08 My Dear ฉันได้สามีเป็นนายตำรวจใหญ่

08

(สามีมา?)

*****

เช้าวันต่อมา @บ้านฐานทัพ

"ด้าตื่นแล้วค่ะ แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วด้วย" ฉันคุยโทรศัพท์กับพี่เอมมี่ และเดินลงบันไดมา สรุปรถยังซ่อมไม่เสร็จ รอไปอีกเจ็ดวัน เฮ้อ..

(งั้นวันนี้พี่ให้รถกองถ่ายไปรับนะคะลูก")

"ค่ะ ด้าไปรถกองก็ได้ค่ะ"

("ค่ะเจอกันค่ะลูกสาว") ตี๊ด

"เฮ้อ รถก็มางอแงตอนต้องไปออกกองไกลๆ" ฉันบ่นกับตัวเอง หลังจากวางสายจากพี่เอมมี่เสร็จ ก็ต้องสะดุดหางตามองไปคนตัวโตที่นั่งจิบกาแฟอยู่บนโซฟา

"..?? สายขนาดนี้ตาฐานทัพยังไม่ออกไปทำงานอีกหรอ นี่มันก็เก้าโมงกว่าๆแล้วนะ อ่อ พอลองสังเกตดูอีกที เขาไม่ได้อยู่ในชุดเครื่องแบบเต็มยศ สงสัยวันนี้ไม่ทำงานมั้ง

"คุณทานข้าวไหม?" เสียงเรียบนิ่งหันหน้านิ่งขรึมมาถามฉัน พร้อมวางแก้วกาแฟในมือ

"ไม่ค่ะ พอดีฉันรีบ เดี๋ยวรถกองถ่ายมารับแล้ว" ฉันตอบเขา แต่ไม่ได้เดินเข้าไปหาเขาหรอก ว่าจะเดินไปเปลี่ยนรองเท้าใส่ ไม่นานรถจากกองถ่ายคงมารับฉันแล้วล่ะ

"รถกองมารับ" ฐานทัพทวนประโยคที่ฉันพูด แววตาเขาเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง ซึ่งฉันก็ไม่รู้หรอก เหลือบมองอีกทีก็เห็นเขาเดินเอาแก้วกาแฟใส่อ่างล้างจาน พร้อมกับเดินเข้ามาหาฉัน

"..."

"..??" อะไรของเขา มองหน้าแต่ไม่พูด โอ๊ะ! ไปดีกว่า ฉันหมุนตัวเดินมาแถวชั้นรองเท้าหยิบส้นสูงมาใส่ คนร่างสูงก้าวตามมาติดๆ

พรึ่บ! เขาหยิบรองเท้าผ้าใบแบรนด์ดังมาใส่บ้าง พร้อมกับนั่งลงข้างฉัน

ฟรึ่บ!

"...." ตัวใหญ่ใช่เล่น แอบเหลือบมองบานกระจกตรงหน้า ฉันกลายเป็นคนแคระไปเลย

ทำไมบรรยากาศเงียบจัง ฉันควรชวนตาผู้กำกับขี้เก๊กคุยด้วยดีไหม?

"เอ่อ..วันนี้ คุณไม่ทำงานหรอคะ" ถือว่าฉันชวนคุยแล้วนะ อย่างน้อยบรรยากาศจะได้ไม่น่าอึดอัดจนเกินไป

"ทำครับ ทำนอกสถานที่" เขาเงยหน้าจากการผูกเชือกรองเท้ามาตอบฉัน พร้อมกับก้มลงไปผูกเชือกรองเท้าต่อ

ไม่รู้จะชวนเขาคุยเรื่องอะไรต่อ และฉันก็ใส่ส้นสูงของฉันเสร็จแล้วด้วย จึงลุกยืน แต่ในจังหวะลุก ปรึบ! "อะ..ผิดท่า"

หมับ! ร่างฉันถูกมือหนาส้อดเข้ามาในเอว ดึงตัวให้ฉันนั่งลง ปึก!! น่ะ..นั่งตักเขางั้นหรอ โอ้ย! จะดึงให้ฉันนั่งลงข้างๆก็ไม่ได้

"ผมว่ารองเท้ามีส้น คุณควรใส่ตอนทำงาน คงเหมาะกว่า ถ้าเมื่อกี้คุณล้มข้อเท้าอาจพลิกได้นะครับ" มือหนายังคงกระซับคล้องเอวฉัน แถมยังสวดฉันเป็นพ่ออีก

"ไม่ได้ค่ะ ถ้าฉันไม่ใส่ส้นสูง ฉันก็เหมือนคนแคระดีๆนี่เอง" ฉันตอบเขา แล้วดันตัวลุกออกจากตักแข็ง ไม่ได้หรอก ส้นสูงกับฉันคือของคู่กัน

