คำโปรย

อัยรินทร์เสียพี่ชายเพราะโรคร้ายในวัยเพียงสิบเจ็ดปี เธอไม่มีญาติพี่น้อง และโตเกินกว่าจะอยู่สถานสงเคราะห์เด็ก ก่อนตายพี่ชายของเธอฝากฝังเธอเอาไว้กับน้องรหัสคนรวยของเขา หนุ่มหล่อ รวย เสน่ห์แรง อย่างอาชวิน

เพราะพี่รหัสดันตายจากไปกะทันหัน นักศึกษาปี 3 อย่างอาชวินจึงต้องเลี้ยงเด็กสาววัยมัธยมไว้อย่างลับ ๆ เป็นแฟนก็ไม่ได้เพราะวัยยังไม่พ้นคุก เป็นน้องสาวก็ไม่ได้เพราะนมน้องมันโตเกินกว่าจะเป็นน้องสาว เลี้ยงไว้ก่อนก็แล้วกัน อีกแค่ปีเดียวเขาก็ไม่เสี่ยงคุกแล้ว

อาร์ต หรืออาชวินในวัยสิบแปดปีเข้ามากราบอาจารย์หมอแท้ เขากำลังจะเข้าเรียนในระดับอุดมศึกษาชั้นปีที่หนึ่งในมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง คณะบริหารธุรกิจภาษาต่างประเทศ

“โตเร็วเหมือนกันนะเนี่ย” อาจารย์หมอแท้ทักเด็กหนุ่มวัยสิบแปดอย่างเป็นกันเอง ไม่อยากเชื่อว่าเวลาจะผ่านไปเร็วถึงเพียงนี้ อาชวินหน้าตาหล่อเหลา รูปหน้าผสมผสานระหว่างพ่อกับแม่อย่างลงตัว โครงหน้าชัด ตาเรียวสวยที่ถอดแบบมาจากพ่อ รับกับช่วงคิ้วที่เรียงเส้นสวย

ผมสีน้ำตาลทองเข้ม จัดทรงให้เข้ากับใบหน้าหล่อเหลา รูปร่างสูงใหญ่กว่าคนในวัยเดียวกัน ผิวขาวอมชมพูอย่างคนสุขภาพดีซึ่งถอดแบบมาจากแม่ คนคนนี้ดึงแต่สิ่งดี ๆ ของพ่อและแม่มาทั้งหมด

“กำลังจะขึ้นปีหนึ่งแล้วค่ะอาจารย์” หน้าตาสดใสของแพรพลอยบ่งบอกว่าเธอมีความภาคภูมิใจกับลูกชายคนนี้แค่ไหน

“อืม เรียนเก่ง ไม่ต้องกังวลหรอก” อาจารย์หมอแท้รีบบอกกับแพรพลอย ดูจากสีหน้าแล้วเธอค่อนข้างเป็นกังวล

“จะจบไหมคะอาจารย์ สาวเยอะมาก กลัวจะไปติดสาวจนทิ้งการเรียน” แพรพลอยถามอย่างเป็นกังวล

“แม่ อาร์ตไม่ใช่คนอย่างนั้นนะครับ” อาชวินรีบแก้ตัว อย่างเขาไม่เรียกว่าสาวเยอะ เขาเรียกว่าหาประสบการณ์ คนเราต้องมีประสบการณ์กันบ้าง ยิ่งตอนนี้อายุสิบแปดแล้ว พวกพี่ ๆ ทั้งหลายไม่ต้องกลัวว่าจะพรากผู้เยาว์ 

ทำให้คนคุยของเขาเลยเยอะไปสักนิด

“ไม่ใช่คนอย่างนั้นคืออย่างไหนฮะพี่อาร์ต ไลน์เอย ไอจีเอย เด้งทั้งวันจนเปิดเสียงไม่ได้ ยิ่งช่วงเทศกาลนะคะ ไปไหนกับใครไม่ได้เลยค่ะอาจารย์” แพรพลอยระบายเหมือนอัดอั้นตันใจ พูดกับพ่อของลูกก็บอกแค่ว่า

