Vengeance of the Reborn CEO’s Wife

Chapter 1 — Ang Pait ng Katotohanan

Tahimik ang gabi. Sa loob ng malawak ngunit malamig na mansiyon ng mga Steele, tanging tik-tak ng orasan at mahinang pag-ihip ng hangin sa mga kurtina ang maririnig. Dati, bawat sulok ng bahay ay puno ng halakhakan ng kanilang anak at ng mga tawanan ni Xavier at Aurora. Ngunit ngayon, tila bawat dingding ay saksi sa unti-unting paglamig ng pagmamahalan nilang minsan ay pinangarap ng lahat.

Nakaupo si Aurora Steele sa gilid ng malaking kama, nakatanaw sa labas ng bintana. Sa mga mata niya, may pagod na hindi kayang itago ng kahit gaano kagandang mukha. Ang dating liwanag sa kanyang mga mata ay napalitan ng lungkot at takot na pilit niyang ikinukubli sa bawat ngiti.

“Xavier…” mahina niyang bulong habang pinipisil ang locket na may litrato nilang tatlo—siya, si Xavier, at ang kanilang anak na si Amara.

Ngunit hindi pa man natatapos ang kanyang pagninilay, biglang bumukas ang pinto.

“Where’s Amara?” malamig na tanong ng lalaki, ni hindi siya tinitingnan.

“She’s already asleep,” mahinang sagot ni Aurora, pilit ang ngiti.

“Good. I don’t want her staying up late again. Kids need discipline,” tugon ni Xavier habang tinatanggal ang kanyang coat.

Minsan, sapat na sana ang simpleng pag-uwi nito. Sapat na ang makita niya itong ligtas. Ngunit ngayon, bawat pag-uwi ni Xavier ay tila isang bagyong darating—tahimik ngunit nakakatakot.

Hindi na niya maalala kung kailan sila huling nag-usap nang walang kasamang lamig o pangungutya.

⸻

Kinabukasan, maagang nagising si Aurora. Tulad ng nakasanayan, naghanda siya ng almusal—pancakes para kay Amara, black coffee para kay Xavier. Habang nilalatag niya ang mga plato sa mesa, narinig niya ang malambing na tinig ng kanyang anak.

“Mommy, can I visit Aunt Lilith today?” tanong ni Amara, nakangiti habang yakap ang isang stuffed toy.

Sandaling natigilan si Aurora. Ang pangalan ng kanyang kambal ay tila isang patalim na tumusok sa kanyang dibdib.

“Why, sweetheart? Didn’t you just see her yesterday?” mahinahon niyang tanong.

“She said she has a surprise for me,” sagot ng bata habang masayang kumakain ng pancake.

Napilitan siyang ngumiti. “Okay, but I’ll go with you, alright?”

⸻

Pagdating nila sa bahay ni Lilith, sinalubong sila ng babaeng halos kamukhang-kamukha ni Aurora, ngunit may ibang kinang sa mga mata—isang ngiting hindi mo alam kung totoo o may halong lason.

“Aurora, sister! You came,” malambing nitong bati.

“Yes. Amara insisted,” malamig na tugon ni Aurora.

“Come in! I just baked something for my lovely niece.”

Habang kumakain si Amara ng cupcake, hindi maalis ni Aurora ang kaba sa dibdib niya. Mula nang bumalik si Lilith, may kung anong hindi mapakali sa puso niya. Hindi lang dahil sa biglang paglapit nito kay Xavier, kundi dahil sa batang laging kasama ng kanyang kambal—isang batang lalaki na may mga matang pamilyar.

Mga matang katulad ni Xavier.

⸻

Kinagabihan, pag-uwi nila sa mansiyon, masaya si Amara, yakap ang isang maliit na bracelet na ibinigay daw ni Aunt Lilith. “She said this will keep me safe, Mommy,” sabi ng bata.

Ngumiti si Aurora, kahit may kutob na mabigat sa kanyang dibdib. “That’s sweet of her, baby. Let’s thank her properly next time, okay?”

Ngunit sa loob ng ilang oras, ang simpleng kutob ay naging bangungot.

⸻

“Xavier! Help me!” halos pasigaw na tawag ni Aurora habang yakap ang walang malay na anak sa sahig ng kanilang silid.

