My Engineer รักร้ายนายจอมโหด (ต้าร์) บทที่ 4

พวกเขาพาเธอมายังซอกตึกที่เธอเจอพี่ต้าร์ ระหว่างนั้นก็พยายามฟังที่พวกเขาคุยกันไปด้วยและนับจำนวนคนที่มีประมาณสิบคน แต่ละคนไม่มีอาวุธติดตัวก็จริงแต่การที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้เลี่ยงไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัว

ดวงตากลมโตภายใต้แว่นสายตาสั่นระริก ความหวาดกลัวจู่โจมจนถึงขั้วหัวใจ ยิ่งเวลาผ่านไปเท่าไรเธอยิ่งรู้สึกไม่ปลอดภัยเท่านั้น ยิ่งสายตาของพวกมันบางคนมองเธอแล้วหันไปสบตากันยิ่งทำให้เธอกลัว

พินอินขยับไปอยู่ด้านหลังของคนที่เป็นหัวหน้า อย่างน้อยเขาก็ดูไม่ทำสายตาลวนลามเธอเหมือนไอ้พวกที่อยู่ใกล้เธอตรงนี้

“มันไม่มาพี่...เราจะเอายังไงกับผู้หญิงคนนี้ดี”

“มันว่าไง”

“ไม่ว่าไงก็แค่ไม่มา ไม่อยากเจอเบื่อขี้หน้า...มันบอกมาแบบนี้ครับไม่ใช่ผมพูดเองนะ”

ยิ่งลูกน้องรายงานวาโยยิ่งหน้าเขียวคล้ำขึ้นและตวัดสายตาใส่ลูกน้องทันทีด้วยความหงุดหงิด แค่ให้ไปทำงานส่งสารง่าย ๆ ยังทำไม่ได้เลย

“ถ้ามันไม่มา...งั้นยัยนี่ก็รับผิดชอบไปแล้วกัน!”

พินอินชะงักก่อนจะถอยห่างออกจากคนตรงหน้าทันทีที่ได้ยิน อะไรคือรับผิดชอบเธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย ไหนจะมาโมเมว่าเธอเป็นผู้หญิงของพี่ต้าร์อีก นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

“อ...อย่า...อย่าเข้ามานะ”

วาโยย่างสามขุมเข้าไปใกล้ร่างบางที่ถอยหลังไปไม่กี่ก้าวก็โดนลูกน้องของเขาผลักเข้ามาอีกครั้ง คนตัวเล็กตัวสั่นระริกอย่างน่าสงสาร แต่สำหรับเขามันไม่มีความสงสารหรอกมีแต่จะทำลายเท่านั้น

หมับ!

“ช่วยไม่ได้นะ ใครใช้ให้เธออยู่กับมันเป็นคนสุดท้ายกันล่ะ”

“ฉัน...ไม่ได้รู้จักเขานะแค่เอา”

“หุบปาก ก็เห็นอยู่ว่าเธอมีเกียร์ของมันใช่ไหมไอ้เปรม”

“ใช่พี่! ยัยแว่นนี่มีเกียร์ของมัน”

“ของพี่เขาทำตกต่างหาก และฉันก็เอามาคืนไม่เกี่ยวกันเลย พวกนายคิดเป็นตุเป็นตะไปเองโอ๊ย!”

เพียะ!

“ใครใช้ให้พูดวะ!”

“ฮึก...ฮึก...ปล่อยฉันไปเถอะนะ...ขอร้อง”

แรงตบที่ใบหน้าทำให้แก้มเธอชาไปทั้งแถบ น้ำสีใสเอ่อคลออย่างน่าสงสาร ตั้งแต่เด็กเธออยู่กับครอบครัวที่อบอุ่นเธอไม่เคยโดนตีเลยด้วยซ้ำ ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย

เพียะ! เพียะ!

ฝ่ามือหนาตบลงบนใบหน้าเล็กอีกสองครั้งจนเลือดซิบ ร่างบางล้มลงกับพื้นแต่คนใจร้ายก็ไม่คิดใส่ใจ ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการคือทำร้ายยัยนี่ระบายอารมณ์หงุดหงิดเหมือนที่ชอบทำประจำ

อึก! พินอินกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก กลิ่นคาวคละคลุ้งภายในปากทำให้เธอร้องไห้หนักขึ้นไปอีก ยิ่งน้ำตาไหลมากเท่าไรยิ่งบดบังวิสัยทัศน์ในการมองเห็นมากขึ้นเท่านั้น

“ร้องไห้ทำไมวะ! รำคาญ!”

