ท่านประธานที่แปลว่าพ่อของลูก

ควันสีเทาลอยเป็นสายออกจากเรียวปากกระจับของชายหนุ่มที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาในโซนวีไอพีของร้านอาหารกึ่งผับบนโรงแรมหรูระดับลักชัวรี พยัคฆ์ อัครกิจภูริสกุล ทอดเวลาอยู่ตรงนี้ร่วมสองชั่วโมง สายตาคมดุจพญานักล่า หากยามนี้กลับเคว้งคว้างเหลือบแลไปมองด้านในของร้านในโซนของพนักงาน สลับกับมองไปนอกหน้าต่างยังบรรยากาศที่ตระการตาด้วยแสงสีเต้นระบำ

“แด่ราตรีที่ดื่มด่ำ” แก้วทรงสูงบรรจุเครื่องดื่มสีน้ำตาลอมแดงถูกยื่นมาตรงหน้า

“แมนฮัตตัน” พยัคฆ์เอ่ยชื่อคอกเทลรสเข้มที่มีประวัติอันยาวนาน

“ส่วนผสมของไรย์วิสกี้ กับไวน์เวอร์มูธ และแองโกสทูราบิทเทอร์ จะทำให้นายรู้สึกดี ไอ้เสือ”

พยัคฆ์สบตาเพื่อนรักพร้อมขำแห้ง “เฮอะ มีพี่น้องคนไหนถีบนายตกจากเก้าอี้ CEO โรงแรมยักษ์ใหญ่มาเป็นบาร์เทนเดอร์ไม่ทราบ”

พยัคฆ์รับแก้วมาจาก เซิร์ฟ สเวนเซน หรือลูกคลื่น ทายาทมหาเศรษฐีอันดับท็อปของโลก ซึ่งมีเครือข่ายธุรกิจมากมาย นอกจากโรงแรมคิงดอม ออฟ ไดมอนด์หลายสาขาแล้ว กาสิโนที่เป็นจุดพักสายตาด้านหน้าโรงแรมแห่งนี้ยังเป็นของตระกูลนี้ด้วย

“ว่าไปนั่น พี่น้องฉันมีแต่คนอยากจะไถเก้าอี้ประธานออกจากตูดมากกว่า” ลูกคลื่นหัวเราะลงลูกคอ หย่อนตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามเพื่อนสนิทที่เรียนด้วยกันสมัยปริญญาโท

พยัคฆ์เป็นทายาทเจ้าของกิจการขายเป็ดขายไก่ พ่อให้กลับไปรับช่วงต่อกิจการตั้งแต่จบโท แต่เขาดึงเวลาด้วยการต่อปริญญาเอก ยังไม่ยอมเดินทางกลับไปอยู่ไทยถาวร  

เขาเป็นคนถึงไหนถึงกัน รักความท้าทาย ติดใจชีวิตแบบสมบุกสมบัน ระหว่างเรียนปริญญาเอกจึงหากิจกรรมทำคลายเครียด ด้วยการขับอูเบอร์และเป็นยูทูบเบอร์ อีกภาพลักษณ์หนึ่งคือเพลย์บอยสุดเท่ เขาจึงกลายเป็นคนดังที่ทำรายได้มหาศาลในอเมริกา จนกระทั่งเจอกับมารีตอนไปถ่ายคลิปที่แกรนด์แคนยอนเมื่อสองปีก่อน เธอมากับกลุ่มเพื่อน ดูโดดเด่นที่สุดในกลุ่มและเป็นคนเดียวที่มีเพื่อนชายคนสนิทมาด้วย

มารีหลงใหลสายตาของพยัคฆ์ยามสบกันครั้งแรก เธอชวนเขาร่วมดื่ม ร้องเพลง เต้นรำ ก่อนจะนัวเนียกันแบบวันไนต์สแตนด์ หลักฐานแปดเปื้อนบนที่นอนยืนยันว่าเขาเป็นคนแรกของเธอ เธอไม่ได้โกหกว่าเอิร์ธ ผู้ชายคนที่มาด้วยเป็นแค่เพื่อน แรมเดือนที่พยัคฆ์ตามหามารีให้ควัก จนได้พบกัน และคบหากันเรื่อยมา แต่เธอขอยุติความสัมพันธ์เมื่อสองเดือนที่แล้ว เขาถามหาเหตุผลเพียงสั้นๆ ก่อนหายหน้าหายตาไปพักหนึ่ง แล้วจู่ๆ เมื่ออาทิตย์ที่แล้วก็มาปรากฏตัวในนี้

