Chapter 02: Hide

Pagkatapos ng lunch break, agad akong nagtungo sa lobby area para makapag-power nap kahit sandali. Kahit papaano, makakabawi ako ng lakas bago bumalik sa trabaho. Mabilis akong naupo sa isang sulok, nag-set ng alarm clock sa phone ko—30 minutes lang—at pumikit.

Parang isang segundo pa lang akong nakapikit nang may tumapik sa akin.

"Xena, pinapatawag ka ni Doc sa office niya."

Napadilat ako at agad na bumangon. Pinahid ko ang antok sa mata ko at nagmadaling hanapin ang phone ko, pero wala ito sa tabi ko. Nagkandarapa akong halungkatin ang bag ko at ang paligid, pero hindi ko pa rin ito makita.

Dali-dali akong lumapit sa reception desk. "Ana, may nakita ka bang phone na pink ang case?"

Sandali siyang nag-isip bago may kinuha mula sa drawer. Inabot niya ito sa akin. "Eto ba yun?"

Dali-dali ko itong kinuha. "Oo, ito nga! Akala ko nawala na. Salamat!"

"Nilalaro kasi 'yan ng bata kanina. Inabot ng mama niya sa amin," paliwanag niya.

Napanganga ako nang makita ang oras. 2:00 PM na.

sh**t, isang oras akong late!

Nagmamadali akong tumakbo papunta sa opisina ni Dylan. Pakiramdam ko tuloy, lalabas na ang puso ko sa kaba.

Pagbukas ko ng pinto—BLAG!

Isang malakas na bagsak ng papel ang dumapo sa mukha ko. Sunod-sunod na bumagsak ang mga ito sa sahig. Napaatras ako sa gulat. Nang lingunin ko si Dylan, nakatayo siya sa harapan ko, ang mga kamao niya nakasandal sa desk, ang panga niya mahigpit na nakakuyom. Para siyang bulkan na anytime, sasabog.

"What the hell is this?!" singhal niya.

Nakaturo ang daliri niya sa mga papel na nagkalat sa sahig. "You call this work? This is garbage!"

Pakiramdam ko, lumulubog ako sa kinatatayuan ko.

"Doc, pasensya na po," mahinang sagot ko. "Na-late po ako ng gising."

Hindi ko na sinabi na nag-power nap lang ako at hindi ako nagising sa alarm ko.

"Late?!" Parang lalo siyang nag-init. "You think you can just waltz in here whenever you feel like it? I'm not running a daycare, Xena! If you're not competent enough to handle a simple job, then get out!"

Nanlamig ang buong katawan ko.

"Doc, hindi na po mauulit," halos pabulong kong sagot, nanginginig sa kaba at hiya.

"Not going to happen again?" Tumawa siya nang mapait. "You think an apology is enough? You're completely useless! I should have fired you weeks ago!"

Narinig ko ang mahihinang bulungan ng mga dumadaang nurse at staff sa hallway.

"Kawawa naman si Xena…"

"Grabe talaga si Doc Dylan. Pero wala namang magagawa, ganyan talaga siya."

Mas lalo akong nalugmok sa hiya. Ayokong umiyak sa harapan niya, pero dama kong namumuo na ang luha sa mga mata ko.

Pinilit kong lunukin ang lahat ng sakit at pait na nararamdaman ko. Kailangan ko ang trabahong ito. Kailangan kong magtiis.

"Get out of my sight!" sigaw niya. "And don’t come back until you learn how to do your job properly!"

Hindi ko na siya tiningnan. Mabilis akong lumabas, pinipigilang tumulo ang luha ko. Pagdating sa hallway, hindi ko na kinaya. Pumasok ako sa banyo at duon ako tahimik na umiyak. Hindi ko alam kung dahil sa pagod, sa hiya, o sa sobrang sama ng loob.

Hindi ko naman sinasadya. Hindi ko naman ginusto ‘to.

Nag-file ako ng sick leave. Kahit wala naman akong sakit, hindi ko kayang makita si Dylan ngayon.

Pag-uwi ko, hindi pa rin ako mapakali. Ilang beses kong pinilit matulog pero kahit anong balikwas ko sa kama, hindi ako dalawin ng antok. Sa halip, bumalik sa isipan ko ang nangyari kanina.

Sa sobrang frustration ko, napagdesisyunan kong gamitin ang day off ko para maglinis ng condo bilang raket. Kaysa naman magmukmok sa bahay, mas mabuti nang magtrabaho para may kita pa.

"Oo, 'wag kang mag-alala. Nandito na ako sa unit 701. Aalis ako bago mag-1 PM. Don't worry, okay?" bulong ko sa telepono habang nakatayo sa tapat ng isang condo unit.

Binuksan ko ang pinto at agad na nagtrabaho. Mabilis kong sinuri ang buong unit. Malinis, maaliwalas, simple pero eleganteng lalaki ang may-ari. May mga larawan ng kotse sa dingding at mga librong pang-sports sa shelf.

Nag-inat ako, huminga ng malalim, at sinimulan ang trabaho.

Pagkalipas ng dalawang oras, natapos ko rin ang lahat. Napatingin ako sa relo ko—may isang oras pa bago dumating ang may-ari.

"Idlip muna ako ng 45 minutes, tapos alis na."

Nag-set ako ng alarm, inilapag ang phone sa center table, at humiga sa carpet. Bawat minuto ng tulog, mahalaga sa akin.

"Kring! Kring! Kring!"

Napabalikwas ako sa tunog ng alarm.

Napatingin ako sa oras—sakto, may 15 minutes pa ako bago dumating ang may-ari.

Mabilis kong inayos ang mga gamit ko, pero…

Click. Click. Click.

Biglang tumigil ang mundo ko.

May nagmamadaling susi na bumubukas ng pinto.

Hindi 'yun ang susi ko!

Sh*t!

Nanlamig ang buong katawan ko. Ang may-ari ng condo, dumating na!

Napalunok ako, mabilis na nag-isip.

Kailangan kong makaalis bago niya ako makita!