“ฮึก ฮือ...อะอ่อยอ่า” ยิ่งด่าเธอยิ่งร้องหนักขึ้นกว่าเดิมจนเขาโน้มตัวลงไปใกล้ มือหนาบีบแน่นจนเธอเจ็บทั้งที่พยายามหนีกลับสู้แรงเขาไม่ได้ ทำไมเขาถึงเป็นผู้ชายโหดร้ายได้ขนาดนี้

“พี่วาโยจะทำคนตายไม่ได้นะพี่” ลูกน้องนัมเบอร์วันอย่างเปรมรีบวิ่งมาห้าม นี่ไม่ใช่ถิ่นพวกเขาเดี๋ยวมีปัญหา

“หึ กูไม่ทำให้ตายหรอก แค่จะเล่นสนุกด้วยนิดหน่อย”

เพียะ! เพียะ!

ตอนนี้ใบหน้าเธอคงบวมเป่งเลยแหละ พินอินเงยหน้ามองเขาอย่างเกลียดชัง ตอนนี้คางเป็นอิสระแล้วแต่เพราะความชาหนึบทั่วใบหน้าจนเธอขยับปากพูดยังลำบาก

“มองฉันแบบนี้หมายความว่าไง...เกลียดฉันงั้นเหรอ? จะโทษก็โทษที่ไอ้ต้าร์แล้วกันนะที่เธอมาเจอเรื่องแบบนี้”

ผู้ชายน่ารังเกียจตรงหน้ามองเธอด้วยแววตามาดร้าย ทั้งที่ตัวเองเป็นคนผิดแท้ ๆ ยังจะมาโทษคนอื่นอีก พินอินค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับวาโยและทำในสิ่งที่ชีวิตนี้เธอไม่เคยจะทำมาก่อน

ถุย!

ใช่ เธอถ่มน้ำลายใส่หน้าเขา!

“มึงกล้าถ่มน้ำลายใส่กูเหรอ” วาโยเดือดดาลเขาตวัดสายตาจ้องเขม็งไปที่ยัยแว่นตรงหน้า ก่อนที่จะกระชากเสื้อนักศึกษาสีขาวออกอย่างแรงเพื่อให้เธอกลัวและอับอาย

แควก!

“กรี๊ดดด!”

ว้าว

โคตรขาวเลยเว้ย

แบบนี้พอได้อยู่

ซ่อนรูปนี่หว่า

ฮิ้วววววว

คนตัวเล็กกอดกระชับเสื้อไว้แน่นเพื่อปกปิดส่วนที่ขาด ดวงตากลมโตสั่นระริกด้วยความกลัว เนื้อตัวสั่นเทาอย่างห้ามไม่ได้ ยิ่งเห็นสายตาลวนลามจากคนพวกนี้เธอยิ่งกลัว ได้แต่ภาวนาในใจขอให้ใครสักคนผ่านมาทางนี้บ้าง

จะมีใครผ่านมาช่วยเธอบ้างไหม…

 

“ฮึก น...นาย”

“หึ ทีนี้ยังจะกล้าลองดีกับฉันไหมยัยจืด”

วาโยเอ่ยอย่างย่ามใจเมื่อเห็นเธอตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว ยิ่งเห็นเธอกลัวยิ่งทำให้จิตใจของเขามันรู้สึกดีขึ้นหลังจากที่โดนเธอถ่มน้ำลายใส่ แต่ไหนแต่ไรไม่เคยมีใครกล้ากับเขาแบบนี้ ดังนั้นเขาต้องปราบพยศเธอไม่งั้นอย่าเรียกเขาว่า วาโย!

“เอาไงต่อพี่ ผมว่านังนี่ก็ใช้ได้อยู่นะ ดูสิตัวขาวจั๊วะเลย”

ลูกน้องอีกคนที่ยืนจ้องพินอินอยู่รีบออกความคิดเห็นทันที ถึงปกติวาโยจะไม่เคยข่มเหงผู้หญิง แต่คนนี้อาจจะมีความสัมพันธ์กับศัตรูตัวฉกาจของวาโย บางทีเขาอาจจะทำก็ได้

“อย่าเสือก! กูไม่ได้ขอความคิดเห็นมึง”

“ขอโทษครับพี่”

ลูกน้องตอบเสียงอ่อยเมื่อโดนลูกพี่ตวาดใส่จนมันหน้าหดเหลือสองนิ้ว พินอินที่ยืนนิ่งเธอกำลังพยายามคิดหาวิธีหนีออกไปจากตรงนี้ แต่ดูเหมือนว่ามันจะริบหรี่เหลือเกิน

แต่ถ้ายืนอยู่เฉยก็ไม่รอด เสี่ยงดูแล้วกัน!