Galit na si Thali kay Azrael, ano na ang mangayayare? By the way, gaya kahapon, the more comments, the more updatesssss.
Umiwas na lang siya ng tingin, umirap at naglakad paakyat. Wala naman siyang narinig mula sa lalaki, pero ramdam niya. Ramdam niya ang malamig pero matalim na titig nito sa likod niya, kaya mas binilisan pa niya ang hakbang, parang may hinahabol na hindi niya maintindihan."Kaya kong hindi ka kausapin kahit isang taon," mariing ani niya pagpasok na pagpasok niya sa kwarto niya.Pero napailing na lang din sa nasambit dahil na naman ay sana bumalik na rin ang memorya niya para makabalik na siya sa tunay na pagkatao niya, parang iyon ang mas madaling paraan para makaalis siya at makalayo na dito at hindi lalong mabaliw at mahulog sa taong may mahal naman na iba.Nang dumating na ang hapon, nagdesisyon siyang maglakad-lakad sa tabing-dagat. She needed air. Space. Clarity. She grabbed a mat, some snacks, and even a book.As she descended the stairs, she caught a glimpse of Lorenzo sitting on the couch, mukhang maghapon na siya roon, kumunot ang noo ni Evelyn, pero pinilit niyang huwag mags
Chapter 71 and 72It’s been days since that night, and Evelyn had done everything to avoid him. She wanted to shield herself from the pain, to guard her heart against the chaos she herself had ignited. Alam niyang sa simula pa lang ay naglalaro na siya sa apoy, na siya pa nga ang nagsimulang maglaro ng apoy at nagustuhan niya iyon, pero ngayon? Pakiramdam niya'y unti-unti na siyang nilalamon ng mga apoy na siya rin ang nagsindi.Alam niyang hindi pa naman ito gaanong malalim. It was still something she could escape from, if she really wanted to. So for now, she told herself she had to be smart, open her mind, and think clearly.Hindi siya magpapakatanga. Hindi siya magiging martir, gaya ng mga nababasa niya sa mga nobela, hindi siya magiging ganoon.Napakunot ang noo niya nang muling makakita ng pagkain sa lamesa. Despite avoiding him, Lorenzo still cooked every morning, and somehow, breakfast still appeared. She knew it was him, wala namang ibang tao sa bahay.Si Manang ay wala, at s
Chapter 70Malawak ang lupain ng mga Salvatore, kaya hindi na siya nagtaka nang ginabi na sila talaga. Pero kahit gaano pa kalawak ang lupain nila, mas malawak ang pagkalito niya sa nararamdaman. Parang gusto niyang umiyak pero galit siya. Parang gusto niyang sumigaw pero baka matalo pa siya ng sariling damdamin.“Ihahatid ko lang ang kabayo sa—”Hindi na natapos ni Lorenzo ang sasabihin niya nang biglang bumaba si Evelyn nang tumapat sila sa mismong entrada ng mansion. Walang salitang lumundag siya mula sa kabayo at marahas na lumakad palayo rito, parang sinindihan ng apoy ang bawat hakbang niya.Nagulat si Lorenzo at saka muling napahilot sa sintido, he thought they were already okay, nagkabati na, nagkabiruan pa kanina. Pero ngayon? Bigla na naman?“Hey—” tawag niya, pero hindi ito lumingon.“Ayokong katabi ka ngayon! Bahala ka sa buhay mo!” iritang sigaw ni Evelyn habang diretsong naglalakad papasok. Her entire body felt consumed by rage, each step she took weighed down by raw emo
Chapter 69 & 70 Naisandal ni Evelyn ang katawan niya kay Lorenzo, dumidikit ang init ng balat niya sa likod nito habang patuloy ang alon ng sensasyon sa katawan niya. She gripped his shoulder tighter when she felt that familiar surge—that something na papalapit na naman, dumadaloy mula sa kaibuturan niya papunta sa kanyang mga ugat, at kailangan niya ng masasandalan. Kailangan niya ng aalalay sa kanya habang inaabot niya ang rurok ng ligaya gamit lang ang mga daliri ni Lorenzo.“Hmm,” daing pa niya, namumungay na ang mga mata habang pinipigilan ang ungol. “L-Lorenzo, malapit na ‘ko—” bulong pa niya, halos hindi na niya makontrol ang sarili, kaya’t kinagat niya ang labi niya habang pilit nilalabanan ang panginginig ng tuhod.Ngunit halos maglag ang panga niya nang biglang tanggalin ni Lorenzo ang kamay nito sa paghaplos at pagpasok sa pagkababae niya.“W-What the—”Napasinghap siya sa pagkabigla, agad na lumiyad at napakapit pa lalo. Binitiwan siya nito, naiwan siyang nanggigigil at
Napasinghap siya, napakislot, napakagat-labi. She wanted to be mad—desperately wanted to be mad—but the heat of his breath, the weight of his touch, and the way his voice dropped low and dangerous was sending her over the edge.At kahit anong pilit niyang tanggalin ang kamay nito mula sa hita niya, tila ba lalo lamang itong dumidiin. Lalo pang nagiging mapangahas. Hindi lang simpleng haplos—tila ba bawat galaw ng kanyang kamay ay pag-aangkin, isang uri ng babala.“Baliw ka ba—” naiiyak na siyang tanong, pero natigilan siya sa sunod nitong sinabi.“You're mine,” ani Lorenzo, malalim ang tinig, puno ng pag-angkin. Parang utos. Parang sumpa.“Hindi ka rin pwedeng magwapuhan sa iba, understand?” dagdag pa nito, humahalinghing na ang boses habang palalim nang palalim ang tono, at tila mas nagiging delikado. Bawat salita nito ay parang tanikala na dahan-dahang pumupulupot sa kanya, hindi para saktan, kundi para ikulong sa init na siya ring kinatatakutan niya.“Lorenzo, your fucking hand!” mu
Chapters 67 and 68 (Expanded)“Hold my hand,” ani pa ni Lorenzo habang inaabot ang kamay niya kay Evelyn, inaakay ito para makasakay sa kabayo. Pero tinalikuran siya ni Evelyn. Hindi niya tinanggap ang alok.Napailing si Lorenzo, pero hindi na rin nagpumilit.Hindi rin maintindihan ni Evelyn kung bakit parang pamilyar sa kanya ang lahat. Ang kabayo. Ang pagkilos ng katawan niya. Ang pagbalanse sa likod ng hayop. Hindi man niya ito maalala nang malinaw, pero tila may muscle memory siyang sinusunod—like she had done this before.Walang kahirap-hirap siyang sumampa. Nanlaki pa ang mga mata niya nang mapagtanto iyon, ngunit hindi pa siya nakakabawi sa gulat ay bigla na lang siyang napasinghap nang naramdaman niyang sumampa rin si Lorenzo.Ngayon, nasa likod na niya ito—ramdam niya ang init ng katawan ng lalaki na parang apoy na bumabalot sa likod niya, ang bigat ng presensya nitong parang alon ng tensyong hindi niya matakasan.Ang hininga nito sa batok niya ay tila bulong na nagpapayanig s