‘วัยของลูก’

‘ตอนเด็กพ่อก็แบบนี้’

ใช่เรื่องที่ต้องภูมิใจไหม คิดแล้วยิ่งโมโห ให้ท้ายกันเข้าไป ทั้งพ่อทั้งปู่ย่าตายาย

“ทำไมไปไหนไม่ได้” อาจารย์หมอแท้ยังสงสัยกับเรื่องที่แพรพลอยเล่า

“จะไปไหนได้อย่างไรคะอาจารย์ ไปกับคนนั้น คนนี้ก็แหกอก ไปกับคนทางโน้นแล้วคนทางนี้จะทำอย่างไร”

อาชวินถึงกับโคลงศีรษะกับเรื่องที่แม่เล่า

“อาร์ตไม่ได้เจ้าชู้ขนาดนั้น”

“จ้า ไม่ได้เจ้าชู้ค่ะ แต่ทั่วถึง” แพรพลอยยังไม่ยอมแพ้ลูกชาย

“แม่ แค่ยังไม่เจอคนที่ใช่ เราก็ศึกษาให้ทั่วถึงเท่านั้น” อาชวินยักไหล่อย่างขอไปที อาจารย์หมอแท้หัวเราะหึ ๆ ในลำคอ

“อย่ากังวลเลยคุณแพร เดี๋ยวเขาจะเจอคู่เขาเอง ว่าแต่วันนี้อยากให้อาจารย์ช่วยอะไรเหรอมาถึงนี่” อาจารย์หมอแท้เปลี่ยนมาเรื่องที่แพรพลอยอยากถาม

“พี่อาร์ตเขาขอไปอยู่คอนโดใกล้มหา’ลัย อยากทราบว่าดีหรือเปล่าคะ” แพรพลอยกลัวลูกเรียนไม่จบเพราะมัวแต่เที่ยว ถ้าต้องไปอยู่คอนโดคนเดียว

“ดี เขาโตแล้วคุณแพร ดูแลตัวเองได้ไม่ต้องกังวล” อาจารย์หมอแท้พูดอย่างปลอบใจผู้เป็นแม่

“เห็นไหมบอกแล้ว” อาชวินกระซิบบอกแม่

“ไม่ต้องเลย อย่าให้แม่รู้ว่าพี่อาร์ตพาสาวไปค้างด้วยนะ”

“โธ่แม่” มันเป็นเรื่องปกติไหมครับ คำพูดนั้นเขาต่อในใจ สำหรับเขาไม่เคยคิดจะพาใครมาค้างด้วยหรอก โรงแรมมีเยอะแยะ หรือถ้าต้องใช้บริการโรงแรมบ่อยเกินไป เขาอาจจะเช่าคอนโดไว้อีกห้องสำหรับรองรับสาว ๆ

“ไม่ต้องมาโธ่ แม่รู้ทันเราหรอก”

“โธ่ อาร์ตไม่คบซ้อนหรอกน่า ถ้าคบใครจริง ๆ จะรักเดียวใจเดียวเหมือนพ่อ” พอลูกชายพูดถึงสามีสุดที่รัก แพรพลอยถึงกับหน้าแดงเพราะความเขิน

“ไม่ต้องทำเป็นพูดดี” เธอตีแขนลูกชายด้วยความหมั่นไส้

“เขินละสิ รู้หรอก” อาชวินอดแซวแม่ของเขาไม่ได้ แม่ยังสาวยังสวย ไม่แปลกใจที่พ่อจะทั้งรักทั้งหลง

วันเปิดเทอม

          อาร์ต หรืออาชวิน น้องเฟรชชี่ปีหนึ่งที่ใคร ๆ ต่างให้ความสนใจเพราะความหล่อออร่าพุ่ง ได้ยินจากกลุ่มข่าววงในบอกว่านี่แหละทายาทเจ้าของบริษัทผลิตเครื่องดื่มชูกำลังรายใหญ่ของประเทศ