ที่นั่งโซนนี้ โต๊ะตัวนี้ เจ้าของโรงแรมสั่งให้สงวนไว้ให้พยัคฆ์แต่เพียงผู้เดียว ไม่ว่าชายหนุ่มจะเข้ามาใช้บริการหรือไม่ก็ตาม

“น้องๆ ที่เดินเสิร์ฟในร้านฉันก็สวยๆ ตั้งเยอะ ดีกรีไม่ธรรมดานะเว้ย” ลูกคลื่นพยักหน้าให้สาวเสิร์ฟนางหนึ่งที่เดินผ่านโต๊ะไป

“พอๆ ไม่เอาทั้งนั้น โดยเฉพาะยายแว่นใหญ่นั่นน่ะ เหมือนบาร์บี้โดนบาร์เทนเดอร์เอาความไฮเปอร์กับความเนิร์ดผสมใส่ลงไปแล้วจับเขย่า” พยัคฆ์พยักพเยิดไปยังสาวน้อยชาวไทยที่กำลังเต้นไปตามจังหวะการเขย่าของบาร์เทนเดอร์หนุ่ม

“นั่นน่ะเด็กเส้นของมารีเลยนะ เห็นว่ามาจากเชียงใหม่ บ้านใกล้เรือนเคียงกัน มารีมาอ้อนวอนให้ฉันรับเข้าทำงานตอนขอวีซ่าเวิร์กแอนด์แทรเวลมาที่นี่ จุดประสงค์คืออยากเที่ยวนั่นแหละ นี่อีกไม่กี่วันก็จะไปแล้ว”

“ไปซะได้ก็ดี น่ารำคาญ แล้วมารีก็ส่งแต่ยายนี่มาคอยบริการฉันด้วยนะ”

“น้องเขาไปทำอะไรให้วะ ระวังเหอะ เกลียดอะไรก็ดะ...”

“อย่าเอาคำพูดน้ำเน่ามาพูดกับฉันนะ ฉันยังรอเขาอยู่” พยัคฆ์ส่งสายตาประหัตประหารไปยังผู้จัดการร้านสาวที่บังอาจลูบคมเพลย์บอยอย่างเขา

“ถ้าจะให้ฉันไล่มารีออกจากตำแหน่งผู้จัดการร้านตอนนี้ ฉันไม่ทำนะโว้ย แยกแยะด้วย ต่อให้นายเป็นคนฝากก็เถอะ  อย่าลืมว่าโรงแรมฉันมีชื่อเสียงเรื่องแสนดีต่อลูกจ้างและพนักงาน ฉันไม่อยากให้เกิดเรื่องร้องเรียนถ้าเขาทำงานดีไม่มีอะไรบกพร่อง”

“ฉันไม่ใช่เด็กๆ นะคลื่น ให้เขาทำที่นี่ไปน่ะดี ผูกสัญญาไว้นานๆ ยิ่งดี ถ้ารู้ทั้งรู้ว่ามีคู่หมั้นรออยู่ที่ไทย ก็ควรบอกฉันมาตรงๆ ตั้งแต่แรก นี่อะไร คบมาปีนึงแล้วถึงบอก”

“ที่ยังโกรธนี่เพราะรักเขาหรือว่าโดนลบเหลี่ยมวะ” ลูกคลื่นรู้ทันเพื่อน

“เหอะน่า” พยัคฆ์บอกปัดคำถามของเจ้าของโรงแรม

“จัดไหม เห็นมารีบอกว่าเร็วๆ นี้คู่หมั้นจะมาที่นี่ ฉันให้ลูกน้องลากไปกระทืบให้”

