ng magulang na hindi niya matandaan kung kailan niya pa huling naranasan.