"..." ทำแววตาอย่างนี้ใส่ฉันอีกแล้ว ตอนฉันพูดเมื่อกี้นี้สายตาคมๆจ้องมองแต่..ตรงปากอวบอิ่มของฉัน ฮึ้ย ขนแขนลุกแปลกๆ

คื้น~ เสียงรถเข้ามาจอดตรงหนน้ารั้วบ้าน

"สงสัยรถกองคงมารับฉันแล้วค่ะ ไปก่อนนะคะ" ฉันรีบหันไปกล่าวลาเขาที่นั่งทำหน้าเรียบนิ่ง แล้วเดินออกมาทางหน้าบ้านทันที

แกร็ก! มือเล็กๆของฉันผลักประตูรั้วออกมา ชะงักอย่างจังเลย ไม่ใช่รถตู้ของกองถ่าย แต่เป็นรถกระบะของตำรวจ ทางท้ายกระบะเป็นนายตำรวจ นอกเครื่องแบบนั่งเรียงอยู่กันเต็มเลย

"เอ้าคุณดาด้า สวัสดีครับ" ตำรวจตรงท้ายกระบะกล่าวทักทายฉัน แล้วยิ้มให้ฉันกันทุกคนอย่างเป็นไมตรี

"สวัสดีค่ะ" ฉันทักทายกลับด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

ครื่นๆ กระจกติดฟิล์มเลือนลงเป็น นายสารวัตรกุนซือ มองหน้าฉันอย่างเรียบนิ่ง ซึ่งฉันไม่ยิ้มให้หรอก ฉันยังไม่ลืมนะ ตอนจับฉันอะ เหอะ!

"รถคุณยังไม่มารับอีกหรือ?" เสียงทุ้มขรึมของฐานทัพเดินเข้ามาหยุดยืนด้านหลังฉัน

"ยังค่ะ" ฉันตวัดหน้าไปตอบเขา ซึ่งพวกตำรวจหลังท้ายกระบะก็พากันมอง เหมือนกำลังแอบอมยิ้ม

"ผู้กำกับไปเลยไหมครับ?" นายกุนซือถามฐานทัพที่ยืนทำหน้าเก๊กขรึม

"..." ฐานทัพหันมองหน้าฉัน ไม่ยอมเดินไปขึ้นรถเสียที คือจะยืนรอส่งฉันหรอ?

"สงสัยท่านคงรอส่งเมีย" เสียงพูดเบาๆมาจากหลังท้ายกระบะ

-_-* ตากุนซือเหมือนมองฉันเป็นตัวถ่วงยังไงไม่รู้ สายตานายนี่แสดงออกชัดเจนสุดๆ ถึงแม้จะไม่ได้พูดอะไรก็ตามเถอะ

"คุณไปก่อนเลยก็ได้นะคะ เดี๋ยวอีกไม่นานรถกองก็มารับฉันแล้วค่ะ"

"...." เขาทำหน้านิ่งไม่เอ่ยพูดอะไร ยังคงยืนกอดอกมองฉัน

"ตาผู้กำกับบ้า" ฉันบ่นอุบอิบทำสีหน้ามุ่นๆ ยืนรอส่งไม่เท่าไหร่ แต่คอยจ้องฉันเนี่ยสิ โอ๊ะ! แล้วเหมือนจะรู้ด้วยนะว่าเมื่อกี้ฉันบ่นเขาอะ เพระเขาลดสายตามองฉันเชิงดุ

คื้น~ รถตู้กองถ่ายมาได้จังหวะพอดีเลย ฉันจึงหันไปมองคนร่างสูง ชอบทำหน้านิ่งขรึม

"..."

"รถมารับฉันแล้วค่ะ ไปก่อนนะคะ" มือเล็กๆของฉันโบกลาคนหน้านิ่งขรึม ในระหว่างก้าวเท้ามายังรถตู้ที่ต่อท้ายกระบะรถตำรวจ หูดีๆของฉันดันได้ยิน

"หมวด ลาดหลุมแก้ว รถติดไหม ผมพึ่งลงพื้นที่นี้เป็นครั้งแรก?"

