"Hey! Are you awake?! Miss, please huwag kang pipikit! Just stay with me, okay? Parating na ang ambulance!" Bahagya na lang na narinig ni Serena ang tila nagpapanic na boses na iyon ng isang lalaki. Pagkatapos noon ay naramdaman na lang niya ang unti-unting pag-angat ng katawan niya mula sa malamig na sahig. Parang may bumubuhat sa kanya pero hindi niya alam kung sino. Gaya ng hindi niya pagkaalam sa kung sino man ang lalaking narinig niyang sumigaw kanina. Gustuhin man din kasi niya na kilalanin iyon ay hindi niya rin magawa. Wala siyang ibang maramdaman sa katawan kundi ang matinding pagod at sakit. She was so tired that she couldn't open her eyes even a bit. "Gosh, paano ba ako umabot sa puntong ito? Where's the life I used to live? Once, I had everything. I did nothing against anyone. All that I wanted was to be free and this is what I got. Is this the price of the effin' freedom I've been wishing for all my life?" anang dalaga sa sarili, kasabay ng pagtulo ng isang patak ng luha

"Am I really not worth it, Sere? Bakit lahat na lang ng babaeng minamahal ko, pera lang ang habol sa akin 'tapos iniiwan din ako sa huli? Am I that bad? Am I not deserving of any genuine love in this world? Like... gusto ko lang naman maging masaya. Damn it..."Napabuntung-hininga na lang ako habang nakikinig sa paulit-ulit na rant ni Lucas. We've been here in this bar for hours now. Lasing na lasing na rin ito, maging ako ay medyo hilo at tipsy na rin pero hanggang ngayon ay sige pa rin kami sa pag-order ng alak na maiinom sa tuwing mauubos ang nasa table ang namin. Para na rin akong masusukaka naman. But the worse part is, Lucas has been crying for hours now. At kahit maraming beses ko na siyang nakita sa ganitong kalagayan ay hindi ko pa rin maiwasan na makaramdam ng awa sa kanya. At inis na rin sa mga babaeng gold diggers at makakapal ang mukha na wala nang ginawa kundi ang saktan siya."You still remember the first day we met each other?" biglang tanong niya.Hindi ko naman maiwa