My Engineer รักร้ายนายจอมโหด (ต้าร์) บทที่ 3

“พี่เขาทำของตกหนูเลยเอามาคืนค่ะ”

พินอินรีบชิงพูดก่อนเมื่อรุ่นพี่ตรงหน้านิ่งเงียบไปนานเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่างอยู่

“อยู่ทางนู้น ตรงไปเลี้ยวขวา”

“อ่า ขอบคุณมากค่ะ”

นักรบมองตามร่างบางที่ฉีกยิ้มให้และรีบวิ่งไปตามทางที่เขาบอกอย่างร่าเริง ทั้งที่ดูกลัวเขาแต่กลับยิ้มให้เขาอย่างสดใส...แปลกคน

เสียงเครื่องจักรและการทำงานดังมาเป็นระยะเมื่อเดินเข้ามาบริเวณช็อปโยธา ทุกคนต่างสนใจงานของตัวเองจนไม่ได้สังเกตคนมาใหม่

พินอินเดินมาจนถึงช็อปแล้วแต่ไม่กล้าถามใคร เพราะแต่ละคนดูวุ่นวายกับการทำงานมาก จากตอนแรกคิดว่าจะรีบคืนรีบกลับหรือว่าเธอค่อยมาใหม่ หางตากลับมองเห็นสีแดงโดดเด่นจากที่ไกล ๆ

นั่น...พี่คนที่เธอคุยด้วยเมื่อวาน...พี่ต้าร์

เธอจำแผ่นหลังของเขาได้

คนตัวเล็กวิ่งสี่คูณร้อยเพื่อตามเขาไปโดยที่ไม่รู้ว่าพี่เขาจะเดินไปไหนกันแน่

เธอวิ่งจากอาคารของวิศวะจนตอนนี้พึ่งสังเกตว่าบริเวณนี้เริ่มเปลี่ยนเป็นอาคารสูงแลดูเก่ามาก และที่เธอวิ่งเข้ามาคือตรอกที่ทั้งมืดและแคบมาก

น่ากลัวจัง…

ตึก ตึก

เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังใกล้เข้ามาทำให้เธอยืดตัวขึ้น มือกำแน่นและรวบรวมความกล้าก่อนจะหันไปมองตามเสียง

หมับ!

“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”

 

 

 

“เธอตามฉันมาทำไม”

ร่างสูงตรงหน้ากดตรึงไหล่ของเธอไว้กับกำแพง นัยน์ตาร้ายกาจกวาดตามองคนตัวเล็กที่สูงระดับอกเขาเท่านั้น เธอยืนหลับตาแน่นด้วยความกลัวและตกใจเมื่อใบหน้าของเขาโน้มลงมาอยู่ระดับเดียวกับใบหน้าเธอ มันใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน

“ลืมตาเดี๋ยวนี้แล้วตอบมาว่าตามฉันทำไม”

พินอินสะดุ้งรีบลืมตาทันทีเมื่อมือหนาออกแรงกดที่หัวไหล่ทำให้เธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ เบื้องหน้าของเธอคงจะเป็นรุ่นพี่ที่ตามหาเพราะเขามีเรือนผมสีแดงเพลิงโดดเด่น แต่เมื่อเห็นใบหน้าของเขาแล้วเธอกลับคิดว่าสีผมแสบตานั้น เทียบไม่ได้กับใบหน้าหล่อร้ายจนลมหายใจสะดุด

พี่เขาหล่อมากจริง ๆ มาเจอตัวจริงแบบนี้ดูดีกว่าในรูปเยอะ

“เอ่อคือ...” พินอินประหม่าขึ้นมาเพราะพี่เขายังไม่ถอนใบหน้าออกไป

“เธอจะอ้ำอึ้งอีกนานไหมยัยจืด”

ฉันขอถอนคำพูดที่บอกว่าเขาหล่อนะ

อ้าปากพูดแต่ละคำความหล่อหายหมด!

“หนูแค่จะเอาของมาคืน พี่ช่วยปล่อยด้วยค่ะ!”

“ของ...ของอะไร?”

“ถ้าพี่ไม่ปล่อยหนูจะคืนพี่ได้ยังไง”

“ไหน...เอามาดู”

ต้าร์ผละตัวออกจากพินอินและแบมือไปตรงหน้าเธอเพื่อขอดูของที่ว่า ตัวเขายังไม่รู้เลยว่าไปทำอะไรหายและไม่เคยเห็นหน้าเธอด้วย

แต่เสียงคุ้นอยู่...