"ลาดหลุมแก้วงั้นหรอ" เสียงฉันพึมพำเบาๆ เปิดรถตู้เข้ามานั่ง ฮึ้ย! ตาฐานทัพไปทำงานอำเภอเดียวกับฉันงั้นหรอ

[End.Part Dada]

@อำเภอลาดหลุมแก้ว จังหวัดปทุมธานี

"ถนนเส้นทางนี้ สามารถทะลุเข้าถนนใหญ่ได้ เราจะแบ่งเป็นสองทีม ผู้กองคุณตามรถอีกคันไป ผมเชื่อว่านายฮิวโกต้องแบ่งรถเป็นสองคัน" ฐานทัพสั่งงานลูกน้อง

"ผู้กำกับรู้ได้ยังไงครับ ว่ามันต้องแบ่งรถเป็นสองคัน" กุนซือหันหน้ามาถามยังไม่เข้าใจ เท่าที่สายรายงานมามีรถขนยาแค่คันเดียว

"ครั้งนี้ยังไงก็ต้องมีสองคัน ต้องมีคันไดคันนึงคอยสับขาหลอกพวกเรา" ฐานทัพยิ้มมุมปาก ว่าออกมาอย่างชาญฉลาด

"นั้นผม จะเอารถไปปิดทางไว้ตรงถนนอีกสาย" รชตเอ่ย

"อืม" ฐานทัพพยักหน้า แล้วเดินไปขึ้นรถ โดยมีกุนซือเดินตามประกบมาด้วย โดยนั่งประจำที่คนขับ

ปั่ง!!

"เราจะตามคันของไอ้ฮิวโก้ เราจะตามเกมมัน" ฐานทัพแสยะยิ้มมุมปากว่ากับกุนซือ

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป...

"รถมันขับมาแล้วครับ ผู้กำกับ" กุนซือมองกระจก ไปที่รถตู้คันสีดำ

"อืม..." ฐานทัพพยักหน้า

คื้น~~ กุนซือปล่อยให้รถตู้คันดำขับนำไปก่อน เว้นระยะห่างพอสมควร ก่อนจะตีรถขับตามไป

"ทำไมมันขับเข้าไปในซอย โรงถ่ายละคร?" กุนซือโพล่งขึ้น พลางหันมองหน้าฐานทัพที่ตีสีหน้านิ่งขรึม

"ขับตามมันไปต่อ มันหยุดรถตรงไหนเราค่อยแสดงตัว" ฐานทัพเอ่ย

@กองถ่ายละคร

"มาค่ะน้องดาด้า มานั่งพักก่อน เข้าอีกซีนนึงก็ได้กลับบ้านแล้ว" เอมมี่คอยเดินกางร่มให้ดาราสาวที่ทำหน้าเหนื่อยๆ

"ค่ะ ด้าร้อนมากเลย ถ้ายังถ่ายต่อเป็นลมแน่ๆ" ดาด้าบ่น แล้วเข้ามานั่งพักในเต็นท์เครื่องดื่ม

"ดาด้า ได้ข่าวว่าได้สามีเป็นนายตำรวจหรอ?" เก๋ไก๋ นางเอกดาวรุ่ง โพล่งถามด้วนรอยยิ้ม แต่เป็นยิ้มเหยียด

"ใช่ ทำไมหรอ?" ดาด้าตวัดใบหน้ารำคาญมาถาม คิดว่าเธอไม่รู้หรอไง ว่ามาร้าย

"เปล่าหรอก ว่าแต่สามีเธอน่ะยศอะไรหรอ ฉันไม่ค่อยได้ตามข่าว ได้ยินแต่คนเขาพูดกันว่าสามีเธอเป็นตำรวจ"

"อุ้ย ต๊าย ขนาดไม่ตามข่าว ยังรู้ว่าสามีน้องดาด้าเป็นตำรวจอะ" เอมมี่ว่าด้วยความหมั่นไส้เก๋ไก๋

"ตกลงสามีเธอยศอะไรหรอ หรือแค่เป็นนายตำรวจธรรมดา?" เก๋ไก๋ถามไม่หยุด จะเอาคำตอบให้ได้

"น้องดาด้าตอบไปสิคะ" เอมมี่ว่าด้วยรอยยิ้มเหยียดกลับไป

"...." ดาด้ามองเก๋ไก๋ด้วยความเบื่อหน่าย อากาศก็ยิ่งร้อนๆ ยังมาเจอคนที่เป็นมลพิษอีก

"อร้ายยยย คุณฮิวโก้หอบดอกไม้มาให้น้องเก๋ไก๋ช่อโต้เลยคร้า" เสียงของผู้จัดการเก๋ไก๋แหกปากเสียงดัง เพื่อเรียกสายตาคนในกองถ่ายให้สนใจ

"พี่ฮิวโก" เก๋ไก๋วิ่งไปกอดแฟนหนุ่ม ด้วยความดีอกดีใจ

"ดอกไม้ที่หนูอยากได้ไง ชอบไหม?" ฮิวโก้ถามแฟนสาว ที่กำลังก้มมองดอกไม้อย่างปลื้มใจ แต่สายตาเจ้าชู้ของฮิวโกดันเหลือบมองดาด้าที่กำลังนั่งดูดน้ำทำหน้ารำคาญ