Namumutla si Amara, nanginginig, at may bula sa labi.

“God, no… no, please!” sigaw niya, nanginginig ang kamay habang sinusubukang gisingin ang bata.

Agad tumakbo si Xavier, ngunit sa halip na yakapin sila, galit ang nakita ni Aurora sa mga mata nito.

“What did you do to her, Aurora?! What did you give her?”

“I—I didn’t! I swear! She just—she just collapsed!” umiiyak niyang sagot.

“Call the doctor! Please, Xavier, she’s dying!”

Ngunit imbes na yakapin siya, tinulak siya ni Xavier palayo. “You’re sick. You’ve always been jealous of Lilith—now even your own daughter?”

“Don’t you dare say that!” sigaw ni Aurora, halos mawalan ng boses sa sakit. “Amara is my life!”

Ngunit huli na.

Ang mahinang pintig ng puso ng bata ay tuluyan nang tumigil.

At sa gabing iyon, ang mundo ni Aurora ay tuluyang gumuho.

⸻

Ilang araw matapos ang libing ni Amara, nakaluhod si Aurora sa harap ng puntod ng anak, halos wala nang luha.

“Sweetheart… Mommy’s so sorry,” bulong niya, tinatapik ang malamig na bato. “I should’ve protected you.”

Wala siyang kasabay kundi ang hangin. Ang katahimikan ay tila nilamon ang buong sementeryo.

Ngunit sa likod niya, isang boses ang nagsalita—malambing, pamilyar, ngunit puno ng patalim.

“She’s in a better place now, sister.”

Si Lilith.

Nakatayo, naka-itim, may ngiting bahagya lang lumilitaw.

“Don’t you dare call me sister,” malamig na sabi ni Aurora. “You took everything from me.”

“Everything?” ngumiti si Lilith. “No, dear. I only took what should’ve been mine. Xavier… the life you stole when we were young. You were always the favored one, remember?”

Nanigas si Aurora. “You poisoned my daughter, didn’t you?”

“Proof, Aurora?” sagot ni Lilith, bahagyang natawa. “You’ve lost everything. Who would believe you now?”

⸻

Dumaan ang mga araw na parang mga taon. Hindi na bumalik sa kanya si Xavier; umalis ito, kasama si Lilith at ang batang lalaki. Naiwan si Aurora sa bahay na puno ng alaala, hanggang sa unti-unti siyang nilamon ng kalungkutan at pagkakasala.

Ngunit sa likod ng lahat ng luha, may isang apoy na unti-unting sumisibol.

Hanggang sa dumating ang gabing iyon.

Hawak niya ang isang maliit na bote—ang lason na dating ginamit kay Amara.

“Justice,” mahina niyang sabi. “If this world won’t give it to me, then I’ll take it myself.”

Ngunit bago pa niya maabot ang labi ng baso, biglang bumagsak ang lampara sa sahig.

Isang kamay ang humawak sa kanya mula sa dilim—ang malamig na kamay ng kamatayan.

At sa huling sandali ng kanyang buhay, nakita niya ang mukha ni Amara—nakangiti, ngunit may luha sa mga mata.

“Mommy…” bulong ng bata, “Come back soon.”

Isang liwanag ang bumalot sa kanya.

Pagdilat niya, narinig niya ulit ang tik-tak ng orasan.

Ngunit ngayon, iba ang paligid. Iba ang oras.

Ang araw ay maliwanag.

At sa mesa sa harapan niya, may kalendaryong nagmamarka ng petsang matagal nang lumipas—isang taon bago nangyari ang lahat.

Hinawakan niya ang dibdib, humihingal.

“Impossible…” bulong niya. “Did I… come back?”

Habang unti-unti niyang nauunawaan ang nangyari, isang matinding determinasyon ang bumalot sa kanya.

Hindi na siya ang dating Aurora.

Ngayon, siya na ang babaeng babawi ng lahat ng nawala.

Ngayon, siya na ang magiging apoy na susunog sa mga kasinungalingan ng nakaraan.

At sa kanyang mga mata, muling sumiklab ang liwanag—hindi ng pag-ibig, kundi ng paghihiganti.

⸻

(Itutuloy…)