Kabanata 3: His Work

The sun dance on the curtain on our kitchen 's window, and its golden rays shine in the room as if it were an open day. The scent of fresh flowers fills the entire house, the air is fragrant with their sweet fragrance, the birds chirp happily outside of our windows.

I put the apron on my body as I move around the kitchen. I'm humming while I prepare breakfast. It's something that I do for him most of the time. Sandali ko na tiningnan ang orasan na nakasabit sa ibabaw ng refrigerator, at napangiti ako dahil maaga pa naman, tiyak ko na maya-maya pa magiging si Lucas.

Aminado ako na madalas nagpupuyat o nago-overtime si Lucas sa kaniyang trabaho, halos hindi ko na nga makita na naaalis ang tingin niya sa kaniyang laptop. Madalas hindi na rin kami nakakapagusap dahil nakakatulog na siya kaagad, kaya naman mas inaagahan ko pa ang aking gising para naman mapaghandaan ko siya ng umagahan.

Hindi ko maiwasan na mapa-kanta habang nagluluto, tiyak ako na matutuwa na naman siya kapag bumungad ang mabango na simoy nitong niluluto ko mamaya sa kaniya.

I get a mug to prepare a cup of coffee for him. The smell of freshly brewed coffee permeates through the air. After that, I pick a music from my phone and start preparing some dishes. The first dish I cook is the pancakes. They're his favorite. He always asks me about them before he even sits down at the table. So, I make him more of this. After that, I start making the rest of the dishes. I make scrambled eggs, bacon, fried potatoes, and bread.

Masaya ako sa ginagawa basta alam ko na para kay Lucas. Bagama't alam ko naman na isa rin ito sa aking responsibilad bilang kaniyang asawa, pagdating sa ibang bagay ay hindi ako kailanman maga-alinlangan na tulungan at pasayahin siya.

Tanging ang huling niluto ko na lamang ang ilalagay ko sa lamesa ng mahagip na ng aking mga mata si Lucas.

His hair was dishevelled and his eyes looked tired. Hindi ko maiwasan na mag-alala para sa kaniya, dahil halata kung paano nakaka-epekto sa kaniya ang trabaho.

"Good morning, honey!" Lumapit ako sa kaniya at mabilis siyang dinampian ng halik sa kaniyang pisngi.

"Morning..." Sumiim siya ng kaunti sa kape na inihanda ko para sa kaniya, at tipid lang na ngumiti sa akin, ni hindi nga iyon umabot sa kaniyang mga mata.

Hinihintay ko pa rin, ang dampian niya rin ako ng halik sa aking pisngi, o kaya naman ay subuan niya ako ng pancake bago siya kumain nito kagaya niya ng ginagawa niya noon, ngunit walang naganap sa katulad ng nasa aking isipin. Tumikhim ako, inalis na lang muna ang mga negatibo na naglalaro sa aking isipan.

"Maupo ka na."

"Wait, kukuha lang ako ng tissues."

"Thanks for doing this, Dianna. Sa pagod ko ay kailangan ko talaga matikman ang mga luto mo." Sinuklian ko siya ng ngiti, sa isang iglap ay nawala na naman ang lungkot na kanina ay nararamdaman ko.

"You are welcome, Lucas. Alam mo naman na nandito lang ako para sa iyo palagi. At saka, susuportahan kita sa lahat ng gusto mo, basta ba, masaya ka." Umupo na akong muli at sabay na kaming kumain.

"No, Dianna. You are my hope, you know that. Malaki ang pasasalamat ko sa iyo dahil ikaw rin ang naging dahilan kung bakit hindi tuluyang lumubog ang kompanya na pamana sa akin ni Papa."

"Marahil nga kung hindi mo ako tinulungan financially ay kung saan na lamang ako pupulutin. Tiyak na pagpi-pyestahan din ako ng media."

"Honey, don't say that. I won't leave you hanging on that kind of situation. Iyong pagtulong ko rin naman sa iyo ay bukal sa puso ko," tugon ko sa kaniya.

Ang tanging hangad ko lang din ay hindi na muli pa magka-problema ng mabigat ang kanilang kompanya. Ganoon pa man, ay hindi naman ako nanghihinayang sa kung gaano kalaki ang pera na ini-invest ko parang lang maisalba ang kompanya noon ng kaniyang pamilya. Sadyang hindi ko lamang din siya matitiis. Sigurado naman ako na para rin iyon sa aming mga pangarap.

"Just always remember this, Lucas..."

"Mahal kita. I love you so much, almost more than my life. Hanggang ngayon ay mananatili akong kasama mo sa bawat pangarap na mayroon ka."

"I love you too, Dianna." He smiled at me as I took another sipped on my coffee. Ilang sandali lamang ay kapwa namin maramdaman ang pag-vibrate ng kaniyang cellphone na nakapatong sa lamesa malapit sa gilid ng kaniyang kanan na siko. Hindi pa man ako napapatingin doon ng kaagad na siyang tumayo at kinuha iyon.

"Hm, just work related. Sagutin ko lang," paalam niya. Tumango naman ako at sinundan siya ng tingin. The demands of his work were really beginning to get to him as a human being.

Nalungkot ako habang pinagmamasdan siya. Hindi ko rin naiwasan na makaramdam ng inis para sa aking sarili, lalo na sa mga naisip ko sa kaniya nitong mga nakaraan na araw. Ini-isip ko tuloy kung mapapatawad niya ba ako kapag isina-bibig ko ang lahat ng aking nasa isipan?

Paano kung hindi ko na lang tinulungan na maka-angat muli ang kanilang kompanya? Mas magkakaroon kaya ng sapat na araw para sa akin si Lucas?

It's just really hard not to think about it. There's a part of me that's keep on longing of how simple our life when we're in our teenager years. When we are just a low-key couple who go out together and then get back home to spend quality time with each other, doing nothing at all except watching TV, eating popcorn and making fun of the terrible actors on their show, laughing at every cheesy thing they say, cuddling.

I took a harsh sighed, maybe growing up or getting married can really changed one's life. It's like, you can't just be happy and be in love and still live happily ever after.

"Dianna, I need to go."

"Ha? Pero hindi ka pa tapos mag-breakfast." Napatingin pa ako sa mga niluto ko na halos wala pa sa kalahati ang nauubos.

"Sorry, but there's a sudden meeting. And I have an appointment I must be early to," he answered with his deep voice which could make anyone melt in a second and a half.

Gusto ko man tumutol ay wala na rin naman akong nagawa ng nagmamadali na siyang pumunta muli sa kaniyang kwarto para magbihis. Bumagsak ang aking tingin sa lamesa.

"That's fine, Dianna. For sure naman, lilipas din ang pagka-busy ni Lucas," tila pagkumbinsi ko sa aking sarili.