          หลังจากสายเผือกทั้งหลายรู้และแอบเข้าไปเช็กมูลค่าหุ้นและเงินปันผลของอาชวินก็ถึงกับตกตะลึง เพราะแค่เงินปันผลแต่ละปีก็มีมูลค่าถึงแปดหลัก คงไม่แปลกที่รถของชายหนุ่มจะราคาหลายสิบล้าน นี่แหละเขาเรียกว่าไฮโซตัวจริง

          การเรียนระดับมหาวิทยาลัยทำให้เขาได้เจอเพื่อนและรุ่นพี่ใหม่ ๆ หลายคน ความเป็นรุ่นน้องนี่ก็ดีเหมือนกันเพราะมีรุ่นพี่รุมรัก

          เขามีพี่รหัสที่สนิทสนมกันตั้งแต่วันแรกที่เจอ ‘พีรพล’ หรือพี รุ่นพี่ที่เจอกันค่อนข้างบ่อย ดีที่พีรพลเรียนเก่งมาก เขาได้ทุนเรียนดีตั้งแต่เข้าชั้นปีที่หนึ่ง

          ครอบครัวของพีรพลเหลือแค่น้องสาวคนเดียว พ่อแม่เสียชีวิตไปตั้งแต่เขาและน้องอยู่ชั้นมัธยม ยังดีที่พ่อแม่ทิ้งเงินประกันชีวิตก้อนหนึ่งไว้ให้เขาและน้องพอใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน

          “น้องอาร์ต” ตั้งแต่มาเรียนที่นี่ เขากลายเป็นน้องอาร์ตไปแล้ว เพราะเป็นรุ่นน้องปีหนึ่ง เสียงหวานที่เรียกเขาไม่ใช่ใครที่ไหน พี่ชิฟ รุ่นพี่ปีสามเอกเดียวกับเขานี่แหละ

          “ว่าไงครับพี่ชิฟ”

          “คืนนี้ว่าจะชวนไปนั่งฟังเพลงชิล ๆ หน่อย ว่างไหมคะ” เธอยิ้มหวานให้เขา น้องอาร์ตสุดหล่อจากบริหารภาคอินเตอร์ ใครไม่อยากใกล้ชิด เธออาศัยความเป็นรุ่นพี่ในเอกเดียวกันจึงเข้าหาเขาได้

          “ได้สิครับ แต่เอาร้านที่เด็กอายุต่ำกว่ายี่สิบเข้าได้นะครับ ผมไม่อยากมีปัญหา” อาชวินไม่เกี่ยงว่าจะเป็นร้านแบบไหน แต่เกี่ยงร้านที่เขายังเข้าไม่ได้ ถึงหลายต่อหลายคนจะบอกว่าเข้าไปเถอะ เจ้าของร้านเส้นใหญ่ไม่โดนจับหรอก แต่เขาก็ไม่อยากเสี่ยง ถ้ายังไม่ถึงเวลาของเราก็ไม่ควรดื้อดึง

          “ถ้าอย่างนั้นไปห้องพี่ไหม รับรองเด็กต่ำกว่ายี่สิบเข้าได้” อาชวินหัวเราะ ชวนกันซึ่งหน้าแบบนี้เลยเหรอ แต่เขาไม่นิยมกินคนใกล้ตัวเพราะไม่อยากมีปัญหาในอนาคต ตอนนี้เขาแค่รักสนุกและยังไม่อยากผูกพันกับใคร

          “ที่ร้านดีกว่าครับ ไม่อยากรบกวนพี่ชิฟจนเกินไป”

          “พูดกันท่าขนาดนี้ พี่เสียใจแย่นะคะ” พี่ชิฟยังไม่ยอมลดความพยายาม แต่เพราะอาชวินเสดงออกอย่างชัดเจน เธอเลยยอมถอย

สองปีผ่านไป  

          จากรุ่นน้องปีหนึ่งในวันนั้น วันนี้เขาเป็นรุ่นพี่ปีสามเฮดว้ากของคณะ ชื่อเสียงตลอดสองปีของเขาเรียกได้ว่ากระฉ่อน เอาเป็นว่าเรื่องเรียนดีเขาไม่ยุ่งเพราะไม่อยากไปแย่งทุนการศึกษาใคร มีแต่จะเป็นคนให้ทุนการศึกษาเด็กที่ลำบาก…

