naku po
“This is only for my boyfriend, Sol!” natatawang sambit ni Dia. Mas lalong lumiwanag ang mukha niya habang hinahaplos ang bagong gupit na buhok, hanggang balikat na lang, sleek at malinis tingnan.She felt different, lighter, freer. Parang kahit paano, nabawasan ang bigat ng mga panahong malayo siya kay Paul. This wasn’t just a haircut, it was her little way of marking change, of showing growth.Gustong-gusto niyang makita ulit ang tingin ni Paul sa kanya, that look that always made her feel like she was the only girl in the world.The way his eyes softened, the way his smile deepened whenever he looked at her. She wanted that look again, and she could already imagine his expression the moment he saw her new look, probably speechless, and then grinning like a fool.Kanina pa siya pinupuri ng mga kaklase niya nang pumasok na siya ng ganoon ang gipit. Ngayon lang nakita ni Sol dahil magkaiba ang sched nila.“Kuya Paul will definitely be insane again,” sambit pa ni Solvia habang nakatit
Pero imbes na kabahan, ngumiti lang si Paul, the kind of smile na kayang tunawin ang inis ni Dia sa isang iglap. Parang aliw na aliw pa ito sa pagiging selosa niya.“Stop thinking that. Kung alam mo lang, even in my work, I was looking at your picture,” sambit nito, sabay ngiti ng may lambing.Ang tono ng boses niya ay parang musika sa tenga ni Dia, kaya kahit pilit niyang iniirapan, halata pa rin ang bahagyang pagngiti sa gilid ng labi niya. Muling sinamaan ng tingin ni Dia si Paul kahit halatang kinikilig sa loob.“You expect me to believe that?” tugon niya, kunwari’y hindi naaapektuhan pero sa loob-loob niya ay gusto niyang matunaw sa hiya at kilig.“Of course,” mabilis na sagot ni Paul, sabay tayo para lapitan ito.“Do you know how many times I stared at your picture just to feel calm? Every time I miss you, that’s the only thing that makes me feel close to you.” Habang nagsasalita siya, hinawakan niya ang balikat ni Dia, banayad at puno ng sincerity. The warmth of his hand sent s
Chapter 165 and 166 Tinitigan ni Dia si Paul. It’s already morning, pero parang wala pa rin siyang ganang tumayo at pumasok sa eskwela. All she wanted now was to stay beside Paul habang nandito ito, to savor the warmth of his presence and the comfort of his arms.Ramdam niya pa rin ang init ng gabi nila kagabi, bawat halik, bawat yakap, bawat ungol ng pangalan nila ay paulit-ulit na bumabalik sa isip niya. Hindi pa man siya tumatayo, pero parang ang bigat-bigat ng katawan niya. Hindi dahil sa pagod, kundi dahil ayaw niyang mahiwalay sa kanya.She still wanted time with him, not just minutes or hours, but the kind of time that felt endless. She wanted to hold on to every heartbeat they shared, every shallow breath, every small warmth that reminded her that he was right there beside her.She longed for the kind of moment where silence spoke louder than words, where the ticking clock slowed down as if the world itself was giving them permission to stay just a little longer.Each glance
Gusto nitong magluto, gusto nitong ipakita ang natutunan niya. And honestly, he loves this side of her, soft, caring, and a little stubborn. Parang bawat paggalaw niya ay may halong pagmamahal.Naramdaman niya ang bigat ng biyahe, pero dahil sa presensya ni Dia, tila nawala lahat ng pagod. His body was tired, but his heart felt completely at peace. Napangiti siya habang pinagmamasdan ito, especially when Dia started humming louder, looking so at ease and content.Maya-maya, biglang pumalakpak si Dia, halatang tuwang-tuwa at proud sa sarili. Napalingon si Paul mula sa kinauupuan niya, napailing na lang habang may malawak na ngiti sa labi."I'm done cooking na!" Masayang ani ni Dia, subrang satisfied sa niluto niya.“Ako na ang kukuha ng pinggan—” Paul tried saying, sabay tayo mula sa upuan, pero halos mapasinghap si Paul nang tignan siya ni Dia ng masama, parang isang guro na mahigpit sa pasaway na estudyante. Napahinto siya sa paggalaw, parang natigilan sa tindi ng titig ni Dia.Napaa
Chapter 163“Stay there! Kaya ko na ito!” Iritang mabilis at malakas ang boses ni Dia nang umambang lalapit si Paul sa kanya. Halatang pinagpapawisan siya habang nagmamadali sa paghalo ng niluluto, pero kahit ganoon ay hindi niya pinapansin ang pagod. Gusto niyang maging perfect ang luto niya para kay Paul, kaya hindi siya nagpapasindak sa init ng kusina.“Titignan ko lang—-” sagot ni Paul, sabay lakad ng isang hakbang palapit, pero agad siyang pinigilan ni Dia.“No! I want it to be a surprise! Diyan ka na lang! Nagpaturo pa ako kay mama rito kaya huwag ka na munang lumapit. Just sit and rest for a while, let me handle this,” mariin pang sambit ni Dia at talaga namang seryoso sa pagluluto ng chicken curry.May kunot pa ang noo niya habang hawak ang sandok, halatang concentrated sa ginagawa. Paminsan-minsan ay kinukuhanan niya ng amoy ang sauce, inaadjust ang lasa, at napapahinga nang malalim kapag medyo nalalagyan ng konting alat.“Promise, Paul, this will taste so good kaya maupo ka
Napahiga siya. Her eyes stared at the ceiling, but her mind was somewhere else, back to those nights when Paul would hold her tight, whispering that everything would be okay."Miss ko na ang yakap niya, miss ko na ang malambing na boses niya, miss ko na ang luto niya, miss ko na ang busangot na mukha niya, at miss na miss ko na ang halik niya," wala sa sariling sambit pa ni Dia habang nakatutok lang ang tingin sa kisame na para bang nandoon si Paul.“Kaya ayokong mag-boyfriend, eh. Nakakadistract,” sagot ni Sol at saka tinignan na lang ang libro niya na nobela namaman. Napairap si Dia, halatang sanay na sa ganitong linya ng kaibigan.“Duhh! Nakita mo ’yong grades ko? Sobrang tataas kaya, hindi ako nadidistract, no,” sabay taas-baba ng kilay ni Dia na parang ipinagmamalaki talaga ang achievements niya. “Para sa mga mahihinang nilalang lang iyon, and I am too smart to get distracted. Miss na miss ko na siya, pero alam ko at kilala ko ang sarili ko. Kailangan kong mag–suma cum laude kasi