“อันนี้ของพี่ใช่ไหม”

พินอินเอาเกียร์สีเงินและสร้อยมาวางลงบนมือพี่เขาอย่างรวดเร็ว เพราะรู้สึกไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว บรรยากาศน่ากลัวและอยู่กับคนน่ากลัว แค่คิดก็ขนลุกแล้ว

“อืม ของฉันจริงด้วย ขอบใจ”

“ค่ะ งั้นหนูขอตัว”

“ไปสิ”

ต้าร์ขยับออกห่างพลางพยักพเยิดหน้าไปตรงทางออก มองคนตัวเล็กวิ่งหน้าตั้งออกจากตรอกนั้นไปเหมือนกระต่ายไม่มีผิด เมื่อลับร่างบางเขาเลยเอาบุหรี่ขึ้นมาสูบ ก่อนจะกลับเข้าไปในช็อปจนลืมไปเลยว่าที่ออกมานอกช็อปเพราะอะไร

เมื่อวิ่งออกมาจากตรอกนั้นได้เธอก็หยุดหอบหายใจด้วยความเหนื่อยไม่ไกลจากตรงนั้นมาก พลางบ่นตัวเองที่คิดแทนเขาไปเรื่อย เมื่อมาเจอพี่เขาจริง ๆ แล้วไม่เห็นจะดูเหมือนคนถูกทิ้งตรงไหนออกจะ...ปกติ

โอ๊ย ต่อไปอย่าไปคิดแทนคนอื่นอีกนะพินอิน

พินอินกำกระเป๋าผ้าใบโปรดแน่นหลังจากที่วิ่งออกมา แล้วก็พึ่งสังเกตว่าส่วนนี้เป็นแถวหลังช็อปและเชื่อมต่อกับหลังมหา’ลัย เธอคงต้องเดินอ้อมเพื่อไปหาวินมอเตอร์ไซค์นั่งกลับหอสินะ วันนี้วิ่งเยอะแล้วขี้เกียจเดิน

กึก

ร่างบางหยุดชะงักทันทีเมื่อเบื้องหน้าเต็มไปด้วยนักศึกษาผู้ชายใส่เสื้อช็อปสีดำเหมือนเรียนวิศวะ แต่เธอไม่เคยเห็นเสื้อแบบนี้ในมหา’ลัยมาก่อนเลย พวกเขายืนขวางเต็มทางเดินและสายตาแต่ละคนที่มองมาดูเอาเรื่องมาก

“ทางนี้ครับพี่”

เสียงพูดคุยกันด้านหลังก่อนที่พวกเขาจะแหวกทางให้ใครบางคนเดินเข้ามา ร่างสูงในชุดนักศึกษาเสื้อช็อปสีดำ เรือนผมสีดำ และใบหน้านิ่งของเขาทำให้เธอเผลอถอยหลังหนึ่งก้าวด้วยความกลัว เธอไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร และยิ่งไม่เคยรู้จักแต่พวกเขากลับยืนล้อมเธอไว้จนรู้สึกไม่ดี

โดยเฉพาะผู้ชายตรงหน้าที่มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความไร้มารยาท!

“หลีกทางด้วยค่ะ”

เธอกลั้นใจพูดออกไปพลางมองหน้าผู้ชายหล่อตรงหน้าที่ดูเหมือนเป็นหัวโจกของกลุ่ม แต่เขากลับไม่มีทีท่าว่าจะถอยแล้วยังเดินเข้ามาใกล้กว่าเดิมอีก

“อย่าเข้ามาใกล้อ๊ะ!”

“นี่เหรอผู้หญิงที่พวกมึงว่า”

“ครับพี่ คนนี้ไม่ผิดแน่ พวกเราเห็นอยู่กับมันที่ซอกตึกไม่ไกลจากตรงนี้มาก”

วาโยหรือชายหนุ่มที่เด็กคนอื่นเรียก ‘พี่’ ใช้สายตามองผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า และคิดในใจว่าไอ้ต้าร์มันเปลี่ยนรสนิยมแล้วเหรอ?

“ไม่คิดว่าไอ้ต้าร์มันจะเปลี่ยนสเป็กว่ะ”

“ไม่ใช่นะคะ ๆ โอ๊ย”

“หุบปากไปยัยแว่น!”

วาโยบีบปลายคางเธออย่างแรงเมื่อเธอปฏิเสธ ตอนนี้เธองงไปหมดแล้วว่ามันเรื่องอะไรกัน แล้วเธอไปเกี่ยวอะไรกับพี่ต้าร์ด้วย

“จัดการเลยไหมพี่ ผมไปตรงที่นัดแล้วไอ้ต้าร์มันออกไปแล้ว หรือมันจะเบี้ยวนัดพี่”

“ติดต่อมันไป บอกมันว่าผู้หญิงมันอยู่กับเรา”

พลั่ก!

เมื่อสั่งการลูกน้องเสร็จเขาก็ผลักร่างบางให้กับลูกน้องอีกคนให้จับเธอไว้ ส่วนเขาก็เอาบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบก่อนจะพากันไปยังจุดนัดพบที่ติดต่อต้าร์ไป

พินอินที่โดนพวกผู้ชายเถื่อนเหล่านี้ลากจูงไปก็พยายามดิ้นหนีแต่ไม่สามารถทำได้ ทั่วทั้งบริเวณแทบจะไร้ผู้คน แต่ถึงมีคนผ่านมาก็ไม่มีใครสักคนที่จะยื่นมือเข้าช่วยเหลือ