ใครเดือดร้อนให้ใส่ชุดนักศึกษามาหาพี่อาร์ต แต่เขารับแค่ชั่วคราว ไม่ค้างคืน เน้นมีประสบการณ์ ทำงานมืออาชีพ ครั้งเดียวจบไม่มีกินซ้ำ เข้าถึงยากตัวพ่อ ห้องพักของเขาคือชั้นบนสุดของคอนโดหรู เพนต์เฮาส์ใกล้มหาวิทยาลัย

อาชวินเป็นคนใจกว้างกับเพื่อนฝูง โดยเฉพาะพี่รหัสอย่างพีรพล เขามักหางานพิเศษให้พีรพลช่วยทำ เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายต้องทำงานพิเศษเพื่อเลี้ยงน้องวัยมัธยมปีที่หก แต่เพราะค่าใช้จ่ายในสภาพเศรษฐกิจปัจจุบันที่ค่อนข้างสูงทำให้พีรพลต้องทำงานหนัก ในแต่ละวันเขาได้พักแค่วันละไม่กี่ชั่วโมง

อาชวินเสนอเงินให้พีรพลหยิบยืมเพื่อจะได้ไม่ต้องทำงานหนักอย่างนี้ แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมรับ

“พี่พี ผมว่าพี่ทำงานหนักไปหรือเปล่า ผอมซูบไปแล้วเนี่ย” อาชวินบ่นในตอนที่เจอหน้ากันเช้าของสัปดาห์ที่สองของวันเปิดเรียน

“ทำงานหนักอะไร ทำเหมือนคนอื่นนั่นแหละ อีกอย่างต้องเก็บเงินไว้ให้อัยย์เรียน ฉันอยากให้อัยย์เรียนที่นี่” พีรพลอยากมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้น้องสาว ถึงเขาจะทำงานหนักก็ไม่เป็นไร อีกปีเดียวก็จะเรียนจบ หลาย ๆ อย่างในชีวิตคงดีขึ้น

“พี่ยืมผมก่อน มีเมื่อไหร่ค่อยให้” อาชวินบอกพี่รหัส เงินแค่นี้สำหรับเขาไม่ได้มากมายอะไร ให้พี่รหัสที่สนิทยืมได้ อาชวินเป็นลูกชายคนโต เขาไม่มีพี่ชาย ยิ่งได้เห็นความรักที่พีรพลมอบให้น้องสาว และความหวังดีที่พีรพลมีให้ตน ทำให้อาชวินยิ่งรู้สึกรักและนับถือพีรพลมาก

น้องสาวของพีรพล...เขาเคยเจอครั้งหนึ่งเมื่อตอนอาชวินเรียนปีหนึ่ง ตอนนั้นเธอยังเรียนมัธยมศึกษาปีที่สี่

“ไม่ยืมหรอก ฉันยังไหว” คำพูดของพีรพลทำให้อาชวินตื่นจากภวังค์ ใบหน้าเด็กสาววัยสิบห้าที่เขายังจำได้ดี

“ไหว ๆ เกิดเป็นอะไรขึ้นมาไม่ลำบากกันทั้งพี่ทั้งน้องหรือไง” อาชวินบ่นด้วยความเป็นห่วง

“ถ้ากูเป็นอะไรไป มึงก็ช่วยดูน้องกูหน่อยแล้วกัน เลี้ยงไอ้อัยย์เหมือนน้อง อย่าทำให้มันเสียใจ” พีรพลตบบ่าคนฟังพลางหัวเราะชอบใจ

“เออ...สั่งอย่างกับจะตาย” อาชวินรับคำไปด้วยบ่นไปด้วย

ใครจะคิดว่าหลังจากนั้นเพียงไม่กี่วัน กลางดึกของคืนหนึ่ง อาชวินกำลังหลับใหลในเวลาเกือบตีสาม

