My Engineer รักร้ายนายจอมโหด (ต้าร์) บทที่ 2

คณะอักษรศาสตร์

เป็นอีกวันที่ฉันมีเรียนทั้งเช้าและบ่าย ทำให้กระเป๋าผ้าใบน้อยอัดแน่นไปด้วยชีตเรียนแน่นปึกที่พี่รหัสนำมาให้ตั้งแต่ช่วงเปิดเทอม พูดถึงพี่รหัสแล้วยังไม่ตอบแชตพี่แกเลย เมื่อคืนพี่น้ำอิงพี่รหัสคนสวยทักมาชวนไปเลี้ยงสายแต่ฉันยังไม่ตอบตกลง เพราะพี่แกชอบพาไปเลี้ยงที่ผับซึ่งเธอไม่อยากไป

“อ้าวพินอิน มานั่งด้วยกันไหม”

เสียงใสเรียกทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ความคิดของตัวเอง เมื่อมองไปตามเสียงก็เห็นสองแฝดแตงโมและแตงกวาเพื่อนร่วมสาขาของฉันเอง

“ขอนั่งด้วยคนนะ เหมือนที่จะเต็มหมดแล้ว”

“นั่งเลย ๆ ยังว่างอยู่”

พวกเธอยิ้มให้ก่อนจะตบเก้าอี้ข้างตัวให้ฉันนั่ง พวกเรารู้จักกันตั้งแต่ปีหนึ่งแต่เพราะสองแฝดไม่ได้ให้ความสนิทสนมกับใคร และฉันก็ไม่สนิทกับพวกเธอเท่าไร เราเลยถือว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นแต่ไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทกัน

แต่ฉันว่าสองคนนี้น่าคบหามาก เวลาพวกเธอชวนฉันนั่งด้วยหรือบางทีชวนไปกินข้าวฉันเลยสะดวกใจไป ไม่ใช่ไม่อยากไปไหนแต่กลัวพวกเธออายเพราะใครต่างก็เรียกฉันว่า ยัยแว่น ไม่ก็ ยัยเนิร์ด

หลังจากเรียนช่วงเช้าเสร็จสองสาวฝาแฝดก็ชวนฉันไปกินข้าวที่โรงอาหารด้วยและฉันก็ตอบตกลง ระหว่างทางพวกเธอก็สลับชวนฉันคุยไม่หยุด จนถึงโรงอาหารเราแยกย้ายกันไปซื้อข้าวแล้วกลับมารวมตัวกันที่โต๊ะ

“นี่แตงโม พี่เห็นข่าวนี่หรือยัง”

“ข่าวอะไรอะ”

“ก็ข่าวที่ต้าร์โดนติน่าเทไง...ไม่อยากจะเชื่อเลยอะว่าคนแบบพี่ต้าร์เนี่ยเหรอจะมาชอบยัยติน่า ไม่ใช่แค่คู่ควงเหรอ”

“แต่คนแถวนั้นเห็นเยอะเลยนะตอนที่ติน่าควงจัสตินต่อหน้าต่อตาพี่ต้าร์แล้วพี่เขาดูโมโหขนาดนั้น”

“ยังไงฉันก็ไม่เชื่ออยู่ดี”

“แล้วแต่พี่เลย ฉันอุตส่าห์บอกด้วยความหวังดี ติ่งคนไหนก็มีแฟนหมด น่าสงสารพี่สาวจังเลย” แตงกวาทำเสียงเล็กเสียงน้อยใส่แตงโมที่ทำหน้ามุ่ยอยู่

ระหว่างที่นั่งกินข้าวไปและฟังสองแฝดคุยกันไปด้วย ฉันก็รู้สึกตงิดกับเรื่องที่พวกเธอเล่าขึ้นมาเลยเอ่ยปากถาม

“เอ่อ ฉันขอถามได้ไหม”

“ได้สิพินอิน มีอะไรเหรอ”

“เรื่องที่พวกเธอเล่าเนี่ย เกิดขึ้นเมื่อวานเหรอ”

“อืมใช่ แล้วข่าวนี้ดังมากเลยนะ คนพูดกันให้แซ่ดว่าพี่ต้าร์หนุ่มฮอตแห่งคณะวิศวะโดนเท”

“อืม คนชื่อต้าร์เขา...ย้อมผมสีแดงเพลิงหรือเปล่า”

“ใช่แล้ว มีคนเดียวแหละที่ย้อมผมสีแดงแล้วหล่อแบบเกรี้ยวกราดถึงใจน่ะ”

“เวอร์มากแตงโม เรื่องความหล่อต้องพี่เสือสิ” แตงกวาพยายามจะแย้งแฝดพี่ของเธอ

“แล้วเราจะหาเขาเจอได้ที่ไหน”

“หืม/ฮะ” สองแฝดหันมามองอย่างพร้อมเพรียงกัน

“ม...มีอะไรเหรอ ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นกัน”

“ก็แปลกใจที่เธอถามถึงพี่ต้าร์ ปกติพวกเราไม่เห็นเธอจะสนใจใครเลย อย่าบอกนะว่าชอบพี่ต้าร์อีกคน…ฉันบอกแล้วว่าพี่ต้าร์ฮอตสะบัดใครก็ชอบ ขนาดพินอินยังชอบเลย...เนอะพินอิน!”

