Chapter 3

Malalim na ang gabi, ngunit gising na gising pa rin ang diwa ni Stefano.

Nakatitig lamang siya kanyang asawa habang mahimbing na itong natutulog.

Inayos niya ang ilang hiblang buhok nito na nakatabon sa magandang mukha saka niya hinila ng maayos ang kumot sa katawan nito. Hinalikan muna niya ang noo nito bago umalis sa tabi at tinungo ang terasa.

The cool air greeted Stefano as he exited the terrace. He poured whiskey into his glass and drank it. He leaned on the railings where he could see his wife sleeping soundly. He immediately noticed the difference in her appearance when he faced her earlier in the car.

Ibang-iba ito, ngunit ito pa rin ang asawa niya. Sa hitsura nito ngayon, naalala niya lang iyong una niya itong makita sa Paris. Sa maamo at inosente nitong mukha, walang sinuman ang hindi mapapatingin rito. To him, Lara was more than beautiful. May mga ugali man itong hindi kanais-nais, pero tinanggap niya iyon. His family didn't accept her, but he ignored that because for him, he accepted her whole being.

Stefano looked at his buzzing cellphone that was on the metal table, someone was calling him. He saw his friend's name registered on the screen.

Ininom muna niya ang natitirang whiskey sa kanyang baso saka niya sinagot ito.

"Hey, bud.."

"I have good news for you," masigla nitong sabi na ikinangisi niya.

"You're too late, bro," sagot niya at napadako uli ang tingin sa asawa.

Nagpatulong siya sa kaibigan niyang ito para hanapin si Lara. Dahil sa uri ng negosyo nito, mas maraming tauhan ito at malawak ang koneksyon mapa-Asya, America o Europa man.

"So, are you in Mallorca now?"

"We are here in Madrid."

"Are you with her?"

"Yeah, she's with me."

"Nagpakapagod pa ang tauhan ko, mauunahan mo pa rin pala!" palatak nito na ikinailing na lang niya.

"Your men are so slow."

"Yang asawa mo kung saan-saan pumupunta. From Korea, Dubai to Mallorca."

Korea? Dubai?

"By the way, thank you. I'll just tell my secretary to send it to your account."

"Good! Iyan ang gusto ko sa'yo e, madaling kausap!"

A few minutes passed as Stefano talked to his friend, but he still couldn't get out of his mind what his friend had said about the two places before his wife arrived in Mallorca. Hindi na niya inalam pa iyon dahil alam naman niyang ginagawa ng kaibigan niya ang pinag-utos rito. The only thing on his mind when he found out that Lara was Paris and Mallorca because that was the only place where he had seen her several times before they met her face to face in the Philippines.

**

Ilang oras na lang at aalis na sina Leila mamaya pauwi ng Pilipinas. She couldn't explain what she was feeling at the moment. It was a mix of emotions and concern for her grandparents about what was happening to them when she didn't come home yesterday. Alam niyang umiiyak na sa pangamba at takot ang kanyang abuela ngayon dahil ganoon ito pagdating sa kaligtasan niya. Hindi naman siya makatawag dahil kinuha ni Stefano ang cellphone niya kahapon pa lang sa kotse.

Paroon parito sa paglalakad si Leila habang dinig niya ang lagaslas ng tubig sa banyo dito sa loob ng silid kung saan na naliligo si Stefano. Kagabi, hindi niya lubos maisip na nakayanan niyang makatulog ng mahimbing na katabi ito. Siya ang tipo ng tao na hindi sanay na mayroong katabi sa pagtulog. Lumaki siya na hindi umaasa sa iba sa kahit na anong bagay sa kabila ng estado nila sa buhay.

"Why aren't you dressed yet?" Napakislot si Leila sa malamig na boses nito sa kanyang likuran at paghawak sa kanyang balikat.

"S-Stefano..." She faced him which she wished she hadn't done when his muscular chest was revealed to her eyes. He was too tall compared to her that she was only up to his chest.