สายเรียกเข้าเป็นเบอร์โทรของพีรพล

“พี่พี ว่าไง”

“นี่ไม่ใช่พี่พีค่ะ อัยย์น้องพี่พีนะคะ คุณช่วยมาที่โรงพยาบาล XXX ได้ไหมคะ” ปลายสายเสียงสั่นเล็กน้อย

อาชวินขมวดคิ้วเพราะเวลานี้เกือบรุ่งสางของอีกวัน เกิดอะไรขึ้น ทำไมน้องสาวของพีรพลถึงได้โทรหาเขากลางดึก

“ได้ เดี๋ยวพี่ไป” เขาตอบรับพร้อมทั้งรีบร้อนออกจากห้องไปยังโรงพยาบาลที่เด็กสาวปลายสายแจ้ง

“พี่อาร์ตใช่ไหมคะ” เด็กสาววัยสิบห้าในวันก่อน ตอนนี้เธอโตเป็นสาวแล้ว เธอรีบเข้ามาทักเมื่ออาชวินมาถึงโรงพยาบาล

“ใช่ พี่พีไม่สบายเหรอ” เขากวาดตามองหาพีรพล แต่ไร้เงาของรุ่นพี่ หญิงสาวยิ้มทั้งน้ำตา

“พี่พี ไปแล้วค่ะ”

“ไปไหน” เขาขมวดคิ้วเป็นคำถาม

“พี่พีเสียแล้วค่ะ” อัยรินทร์เค้นคำพูดออกมาอย่างยากลำบาก

อาชวินนั่งลงกับเก้าอี้ตรงหน้า คำพูดของอัยรินทร์บีบเค้นหัวใจเขาอย่างหนัก พีรพลจากไปแล้วจริง ๆ เธอตามเขามาเพราะอยากให้มาจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายและงานศพ ด้วยไม่รู้จะเริ่มต้นเรื่องนี้อย่างไร

ญาติสักคนเธอก็ไม่มี ทางโรงพยาบาลแจ้งว่าพีรพลทำเรื่องบริจาคร่างกายไว้กับหน่วยงานของรัฐบาล ทางโรงพยาบาลกำลังติดต่อหน่วยงานที่พีรพลบริจาคร่างกาย

“อัยย์ เราต้องบอกลาพี่พีแล้ว” อาชวินบอกเธอในตอนเช้าของวันนั้น ก่อนที่ร่างไร้ลมหายใจของพีรพลจะถูกเคลื่อนไปอย่างสมเกียรติ

“ลาก่อนพี่พี” เธอพยายามไม่ร้องไห้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเสียคนรัก เธอเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาตั้งแต่ตอนอยู่มัธยมศึกษาปีที่สาม ชีวิตเธอไม่ง่ายเลย

พีรพลเป็นโรคกล้ามเนื้อหัวใจวายเฉียบพลัน หรือ Heart Attack เป็นโรคที่เกิดจากภาวะลิ่มเลือดอุดตันในหลอดเลือดหัวใจเฉียบพลัน เลือดและออกซิเจนไม่สามารถไปเลี้ยงกล้ามเนื้อหัวใจ จนทำให้เกิดภาวะหัวใจวาย

อัยรินทร์เล่าว่าเธอนอนหลับปกติ จนเวลาเที่ยงคืนพี่ชายกลับมาจากทำงานและบ่นว่าแน่นหน้าอก เธอชวนเขาไปหาหมอ แต่เขาบอกว่าพักแป๊บเดียวน่าจะหาย

เขาล้มตัวลงนอนบนโซฟาในห้องรับแขก เพียงไม่นานเขาก็หายใจติดขัดและเสียงดังจนอัยรินทร์ตกใจ เธอร้องเรียกพี่ชาย แต่เหมือนเขาจะไม่ได้สติ อัยรินทร์จึงตัดสินใจโทรหาเบอร์กู้ภัยฉุกเฉิน เพียงไม่นานกู้ภัยก็มาถึง พาพี่ชายเธอมาส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด แต่ทุกอย่างก็สายเกินไป