C7

MONICA'S POV

Hindi pa rin mawala sa isip ko ang ngiti ni Sidney, for the first time nakita ko siyang ngumiti ulit siguro dahil sa naging maayos ang presentation ko, kinikilig pa rin ako everytime na naiisip ko ang pagbili niya na breakfast para sa akin.

Maaga akong nakauwi ng bahay at si Mariz ang bestfriend ko narito kasi since niyaya ko siyang dito matulog.

"Ang ganda ng ngiti ah, abot hanggang tenga!"

"Eh kasi ehhh...si Sidney, nakita kong masaya siya sa lollipop na binigay ko"

"Para iyon lang ganiyan ka na kasaya?"

"Oo naman! Alam mo naman na ang tagal kong hinintay na mapalapit sa kaniya ulit"

"Oo nga pero hindi ba sabi mo terror ang babaeng iyon?"

Sa tanong ni Mariz parang doon ako biglang natahimik kasi pati ako nagtataka eh, kahit walong taon ang lumipas, kahit papaano dapat ay naalala niya man lang ako...

"Hmmmm iyan din ang ipinagtataka ko eh, hindi niya man lang ako natatandaan"

"Eh paano ka naman niya matatandaan eh ang bata mo kaya noon"

"Hello, eight years lang ang lumip