แตงโมแฝดพี่ร่ายยาวก่อนจะหันมาพยักพเยิดกับพินอินที่นั่งหน้าหดเหลือสองนิ้วอยู่ ไม่อยากจะบอกเลยว่าเธอไม่เคยเห็นหน้าเขาด้วยซ้ำจะไปชอบได้ยังไง

“คือไม่ใช่อย่างนั้น...เรื่องเป็นอย่างนี้” หลังจากนั้นฉันก็เล่าให้ฟังว่าตัวเองผ่านไปแถวนั้น และบังเอิญเจอเกียร์ของวิศวะที่คาดว่าอาจจะเป็นของคนชื่อต้าร์ เลยอยากจะเอาของไปคืนเพียงเท่านั้น

“อ๊าย นี่มันนิยายที่แกชอบอ่านเลยกวา”

“นั่นสิ พินอินเราขอดูได้ไหม”

“อืม ได้สิ”

ฉันล้วงหยิบเกียร์พร้อมสร้อยออกมาจากกระเป๋าให้กับสองแฝดดู เมื่อพวกเธอรับไปดูและเห็นตัวอักษรด้านหลังก็ฟันธงว่าใช่แน่นอน ถึงจะไม่มีใครรู้ก็ตามว่าตัวอักษร T ด้านหลังจะย่อมาจากชื่อเขาหรือเปล่า

“แกเอาไปคืนพี่เขาเลยพินอิน พี่ต้ารก็คงจะอยู่คณะวิศวะแหละ” แตงโมบอกพร้อมยื่นเกียร์คืนมา

“ไม่นะ ได้ยินว่ารุ่นพี่ปีสุดท้ายจะทำโปรเจกต์กันที่ช็อปของสาขา”

“แล้วแกรู้ได้ยังไงแตงกวา”

“ก็เคยคุยกับพวกรุ่นพี่วิศวะน่ะสิ”

“ทำไมฉันไม่รู้ โกหกหรือเปล่า”

“บ้าจะโกหกทำไม”

ฉันอมยิ้มและได้แต่ส่ายหน้าให้กับสองสาว ก่อนจะก้มลงกินข้าวต่อเพราะคิดไว้ว่าหลังจากเรียนเสร็จจะเอาไปคืนเขา

คณะวิศวกรรมศาสตร์

แค่เพียงย่างกายเข้าไปในบริเวณคณะนี้ก็เหมือนตัวเองหลุดเข้าไปในโลกที่มีแต่ผู้ชาย ผู้ชาย และผู้ชาย!

ถึงจะมีผู้หญิงอยู่บ้างแต่ก็เพียงประปรายเท่านั้น ร่างบางตัวเล็กตัวน้อยในชุดนักศึกษาถูกระเบียบ ผมรวบเป็นหางม้าและใส่แว่นตาหนาเตอะ ดูเชยในยุคนี้ แต่ถ้ามองดี ๆ จะเห็นความน่ารักซ่อนอยู่ เธอเดินทอดน่องไปบริเวณตึกคณะก่อนจะถามคนแถวนั้นว่าทางไปช็อปวิศวกรรมโยธาไปทางไหน

เชี่ย ผู้หญิงว่ะ ตัวเล็กปุ๊กปิ๊กจัง

ดูเชยไป ฮ่า ฮ่า

สาวแว่นน่ารักจะตาย

โห ถ้าจะใส่แว่นแล้วดูป้าแบบนี้มึงก็เอาเหอะ

ไม่เว้ย ฮ่า ฮ่า

เสียงสนทนาตลอดทางทำให้ฉันเม้มริมฝีปากแน่น มือก็กำกระเป๋าแน่น ไม่ใช่ไม่เคยโดนวิจารณ์นะ แต่ว่าระยะเผาขนแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกเสียความมั่นใจไปทันที

เฮ่อ!

เพราะทุกวันนี้ใครต่างก็มองคนที่หน้าตา ฐานะ ส่วนจิตใจก็เอาไว้ทีหลังทำให้เธอดูแตกต่างจากคนอื่น เพียงเพราะเธอไม่ได้ขวนขวายทำหรือเป็นในสิ่งที่ทุกคนเป็น...ดูโหดร้ายจัง

ตุบ

“อะ...ขอโทษค่ะ”

เพราะมัวแต่เดินก้มหน้าทำให้ร่างบางเดินชนกำแพงมนุษย์อย่างแรงจนตัวเธอล้มกระเด็น แต่เมื่อคิดได้ก็รีบลุกขึ้นเอามือปัดกระโปรง และขอโทษขอโพยอีกฝ่ายที่ยืนทำหน้านิ่ง

“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม...ขอโทษอีกครั้งนะคะ”

“ไม่...เธอล่ะ”

“หนูไม่เป็นไรค่ะ”

ฉันเงยหน้ามองรุ่นพี่ผู้ชายตรงหน้า เขาตัวสูงมาก ใบหน้าหล่อเหลานิ่งสงบเหมือนรูปปั้นในวิหาร เรือนผมสีดำเทาทำให้ดูเข้าถึงยาก

เอ๊ะ พี่เขาใส่เสื้อช็อปสีแดงด้วย

“อืม”

“ขอโทษที่เสียมารยาทนะคะ พี่พอจะรู้จักพี่ต้าร์ไหมคะ”

นักรบเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ เมื่อผู้หญิงที่เดินชนเขาถามหาเพื่อนของเขา ไล่สายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วก็ต้องแปลกใจเข้าไปใหญ่ เพราะเธอดูไม่เหมือนผู้หญิงที่ต้าร์ควงเลย

ไม่ใช่สเป็ก...แล้วมาหาทำไม