“ตระกูลนายก็ใช้แต่วิธีนี้ แต่ฉันดูออกว่ะว่ามารียังมีเยื่อใย แต่ทำไปเพราะไฟลท์บังคับ”

“นายก็คิดเข้าข้างตัวเอง ทำไมไม่มองว่าตัวเองเป็นแค่คนคั่นเวลาของมารีเวลามั่งวะ” ลูกคลื่นพูดกระแทกใจในสิ่งที่พยัคฆ์ไม่ยอมรับ

“เหงาหอยหรือไงถึงต้องการคนคั่นเวลา” พยัคฆ์สาดเครื่องดื่มลงคอ

“ไอ้เสือ นายทำ ‘ง’ หายไปเปล่าวะ” ลูกคลื่นเย้า

“อย่าทำเป็นไม่เก็ต”

“อ๋อ งั้นมารีเหงาหอย ส่วนนายก็ติดหอย?”

“สมแล้วที่เป็นเพื่อนรักของฉัน นายแม่งก็แรงไม่เปลี่ยนเหมือนกัน” พยัคฆ์ตอกกลับลูกคลื่น ตามองการโยกย้ายส่ายเอวของยายแว่นใหญ่ เท้ากระดิกตามจังหวะดนตรีโดยไม่รู้ตัว

“รักนายว่ะ ไอ้เสือ” ลูกคลื่นตบไหล่เพื่อน ก่อนลุกขึ้นยืนส่งสัญญาณให้พนักงานเอาเครื่องดื่มมาเพิ่ม “นายมีค่าสำหรับคนที่เขามองเห็น ฉะนั้นสำแดงเดชให้สุด ฉันเอาใจช่วย อ้อ ขอบคุณที่อุดหนุนนะโว้ย”

“จะไปแล้วเหรอ” ถามเพื่อน มือหยิบบุหรี่มวนใหม่มาต่อ

“อือ อีกสองชั่วโมงต้องเดินทางไปไทย ถ้านายกลับเมื่อไรไปเที่ยวไร่องุ่นฉันมั่งนะ” ลูกคลื่นทิ้งท้ายด้วยธุรกิจตัวใหม่ของครอบครัวที่พ่อของเขาซื้อที่ดินทดลองลงองุ่นรูบี้โรมัน องุ่นสายพันธุ์ที่แพงที่สุดในโลก

“เออ โชคดีเพื่อน” พยัคฆ์โบกมือให้ลูกคลื่น แล้วถอนหายใจเมื่อเครื่องดื่มแก้วใหม่ที่ลูกคลื่นสั่งให้ถูกนำมาเสิร์ฟโดยบาร์บี้เกิร์ลแว่นใหญ่

“น้ำใบบัวบกค่ะเฮีย” เมย์วางแก้วแมนฮัตตันลงบนโต๊ะตรงหน้าพยัคฆ์

“ทำไมต้องเป็นเธอที่มาเสิร์ฟทุกทีฮึ ไม่เจริญหูเจริญตาเลย” พยัคฆ์ไม่มองไปทางสาวน้อย

“เมย์บอกเป็นครั้งที่ห้าร้อยว่าเฮียกับเมย์หัวอกเดียวกัน เวลาเฮียมาพี่มารีก็เลยยกหน้าที่นี้ให้เมย์” สาวน้อยเบื่อที่จะพูดประโยคเดิม แต่ก็ต้องพูด ทว่าครั้งนี้พยัคฆ์ไม่ไล่เธอกลับอย่างรำคาญเหมือนที่ผ่านมา

“งั้นก็กินน้ำใบบัวบกซะ” เขาเลื่อนแก้วแมนฮัตตันให้คนหัวอกเดียวกัน

“หึ เฮียเอาเลย มันผิดกฎร้าน” ปากไม่กิน แต่หย่อนตัวลงนั่งข้างๆ เขา  

ปานดวงใจโบกมือตรงหน้าชายหนุ่มที่ไม่สนใจคู่สนทนา เขาทิ้งสายตาไปทางมารีอีกครั้ง มารีซึ่งเผลอมองมารีบกลบเกลื่อนด้วยการหันไปคุยกับลูกน้อง