"ชอบมากเลยค่ะ" เก๋ไก๋กระโดดหอมแฟนหนุ่ม อย่างไม่แคร์สายตาใคร

"โอ้ย..พี่อ้วกจะพุ่ง" เอมมี่โกงคอหันหน้าหนี แล้วก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นเจ้าของร่างสูงใบหน้าหล่อเหลากำลังเดินเข้ามากับชายหน้าตาคมเข้ม นามว่ากุนซือ

"พี่เอมมี่ไปหาที่นั่งสงบๆเงียบๆกันเถอะ" ดาด้าว่า ไม่ได้มองเลยสักนิดว่า คนที่เดินเข้ามาใหม่เป็นใคร

"อร้ายยย ท่านผู้กำกับขา มาหาน้องดาด้าหรอคะ.." เสียงกระดี๊ด๊าของเอมมี่ดังลั่น รีบเดินบิดก้นไปหาฐานทัพที่ทำหน้านิ่งๆ มองไปที่ภรรยาสาวสลับกับฮิวโก้ ้ที่หันมายกยิ้มกวนๆใส่เขา

ขวับ!! ดาด้ารีบตวัดสายตามองตามเสียงกระดี๊ด๊าของเอมมี่ เมื่อเห็นเป็นฐานทัพกับกุนซือยืนอยู่ก็ถึงกับขมวดคิ้วยุ่ง มาได้ไงก่อน?

"ผู้กำกับหรอ?" เก๋ไก๋ว่า ทำสีหน้าอึ้งๆ ไม่คิดว่าดาด้าจะได้สามีเป็นถึงผู้กำกับ

"คุณมาได้ยังไง?" ดาด้าลุกจากเก้าอี้มาถามฐานทัพ

"ผมก็มาหาคุณไง" ฐานทัพก้มหน้าคุยกับคนตัวเล็ก

"...." ดาด้ากระพรึบตาปริบๆ มาหางั้นหรอ จำได้ว่าเมื่อเช้าไม่ได้บอกเขานะ ว่าเธอมาถ่ายละครที่นี่

"ไม่ยักรู้ว่าผู้กำกับ มีภรรยาสวยขนาดนี้" ฮิวโก้เดินล้วงกระเป๋า มาหยุดยืนตรงหน้าฐานทัพ

"ขอบคุณแทนภรรยาผมด้วยนะครับ" ฐานยิ้มมุมปาก มือหนาคล้องมาที่เอวบางของดาด้า

"...." ดาด้ายืนตัวแน่นิ่ง ไม่มีบทพูดใดๆ นี่เขาหลอกแต๊ะอั๋งเธอหรือเปล่า ทำไมต้องมาคล้องเอวด้วย แต่ตอนเมื่อเช้าอะเธอยกเว้นให้ เพราะซุ่มซ่ามเอง

"ไหนๆก็มาแล้ว อยู่ดูน้องดาด้าแสดงละครสิคะ ฉากนี้ถ่ายเสร็จ ก็เลิกกองแล้วคร้า" เอมมี่เชื้อเชิญด้วยหน้าดี๊ด๊า แล้วหันมาเบะปากใส่เก๋ไก๋

"ครับ" ฐานทัพยิ้มให้เอมมี่ พลางก้มมองดาด้าที่กำลังขมวดคิ้ว ทำหน้ามุ่นๆ

"ผู้กำกับครับ ทางผู้กองรชตรายงานมา สามารถสกัดจับรถขนยาหลายใหญ่ได้แล้ว"

กรอด! ฮิวโก้กำหมัดแน่น จ้องหน้าฐานทัพด้วยความอาฆาต

"หึ วันนี้ถือเป็นวันดีของผมมากเลย" ฐานทัพว่า ยกยิ้มให้ฮิวโก

ดาด้าที่ได้ยินทสนทนาด้วยก็เอ่ยออกมา"ยินดีด้วยนะคะ" มือเล็กแกะมือหนาออกให้พ้นเอว แล้วเดินเข้ามานั่งในเต็นท์

"กรอด! ไอ้ฐานทัพ" ฮิวโก้กำหมัดแน่นเดินออกมาจากตรงนั้นทันที ไม่อยากต้องระเบิดอารมณ์คลั่งของตัวเอง

"พี่ฮิวโก้ รอด้วยสิคะ" เก๋ไก๋วิ่งหอบดอกไม้ตามแฟนหนุ่มไป

"ผู้กำกับจะกลับเลยไหม?" กุนซือถามเสียงนิ่งเรียบ

"ยัง.." ฐานทัพเอ่ย โดยสายตามองไปที่คนตัวเล็กในเต็นท์

"..." กุนซือแอบตวัดหน้าเซ็งๆมาถอนหายใจ พูดเสียงเบาๆคนเดียว "ฟูว์..แต่ผมอยากกลับ"

*********************