Kahit kailan talaga ang love language ng dalawang ito bardagulan hahahha goodmorning poooo sa lahat
Ayaw naman niyang mangialam noon o kung ano pa man, hindi siya gumagalaw ng kahit ano rito. But because she knows there’s something deepening between them—something real—she had the courage now.Binuksan niya ang unang drawer, it’s just some papers again. Receipts, documents, even a few old notes with Lorenzo’s precise, intimidating handwriting. Sa pangalawa naman ay mga gamit na relo at ilan pang personal na gamit. One of them she picked up—a watch, sleek and worn. She smiled."Magkano kaya ito kapag binenta," natatawang ani niya na lang dahil obvious na mahal ang relong iyon, feeling nag niya ay ginto iyon, pero binalik din naman.Sa pangatlo siya natigilan. She slowly opened it, half-curious, half-nervous. She got something and looked at it—her breath hitched. It was a folded photo, slightly wrinkled from being touched too often. She look at it.Parehas ito ng letratong nakita niya sa library. Iyong babaeng maganda na nasa tabing-dagat—nakangiti, masaya, mahal na mahal.Noong una a
Chapter 79“Stop that, just sit there.” Seryosong ani ni Lorenzo kaya naman gusto na lang matawa ni Evelyn.“Para kang tanga, okay na nga ako–”“No, I said just sit there, kami na ni Manang dito, you want carbonara and fried chicken, right? I’ll cook it for you, just stay there,” mariing utos niya kaya naman napanguso na siya at naupo na lang din.“Ayos na ako,” mahinahong ani niya habang pinapanood itong hinihiwa ang manok para sa fried chicken na lulutuin habang si Manang naman ay inaayos ang lababo.“Hindi ka ayos.”Napatingin siya kay Lorenzo. Hindi ito tumigil sa ginagawa pero ramdam niya ang bigat ng tono nito. Hindi ito basta salitang binigkas lang, punong puno iyon ng pag-aalala.It’s been days at napapadalas nga ang pananakit ng ulo niya, she felt like she would suddenly faint sa sobrang sakit ng ulo niya at mga alaala na wala namang ayos—dahil kung anu-ano ang nagpapakita sa isip niya.May mga imahe. May mga boses. May amoy na tila pamilyar pero hindi niya maipaliwanag.Mins
Chapter 78“Renzo,” she said without nowhere.“Hmmm?” Inangat ni Lorenzo ang tingin dito.“Who’s Renzo?” He ask at ayon nanaman ang pag-igting ng panga nito, natawa na lang tuloy si Evelyn at saka kinurot ang pisngi nito.“Selos ka nanaman? It’s you, Lorenzo. Naisip ko lang na tawagin kang ganoon na lang. Renzo, diba ang ganda?” She said, pero hindi ito nagsalita at binalik ang mukha sa leeg niya. "Maganda naman ang Lorenzo, pero alam kong Lorenzo panigurado ang lahat ng tawag nila sayo, so I want a name na ako lang ang tatawag sayo." She said."Call me whatever you want," he said gently.Tumagal ang tingin niya sa kisame habang nakahiga siya at si Lorenzo ay nakadagan na sa kanya at ang mukha ay nasa leeg niya pa rin, but after a while, napapikit siya nang makaramdam ng pagpitik sa sintido niya.Hindi niya pinansin iyon noong una, pero ilang sandali ay para na itong sasabog at hidni na mapigilan ang mapadaing ng malakas dahil sa sarili.“A-Aray…” Naiangat na ni Lorenzo ang tingin, gu
Chapter 79 (Expanded)“Loren…zo,” excited na tawag niya, pero naging mahina ang boses ni Evelyn sa pagtawag nang makitang busy si Lorenzo habang nakikipag-usap kay Paul sa phone.Tinignan siya ni Lorenzo, pero binalik din agad ang tingin sa laptop nito na animo’y sobrang seryoso ng usapan nila at importante. Nakagat ni Evelyn ang labi niya at sinubukan ang lahat para hindi siya makagawa ng kahit anong ingay.Dahan-dahang sinara ni Evelyn ang pinto, pinipilit na ‘wag gumawa ng kahit anong ingay para hindi makaabala sa usapan ng magpinsan. Palagi na lang ganito—lagi siyang nadadatnan na may kausap si Lorenzo.At kahit hindi niya alam ang eksaktong pinag-uusapan, mararamdaman mo agad kung gaano ito kabigat o kahalaga base sa ekspresyon ni Lorenzo at kahit na minsan ay nagtataka siya sa pag-uusap nila, hindi nagtanong si Evelyn.Maingat ang bawat hakbang niya habang papalapit sa kama. Naupo siya sa tabi nito, pinagmasdan saglit si Lorenzo na hindi man lang lumingon. Napanguso siya, saka n
Chapter 77“Kainis talaga ang lalakeng iyon,” bulong niya, pero bago pa siya makapag-isip pa ng iba, gulat na lang siya nang biglang may humawak sa kanyang bewang.“Ahhh!” sigaw niya, may bahid ng gulat at pagtatanggol sa sarili. Tumaas ang kamay niya, handang manampal o manuntok kung kinakailangan. Pero napakurap-kurap siya, at ilang saglit lang ay luminaw na sa paningin niya kung sino ang nasa harapan niya.It was Lorenzo. Nakangiti ito nang bahagya, pero halatang sinadyang gulatin siya. Mukhang lumangoy ito papunta sa kanya nang hindi niya namalayan, at ngayon ay kalmadong lumulutang habang ang mga kamay ay nakahawak pa rin sa kanyang baywang. Agad siyang napahawak sa balikat nito para kumalma at maibalanse ang sarili.“Muntik na kitang suntukin! Baliw ka ba? Nangugulat ka, kainis!” iritang sambit niya, kasabay ng pagkunot ng kanyang noo. Pero sa kabila ng inis ay hindi na niya napigilan ang ngiti nang maalalang kaya na niyang lumutang sa tubig.“I can swim na! Mukhang marunong nam
Chapter 75Chapter 75“Hey! Nakikinig ka ba o ano?” Hindi pa rin tinignan ni Lorenzo si Paul sa video call, he was just looking and staring at Evelyn habang nasa dagat at naliligo. Ang init ng araw ay tumatama sa balat ni Evelyn, and the way her wet hair clung to her neck made Lorenzo’s throat dry.Nasa mababaw na parte lang naman ito, pero ayaw lang talaga niyang manatili sa loob ng mansion habang naroon si Evelyn.Hindi siya mapalagay—baka mamaya ay mapalayo ang langoy nito at wala namang ibang tao ang sasagip sa kanya. Kahit simpleng paglangoy lang ito, para kay Lorenzo, delikado pa rin basta't si Evelyn ang nasa tubig, kapag naaalala niya pa lang ang muntikan nitong pagakalunod ay hindi na talaga siya mapakali.Gusto niyang pagbawalan ito na maligo, but he can't just stop her. Ayaw niyang kontrolin o pagbawalan ito, ayaw niyang maging gaya ng mga taong pumipigil dito.Kung anong gusto niya ay gusto niyang gawin nito. He wanted her to enjoy the sea, the sunshine, and everything tha