Kabanata 2:

Halos tumatagaktak ang pawis ni Felicie sa noo habang binabaybay ang pilapil ng tubigan. Katanghaliang tapat. Patungo siya sa bukid upang maihatid ang pananghalian ng kanyang ama.

Panganay sa apat na magkakapatid si Felicie, anak nina Mang Sergio at Aling Emma, na kapwa magsasaka. Salat man sila sa buhay, masasabing masuwerte pa rin silang magkakapatid dahil biniyayaan sila ng mga magulang na mababait at mapagmahal.

Habang patuloy sa paglalakad sa makipot na pilapil, bigla niyang naramdaman na tila may tao sa kanyang likuran.

“Hoy, Ernesto! Kung balak mo na naman akong gulatin, huwag na! Baka maihampas ko sa ’yo itong dala-dala kong kaldero. O baka gusto mong maligo sa putikan?”

Saad niya, hindi na nag-aksaya ng panahon upang lingunin ang likod. Kilalang-kilala niya ang kaibigang si Ernesto, na madalas siyang gulatin sa tuwing siya’y dumaraan sa lugar na iyon.

“Ay, grabe ka ah! Wala pa nga ako, ate. Masyado kang harsh! At Ines, hindi Ernesto. Eww!”

Ani Ernesto, ang kanyang kababatang may pusong babae.

“Saan mo dadalhin ’yan? At anong laman?” tanong nito, sabay turo sa kanyang kaldero.

Tumaas ang kilay ni Felicie. Parang bago na naman ang tanong gayong halos araw-araw ay iyon ang ginagawa niya—maghatid ng pananghalian sa kanyang ama. Inayos niya ang salamin sa mata at masamang tingin ang ibinigay sa kaibigan.

“Hoy, Ernesto, kung nagbabalak ka na namang humingi, sorry ka. Dalawang gatang lang ang sinaing ko. Kulang pa nga para sa mga kapatid ko. Tutong na nga lang ang natira para kay Itay.”

Patuloy siya sa paglalakad papunta sa kabilang panig ng bukid.

“Ay, grabe ka, ate! Hingi agad? Nagtatanong lang naman ako. Pero pwede mo rin naman akong bigyan, kung gusto mo,” sagot ni Ernesto sabay peace sign. Tulad ng inaasahan—hindi ligtas ang baon ng kanyang ama sa gutom ng kanyang kaibigan.

“Ay, hindi pwede! Maawa ka naman sa Itay ko. Gutom ’yon.”

Sabay talikod niya at tinuloy ang pagtawid sa kabilang pangpang. Bago makarating sa kanilang bukid, kailangang dumaan sa isang maliit na batis.

“Uy, ateng! Nakikita mo ba ang nakikita ko?” tanong ni Ernesto habang patuloy na sumusunod sa kanya.

“Ano na naman ang nakikita mo na hindi ko nakikita, huh, bakla? Maliban sa punong mangga at tubigan, wala akong ibang makita.”

“Ay, ateng! Ang sarap ng pandesal niya at ang sawa niya... ang laki!” impit na tili nito na may malanding tono. Nilingon ni Felicie ang kaibigan at sinundan ng tingin ang direksyon nito.

Sa may batis, naroon si Joaquin, anak ng kapitan ng barangay. Naliligo ito, hubad ang pang-itaas at tanging boxer shorts ang suot. Wala sa sariling naihampas ni Felicie ang mauling kaldero sa balikat ni Ernesto.

“Anong masarap d’yan? Hindi naman nakakain! At anong sawa at pandesal ang pinagsasasabi mo?” pairap niyang tanong.

“Ay, ateng! Mukhang kailangan mong ipaayos grado ng salamin mo. Apat na nga mata mo, labo pa rin!” sabay abot sa salamin ni Felicie, ngunit agad niya itong inambahan ng suntok.

"Tumigil ka, bakla, ah!"

Saad niya, saka nagpatuloy sa paglalakad.

"Hay naku, ateng! Mukhang panahon ka pa ng Kastila kung maka-react. Ano ka ba, bakit ganyan ka? Wala ka man lang nararamdaman kapag nakakakita ng gwapings, lalo na at yummy tummy pa!"

Saad nito sa malantod at malanding pananalita, sabay ikot ng dalawang mata.

"Wala! Wala akong pakialam sa kanilang abs or tabs!"

Sagot pa niya dito. Wala naman talaga siyang ka-interes-interes pagdating sa mga lalaking dinaig mo pa ang katawan ni Tarzan. Ang mas mahalaga sa kanya ngayon ay ang makatulong sa mga naghihikahos na mga magulang.

Lalo na ngayon—hindi man sabihin ng kanyang ama’t ina—pero alam niyang nalulungkot at nangangamba ang mga ito kung paano matutubos ang lupa.

Nakasangla kasi ang lupang sinasaka ng kanyang ama kay Don Elias. At sa pagkakaalam niya ay malapit na ang araw na ibinigay nito sa kanyang ama para matubos ang kanilang tatlong ektaryang lupang minana pa iyon ng kanyang Itay sa kanyang lolo na namayapa na. At hindi nila alam kung paano iyon matutubos kay Don Elias.

"Oy, Baks, baka naman may kilala kang puwedeng mapag-extrahan?"

Baling niya sa kaibigan nang malapit na sila sa bukid na sinasaka ng kanyang ama.

"Ay, tamang-tama! Ateng, kailangan mo ng talong!"

Saad nito sa kanya na nakangiti. Hindi niya agad nakuha ang ibig nitong sabihin. Bagkus ay binato niya ito ng suot-suot niyang tsinelas.

"Hoy, bakla! Kung iaalok mo din lang sa akin ay ang pagpasok sa cabaret diyan sa bayan, hindi na!"

Saad niya, saka tinungo ang kubo kung saan ay pahingahan ng kanyang ama kapag nasa bukid iyon at nagtatanim. Ibinaba niya ang dalang kaldero, saka kumuha ng dahon ng saging at inihain doon ang dala-dalang pagkain.

"Ay, gaga! Sinong may sabi na pumasok ka ng cabaret, aber?"

Sagot nito na nakataas ang kilay, sabay dukwang sa pagkain na hinain niya. Napailing na lang siya dito.

"E, anong talong pinagsasabi mo diyan?"

Naguguluhan niyang tanong sa kaibigan.

"E, gaga! Ibang talong yata ang iniisip mo, Felicie!"

Saad nito, saka malulutong na pagtawa ang ginawa.

"Si Aling Yolanda kasi, nakita ko kahapon sa bayan. Naulit sa akin na naghahanap sila ng pwedeng mamuti ng aanihin nilang talong,"

Muli ay saad nito habang punong-puno ang bibig ng pagkain.

"O, ano, gusto mo ba? Mamuti tayo ng mahahabang talong?"

Tanong pa nito sa kanya. Ngumiti siya dito. Kailan ba siya tumanggi pagdating sa trabaho? Basta kaya niya at marangal ay pinapasok niya.

"Sige, payag ako mamuti ng talong mo—ay este, talong ni Aling Yolanda," birong sagot niya sa kaibigan. Tumingin naman ito sa kanya na parang diring-diri sa sinabi niya.

"Gaga! Mani ang akin, mani!"

Hindi niya mapigilan ang hindi matawa dahil sa sinabi nito.