Nakabalandra sa mga mata niya ang matipuno nitong dibdib na may iilang butil pa ng tubig. Hindi sinasadyang naglakbay ang paningin ni Imari, sinundan ang pagtulo ng butil ng tubig pababa sa nag-uumbukang abs nito, hanggang sa dumapo iyon sa mismong nakatayong ginoo na tanging puting tuwalya lang ang nakatabon.

"Fuck!" He quickly pulled her by the arm and kissed her deeply.

Leila's eyes widened in shock. She couldn't believe what he was doing. When her brain processed what was happening, she tried to push his hard chest to get away from her and let her go, but one of his hands firmly gripped her neck and the other wrapped around her small waist. No! Her first kiss!

Hindi kinaya ni Leila ang lakas nito. Tila uhaw ito sa paghalik sa kanyang labi, pero hindi siya tumugon. Mali ito. Maling-mali dahil alam niyang hindi niya asawa ito o kahit na ano. For Pete's sake! He's the husband of her twin sister. At ng hindi pa rin ito tumigil ay kinagat na niya ng mariin ang ibabang labi nito.

Bahala na kung masapak siya basta mabitawan lang siya nito.

"What the fucking hell, Lara?!" mura nito habang hawak ang labi na ngayo'y dumurugo dahil sa ginawa niya.

 Napakasama ng bibig nito, masyadong mapagmura. It's not her fault though!

Basta-basta na lang siya nito hahalikan na wala naman silang relasyon.

"You can't kiss me!" nagagalit niyang protesta at pagkadismaya.

"And who the hell told you that? You're my wife, Lara! Huwag kang magmalinis na para bang hindi ko inangkin ang lahat sayo!" And there, he angrily turned his back to get dressed. 

Leila felt that word meant for her even though he thought she was Lara.

Nakaramdam siya ng panliliit sa kanyang sarili. Nanghihinang napaupo siya sa dulo ng kama habang unti-unting nawawalan ng pag-asa. Dinaanan lamang siya ni Stefano nang matapos makapagbihis ito't lumabas ng silid. Napaigtad pa siya nang malakas isinara nito ang pinto.

Be strong, Leila. You can do this. Pagpapalakas loob niya sa kanyang sarili at mabilis na pinahiran ang pagtulo ng mga luha. This is not the time for her to be weak. Nagpakawala siya ng malalim na hininga saka kinuha sa malaking paper bag na may tatak na mamahaling brand ang damit na pinabili nito para sa kanya. Tiningnan niya 'yun at sinuri. It was a white t-shirt na may nakatatak na pangalan ng brand sa bandang dibdib niyon and a blue wash high-rise skinny jeans, paired with beige stiletto. Mayroon ding white blazer na kasama iyon.

Paglabas ni Leila ng silid ay saktong tapos na rin naihanda ni Stefano ang mesa para sa agahan nila. "Let's eat breakfast," pag-aya nito saka siya nilingon.

"This is not my size," reklamo ni Leila sa paper bag na hawak kung saan nakalagay ang pantalon at stiletto na binili nito para sa kanya. Suot pa rin niya ang roba ng hotel nang lumabas siya ng silid. 

"What do you mean it's not your size?" Nakalapit na ito sa kanya, sinusuri ang kanyang kabuuan.

Hindi kasya sa kanya ang pantalon dahil may kalakihan ang balakang niya.

Ayos lang sana sa bewang dahil tamang biente dos ang sukat niyon. Maski ang stiletto ay malaki para sa kanyang paa.

"The jeans are the right size, but my hips are quite big so I can't pull them up. Also, my feet are only size seven."

Kumunot ang noo nito. "How come? I thought only your hair color changed?"

Iyon lang ba ang napansin nito? Ang dami nilang pinagkaiba ni Lara... Hindi ba nito kilala ang asawa?

"So, what is your jeans size?"

"You buy size twenty four." Kasya na iyon sa kanya kahit pa maluwag sa bewang niya.

"Okay. C'mon, let's eat." Tahimik na lumapit si Leila rito at pinaghila siya ng upuan.

Nakakalito talaga ang ugali nito sa totoo lang. Galit na galit ito sa kanya kanina na halos suntukin pa ang sementong dingding, tapos ngayon ay tila napakabait nito't pinagsisilbihan pa siya. Hindi niya mawari kung ano ba ang klaseng pag-uugali meron ito. Sala sa init, sala sa lamig. Dinaig pa ang babaeng may dalaw.

Habang kumakain, panaka-nakang tinitingnan ni Imari ang katabi. Tahimik lang itong kumakain. She was hesitating whether to say it now or wait until they finished eating. Kung mamaya pa, mababawasan lamang ang oras niya. It would be better if she told him now so that she would know right away if he would agree or not.

"Uhm, Stefano..."

"Hmm?" Tiningnan siya nito.

"Can I call my father?" Sana pumayag ito. Kailangan niyang makausap ang kanyang ama upang maipaalam ang nangyayari. Ayaw niyang umuwi ng Pilipinas at makita siya nito roon. Natatakot siya sa maaring sabihin o gawin nito sa kanya. Mariin siyang tiningnan nito, nanunuri. "Please, Stefano. I-I miss him already," pagsisinungaling niya.

He chuckled. "The last time I know, magkagalit kayo ng iyong ama at kinamumuhian mo siya. Now, you miss him?" nanunuya nitong sabi.

Kumunot ang noo ni Leila sa narinig. Paanong galit at kinamumuhian ito ng kanyang kapatid gayong malapit at magkasundo ang mga 'to? Gusto niyang matawa sa naisip. Wala nga pala siya doon para maisip ang bagay na iyon. Wala din namang sinasabi sa kanya si Lara.

Why would she say if she didn't consider you as a sister? Tugon ng kabilang utak ni Leila. She bit her lip because she was hurt by that thought.

"H-He is still my father..." Ama niya na kailanman ay hindi anak ang turing sa kanya.

"Fine. Eat first, I will give you your cellphone."

"Uhm, can I use your phone instead?" Dahil kung kanya ang gagamitin niya, paniguradong hindi sasagutin ng kanyang ama iyon. May numero nga siya nito, ngunit kailanman hindi niya ginamit iyon para tawagan ito. Hindi din naman ito tumatawag sa kanya.

He looked at her questioningly, which she immediately avoided and just looked at her food. She hoped he wouldn't ask her because she didn't know what to answer, especially since she wasn't good at lying.

"Sure. Finish your food first." Thank goodness!

Nasa silid na si Leila. Pagkatapos nilang mag-agahan ni Stefano ay binigay agad nito ang cellphone sa kanya. Nagpasalamat lang siya rito saka bumalik sa kanilang silid. Nakatitig siya sa iphone na hawak. Kinakabahan siya sa gagawin niya't nanginginig pa ang mga kamay.

You can do it, Leila. Hindi na niya hinanap sa contact list ang pangalan ng ama at deretsong tinipa ang numero nito dahil kabisado niya naman. Kagat ang hintuturong daliri, narinig niya ang pagtunog niyon. Tila kakapusin siya ng hininga habang hinihintay ang pagsagot nito.

"Hello, Stefano?" There, for the very first time, she heard her father's voice.

"Nakita mo na ba si Lara? Nasaan siya? Puwede ko ba siyang makausap?"

"P--Papá." Pakiramdam ni Leila may malaking nakabara sa lalamunan niya habang sinasambit iyon.

She noticed the sudden silence on the other line. She looked at the screen to see if his name was still there. Nakahinga siya ng maluwag nang makitang on-going pa ang tawag nila. Did he recognize her?

"P-Pa—"

"Leila?"

Kaagad tumulo ang luhang kanina pa pala niya pinipigilan. Hinampas-hampas niya ang dibdib dahil naninikip iyon sa emosyon na nararamdaman niya.

Sa loob ng dalawampu't walong taon, ngayon lang niya narinig ang boses ng kanyang ama, ngayon lang siya tinawag nito sa kanyang pangalan. At ang masaklap, nangyari pa ito kung saan nawawala ang kanyang kapatid. Kung saan inakala ng asawa ni Lara na siya ang asawa nito.

Tanda lang iyon kung sino talaga ang mas importante sa kanilang dalawa ni Lara...